Читать книгу Hoë hakke met hoogwater - Jacolet van den Berg - Страница 6

Hoofstuk 2

Sy forseer haar bene in die noupassende pype van die jeans in. Trane van woede en skrik sit vlak, maar sy sal haar nie oorgee daaraan nie. Henko flippen Vermaak kan sy sterre dank sy is nog hier en dat sy nie haar goed sommer nou vat en loop nie. Die jeans se knoop sukkel, dis ’n bietjie styf om haar middel. Sy hop, hou asem op en trek haar maag in. Haar middel was nog altyd haar beste bate, maar die broek is meer as knap, want sy weier om ’n ses-en-dertig te koop. Dit is haar wulpse boude en borste wat kleiner nommers te styf laat sit. Ongelukkig of gelukkig het sy ’n Jennifer Lopez-tipe agterstewe. Eenkeer het sy amper vir Henko ’n oorveeg gegee toe hy iets in dié lyn gesê het. Blykbaar ’n grappie tussen die pelle langs die gholfbaan gewees. Bid jou aan! Sy het hom mooi laat verstaan dis die laaste keer dat haar gat vir vermaak sorg tussen sy pelle. Al dink hy dis sexy en wou hy op een of ander hoogs verwronge manier spog met haar, is dit nie aanvaarbaar nie.

Die knoop is eindelik vas en sy asem uit. Draai voor die spieël en knik vir haar spieëlbeeld. Gewoonlik sal Henko se mond nou water, maar ná vanoggend se fiasko is hierdie lyf off-limits vir hom.

Dis warm en sy wonder of sy nie ten minste haar hare moet vasmaak nie. Haar lang rooierige krulle lyk goed, maar dis ook dik en Februariemaand in die Paarl kan so ’n dik bos nogal warm in mens se nek wees. Veral in ’n beknopte ruimte met baie asems. Tog, die ongemak is altyd die moeite werd. Stywe broek is gelyk aan stywe rondings. Solank iets net nie skeur nie, sal sy dit oorleef. En sy was net laas week by die haarsalon. Haar hare is blink en gesond en verdien om los te hang.

Sy buk en haal ’n paar stiletto’s uit die kas wat die gemiddelde vrou na asem sal laat snak. Dis turkoois, die punte smal en die hakke hemels. Sy word ’n kop langer met dié skoene, kyk Henko in die oë. Hy hou daarvan as sy dit aanhet. Sy weet, want sy kan sien hoe hy dan vir haar kyk. Maar vandag kan hy vergeet dat sy hom in die oë kyk. Hy het haar seergemaak en hy sal betaal daarvoor. Sy het genoeg van sy stront opgevreet.

’n Oomblik huiwer sy nog voor die spieël. Die spierwit top span oor haar bates, maar dis hoe sy dit wil hê. Haar borsmaat is immers ’n … bate. Sonder chirurgie, bygesê. Geen silikoon in haar bra nie, al dink party so. Somtyds is iemand voor op die wa genoeg om te vra, maar dan lag sy dit net af.

Sy gooi haar sak oor haar skouer en loop gangaf. Dalk moet sy dit oorweeg om te dieet. Of ten minste te detoks. Wat is die nuwe in-ding nou weer? ’n Paar van haar vriendinne is skoon laf met die gier … o ja, banting. ’n Kilo of twee kan seker wondere verrig. Maar sy sien nie kans vir dié malligheid nie en vir wie sal sy haarself nou so laat ly? Vetstukke laat haar gril en sy haat botter. Beslis sal sy nie vir Henko ly nie. Die bitter smaak in haar mond laat haar op haar tande kners. Haar moermeter is verby sy limiet. Sy het genoeg gehad, sy is op die punt om te snap en sy het al haar selfbeheersing nodig om die pawpaw terug te hou, want dis ’n haarbreedte van die fan af.

Onder in die gang haal sy diep asem. Sy is reg vir die sirkus. Miskien ’n bietjie overdressed, maar dit het haar nog nooit geskeel nie. Henko sal maar sy gat van die bank moet lig, want donnerse sirkus toe sal hulle vandag gaan. Sy het hom nie verniet gisteraand en vanoggend blink gelek nie. Self is sy nie meer daarvoor lus nie, maar hulle het vroeër die week ingestem toe die kinders gevra het. Sy is baie dinge, maar sy is nie een vir teruggaan op haar woord nie en beslis nie teenoor die kinders nie. In elk geval, sy het gedink Henko gaan kleinkoppie trek of doodeenvoudig nie betyds van die gholf af terugkom nie, maar toe laat sy vriende hom vanoggend in die steek. Dis hoekom Henko vandag ekstra moerig is – geen gholf nie en boonop met ’n sirkus as vooruitsig. Mens sou sweer hy is verslaaf aan gholf. Hy lê en bejammer homself al die hele flippen oggend op die bank voor die televisie. Haal sy frustrasies op haar uit.

Kalm bly, Andrea. Dink Zen. Sy haal nog ’n paar keer diep asem. Dink vrede. Kalmte. Selfbeheersing. Ag, flip, dit werk nie. Geïrriteerd blaas sy die lug uit haar longe. As sy só aanhou stoom, lê haar hare nou-nou klam teen haar kop. Sy is ’n eerlike mens. Daar is min dinge wat sy vir haarself – en ander – wegsteek. Sy weet al lank, dié ding tussen haar en Henko dreig onder die oppervlak. Hulle het in ’n patroon verval van werk, kinders, slaap. Werk, kinders, slaap. Werk, kinders, slaap, seks. Dan begin die patroon weer van voor af. Teen hierdie tyd ken hulle mekaar te goed. Speel hulle op mekaar se gevoel en senuwees. Maar vanoggend was die eerste keer dat hy kop verloor het. Regtig kop verloor het. En haar teen die kasdeur vasgedruk het met sy vingers om haar nek. Sy het geskrik, haar as af, omdat sy diep in haar weet dat dit nie in Henko se aard is om so te ontplof en gewelddadig op te tree nie, hy is nie daardie soort nie. Miskien is sy moermeter net so oorstuur soos hare. Daarom dat hy beheer verloor het. Sy het hom te ver gedryf. Hy het haar te ver gedryf. Gelukkig was die kinders in die tuin en het hulle niks gesien of gehoor nie. Sy huiwer in die deur van die sitkamer.

“Is jy reg om te ry?” Haar stem is koud, gevoelloos. Sy kyk hom nie in die oë nie. Hy sit-lê, bier in die hand, op die bank. ’n Pak skyfies lê oop op die koffietafel met krummels rondom gemors. Haar bloed begin borrel, maar sy hou haar mond toe en haar oë weggedraai.

Dit verbaas haar dat hy nogal vinnig opstaan. Hy skakel die televisie af, los die verdomde pak skyfies en bierblik net so en kom nader. Gelukkig handhaaf hy ’n veilige afstand. Ook lekker wit geskrik gewees vroeër, hy het sy reaksie seker self nie verwag nie. Dis nie dat sy verskoning soek vir hom nie, of hom gou gaan vergewe nie, dis net dat sy Henko ken. Hulle is al lank saam. Min hoërskoolkyse kan sestien getroude jare agter hulle naam skryf. Sy behoort seker te voel sy is een van die gelukkiges. ’n Bevoorregte. Nou is sy net gatvol. Vir vloerlap wees, seksmaat wees, eentonigheid. Vir haarself prysgee en almal se stront opvreet. Henko en die kinders s’n. Sy is moeg daarvoor om niks te wees nie. Net die een sonder opleiding wat maar te dankbaar is om met haar gat in die botter te sit en te bly is om alles vir almal te doen. Dag-in, dag-uit. Sy het al daaraan gedink om haar goed te vat en te loop. Maar hoe doen sy dit? Die kinders is steeds hare en hulle sal sy nie los nie. Henko is ook hare al is sy nie aldag seker of sy hom wil hê nie. Hoe maak jy jou uit ’n lewe, ’n tapisserie los waar almal al so lank so noukeurig saam verweef is?

Dis in elk geval ook nie waar dat sy niks is nie. Sy is iets. Sy is ’n donnerse afhanklike, ’n vasgekeerde! Haar opsies is: Vreet die nonsens op in weelde of krepeer elders in armoede.

“Andrea …” Henko lyk of hy iets wil sê, maar hy kom nie verder nie. Seker omdat sy hard probeer om na hom te kyk asof hy ’n vrot muis of ’n ding is wat die kat van buite af ingedra het. “Ons kan ry. Waar is die kinders?”

“Buite.”

“Ek kry die sleutels.”

“Ek sluit die deure.”

Hulle kon netsowel twee derderangse akteurs in ’n swak drama gewees het. Waarskynlik sal die kykers die televisie sommer gou afskakel, want dis so ontstellend voorspelbaar, mens kan gaan slaap en jy sal môre steeds presies weet waar die twee met mekaar staan.

Sy stap agterna motorhuis toe. Die elektroniese deure gly oop en sy gaan wag buite. Die kinders kom om die hoek. Michael eerste, soos gewoonlik. Hy is immers die oudste. Andrio is kort op sy hakke. Michael klim in die Fortuner sonder om links of regs te kyk.

Andrio huiwer voor haar, lyk effens verleë. “Ma lyk mooi.”

Sy glimlag vir hom voor hy by die deur in woerts.

Ané is ’n ander saak. Al is sy net tien, is sy vol dinge. ’n Dametjie wat deesdae nie sonder handskoene aangepak kan word nie. Veral nie deur haar ma nie. Henko kry partykeer nog iets uitgerig, maar nie genoeg om betekenisvol te wees nie. Hulle het maar aanvaar hul dogter het in ’n wispelturige tiener verander nog voor sy behoorlik haar tienderjare bereik het. Wat sy oor ’n paar jaar, wanneer die kind werklik ’n tiener is, gaan doen, wil sy eerder nie nou dink nie. Miskien is sy weg teen daai tyd of heeltemal mal in haar kop sodat niks haar meer pla nie.

“Ma se top is nogal styf,” snip die helsempie voor sy op die agterste sitplek inskuif.

Andrea verwerdig haar nie ’n antwoord nie. Klim net op haar plek in en pers haar lippe saam.

Dis nie ver sirkus toe nie. Hulle kon geloop het as hulle regtig wou, maar gelukkig het niemand dit van haar verwag met dié paar spykerhakke nie.

Sy hou haar oë op die pad. As sy kon, sou sy eerder in die kattebak gesit het as om so naby Henko te wees. Tog is dit seker beter as die kinders nie vermoed daar is ’n storm tussen hulle ouers nie. Of is dit? Dis mos goed vir kinders om bewus te wees van die verskille tussen die ouers sodat hulle kan leer hoe volwassenes konflik hanteer. Ha! Wat ’n grap. Sy en Henko het allermins ’n verskilletjie en kinders behoort seker nie te sien hoe hulle pa hul ma aan die keel gryp nie. Al was albei van hulle wit geskrik. As die drie nie hier was nie, het sy nie vandag in hierdie kar geklim nie. Haar hartsbegeerte op die oomblik? Om so ver moontlik van die man langs haar af weg te kom sodat sy eers die vlae woede en teleurstelling onder beheer kan bring.

Hulle is skaars om die eerste draai toe die kinders aan haar selfbeheersing begin karring. Sy byt op haar tande en ignoreer die gekla en gestamp op die agterste sitplek. As sy ’n vloermoer veroorloof was, het sy nou gegil en met haar spykerhakke in die voorste paneel vasgeskop. Haar jeans sal waarskynlik protesteer teen so ’n move, heel moontlik heeltemal opgee en skeur, maar dit sal haar nie keer nie. Sy is hoeka lus om dié paar hakke êrens in te kap.

“Wil julle sirkus toe gaan of bly?” vra Henko met ’n moerige stem. Klink of hy ook lus het om iets êrens in te kap.

Die drie op die agterste sitplek hoor dit blykbaar ook, want hulle bly wonder bo wonder stil.

“Hoekom sê Ma niks?” vra Ané toe hulle by die hek van die terrein waar die sirkus gehou word, indraai.

Daar staan ’n groep diereaktiviste met hulle plakkate omhoog by die hek. Andrea rek haar nek ingedagte om die opskrifte te lees. Stop animal cruelty! ’n Ongemaklikheid glip deur haar, sy haat dit wanneer mense so op jou gevoel speel. Dis ’n tweederangse sirkus, for goodness sake. Hoeveel diere kan hier nou wees?

“Wat moet ek sê, Ané?” reageer sy uiteindelik.

Henko parkeer langs ’n ander motor op die oop stuk grond wat as parkeerarea aangewys word.

“Ek weet nie.” Ané wip uit en agter haar broers aan sonder om vir ’n antwoord te wag.

Andrea kyk die meisiekind agterna. Is sy slim genoeg om agter te kom daar is vonke tussen haar en Henko? Of is dit blote snipperigheid?

Henko gee haar ’n bemoedigende kyk toe hulle begin aanstap om in die lang ry by die deur in te val en sy is lus om hardop te lag. Werklik? Sy moet haar keer om hom nie iets sarkasties toe te snou nie.

Hier tussen die mense sal sy haar inhou. Sy het miskien met minder geld, in ’n minder ordentlike huis en met minder geleerdheid as Henko grootgeword, maar sy was nie haar wasgoed voor ander nie. Onder hierdie paar boobs en boude skuil trots ook.

Die hakke van haar stiletto’s sak weg in die sagte grond toe sy begin aanstap en sy vererg haar van voor af. Hoe moet sy nou die modder van die turkoois hakke afkry? Toegegee, die skoene is seker nie ’n praktiese keuse vir die sirkus nie, sy sien hoe sommige mense in haar rigting loer. Maar hulle kan kyk as hulle wil, sy is gewoond daaraan.

Dis beknop en bedompig in die sirkustent. Sy probeer dit so bewerkstellig dat die kinders tussen haar en Henko sit. Kinderagtig, sy weet. Maar Michael glip eerste by die ry sitplekke in en langs hom Andrio. Ané kla toe sy tussen haar ma en pa vasgekeer sit en Andrea ruil met haar. Nog ’n scene kan sy nie vandag deursien nie.

Sweet loop in dun straaltjies teen haar nek af en sy skuif ongemaklik. ’n Nar begin tussen die toeskouers dans en amok maak en sy kan net hoop hy mors nie sy springmielies op haar of Henko nie. Dit sal dalk ’n onwaarskynlike einde aan sy vertoning beteken.

Sy is verlig toe die nar verdwyn en die omstrede man met die groot katte sy verskyning maak. Op ’n manier beïndruk die ou haar. Watse invloed sou die betogers op hom hê? Maar krag om werklik daaroor te wonder het sy nie. Sy het genoeg probleme van haar eie. Al waarna sy op die oomblik smag, is vars lug en koeler klere.

Teen die tyd dat die vrou in ’n bikini met die dik luislang om haar nek ’n rondte in die arena doen, hang Andrea se selfbeheersing aan ’n dun draadjie. Daar is ’n dowwe geklop in haar kop. Sy vryf oor haar slape en maak haar oë toe. Haar hare is klam teen haar vel en daar is ’n spasma in haar rug. Toe die vrou en haar slang weer deur die gordyntjie verdwyn, breek pouse genadiglik aan. Sy klap nie saam hande nie. Hoekom ’n vrou in ’n bikini altyd die slang moet hanteer, sal niemand weet nie.

Hulle stap saam met die gedrang na buite vir vars lug. Die seuns val saam met Henko in die ry vir koeldranke terwyl sy en Ané eenkant wag.

“Kan ek my sakgeld gebruik?” begin Ané karring vir een of ander sirkuskakkie wat ’n liggie maak.

“Wat jy waar kry?”

“Die wasgoed wat ek nou die dag afgehaal het.”

“Nè.” Sy sien Henko voor in die koeldrank-ry en gebruik die geleentheid om ’n rukkie langer te ontsnap. “Nou kom. Dan is ons kiets.”

Ané se glimlag verbreed. Hulle gaan staan saam in die ry by die tafel vol Chinese gemorsspeelgoed.

“Ons gaan solank in,” beduie Henko met ’n koeldrank in elke hand en sy knik net.

Haar kop pla en die bedompige beknoptheid daarbinne het haar uithouvermoë op ’n laagtepunt.

By die hek staan steeds ’n klompie betogers wat blykbaar nie van plan is om hulle plakkate voor die einde van die vertoning te laat sak nie. Die kombi oorkant die groepie val haar op. Sy het so een gehad pas toe sy en Henko getroud is. Die hoeke van haar oë begin brand en sy snuif minagtend. Sal sy nou wragtig nostalgie ervaar oor ’n stuk blik wat sy verpes het? Miskien moet sy sommer net huis toe loop. Sy het mos ’n hoofpyn. Dis verskoning genoeg en die sirkus is darem al halfpad.

Sy betaal en vat die kleingeld. “Sal jy asseblief vir Pappa sê ek gaan huis toe stap? Ek het hoofpyn en die geraas en bedompigheid daarbinne maak dit erger.”

“Nou?” Ané kyk ongelowig na haar.

“Ja, dis erg.”

Ané lyk vir ’n oomblik asof sy wil kapsie maak, maar toe knik sy. “Oukei.”

“Jy weet mos waar ons gesit het?”

“Ja.”

“Nou goed, sien julle by die huis.” Sy wag om te kyk dat Ané by die sirkustent inloop voor sy omdraai en hek se kant toe sukkel. Die verdomde hakke steek ook in elke gaatjie en graspol vas. Haar hoofpyn voel klaar beter. Dis seker van verligting. Sy het nie ’n huissleutel by haar nie, maar sy kan langs die swembad op een van die tuinstoele sit en wag tot hulle by die huis kom. Henko gaan kwaad wees, maar hy verdien om alleen verder deur die sirkus te worstel.

Die betogers staan aan die ander kant van die pad en twee vroue naaste aan haar draai hulle plakkate in haar rigting toe hulle haar sien naderkom. Andrea kyk voor haar en maak asof sy hulle nie raaksien nie.

Vies trap sy ’n gat mis. Pleks sy ’n ander broek en skoene aangetrek het. Maar hoe moes sy nou weet sy gaan in dié hitte die bult op sukkel met ’n broek wat haar kniehalter en skoene wat haar enkels laat swik?

“Ja, ja. Ek loop mos nou. Was in elk geval ’n mors van tyd.” Sy is dankbaar vir die sonverbleikte turkoois kombi tussen haar en die aktiviste toe sy deur die hek loop. Dit staan aan die verkeerde kant van die pad geparkeer.

“Soek jy ’n lift?”

Nie seker of die jong vrou agter die stuurwiel met haar praat nie, kyk Andrea versigtig oor haar skouer, maar daar is niemand nie.

“Ekskuus?” Sy sien nou eers die blondine se pofferige rooi oë.

Wantrouig soek Andrea se oë oor die ander sitplekke, maar daar is niemand anders in die kombi nie. Is dit ’n slinkse plan om haar te ontvoer?

“Ek vra of ek jou iewers kan aflaai? Lyk of jy sukkel.”

“Jammer. Ek het sommer met myself gepraat, was bedoel vir die klomp oorkant die pad.”

“Ek weet. Ek het jou dopgehou terwyl jy met daai polvye so sukkel-sukkel aangestap gekom het. My ouma bly net hier teen die berg en ek kan jou iewers aflaai as jy wil.” Sy beduie in watter rigting.

“Oukei.” As iemand plat lê op die agterste sitplek is dit seker tickets met haar, maar sy sien nie kans vir die bult huis toe nie. “Dankie, ek bly ook daardie kant toe.” Andrea weet nie wat haar besiel om in te stem om in ’n wildvreemde se voertuig te klim nie, maar die blondekop lyk onskadelik en op hierdie stadium nogal broos.

“Klim in.”

Sy loop om na die passasiersdeur. Ignoreer die spul betogers. Sukkel om trapplek te kry omdat sy haar been nie hoog genoeg gelig kry nie. Eindelik skuif sy tog met redelike finesse op die ligte kunsleersitplek in. Sy loer onderlangs of die blondekop dalk ’n mes of pistool byderhand het, maar sy sien niks nie.

“My naam is Simoné. Hallo.”

“Andrea.”

“Goed, Andrea, waarheen vat ek jou?” Simoné skakel die kombi aan.

Die dreuning klink verdag protesterend. Henko sou seker aangebied het om te kyk wat die probleem is. Hy is mos met ’n spanner in die hand gebore. “Eerste een links uit die hoofstraat en dan die tweede een regs.”

Hulle gaan draai aan die onderpunt van die straat en kom weer by die betogers verbygery. Dié lig weer hulle plakkate asof sy nie reeds gesien het wat daarop staan nie.

Andrea bekyk die blondekop onderlangs. Mooi, selfs so met die spore van trane op haar gesig.

Simoné kom blykbaar agter dat sy haar dophou. “Ek lyk seker verskriklik.”

“Nee, jammer. Ek het nie só gekyk nie, ek kan net sien iets is fout.”

“Ja. Ek kan nie so by my ouma aankom nie.” Simoné haal haar skouers verslae op sonder om haar hande van die stuurwiel te lig.

Andrea sê niks. Wat weet sy nou van die girl en haar ouma?

“Mans.”

Daarmee kan sy haar vereenselwig! Simoné het seker ook ’n slegte ervaring gehad.

“’n Man is ’n bok en ’n bok is ’n bliksem. My ma se gunstelingsêding gewees. Holrug gery, maar vandag glo ek haar wragtig.” Andrea draai die venster oop en voel verlig die bries deur haar hare.

Simoné knik ingedagte. “Dis seker waar.”

“Ek het nie ’n sleutel om by my huis in te kom nie, anders het ek aangebied dat jy jou gesig kan kom was.”

“Dis oukei. Ek is nie haastig nie, my ouma verwag my nie. Ek sal nog bietjie draai voor ek soontoe gaan.” Simoné kyk skuins na haar. “Hoekom is jy so driftig by die sirkus weg? Was dit so sleg?”

Hulle draai op uit die hoofstraat en Simoné moet ratte wissel om die kombi in beweging te hou.

“Dit ook, ja. Die bedompigheid en geraas het my hoofpyn gegee.”

Simoné glimlag tegemoetkomend. “Maak vir my heeltemal sin. Ek sou ook een gekry het.”