Читать книгу Samobójstwo a dusza - James Hillman - Страница 7

Drugie wydanie tej książki stwarza okazję, by powiedzieć więcej. Na przykład, trzeba więcej mówić o mroczniejszych aspektach samobójstwa: agresji, zemście, szantażu, sadomasochizmie, nienawiści do ciała. Zachowania samobójcze ujawniają istnienie naszego „wewnętrznego zabójcy”, mówią o tym, kim czy też czym jest ów cień i czego się od nas domaga. Skoro zachowania samobójcze świadczą o tym, że ów cień posługuje się ciałem jako instrumentem służącym do osiągnięcia konkretnych celów (zemsta, nienawiść itp.), pojawia się szereg głębokich pytań dotyczących relacji między próbami samobójczymi a próbami liberalizowania, wyzwalania rzeczywistości za pomocą ciała.

Dlatego więcej można by powiedzieć również na temat literalizmu samobójstwa – albowiem niebezpieczeństwo nie polega na fantazji śmierci, lecz na jej literalizmie. Tak więc samobójczy literalizm można by odwrócić tak: literalizm ma charakter samobójczy, prowadzi do samobójstwa. Choć emocje związane ze śmiercią jako metaforą oraz spojrzenie na samobójstwo jako na próbę zwróconą ku owej metaforze przenikają całą tę książkę, więcej należy powiedzieć na temat archetypowego tła tej perspektywy zwróconej ku śmierci. Od 1964 roku nad tym właśnie intensywnie pracuję, dlatego zachęcam czytelnika, który chciałby wniknąć jeszcze głębiej w poruszane w tej książce kwestie, do zajrzenia do innych moich prac poświęconych archetypowi senexa, patologizowaniu, literalizacji/literalizmowi i metaforze zebranych w tomie Re-Visioning Psychology[16], a także do lektury dwóch wykładów wygłoszonych przeze mnie na sympozjach towarzystwa Eranos w latach 1973 i 1974 pt. „The Dream and the Underworld” i „On the Necessity of Abnormal Psychology”. Ta książka stanowi rodzaj zapowiedzi tamtych późniejszych prac, w których zagłębiam się coraz dalej w mroki ludzkiej psyche.

Tak jak i wcześniej, tak i teraz pragnę podziękować osobom, które w taki czy inny sposób wniosły swój wkład w powstanie tej książki, zarówno tym anonimowym, z którymi pracowałem w trakcie mojej praktyki terapeutycznej, jak tym wymienionym już przeze mnie w pierwszym wydaniu: Eleanorze Mattern, Adolfowi Guggenbühlowi, Carlosowi Drake’owi, Robinowi Dennistonowi, A.K. Donoghue, Elisabeth Peppler, Davidowi Coxowi, Marvinowi Spiegelmanowi, Johnowi Matternowi i Catharinie Hillman.