Читать книгу Kuracja witaminą D3 w wysokich dawkach - Jeff T. Bowles - Страница 11

Jak już pisałem, nam, amatorom, dość oczywiste wydaje się, że natura przypisała hormonom określoną rolę w procesie starzenia. Jednak naukowcom trudno jest zaakceptować taką koncepcję.

Ewolucjoniści głównego nurtu przyjmują tezę, że starzejemy się z powodu błędu ewolucji! Założono, że żyjąc, po prostu „zużywamy się”. Ewolucjoniści upierają się bowiem, że żaden czynnik szkodzący człowiekowi nie mógł powstać w wyniku ewolucji. Dlaczego? Bo mogłoby to ograniczyć liczbę posiadanego potomstwa i przekazanych genów. A według naukowców ewolucja zasadza się na podtrzymaniu gatunku i przekazaniu jak największej liczby genów. Uważam, że jest to znaczne uproszczenie teorii ewolucji. Z mojego punktu widzenia chodzi o coś o wiele bardziej inteligentnego i skomplikowanego, niż ten banalny wzorzec. Dlatego staram się wykazać, że proces starzenia także podlega ewolucji. O ile zgadzam się ze stwierdzeniem, że hormony o szkodliwym działaniu jej nie podlegają, o tyle wzorce hormonalne, które mogą zaszkodzić przypadkiem, mogą ewoluować, jeśli pojawią się w takim przedziale wiekowym, do jakiego człowiek nie jest w stanie dożyć w niebezpiecznych warunkach. Wzorce mogłyby wówczas pojawić się przypadkowo, w związku z takimi mutacjami genów, jakie zwykle nie występują. Gdy warunki życiowe staną się na powrót tak bezpieczne, by możliwe było życie dłuższe niż zakłada norma, te przypadkowe i niekorzystne wzorce hormonalne/ekspresje genów ujawnią się, uruchamiając proces starzenia. Idę w tym założeniu dalej, aby wykazać, że jeśli te wzorce hormonalne/ekspresje genów spowodują śmierć osobnika, ewolucja może je wychwycić i wykorzystać dla dobra całej grupy, aby wzmocnić jej umiejętności przetrwania, nawet jeśli odbywa się to kosztem jednostki. (Może cię to zdumiewać, czytelniku, ale wierz mi – ten prosty koncept jest niezbędny do zrozumienia procesu starzenia. Czytaj ten fragment do znudzenia, aż zrozumiesz moją ideę. To na tym właśnie utknęli i polegli wszyscy naukowcy! Jeśli ją pojmiesz, będziesz wiedział więcej niż naukowcy – zakładając, że mam rację, a jestem przekonany, że tak jest.)

Jakie korzyści dla grupy płyną z ograniczenia zdolności reprodukcyjnych jednostki? Dzięki uniemożliwieniu pojedynczemu osobnikowi wyłącznego ojcostwa lub macierzyństwa w grupie unika się sytuacji, w której potomstwo będzie zbiorem klonów lub bliźniaków, a ró0żnorodność grupy zostanie ograniczona. Innymi słowy, gdyby wszystkie osobniki były odpowiednikami bliźniaków jednojajowych, nowo wykształcony drapieżnik lub bakteria zdolne zabić jednego osobnika, doprowadziłaby do wybicia całej grupy. Dbałość o różnorodność grupy – także przez ograniczanie zdolności reprodukcyjnych poszczególnych osobników (taką rolę pełni proces starzenia) – stwarza barierę ochronną. Jeśli zostanie zapewniona dostateczna różnorodność w zasobie genetycznym, przynajmniej kliku członków populacji będzie się różnić od pozostałych na tyle, aby przetrwać atak nowej choroby lub drapieżnika.

Rozwiązanie zagadki Alzheimera?