Читать книгу Kuracja witaminą D3 w wysokich dawkach - Jeff T. Bowles - Страница 8

Streszczenie artykułu

Dawki witaminy D, zalecane przez niektórych badaczy jako leczniczo optymalne, przekraczają nawet kilka razy te rekomendowane oficjalnie. Należy zatem dokładnie zbadać mechanizmy przyczyniające się do toksyczności witaminy D przyjmowanej w dużych dawkach i wyposażyć lekarzy w wiedzę, jak właściwie stosować tę witaminę w celach leczniczych i nie sprowokować u pacjentów niepożądanych skutków. Tradycyjnie toksyczność witaminy D łączy się z wywoływaniem przez nią hiperkalcemii (stan podwyższonego poziomu wapnia we krwi). Jednak badania na zwierzętach wykazały, że objawy, występujące wskutek hiperwitaminozy witaminy D, takie jak: anoreksja, senność, zaburzenia wzrostu, resorpcja tkanki kostnej, zwapnienie tkanek miękkich, a w końcu śmierć, niekoniecznie muszą być związane z hiperkalcemią, która często im towarzyszy. Dlatego należy poszukać alternatywnego wyjaśnienia mechanizmów odpowiedzialnych za toksyczność witaminy D.

Hipoteza postawiona w tym artykule zachęca do nowatorskiego spojrzenia i pochylenia się nad koncepcją, że toksyczność witaminy D zasadza się na tym, iż wywołuje ona niedobory witaminy K. Zgodnie z tym modelem witamina D zwiększa ekspresję białek, których aktywacja zależy od procesu karboksylazy z udziałem witaminy K. Gdy rośnie zapotrzebowanie na proces karboksylazy, wyczerpują się zasoby witaminy K. Ponieważ ta witamina jest niezbędna do prawidłowego funkcjonowania systemu nerwowego oraz chroni kości i zapobiega zwapnieniu peryferyjnych tkanek miękkich, jej niedobory objawiają się symptomami zwyczajowo łączonymi z hiperwitaminozą witaminy D. Hipotezę tę potwierdza fakt, że zwierzęta, u których występują niedobory witaminy K lub białek od niej zależnych, wykazywały objawy niezwykle podobne do objawów występujących u zwierząt karmionych toksycznymi dawkami witaminy D, oraz na obserwacji podobieństw występujących w profilach toksyczności witaminy D i warfaryny, inhibitora witaminy K. Dalej hipoteza zakłada, że witamina A chroni przed toksycznością witaminy D, zmniejszając ekspresję białek zależnych od witaminy K.

Jeśli wyniki badań na zwierzętach potwierdzą te fakty, trzeba będzie zrewidować obecnie funkcjonujący maksymalny bezpieczny poziom zalecanych dawek. Pozwoli to lekarzom stosować w terapii pacjentów takie dawki witaminy D, które mają dużo większe możliwości lecznicze niż stosowane obecnie, a jednocześnie uniknąć zagrożenia skutkami ubocznymi dzięki równoczesnemu podawaniu witamin A i K[2].

Mój komentarz

Witaminę A można pominąć. Jej zadaniem jest stłumienie zapotrzebowania na witaminę K2. Uważam, że lepiej przyjmować więcej witaminy K2, niż tłumić zapotrzebowanie na nią. Praktykuję takie rozwiązanie z dobrym skutkiem i bez uszczerbku na zdrowiu.[