Читать книгу Lot se vrou - Joan Hambidge - Страница 14

Vir Johann de Lange

Sou jy ooit kon dink toe ons op ’n plaaspad stap

hoe die lewe genadeloos álle illusies sou afskil?

Ons ken beide die verslawing van hierdie bedryf,

verkeerdelik al as ’n stil, eensame proses beskryf.

Op daardie plaaspad, diep in die geheue geberg,

’n koue kelder met gemerkte bottels vol sand,

wys jy toe na ’n sekelmaan as ’n nael gebreek.

Vele afleggings, eindes, selfs moord oor ons lewenspad.

“Fata,” het jy uitgeroep. “Blote toeval dalk?”

Lewe soos dood toe vir jou ’n snel-grys-fantoom.

Op hierdie nag, ver van daardie plaas met ’n emmer

roesend in ’n gedig en ’n uil wat hoe-hoe roep,

vra ek vannag, enkel uit genade, dat ek, eerder as jy,

eerste uit hierdie lewe, ’n ónsierlike gedig, sal stap.