Читать книгу Ifigenio en Taŭrido - Johann Wolfgang von Goethe - Страница 2

Al via ombro, pintoj moviĝemaj

De l’ densa kaj antikva arbareto,

Al la sanktej’ kvieta de l’ diino

Ankoraŭ nun kun trema sent’ mi iras,

Simile kiel la unuan fojon:

Ne povas mi al vi alkutimiĝi.

Jam multajn jarojn min ĉi tie kaŝas

Plej alta volo, kiun mi obeas;

Mi tamen ĉiam sentas min nur fremda.

Ĉar ve! transmare estas miaj karaj!

Mi longajn tagojn staras sur la bordo,

Serĉante per la kor’ la Grekan landon;

Al miaj ĝemoj nur per surdaj tonoj

Respondas la ondegoj de la maro.

Ho ve al tiu, kiu devas vivi

For de l’ gepatroj kaj de la gefratoj!

Malĝojo al li rabas la feliĉon;

Forvagas flanken ĉiam liaj pensoj

Al la gepatra domo, kie suno6

Al li aperis la unuan fojon,

Kaj samdomanoj ĉiam pli kaj pli

En ludo alligiĝis reciproke.

La diojn mi ne juĝas; tamen vere

Plendinda estas stato de virino.

En domo kaj milit’ la viro regas,

En fremda land’ li ankaŭ al si helpas;

Li la posedon, li la venkon ĝuas,

Eĉ lia morto estas morto glora.

Sed la virinon ĉio ĉirkaŭbaras!

Eĉ krudan edzon obeadi estas

Por ŝi ne sole devo, sed konsolo;

Sed kiel mizerega ŝi fariĝas,

Se en fremdlandon pelis ŝin la sorto!

Ĉi tie Toas, nobla viro, tenas

Min en katenoj sanktaj, tamen sklavaj.

Kun honto mi konfesas, ke mi servas

Al vi, diino, mia savintino,

Nur kontraŭvole! Tamen mian vivon

Al vi dediĉi devus mi libere!

Al vi, Diano, ĉiam mi esperis,

Ankoraŭ nun esperas mi senĉese.

Vi min, filinon de plej granda reĝo,

En vian sanktan aman brakon prenis,

Por savi de la morto. Ho, diino,

Se tiun grandan viron, kiun vi

Turmentis, postulante la filinon,

Kaj li al vi oferis la plej karan, —

Se la Agamemnonon disimilan

Vi de la Trojaj muroj disbatitaj

Venigis glore en patrujon lian,

Se vi al li konservis la edzinon,

Elektron kaj la filon, la trezorojn:

Vi ankaŭ min redonu al la miaj

Kaj min, savinte de la morto, savu

De l’ ĉi-tiea vivo, dua morto!