Читать книгу Ifigenio en Taŭrido - Johann Wolfgang von Goethe - Страница 6

Ni iras nun la vojon de la morto:

Animo mia grade trankviliĝas.

Mi Apolonon petis, li forigu

De mia flanko la teruran bandon

De l’ venĝfantomoj, kaj en liaj vortoj

Misteraj tiam sentis mi promeson,

Ke trovos mi la helpon kaj la savon

En la sanktejo de fratino lia,

La regantino de la Taŭridanoj.

Ĝi plenumiĝas: tuta la mizero

Finiĝos nun kun mia vivo kune!

Al mi, al kiu dia mano premas

La koron kaj surdigas la spiriton,

Ja estas tiel ĝoje kaj facile

Adiaŭ diri al la lum’ de l’ suno!

Kaj se ne devas nepoj de Atreo

Kun kron’ de venko fali en batalo,

Se mi, simile al prapatroj miaj,

Perei devas kiel oferbesto:

Ĝi plenumiĝu! Estas ja pli bone

Ĉi tie morti antaŭ la altaro,

Ol en angulo malbenita, kie

Mortigus nin parenco-insidanto.

Ho, lasu min almenaŭ nun ripozi,

Vi, subteruloj, tiel avidantaj

La sangon, kiu ĉiun mian paŝon

Gutante signas! Lasu min ripozi,

Jam baldaŭ mi malsupren al vi venos.

Nek min, nek vin la lum’ de l’ tago vidu,

Kaj la tapiŝo verda de la tero

Ne estu plu svarmejo por fantomoj.

Mi venos al vi tien sub la teron,

Kaj tie en senviva surda nokto

Egala sorto ĉiujn unuigos.

Nur vin, Pilad’, senkulpa kamarado

De mia nigra sorto kaj malbeno,

Ho, kiel malvolonte mi kunprenas

En la funebran landon antaŭtempe!

Nur via vivo, via morto kaŭzas

Al mi ankoraŭ timon aŭ esperon.

Ne iras mi ankoraŭ kiel vi

Pasive en la regnon de la ombroj.

Tra la vojetoj konfuzitaj, kiuj

Konduki ŝajnas al la nigra nokto,