Читать книгу Ifigenio en Taŭrido - Johann Wolfgang von Goethe - Страница 3

Min sendas nia reĝo, li esprimas

Saluton al pastrino de Diano.

Hodiaŭ por mirindaj novaj venkoj

Taŭrido dankas sian patroninon.

Mi venas antaŭ reĝo kaj armeo

Kun la raport’, ke ili proksimiĝas.

Akcepton decan ni al ili faros,

Kaj la diin’ atendas kun favoro

La oferdonon el la man’ de Toas.

Se ankaŭ la rigardo de l’ pastrino,

De l’ respektata sankta virgulino,

Nun estus pli serena kaj pli luma,

Ĝi estus bona signo por ni ĉiuj!

Malĝoj’ kaŝita tamen ĉiam kovras

Mistere vian koron. Jam tre longe

El via brusto vane ni atendas

Vorteton de konfido. De l’ momento,

En kiu mi ĉi tie vin ekkonis,8

Rigardo via ĉiam min tremigas;

Kaj kvazaŭ enforĝita per feraĵo,

Animo via kaŝas sin profunde.

Mi estas ja orfino elpelita.

Ĉu vi ĉi tie sentas vin tiele?

Ĉu povas fremda land’ fariĝi hejmo?

Por vi la hejmo ja fariĝis fremda.

Pro tio ĝuste sangas mia koro.

En la komenco de l’ juneco, kiam

Apenaŭ la animo alligiĝis

Al la gepatroj kaj al la gefratoj

Kaj harmonie el malnova bazo

Plantidoj novaj ĉarme kreskis supren,

Ha, tiam min malben’ ne miakaŭza

Subite kaptis kaj min apartigis

De la amatoj kaj per fera mano

La ĉarman ligon ŝiris. Flugis for

La ĝojo de l’ juneco, la ĝuado

De la unuaj jaroj. Eĉ savita,

Mi estis jam nur ombro; la gajeco

De l’ viv’ en mi neniam plu refloros.

Se vi vin nomas tiel malfeliĉa,

Mi povas ankaŭ nomi vin sendanka.

Vi dankon ĉiam havas.

Sed ne tiun

Sinceran, kiu logas bonfaradon,

Gajecon, kiu al la mastro montras

Kontentan vivon kaj amantan koron.

Memoru, kiam antaŭ multaj jaroj

Mistera sort’ alportis vin ĉi tien,

Ho, tiam vin, donitan de la dioj,

Renkontis Toas kun respekt’ kaj amo;

Amike vin akceptis tiu bordo,

Pri kiu kun teruro ĉiam pensas

Fremduloj, ĉar neniam antaŭ vi

Fremdul’ en nian regnon povis veni,

Se li ne volis laŭ antikva moro

Sur la ŝtuparo sankta de Diano

Tuj fali kiel sanga oferdono.

Libere spiri ne signifas vivi.

Ĉu estas vivo, se sur unu loko,

Kiel spirito ĉirkaŭ sia tombo,

Mi devas nur funebri? Ĉu ĝi estas

Natura, gaja kaj konscia vivo,

Se ĉiu tago, vane trasonĝita,

Preparas nin al tiuj grizaj tagoj,

El kiuj sur malgaja bord’ de Leto

Konsistas la estado de l’ mortintoj?

Sencela vivo estas frua morto;

Jen estas mia plej virina sorto.

Pardonas mi la noblan fierecon,

Pro kiu al vi mem vi ne sufiĉas;

Mi vin bedaŭras, ĉar la tutan ĝuon

De l’ viv’ ĝi de vi rabas. Ĉu nenion

De via veno vi ĉi tie faris?

Sed kiu do la reĝon serenigis?

Kaj kiu per bonkora admonado

Forigis la antikvan kruelaĵon,

Ke ĉiu fremda devis sian vivon

Sur la altaro de Diano perdi?

Kaj la kaptitojn kiu tiel ofte

De certa mort’ resendis al patrujo?

Kaj ĉu, anstataŭ flami per kolero

Pro perdo de antikvaj oferdonoj,

Diano ne aŭskultis vian preĝon?

Kaj ĉu ne ĉirkaŭflugas la armeon

La venko kaj eĉ antaŭ ĝi rapidas?

Ĉu ne pli bonan sorton ĉiu sentas

De l’ temp’ kiam la reĝo, ĉiam saĝa

Kaj brava, nun sub via efikado

Fariĝis ankaŭ mola, favorkora,

Al ni faciligante nian devon

De la silenta obeado? Tion

Vi nomas senceleco, se de vi

Sur milojn dolĉe gutas la balzamo?

Se al popol’, al kiu Di’ vin donis,

Vi estas nova fonto de feliĉo

Kaj donas sur la bordo de la morto

Al la fremdulo savon kaj revenon?

Malgranda faritaĵo malaperas

Ĉe la rigardo, kiom fari restas.

Ĉu decas tro malŝati siajn farojn?

Malbone estas siajn farojn pesi.

Fiere veran indon tro malŝati

Aŭ pro valor’ malvera tro sin laŭdi —

Egale ambaŭ estas mallaŭdindaj.

Ho, kredu vi al la parol’ de viro

Sindona kaj honesta: se hodiaŭ

La reĝ’ al vi parolos, faciligu

Al li la taskon diri sian penson.

Vi min maltrankviligas. Mi jam ofte

De li proponon timis kaj evitis.

Pripensu viajn agojn kaj profiton!

De l’ tempo, kiam li la filon perdis,

La reĝo al malmultaj jam konfidas,

Kaj eĉ al tiuj malpli ol antaŭe;

Suspekte nun en ĉiu nobelido

Li vidas heredanton de la regno,

Li timas senkonsolan maljunecon

Kaj eble eĉ ribelon, fruan morton.

La skitoj ne tre ŝatas paroladon,

Des pli la reĝo. Li, kiu kutimis

Nur agi kaj ordoni, li ne scias

La arton aldirekti paroladon

De malproksime lerte ĝis la celo.

Al li la taskon ne malfaciligu

Per reteniĝo aŭ eĉ per intenca

Nekomprenado. Iru komplezeme

Duonon de la voj’ al li renkonte!

Akceli tion, kio min minacas?

Aspiron lian nomas vi minaco?

Jes, ĝi por mi la plej terura estas.

Por lia amikec’ konfidon pagu!

Se li min liberigos de la timo.

Devenon vian antaŭ li ne kaŝu.

Pastrino devas esti sekretema.

Sekreto antaŭ reĝ’ ne devas esti;

Kaj kvankam li ne tuj postulas, tamen

En sia granda koro li ĝin sentas,

Ke vi tre zorge antaŭ li vin kaŝas.

Ĉu havas li koleron kontraŭ mi?

Mi ĝin supozas. Kvankam li silentas,

Okazaj vortoj tamen al mi montris,

Ke lia koro forte jam decidis

Posedi vin. Mi petas vin, ne lasu

Lin al si mem, por ke en lia koro

Ne maturiĝu la koler’, portante

Al vi teruron, kiu tro malfrue

Vin memorigus pri konsilo mia!

Ho, ĉu la reĝ’ intencas fari tion,

Pri kio nobla homo, kiu amas

La propran nomon kaj respektas diojn,

Neniam devas pensi? Ĉu li volas

Perforte min de la altaro tiri

En sian liton? Tiam mi min turnos

Kun voko al la dioj, kaj precipe

Al ŝi, Diano energia, kiu

Defendon sian certe ne rifuzos

Kiel diino al pastrino sia

Kaj kiel virgulin’ al virgulino.

Ne timu! Nova sango malkvieta

La reĝon ne instigos fari tian

Junulan agon. Sed de li mi timas

Alian nun decidon, kiun li

Plenumos senkompate kaj severe,

Ĉar li neniam ŝanĝas la decidojn.

Mi tial petas, montru al li dankon,

Se pli oferi vi al li ne povas.

Ho, diru, diru, kion plu vi scias!

Li diros mem. Mi vidas, ke li venas.

Al vi ordonas via propra koro

Akcepti lin amike kaj konfide.

Kaj noblan viron bona vort’ virina

Kondukas malproksimen.

Mi ne povas

Plenumi la konsilon bondeziran,

La konsciencon tamen mi obeos

Kaj al la reĝ’ por lia bonfarado

Mi donos bonajn vortojn. Mi dezirus,

Ke al la potencul’ mi sen mensogo

Esprimi povu, kio al li plaĉos.