Читать книгу Marina - Карлос Руис Сафон, Carlos Ruiz Zafon - Страница 3

Bir dəfə Marina mənə dedi ki, biz ancaq heç vaxt baş verməyən şeyləri xatırlayırıq.

Üstündən uzun illər keçəndən sonra bu sözlərin mənasını başa düşdüm.

Lakin yaxşısı, hekayəni indiki vəziyyətdə son hesab oluna biləcək əvvəldən danışmağa başlayım.

1980-cı ilin mayında bir həftəlik yoxa çıxdım. Yeddi gün və yeddi gecə ərzində heç kim harda olduğumu bilmədi. Dostlarım, yoldaşlarım, müəllimlərim, hətta polislər də itkini, yəni, məni axtarmağa başladılar. Bəziləri məni ölmüş hesab edirdi, bəzilərinin fikrincə isə, yaddaşımı itirmiş şəkildə qaranlıq dalanlarda azıb qalmışdım.

Bir həftə sonra mülki geyimli polis nəfəri camaatın arasında axtarışa verilən gəncə oxşayan birini gördü. Gəncin xarici görkəmi təsvirlərə uyğun gəlirdi. Ehtimal olunan itkin gənc kilsənin dəmir barmaqlığı və qatı duman arasında azan ruh kimi Fransız vağzalında fırlanırdı. Polis detektiv romanlarının qəhrəmanı ədasıyla mənə yaxınlaşdı. Mənim internat məktəbindən yoxa çıxan Oskar Dray olub-olmadığımı soruşdu. Başımı tərpətdim. Onun eynəyinin şüşələrində vağzalın görüntüsü əks olunurdu.

Perrondakı skamyada oturduq. Polis siqaret yandırdı, amma dodaqlarına yaxınlaşdırmadı. Dedi ki, çoxları hazırda məni axtarır və tapan kimi məni sual atəşinə tutacaqlar, ona görə də yaxşı cavablar fikirləşmək lazımdır. Yenə başımı tərpətdim. Sonra diqqətlə gözümün içinə baxdı. “Oskar, – dedi, – hərdən həqiqəti demək, düzgün çıxış yolu deyil”. Mənə bir neçə xırda pul uzadıb dedi ki, internatdakı müəllimimə zəng edim. Elə də etdim. Polis söhbətimi tamamlayana qədər gözlədi. Sonra taksi üçün də pul verib mənə uğur arzuladı. Soruşdum ki, bir də itməyəcəyimi hardan bilir. Sakit-sakit üzümə baxdı. “Ancaq getməyə yeri olan adamlar itir”, – dedi.

Harda olduğuma dair bir kəlmə də soruşmadı, məni yola qədər ötürüb sağollaşdı, Kolumb bulvarına tərəf getməyə başladı. Hələ də dodaqlarına yaxınlaşdırmadığı siqaretin tüstüsü sadiq tula kimi onun dalınca süründü. Həmin gün Qaudinin ruhu Barselona səmasına qəliz formalı bulud gətirmişdi, buludun ətrafından adamı kor edən günəş şüası saçılırdı. Taksi saxlayıb internatın ünvanını dedim.

Dörd həftə ərzində müəllimlər və psixoloqlar sirrimi öyrənmək üçün dəridən-qabıqdan çıxdı. Hamısını aldatdım, hamıya onun eşitmək istədiyi və ya qəbul edə biləcəyi şeyləri danışdım. Vaxt keçdikcə hamı tapmaca cavabı fikirləşməkdən yoruldu və axırda hamı bu epizodu unutmaq qərarına gəldi. Mən də onlar kimi etdim, həqiqətən nə baş verdiyini heç kimə demədim. O vaxt hələ bilmirdim ki, zaman okeanı onda batırdığımız xatirələri haçansa sahilə atır.

On beş il sonra həmin xatirə yadıma düşdü. Mən Fransız vağzalının dumanında sülənən o gənci gördüm. Marinanın adı təzə açılmış yara kimi içimi göynətdi.

Hamımız ruhumuzun çardağında, bağlı sandıqda sirr saxlayırıq. Bu da mənim sirrimdir.