Читать книгу Marina - Карлос Руис Сафон, Carlos Ruiz Zafon - Страница 4

Yetmişinci illərin axırlarında Barselona sehirli küçələrin, tinlərin labirinti idi, hansısa binanın giriş qapısına və ya adi kafenin kandarına ayaq qoyan kimi otuz-qırx il əvvələ qayıdırdınız. Bu şəhərdə zaman və xatirələr, tarix və düşüncə yağış altında qalan akvarel kimi axıb tökülürdü. Artıq mövcud olmayan küçələr, nağılvari kilsələr və yaşayış evləri bu tarixin dekorasiyaları idi.

O vaxtlar Vayvidrer şossesinin axırında yerləşən, hansısa müqəddəsin şərəfinə adlandırılmış internatda çürüyən on beş yaşlı uşaq idim. O vaxtlar Sarrya rayonu müasir şəhərin ətrafında salınan kəndi xatırladırdı. İnternat məktəbi Bonanova prospektinə qədər uzanan küçənin başlanğıcında idi. Xarici görünüşünə görə internat məktəbindən çox qəsrə oxşayırdı. Hündür binanın arkaları, qüllələri uzaqdan nəzəri cəlb edirdi.

İnternat doğrudan da bağları, fontanları, çəmənlikləri, həyətləri olan böyük qəsr idi. Əsas binanın ətrafında tutqun kanallar axırdı – onların üzərindən ruhlar kimi buxarlar dolaşırdı. İdman zalları sanki hər-hansısa bir sirri qoruyurdular. İbadətgahların qaranlığında şamlar parlayırdı, müqəddəslərin simaları gülümsəyirdi. İki zirzəmi mərtəbəsini saymasaq, internat özü dörd mərtəbə idi, üstəlik, çardaq mərtəbəsi də vardı, çardaq mərtəbəsində bizə dərs keçən azsaylı rahiblər yaşayırdı. Yataq otaqlarımız dördüncü mərtəbənin mağaraya oxşayan dəhlizlərində yerləşirdi. Bu sonsuz qalereyalar əbədi yarıqaranlığa məhkum olmuşdu, burda tez-tez əks-səda eşidirdik.

Hər axşam altıya iyirmi dəqiqə işləmiş bizi gəzməyə buraxırdılar və hər gecə azadlıq saatının tez gəlməyini arzulayaraq yatırdım. Bu sehirli saatda günəş pəncərələri qızıl rənginə boyayırdı, dərslərin qurtardığını bildirən zəng səsi eşidilirdi və uşaqlar şam yeməyinə qədər üç saatlıq azadlıq əldə edirdi. Müəllimlərin fikrincə, uşaqlar bu üç saat ərzində ruhani elmlərlə məşğul olmalıydı. Amma internatda tək bircə günümün dini məşğələyə həsr olunduğu yadıma gəlmir.

Günün ən sevdiyim vaxtı idi bu vaxt. Zəng çalınan kimi aradan çıxıb şəhəri kəşf etməyə gedirdim, qədim küçə və bulvarları gəzəndən sonra düz şam yeməyinə qayıdırdım. Bu uzun gəzintilər məndə məstedici azadlıq təəssüratı yaradırdı. Xəyalım evlərin üstündə, səmada gəzirdi. Barselonanın küçələri, internat və dördüncü mərtəbədəki yarıqaranlıq yataq otağım bir neçə saatlıq yoxa çıxırdı. Cibimdə bir az xırda pulum olsa da, bu azadlıq saatları ərzində kainatın ən varlı adamı olurdum.

Tez-tez yolum Sarrya meşəsindən düşürdü. Bir vaxtlar Bonanova prospektinin şimal tərəfində yerləşən zadəgan imarətlərinin əksəri hələ də qalmışdı. İnternatın ətrafındakı yollar bu ruhlar rayonunun yollarıyla birləşirdi. Sarmaşıqla örtülmüş divarlar içində hündür imarətlər yerləşən vəhşi bağları əhatələmişdi. Bir çox imarət atılmış vəziyyətdəydi, elə bil buraların üstünə xatirələr dumanı çökmüşdü, heç cür dağılmaq bilmirdi. Bəzi villaların xarabası qalmışdı, bəzilərini qarət etmişdilər. Bəzilərində isə hələ də yaşayan vardı.

Bu evlər bir vaxtlar adları “Vanqardiya” jurnalının səhifələrini bəzəyən zadəgan nəsillərinin nümayəndələrinə məxsus idi, əlbəttə, indi o adlardan heç nə qalmayıb, onların parladığı dövr tramvayın inqilabi ixtira olduğu vaxtlara təsadüf edirdi. Hələ də burda yaşamağa davam edənlər batmış gəmidən çıxmaq istəməyənlər idi. Öz adlarının əsirləri. Hərdən yeyin addımlarla qalın barmaqlıqlı divarların yanından keçəndə pərdə dalından mənə dikilən təhlükəli baxışlarını hiss edirdim.

1979-cu ilin sentyabr axşamlarından birində çoxdandır nəzarət olunmayan küçələrdən birini gəzmək istədim. Tini dönüb dəmir qapının qabağında dayandım. Bir neçə on illik bundan qabaq tərk edilmiş bağın qapısı idi. Bağın ortasında ikimərtəbəli imarət ucalırdı. Evin qabağında içində heykəllər olan fontan vardı.

Hava qaralmağa başlayırdı, bağın bir tərəfi daha çox dəhşətli görünürdü. Ölü kimi sakit dayanmışdım, xəfif meh mənə ehtiyatlı olmağımı pıçıldayırdı. Kvartalın “ölü” zonalarından birində olduğumu başa düşdüm, fikirləşdim ki, internata qayıtsam, yaxşı olar. Ağlım bu atılmış məkana bəslədiyim maraq hissimlə mübarizə aparırdı. Bu vaxt bağın alatoranlığında mənə dikilmiş bir cüt sarı göz gördüm. Udqundum.

Pişiyin boz bədəni də yavaş-yavaş göründü. Dişlərinin arasında hələ də ölümlə mübarizə aparmağa çalışan sərçəni sıxmışdı. Pişiyin boynunda gümüş zınqırov vardı. O, bir neçə saniyə üzümə baxdı, sonra bağın barmaqlıqları arasından sivişib sərçəni axırıncı səfərə apardı.

Özündənrazı ovçu məni heyran etmişdi. Tüklərinin təmizliyinə və zınqırovuna görə, pişiyin yiyəsi vardı. Bəlkə də, bu evdə köhnə Barselonanın ruhlarından başqa da kimsə yaşayırdı? Yaxınlaşıb soyuq barmaqlıqlardan tutdum. Sərçənin damcı-damcı tökülən qanı vəhşi bağın içərilərində itirdi. Bu qırmızı mirvariyə oxşayan qan damcıları pişiyin haralardan keçdiyini göstərirdi. Yenə udqundum. Daha doğrusu, cəhd elədim. Ağzım qurumuşdu. Qanım dəli kimi gicgahlarımda atırdı, elə bil mənim fikir vermədiyim nəyisə bilirdi. Yapışdığım qapı barmaqlığının aralandığını hiss etdim. İçəri girəndə ay fontandakı daş mələklərin üzünü işıqlandırırdı. Elə bil yerimə mıxlanmışdım, hərəkətsiz dayanıb heykəllərə baxırdım. Mənə elə gəlirdi ki, bu saat daş heykəllər canlanıb canavar caynaqlı, ilan dilli iblislərə çevriləcək. Amma belə şey olmadı. Dərindən nəfəs alıb getmək lazım olduğunu öz-özümə təkrarladım, başqasının evini kəşf etmək lazım deyildi. Lakin yenə də bir başqası yerimə qərar verdi. Hardansa fortepianonun müşayiət etdiyi opera ariyası eşidildi. Qrammafon oxuyurdu. Ömrümdə belə gözəl səs eşitməmişdim.

Melodiya mənə tanış gəldi, amma harda eşitdiyimi heç cür yadıma sala bilmədim. Musiqi səsi evdən gəlirdi. Səs gələn tərəfə getməyə başladım. Qalereyanın yarıaçıq qapısından işıq süzülürdü. Birinci mərtəbədəki pəncərənin qabağında oturub mənə baxan pişiyin gözlərini gördüm. Qapıya yaxınlaşdım. Mən yaxınlaşdıqca oxuyan qadının səsi güclənirdi. İçəridə yüzlərlə şam yanırdı. Onların şüası qrammafonun qızılı trubasında əks edirdi, qrammafon valı fırlandıqca musiqi sədaları ətrafa yayılırdı. Heç nə fikirləşmədən içəri girib qrammafonun qoyulduğu stola tərəf getməyə başladım. Stolun üstündə balaca yumru əşya da vardı, yaxınlaşanda bunun cib saatı olduğunu gördüm. Saatı götürüb şam işığında baxmağa başladım. Əqrəbləri tərpənmirdi, sferblatı da çatlamışdı. Məncə, saat qızıldan idi, yaşı da indi içində olduğum evin yaşından az olmazdı. Bir az qabaqda – buxarının qabağında üzü buxarıya qoyulmuş böyük kürsü vardı, kürsünün arxasını görürdüm, buxarının üstündə isə yağlı boyayla ağ paltarlı qadın çəkilmiş böyük tablo asılmışdı.

Rəsmdəki qadının dibsiz, boz gözlərindəki kədər bütün zala hakim kəsilmişdi.

Birdən gözləmədiyim bir şey oldu. Kürsüdən siluet durub mənə tərəf döndü. Uzun saçları vardı, çaylaq daşına oxşayan gözləri yarıqaranlıqda parıldayırdı. Uzun, ağ əllərini mənə tərəf uzatdı. Qorxudan özümü itirdim, qapıya tərəf qaçmağa başladım, qrammafona ilişib yerə saldım. Valı cızan qrammafon iynəsinin səsini eşitdim. Bayaqdan eşitdiyim həlim səs cəhənnəm naləsinə döndü. Bağın içində qaçdıqca o əllərin paltarımdan yapışdığını hiss edirdim. Qorxudan dəli olacaqdım. Qapıdan çıxıb bircə saniyə də itirmədən qaçmağa başladım, böyrümdə ağrı hiss edənə qədər qaçdım. Çətinliklə nəfəs alırdım. Bədənimi soyuq tər basmışdı. Ətrafa baxanda internatın otuz metrliyində olduğumu gördüm.

Mətbəxin yanındakı qapıdan içəri girdim, bu qapıya nəzarət olunmurdu. Otağıma çıxdım. Birazdan axşam yeməyinin vaxtı idi. Alnımın tərini sildim, ürəyim də yavaş-yavaş sakitləşdi, adi ritmlə döyünməyə başladı. Özümü tamamilə yaxşı hiss eləməyə başlayanda kimsə barmaqlarının ucuyla qapını döydü.

– Oskar, yemək vaxtıdır, – qapının dalından Seqi müəllimin səsi gəldi, onun şagirdlərə qanun-qaydanı xatırlatmaqdan xoşu gəlmirdi. Elə indi də səsində narazılıq hiss olunurdu.

– Bu dəqiqə gəlirəm, padre, – dedim.

Tez məktəb pencəyimi geyinib otağın işığını söndürdüm. Pəncərədən Barselonanı aydınladan dolunay görünürdü. Ancaq indi qızıl cib saatını əlimdə tutduğumun fərqinə vardım.