Читать книгу Marina - Карлос Руис Сафон, Carlos Ruiz Zafon - Страница 5

Sonrakı günlər qızıl saatı özümlə gəzdirirdim. Gecələr də balışımın altında gizlədirdim. Qorxurdum birdən kimsə görər, harda tapdığımı soruşar. O suala cavab verə bilməyəcəkdim. “Çünki sən onu tapmamısan, oğurlamısan”, – iç səsim mənə belə deyirdi. Bilmirəm nə üçünsə, iç səsim Perri Meysonun dublyorluğunu edən aktyorun səsinə oxşayırdı. Hər gecə səbrlə yoldaşlarımın yatmağını gözləyirdim, onlar yatan kimi sərvətimi nəzərdən keçirtməyə başlayırdım.

Gecənin səssizliyində, lap ay işığında saata baxırdım. Birinci qənimətimə hər baxanda duyduğum həzzi heç bir günah hissi susdura bilməzdi. Saat ağır idi, deyəsən, təmiz qızıldan hazırlanmışdı. Şüşə siferblatı çatlamışdı, çox güman, yerə düşmüşdü, ya da zərbəyə tuş gəlmişdi. Yəqin, elə onda da mexanizm sıradan çıxmışdı, əbədiyyətə qədər dayanan əqrəblər yeddiyə iyirmi üç dəqiqə işləmişi göstərirdi.

Saatın arxa tərəfinə yazı həkk olunmuşdu: “İçində işıq danışan Germana. K. A.”

Yəqin, çox bahalı saat idi, bunu fikirləşəndə vicdanım təzədən sızıldamağa başladı. Üstəlik, arxasındakı yazını görəndə özümü həm də xatirə oğrusu kimi hiss edirdim.

Yağışlı cümə axşamı günü sirrimi bölüşmək qərarına gəldim. İnternatdakı ən yaxşı dostum əsəbi xarakterli oğlan idi, ona “şef” deməyimizi tələb edirdi, amma bu ləqəbin onun əsl adına aidiyyatı yox idi. Anarxist şair ruhuna malik idi və elə hazırcavab idi ki, istənilən adamın səsini kəsə bilərdi. Çox arıq idi, bir kilometr radiusunda “mikrob” sözünü eşitsəydi, elə bilirdi infeksiyaya yoluxub. Bir dəfə ensiklopediyada “ipoxondrik” sözünü tapdım, üzünü köçürdüb Şefin yanına getdim.

– Yəqin ki, bilmirsən, amma sənin bioqrafiyan Kral akademiyasının lüğətində var, – dedim.

Şef yazıya baxandan sonra kinli-kinli məni süzdü.

– Sən get “A” hərfindəki “axmaq” sözünü aç, görəcəksən ki, aramızdakı tək məşhur mən deyiləm.

Həmin gün nahardan sonrakı dincəlmək vaxtında Şeflə qaranlıq akt zalına düşdük. Əsas dəhlizdə dalımızca sürünən minlərlə kölgə ayaq səsimizdən diksindi. İki işıq zolağı tozlu səhnəyə düşürdü. Biz bu işıqlı yerdə, üzü yarıqaranlığa gömülmüş kreslolara tərəf oturduq. Yağış damcıları pəncərə şüşələrinə çırpılırdı.

– Hə, – Şef dedi, – de görək, bu həngamə nə üçündür?

Sakitcə saatı cibimdən çıxardıb ona uzatdım. Şef təəccüblə qaşlarını qaldırıb saata baxmağa başladı. Bir neçə saniyə saatın ora-burasına baxandan sonra mənə qaytarıb maraqla baxmağa başladı.

– Nə fikirləşirsən? – soruşdum.

– Fikirləşirəm ki, bu, saatdır, – dedi, – German kimdir?

– Zərrə qədər də anlayışım yoxdur.

Atılmış malikanədə başıma gələnləri ətraflı danışmağa başladım. Şef diqqət və səbrlə axıracan mənə qulaq asdı. Sözümü qurtarandan sonra bir müddət fikirləşdi, elə bil nəsə deməmişdən qabaq yaxşıca götür-qoy etmək istəyirdi.

– Deməli, sən saatı oğurlamısan, – dedi.

– Məsələ bu deyil, – deyə etiraz etdim.

– Məncə, German sənin kimi fikirləşmir, – Şef müəyyən mənada haqlı idi.

– Bəlkə də, o, çoxdan ölüb? – əminsizliklə dedim.

Şef buxağını sildi.

– Görəsən, cinayət məcəlləsində üstündə xatirə yazısı olan saatı oğurlamaq üçün nə yazılıb? – dostum soruşdu.

– Mən oğurlamaq istəmirdim, – deyə etiraz etdim. – Hər şey o qədər tez baş verdi ki, özümdən asılı olmadı. Saatın məndə olduğunu görəndə artıq gec idi. Mənim yerimdə sən olsaydın, sən də belə edərdin.

– Sənin yerində mən olsaydım, ürək tutmasından ölərdim, – Şef dəqiqləşdirdi, o iş adamı deyildi, danışmağa pərgar idi. – Sənin ağlın çaşıb, hansısa pişiyə görə yad evə soxulursan. Heç bilirsən o pişikdən hansı mikroblar keçə bilərdi sənə?

Bir müddət susub yağışın səsinə qulaq asdıq.

– Yaxşı, – Şef dedi. – Olub daha. Yəqin ki, bir də ora getmək istəmirsən.

Gülümsədim.

– Tək yox.

Dostumun gözləri az qaldı hədəqəsindən çıxsın.

– Yox, dostum! Ağlına da gətirmə.

Elə həmin gecə dərsdən sonra mətbəxin yanındakı qapıdan sivişib malikanəyə aparan yola çıxdıq. Yağış yolun ortasında göllənmişdi, hər yerə xəzəl səpələnmişdi. Buludlu göyüzü elə bil şəhəri təhdid edirdi. Şefin halı özündə deyildi, həmişəkindən daha çox ağarmışdı. Malikanəyə yaxınlaşdıqca qarnıma sancı dolurdu. Ətrafda qulaqbatırıcı sükut hakim idi.

– Məncə, qayıtsaq, daha yaxşı olar, – dostum addımlarını yavaşıdıb dedi.

– Sən qorxaq dovşansan.

– Dovşanları düzgün qiymətləndirmirsən. Onlar qida zəncirində vacib yer tutur.

Birdən külək əsməyə başladı, zınqırovun səsini bizə çatdırdı. Şefin dili topuq vurmağa başladı. Pişiyin sarı gözləri bizi güdürdü. Birdən o, ilan kimi fısıldayıb belini qabartdı. Belinin tükləri biz-biz dayandı. Pişik bir neçə gün qabaq sərçəni parçalayan dişlərini ağardıb fısıldadı. İldırım bir anlıq hər tərəfi aydınlatdı. Şeflə bir-birimizə baxdıq.

On beş dəqiqə sonra internatın həyətində, kilsənin qabağındakı çəmənlikdə, skamyada oturmuşduq. Saat gödəkçəmin cibindəydi. Əvvəllər onun belə ağır olduğunu bilmirdim.

Həftənin axırına qədər internatın ərazisindən çıxmadım. Şənbə günü səhər yuxuda qrammafon səsi eşidib oyandım. Günəşin ilk şüaları pəncərədən görünən Barselonanı, evlərin damlarını, anten meşəsini qırmızı rəngə boyayırdı. Çarpayıdan durub saatı götürdüm, bütün həftə ərzində saat fikirlərimi məşğul etmişdi. Saatla bir-birimizə baxdıq. Nəhayət, qərara gəldim ki, ancaq absurd hadisələrlə üzləşəndə nədənsə şübhələnirik. Bu axmaq vəziyyətdən qurtulmaq lazımdır, saatı qaytarmalıyam.

Sakitcə geyindim, pəncələrimin üstündə dördüncü mərtəbənin dəhlizindən keçdim. Saat ona-on birə qədər heç kim yoxluğumu hiss etməyəcək. O vaxta qədər işimi qurtararam.

Küçələr duman örtüyünün altında qalmışdı, Barselona səhərləri çox vaxt dumanlı olur. Marqenat küçəsinə qədər getdim. Küçələrin kölgəsi ilk şüaların altında parıldayırdı. Evlərin fasadları dumanın və küləyin naməlum istiqamətə apardığı xəzəllərin dalından boylanırdı.

Tezliklə lazım olan küçəyə çatdım. Bir müddət sakitcə dayanıb şəhərin bu tərəflərində həmişə hökm sürən səssizliyə öyrəşməyə çalışdım. Elə bil bütün dünya cibimdəki saat kimi dayanmışdı. Birdən arxadan səs eşitdim. Dönüb baxanda gördüyüm mənzərə uzun müddət yuxumu qaçırtmağıma səbəb oldu.