Читать книгу Marina - Карлос Руис Сафон, Carlos Ruiz Zafon - Страница 6

Dumanın içindən yavaş-yavaş velosiped çıxdı. Velosipedi sürən ağ paltarlı qız mənə tərəf gəlirdi. Səhər çağının alatoranlığında paltarın altından qızın bədəninin siluetini görürdüm. Saman rəngli buruq saçları üzünün ətrafında dalğalanırdı. Yerimdən tərpənmirdim, sakitcə dayanıb onun mənə necə yaxınlaşdığına baxırdım. Çox güman ki, qıraqdan iflic vurmuş adam kimi görünürdüm. Velosiped məndən bir neçə metr aralıda dayandı. Paltarın altından Sorolyanın rəsmlərini xatırladan bir cüt düz ayaq gördüm, bəlkə də, xəyal etdim. O velosipeddən düşdü. Boz gözlərinə baxdım, gözləri elə dərin idi ki, orda batmaq olardı. Onun kinayəli baxışları məni yerimə mıxladı. Gülümsədim, bununla da görünüşümdən yağan axmaqlıq təəssüratını təsdiqləmiş oldum.

– Sən, yəqin, saata görə gəlmisən, – qız baxışları kimi əmin olan səslə soruşdu.

Qız, deyəsən, mənimlə yaşıd idi, ya da bir yaş balaca olardı. Qadınların yaşını təyin etmək həmişə mənə elm və ya incəsənət kimi görünüb, əyləncə kimi yox. Onun dərisi də paltarı kimi ağappaq idi.

– Sən burda yaşayırsan? – malikanəni göstərib soruşdum.

Qız mənə baxdı. Baxışları məni elə ovsunladı ki, bu qızın indiyəcən gördüyüm ən heyrətamiz varlıq olduğunu üstündən iki saat keçəndən sonra başa düşdüm, yəqin ki, bir də onun kimisini görməyəcəkdim. Nöqtə.

– Sən kimsən ki, bunu soruşursan?

– Məncə, mən saata görə gələn adamam, – dedim. – Adım Oskardır. Oskar Dray. Saatı qaytarmağa gəlmişəm, – cavab gözləmədən saatı cibimdən çıxarıb ona uzatdım. Qız bir neçə saniyə gözümün içinə baxdı, sonra saatı aldı. Qızın əli farfor oyuncağın əli kimi ağappaq idi, adsız barmağında isə qızıl üzük vardı.

– Mən saatı götürəndə o artıq işləmirdi, – izah etməyə çalışdım.

– Bu saat on beş ildir ki, işləmir, – qız mənə baxmadan mızıldandı.

Bir az sonra başını qaldırıb məni müştəri gözüylə süzməyə başladı, elə bil antikvar mebelə, ya da hansısa nadir tapılan əşyaya baxırdı. Üzünün ifadəsindən bilinirdi ki, məni oğru kimi qəbul eləmir, o, mənə daha çox hansısa axmağa, ya da dəliyə baxırmış kimi baxırdı. Parıldayan sifətim onun fikrini dəyişdirə bilmirdi. Qız qaşını qaldırdı, müəmmalı təbəssümlə gülümsəyib saatı mənə uzatdı.

– Onu sahibinə qaytararsan.

– Amma…

– Saat mənim deyil, – qız izah etdi. – O, Germanındır.

Germanın adını eşidəndə neçə gün bundan qabaq malikanənin zalında gördüyüm iri silueti xatırladım.

– Germanındır?

– Hə, atamındır.

– Bəs sən?..

– Mən onun qızıyam.

– Adını soruşmaq istəyirdim.

– Nə soruşmaq istədiyini yaxşı bilirəm.

Yenə velosipedə mindi, barmaqlıqlı qapıdan keçib bağa girdi. Kinayəylə gülüb bağın dərinliklərində gözdən itdi. Dərindən nəfəs alıb onun dalınca getdim.

Məni köhnə tanışım qarşıladı. Pişik bu dəfə də məni güdürdü. Birdən-birə it olmaq istədim.

Balaca vəhşinin müşayiəti ilə bağdan keçdim, mələkli fəvvarənin qabağında dayandım. Təzə bişmiş çörək iyi gəlirdi. Qız çantasından süd şüşəsini çıxardıb sallağı oturdu, südü yerdəki qaba süzdü. Pişik yavaş-yavaş qaba yaxınlaşdı. Deyəsən, bu gündəlik ayin idi.

– Elə bilirdim, pişik ancaq öldürdüyü sərçələri yeyir, – dedim.

– O sərçələri ovlayır, amma yemir. Sadəcə öz sahəsini qoruyur, – qız aramla dedi, elə bil uşağa başa salırdı. – O, südü çox sevir. Elə deyil, Kafka?

Kafka razılıq əlaməti olaraq başını onun əlinə sürtdü. Qız mehribanlıqla gülümsəyib pişiyin belini tumarladı. O, əlini uzadanda əzələləri qabardı, başını qaldıranda onun bədəninə necə baxdığımı gördü. Dodaqlarımı yaladım.

– Səhər yeməyi yemisən? – deyə soruşdu.

Başımı yellətdim.

– Deməli, acsan. Gedək, bizdə yeyərsən. Tox olandan sonra saatını nə üçün oğurladığını Germana başa salarsan.

Mətbəx evin arxa tərəfindəydi. Dəvət olunmadığım səhər yeməyində payıma Plaza-Sarryadakı “Foks” un məmulatları mağazasından alınan bir neçə kruassan düşdü. Qız mənimçün böyük fincana südlü kofe süzüb mənimlə üzbəüz oturdu. O, mərhəmət göstərdiyi səfilə baxırmış kimi iştahla yeməyimə baxırdı. Özü yemirdi.

– Səni burda görmüşəm, – qız başımın üstündən harasa baxa-baxa dedi. – İnternatdan bir yerdə qaçdığınız balacaboy, qorxaq görünüşlü oğlanla gəzirsən. Hərdən qonşu küçədə də gəzirsiniz. Hərdən isə özün tək gəlirsən, dodaqaltı nəsə mızıldanırsan. Qısası, bu ruhlar kvartalında yaxşı əylənirsiniz…

Nəsə ağıllı cavab fikirləşmək istəyəndə, stolun üstünə hündür kölgə düşdü, yaxınlaşdıqca böyüdü. Qız gözlərini qaldırıb baxdı, gülümsədi. Ağzım hələ də doluydu, nəbzim tez-tez atmağa başladı, bilmədim nə edim.

– Qonağımız var, – qız şən halda dedi. – Ata, bu Oskar Draydır, saat oğrusu. Oskar, bu mənim atamdır – German.

– Mən oğru deyiləm, senyor… – hirslə dedim. – Hər şeyi izah edə bilərəm. Burda heç kimin yaşamadığını fikirləşdiyim üçün evinizə girmişdim. Həyətə girəndə musiqi səsi eşitdim, belə oldu ki, evə girib saatı gördüm. Onu götürmək istəmirdim, and olsun ki, istəmirdim, çox qorxmuşdum, saatı götürdüyümü başa düşəndə isə, çox uzaqda idim. Hər şey belə oldu. Bilmirəm fikrimi çatdıra bildim, ya yox…

Qız bic-bic gülürdü. German ifadəsiz tünd gözləriylə mənə baxırdı. Cibimi eşələyib saatı çıxartdım, Germana uzatdım. Germanın necə qışqıracağını, məni polislə, azyaşlıların işinə baxan məhkəməylə təhdid edəcəyini təsəvvür edirdim.

– Sizə inanıram, – German mehribanlıqla dedi, saatı alıb masanın arxasına oturdu.

Çox sakit danışırdı, səsini güclə eşitmək olurdu. Qızı içində iki dənə kruassan olan nimçəni onun qabağına qoydu, mənə verdiyi fincana oxşayan böyük fincana da südlü kofe süzdü. Kofeni verəndə atasının alnından öpdü, atası da onu qucaqladı. Pəncərədən süzülən gün şüaları onların üstünə düşürdü. İndiyəcən kifir təsəvvür etdiyim Germanın düzgün üz cizgiləri vardı, simasından azca xəstəhallıq yağırdı. O, hündürboy, həddindən çox arıq idi. Mənə baxıb mehribanlıqla gülümsədi, kofedən bir qurtum içdi, bu vaxt hiss elədim ki, atayla qızın arasında sözlərdən və hərəkətlərdən çox ucada dayanan bağlılıq var. Dünyadan təcrid olunmuş, unudulmuş küçənin axırındakı ruhlar imarətində yaşayan atayla qızı bir-birinə baxışlarla sükut telləri bağlayırdı.

German səhər yeməyini qurtardı, əziyyət çəkib saatı qaytardığım üçün mənə ürəkdən təşəkkür etdi. O, elə mehriban idi ki, vicdanım sızıldadı.

– Oskar, – German yorğun səslə dedi, – sizinlə tanışlığıma şad oldum. İstədiyiniz vaxt qonağımız ola bilərsiniz, sizi görməyə məmnun olarıq.

Mənə nə üçün “siz” deyə müraciət etdiyini başa düşmürdüm. Əlimi sıxdı, sağollaşıb evin sonsuz labirintində yoxa çıxdı. Qız kədərli baxışlarla uzaqlaşan atasını seyr etdi.

– Germanın səhhəti yerində deyil, – qız mızıldandı. – O, tez yorulur.

Amma bir neçə saniyədən sonra qızın bikefliyindən əsər-əlamət qalmadı.

– Yenə nəsə yemək istəyirsən?

– Yox, mən gecikirəm, – onunla qalmaq arzumu dəf etməyə çalışaraq dedim, – getməliyəm.

O, etiraz etmədi. Bağa çıxdıq. Səhər günəşi dumanı dağıtmışdı.

Payız ağacları saraltmağa başlamışdı. Kafka özünü günə verirdi.

Barmaqlıqlara çatanda qız özü içəridə qaldı, məni bayıra ötürdü. Sakitcə bir-birimizə baxdıq. Sonra qız əlini uzatdı, mən də sıxdım. İncə dərisinin altından nəbzinin necə vurduğunu hiss etdim.

– Hər şey üçün çox sağ ol, – dedim. – Bir də, saata görə bağışla…

– Unut getsin.

Çiyinlərimi çəkdim.

– Yaxşı…

Yavaş-yavaş uzaqlaşmağa başladım, birdən qız məni çağırdı:

– Oskar!

Üzümü çevirdim. Qız gəlib mənim yanımda dayandı. Kafka da gəlib ayaqlarının yanında uzandı.

– Nə üçün evimizə gecə gəlmişdin?

Ətrafa boylanmağa başladım, elə bil cavab hardasa divarda yazılmışdı.

– Bilmirəm, – nəhayət, dedim. – Çox güman, evin sirliliyi məni cəlb eləmişdi.

Qız müəmmalı tərzdə gülümsədi.

– Sirlərdən xoşun gəlir?

Başımı tərpətməklə təsdiqlədim. Bu saat məndən nə soruşsaydı, təsdiqləyərdim.

– Sabaha işin var?

Başımı yellətdim. Əgər nəsə işim olsaydı da, onları təxirə salardım. Oğru kimi uğursuz olsam da, yalan danışmaqda mahir idim.

– Onda sabah saat doqquzda burda görüşərik.

Bunu deyən kimi bağın içində itdi.

– Gözlə! – qışqırdım. – Adını demədin axı.

– Marina… Sabaha qədər.

Əlimi yellətdim, amma o artıq getmişdi. Marinanın dönüb baxacağını gözlədim, amma nahaq yerə. Günəş artıq xeyli qalxmışdı, məncə, artıq günortaya yaxınlaşırdı. Marinanın daha qayıtmayacağını başa düşəndə internata qayıtdım.

Köhnə bina elə bil gülümsəyib sevincimi bölüşürdü. Dəhlizdə getdikcə ayaq səslərimin əks-sədasını eşidirdim, amma ürək döyüntülərim onları üstələyirdi. Ürəyimin hər döyüntüsü məni göyüzünə qaldırırdı.