Читать книгу Nie pozwól mu odejść - Kathryn Croft - Страница 11

Kiedyś, jeszcze zanim stwardnienie rozsiane uniemożliwiło jej wchodzenie po schodach na górę, często myszkowała po moim pokoju. Nie miała do tego prawa i podczas karmienia czy ubierania jej nieraz nachodziła mnie ochota, żeby na nią nawrzeszczeć, że nie jestem już dzieckiem.

Przynajmniej teraz nie jest w stanie tego robić. A to oznacza, że ten pokój w końcu stał się moją prywatną przestrzenią. Myśl o wyprowadzce towarzyszy mi od dawna, w moim wieku to zrozumiałe, ale kto by się nią wtedy zajął? Z jednej strony matka zachęca mnie do znalezienia własnego mieszkania i ustatkowania się, ale z drugiej – w jej słowach pobrzmiewa rozpaczliwy smutek, który mnie tu uwiązuje.

Nieważne. Mam coś, na czym mogę się skupić. On od tygodni przysyła mi e-maile, powtarza, jak seksownie wyglądam na swoim zdjęciu profilowym, jak bardzo chciałby dotknąć moich długich, jedwabistych włosów. Gdy myślę o tym, kładę się na łóżku i wyobrażam sobie wszystkie inne rzeczy, które moglibyśmy zrobić.

Nigdy wcześniej nie spotkałem nikogo takiego jak ty – napisał w ostatnim mailu. – Serio. Jesteś niesamowita.

Zachciało mi się śmiać na te słowa. Jest taki młody, ile niby kobiet zdążył spotkać w swoim życiu? Ale nie wytykam mu tego. Nie chcę traktować go z góry, a zresztą na tym zdjęciu profilowym nie wyglądam dużo starzej niż on.

Minęły trzy dni od mojej ostatniej wiadomości. On zapewne odchodzi od zmysłów. To nie jest tak, że nie chcę się z nim kontaktować – wręcz przeciwnie – ale muszę zachować ostrożność. Najpierw powinna połączyć nas więź, która przetrwa wszelkie problemy, jakie mogą się potem pojawić. Które z pewnością się pojawią. On musi mnie pragnąć rozpaczliwie – tak, żeby nie wyobrażał sobie życia beze mnie.

Niełatwo osiągnąć taki efekt wyłącznie drogą e-mailową, ale mam swoje sposoby.

Nie brakuje mi wymówek: moja matka jest chora, nie mogę jej zostawiać bez opieki (co po części jest prawdą); dopadło mnie paskudne przeziębienie; mam takie urwanie głowy w pracy, że muszę robić na dwie zmiany.

Jest tak niewinny, że przyjmuje to wszystko za dobrą monetę, nie kwestionuje moich słów i próbuje ukrywać rozczarowanie. Wiem, że nie mogę tego przeciągać w nieskończoność; mam tylko nadzieję, że kupię sobie w ten sposób wystarczająco dużo czasu.

A może chociaż porozmawiamy przez FaceTime? – zapytał ostatnio.

Niemożliwe, wi-fi ledwo mi działa, a zresztą kamerka w moim komputerze jest zepsuta.

Odebrał to sceptycznie, ale przekonało go wyjaśnienie, że nie chcę, żeby znowu ktoś mnie skrzywdził, a zrobiło to już kilka osób poznanych online. Po prostu daj mi trochę czasu. Wkrótce będziemy razem.

To najwyraźniej trochę go uspokoiło. Żeby podtrzymać jego zainteresowanie, wysyłam mu zdjęcie, tylko górną połowę ciała, bez twarzy. Jesteś taka piękna – odpowiada natychmiast.

Wyślij mi swoje – piszę. Ten pomysł mnie podnieca. Ale on tego nie robi – jest na to zbyt nieśmiały.

Wszystko w swoim czasie.