Читать книгу Kosmetologia t. 1 - Группа авторов - Страница 6

Twarz możemy podzielić na okolice parzyste oraz okolice nieparzyste (ryc. 1.1). Do okolic parzystych twarzy zaliczamy:

• okolicę oczodołową (orbital region),

• okolicę podoczodołową (infraorbital region),

• okolicę jarzmową (zygomatic region),

• okolicę policzkową (buccal region),

• okolicę przyuszniczą (parotid region).

Do okolic nieparzystych twarzy zaliczamy:

• okolicę nosową (nasal region),

• okolicę ust (oral region),

• okolicę bródkową (mental region),

• okolicę czołową (frontal region).

Rycina 1.1.

Okolice głowy i twarzy. 1 – okolica czołowa, 2 – okolica ciemieniowa, 3 – okolica potyliczna, 4 – okolica skroniowa, 5 – okolica uszna, 6 – okolica sutkowa, 7 – okolica oczodołowa, 8 – okolica podoczodołowa, 9 – okolica policzkowa, 10 – okolica przyuszniczo-żwaczowa, 11 – okolica jarzmowa, 12 – okolica nosowa, 13 – okolica ustna, 14 – okolica bródkowa.

Źródło: według A. Bochenek, M. Reicher, Anatomia człowieka. Wydawnictwo Lekarskie PZWL, Warszawa 2006.

W trakcie rozwoju rodowego u człowieka nastąpiły duże zmiany budowy czaszki. Koncentrują się one głównie na redukcji jej części twarzowej (tzw. twarzoczaszki) oraz silnym rozwoju części mózgowej (tzw. mózgoczaszki). Zmiany te związane są z powiększeniem mózgowia i redukcją narządu żucia. Ważną cechą jest także zmniejszenie grubości ścian kostnych czaszki oraz pneumatyzacja przez wytworzenie zatok przynosowych. Zgodnie z najnowszymi doniesieniami kształt twarzy u osób dorosłych nie jest cechą statyczną. Dynamika zmiany kształtu elementów kostnych tworzących twarz w dużej mierze zależy od płci, wieku i populacji.

Poszczególne kości w obrębie okolic twarzy połączone są ze sobą głównie za pomocą szwów (sutura). Między kośćmi tworzącymi szew znajduje się tkanka łączna. Wśród szwów możemy wyróżnić:

• szew prosty, zwany też gładkim – powierzchnie dwóch kości tworzących szew mają przebieg prosty (gładki); przykłady: szew międzynosowy (internasal suture) lub szew międzyszczękowy (intermaxillary suture),

• szew łuskowy – powierzchnie dwóch kości tworzących szew zachodzą skośnie na siebie; przykłady: szew łuskowo-sutkowy (squamomastoid suture) lub szew klinowo-łuskowy (sphenosquamous suture),

• szew piłowaty, zwany też prawdziwym – powierzchnie dwóch kości tworzących szew mają kształt zębów piły (lub wężyka generalskiego), dochodząc do siebie, uzupełniają się; przykłady: szew strzałkowy (sagital suture) lub szew jarzmowo-szczękowy (zygomaticomaxillary suture).

Poza szwami kości w obrębie czaszki połączone są za pomocą jedynego połączenia maziowego, jakim jest staw skroniowo-żuchwowy (temporomandibular joint). Oprócz wymienionych połączeń możemy wyróżnić jeszcze wklinowania (gomphosis).

Wklinowanie definiowane jest jako połączenie korzenia zęba z zębodołem (w szczęce i żuchwie).

W stawie skroniowo-żuchwowym powierzchnie stawowe na kości skroniowej utworzone są przez przedni odcinek dołu żuchwowego oraz guzek stawowy, powierzchnia stawowa na żuchwie utworzona jest przez głowę żuchwy wchodzącą w skład wyrostka kłykciowego. Cechą charakterystyczną tego stawu jest obecność krążka stawowego, pogłębiającego powierzchnie stawowe oraz dzielącego jamę stawową na dwa oddzielne kompartmenty (przedziały). W stawie skroniowo-żuchwowym możliwe są ruchy w trzech kierunkach:

• opuszczanie i podnoszenie żuchwy,

• wysuwanie i cofanie żuchwy,

• ruchy boczne (żucie).

UWAGA!

Torebka stawowa stawu skroniowo-żuchwowego jest luźna, co umożliwia duży zakres ruchów, ale jednocześnie sprzyja możliwości i zwiększa prawdopodobieństwo wystąpienia zwichnięć w tym stawie.