Читать книгу Պարապ վախտի խաղալիք - იაკობ ცურტაველი - Страница 4

Իշի քուռակը վերջն է՛շ կդառնա,

Ամարաթում, թե գոմում մեծանա:

Մոլլա Մասրադինն շատ բան է արել,

Ինքն ախմախացել, ուրըշին խաբել,

Բայց նրա հունարքն իշի քուռակին

Իր իշությունից էլի չի դարձրին:

Մայիս ամիսն էր, օրերն քաղցրացել,

Իսան ու հայվան սար ու ձոր բռնել,

Ամենի արինն նո՛ր էր եռ ընկել,

Ամենի սիրտը էլ եդ նոր բացվել:

Մեկ քաձ էշ էլ իր քուռակն քամակին

Քցած՝ հանդումը նայում իր քեֆին.

Ինքն թավալ տալիս ախպումն ու զռում,

Քուռակն էլ պոչը ցցած մոտն խաղում:

Մոլլեն որ իր սուրբ ղուռանիցն ավել՝

Ուխտը ուլիցը չէր կարող ջոկել,

Նրա չափ ընկնիլն որ աչքովն ընկավ,

Էլած ուշք ու միտքն էլ նրա հետ թռավ:

«Ջահել վախտն էսպես որ հունար ունի

էս օրհնած գառը, ու փախչիլ գիտի,

Որ մեծանա հո՝ աշխարք կարմացնի,

Երբ տակիս՝ նստած՝ էսպես չափ քըցի»:

Գողացավ քուռակն, տարավ գոմն, կապեց:

էշն լեզու չուներ, խելքը ո՞վ տվեց,

Որ տիրոնչն ասի քուռակի տեղը,

Մոլլեն էլ գիժ չէր, ասեր, դառնար գողը:

էսպես տանը կապեց, ո՛չ թե խոտ, խոռակ,

Չամիչ ու խուրմա ուտեր մեր քուռակն:

Արև ու անձրև աչքը չըտեսավ,

Թոզ ու ախպ, փալան, ո՛չ բեռը տարավ:

էսպես պահելուցն էլած ղվաթն էլ

Պակսեց: Մեր թամբալ քուռակն մեծացել

Իր իշի բոյը, իր իշի հասակն

Առած: Վախտն էր, որ տեսնին Մոլլի փառքն:

Մեկ ազիզ օր էլ որ էկավ, հասավ,

Մոլլեն էլ լավ իր թադարեքն տեսավ:

Ու տնկտնկալով, քամի կուլ տալով,

Իշի քամակին բազմած խիստ քեֆով:

Նոխտի փոխ՝ չաթու, թամքի տեղ փալան

Իշի դունչն ու վրեն դրած՝ էկավ մեյդան.

Որ ջիրիդ խաղա, քանի ինքն սաղ ա,

Բայց էշ ու ջիրի՞դ – ա՛յ Մոլլա Աղա:

Ձիանքն էլ մնացին հուշտ էլած, սառած,

Չէ թե ձիավորքն՝ բերանները բաց:

Մոլլեն ամենի սիրտն առավ, ասեց,

Որ իրան նայեն, ու էշը քշեց:

Քոռաղադինա էն օրը շոք էր,

Ջիրիդի տեղն էլ ախպսին մոտ էր:

Թո՛շ, թո՛շ կանչելով՝ խեղճ Մոլլեն բերանն

Պատռեց, բայց իշի ղուղը չի մտան:

Բերնով օրհնում էր, ոտով վեր հատում,

Գլուխը սղալում, եդևիցն բզում,

Բիզն էլ բեզարեց, քարն էլ, քացին էլ,

Բայց կակող ախպուսն իշի խելքն առել:

Փռվեց չորս ոտովն էն տեղ իր քեֆին.

Ո՛չ ծեծին նայեց, ո՛չ Մոլլի միրքին:

Տեսնողք փոր, բերան բռնած՝ քաշվեցին,

Մոլլեն զոռ տվեց ուշունցի պարկին:

Բայց Խելոքի մեկն ղրաղ քաշեց նըրան,

Ու կարթաց գլխին սաղ սըհաթ ղուռան,

«Ով իշին կուզի նոր մարիֆաթ տալ,

Աստված գիտենա, ի՛նքն ա էշն հալալ»: