Читать книгу Պարապ վախտի խաղալիք - იაკობ ცურტაველი - Страница 6

Շատ տեղ ման էկած, շատ երկիր տեսած՝

Մեկ մարդ՝ էլ կրկին իր աշխարհն էկավ.

Ծանոթ, բարեկամ գլխին հավաքված՝

Կուզեին գիտել, թե նա ի՞նչ տեսավ:

«Լեզուս չի՛ բռնում, որ ձեզ ե՛դ պատմեմ,

Ինչ որ լսել եմ ու աչքով տեսել.

Թողե՛ք, բա՛րեկամք՝ փոքր շունչ առնեմ,

Ապա լսեցե՛ք, ինչ կուզեմ ասել: —

Վա՜յ էն մարդին, որ իր տանը միշտ մնա.

Ու աշխարքիցս ո՛չինչ խաբար չիմանա:

Դուք լավ գիտեք, թե ի՞նչքան մեծ ա երկիր.

Ու ո՞րքան ծովք, ազգք և քաղաքք ու բաներ

Կան ամեն տեղ հազար տեսակ զանազան

Ո՛չ թիվ ունին, ու ո՛չ հեսաբ, ո՛չ սահման:

Շատ տեղ կա, մարդիք իրար միս ուտեն,

Շատն էլ հացի տեղ խոտը ճաշակեն.

Ոսկի ու արծաթն՝ էնպես երկիր կա,

Խոտի հետ դուս գա, ջըրի հետ գնա:

Բայց էս ինձ էնքան չի զարմացրուց,

Ւնչպես մեկ երկրի մարդքերանց գործն:

Հառավոտե մինչև ի մութն անխափան

Նստին նրանք ի միասին լուռ, անձայն:

Ո՛չ դժողքն են մտածում, ո՛չ արքայությունը,

Հաց ու կերակուր իսպառ մոռացած,

Ու Աստծու աչքիցն՝ հենց բռնի՛ր՝ ընկած,

Իրար երեսի նայիլ չեն ուզում:

Ամպն էլ որ գոռա, կայծակն էլ թափի,

Թոփ ու թնդանոթ նրանց գլխովն անցնի,

Թեկուզ սաղ երկինքն նրանց գլխին փուլ գա,

Մեկն էլա տեղիցը չի՛ ուզիլ ժաժ գա:

Թե դժոխքն էի գնացել, հավատացե՛ք ինձ՝

Էն զարհուրելի կերպարանքն ինձ

Չէին պատահիլ: Քանի միտքըս գա,

Հոգիս ու մարմինս սարսի ու դողա»: -

«Ախր ի՞նչ է նրանց միտքն ու կամքը,

Որ էսքան մտածեն», հարցրին բարեկամքը:

«Կարելի է՝ թե իրանց աշխարքի հոքսն են միշտ քաշում»:

– «Ա՜խ՝ ի՞նչ եք ասում»:

– «Ուրեմն իրանց հին մեղքն են լաց ըլում»:

– «Ո՛չ, բա՛րեկամք՝ ո՛չ»:

– «Ուրեմն անգին քա՞րն են նրանք պտրտում»:

– «Չէ՛, չէ՛. ի՞նչ ասեմ»:

– «Ուրեմն խելացնո՞ր են, որ չեն զգում,

Խոսում, կամ լսում, բաս ի՞նչ են անում»: —

– «Թո՜ւղթ-թո՜ւղթ են խաղում»: —