Читать книгу Nieznany Skarb - ks. Edward Staniek - Страница 44

W tej modlitwie zwracamy się już bezpośrednio do Chrystusa obecnego na ołtarzu. Chodzi o wielką sprawę, o naszą wspólnotę: o pokój, jedność, zgodę w naszym gronie, o to, byśmy stanowili wspólnotę żyjącą miłością.

Chrystus zabronił zbliżania się do ołtarza człowiekowi, który nie jest pojednany ze swym bratem. Jeżeli mieliśmy odwagę tu stanąć, to widocznie należymy do tych, którzy nie muszą nikogo przepraszać, którzy wiedzą, że nikt do nich nie ma pretensji, którzy wszystkich darzą miłością.

Należymy do ludźmi, którzy nie krzywdzą, a jeśli skrzywdzili, to już wynagrodzili; którzy nie zasmucają, a jeśli zasmucili, to wnieśli z powrotem radość; którzy nie wprowadzają bliźnich w błąd, ale jeśli to zrobili, to zanim przekroczyli próg tego kościoła, wyjawili prawdę.

Tak przygotowani przez nasze zabiegi o zgodę i jedność, prosimy o pokój, który jest darem Bożym. Chrystus udziela go ludziom dla dobra wspólnoty. Jest to dar, który łączy, jednoczy, zespala, dar, który podnosi, napełnia radością, czyni z ludzi jedną, kochającą się rodzinę; dar, który czyni życie człowieka pięknym. I właśnie ten dar znajduje się w Eucharystii. Nie można budować wspólnoty, nie doceniając tego daru. On jest fundamentem. Stąd moje kapłańskie wezwanie: „Pokój Pański niech będzie zawsze z wami!”.