Читать книгу Паўлінка - Купала Янка - Страница 8

Паўлінка, Сцяпан, Альжбета

Паўлінка (уваходзячы з міскай, з лыжкамі і хлебам над пахай). Аб кім гэта, татка, гаворыце, што мае ўсякую далікатнасць І усе такое? (Ставщъ яду на стол і садзіцца за шыццё.)

Сцяпан (едучы). Вельмі васпанна цікавая! Скора састарышся, каханенькая, родненькая, як усе будзеш ведаць.

Паўлінка (просячы). Скажыце, скажыце, татачка!

Сцяпан. Ага, ні села ні пала, захацела баба сала! Калі ужо табе, каханенькая, родненькая, так хочацца, дык скажу. (з павагай.) Знакам тым, гэты паніч з далікатнасцяй і з усякім такім – мой зяць.

Паўлінка (пырснуўшы смехам). Зяць?!

Сцяпан. Знакам тым, ён не саўсім яшчэ зяць, але скора на яго выкіруецца.

Паўлінка. А як жа годнасць гэтага… гэтага, ну як яго… што некалі татавым зяцем зробіцца?

Альжбета. Дык гэты ж, гэты… Ты, пэуна, яго бачыла некалі…

Адольф. Быкоушчык.

Паўлінка. Быкоушчык!!

Сцяпан. Але. Але! Пан Адольф БыкоускІ!

Паўлінка. Ну, хіба, татка, для яго другой дачкі пастараецеся або самі з ім ажэніцеся, каб перарабіць яго з простата чалавека на свайго зяця.

Сцяпан. А ты што? Зломак?