Читать книгу Plesierengel - Leon van Nierop - Страница 4

Daar is iets aan die gegrom van die dertigton-trok wat haar lus maak. Die diep, donker klanke wat voel asof dit uit haar liggaam kom. Sy maak gereed vir die afdraand hier voor, trap die uitlaatklep-rem met haar linkervoet en luister na die swaar dreuning – vol forsheid en krag.

Sy dink aan die skyf wat dwars in die uitlaatpyp toeslaan om haar trok se spoed te stuit. Sy herhaal die terugrat-aksie en voel die lekkerte deur haar rank toe die trok haar bevele gehoorsaam en die vaart begin afneem.

Hier, in haar trok, is Santa Ferreira baas. Kan sy die son­skerm laat sak wanneer sy verlang, sodat sy na die foto van haar pa en ma op Die Eiland in Limpopo kan kyk. Daar staan hulle gesellig om ’n tjoppie op die kole saam met haar broers en susters, geneem by laas jaar se Kersmakietie. Sy kon darem Kersfees afkry – haar eerste vry Kersfees in vier jaar.

Die vorige een moes sy ’n trok vol stene Kaap toe karwei, die sleepwa laat aflaai en ’n nuwe vrag sement oplaai. Daarna moes sy die kalf vol stene hak, die sleepwa tot sy maksimum kapasiteit vul en met die langpad terugpiekel Johannesburg toe, alles op die maat van RSG se lekker programme. Sy sing graag “Jy sprei my vlerke” van David Fourie wat hulle soms op Sondagmiddae speel. Tog ’n altevolle mooi mannetjie, dié David. Dan sing hy boonop nog so mooi, veral “Kaboemielies” en “Jy soen soos ’n engel”.

En wanneer sy daardie liedjie se hoë noot slaan, dikwels tussen Laingsburg en Beaufort-Wes, voel sy vry – sing sy soos die nagtegaal waarvan sy altyd in sprokies gehoor het. Dit is hoe dit moet voel om so mooi te kan sing. En sy het ’n mooi stem, dis nou maar wors.

Dominee het haar altyd daaraan herinner toe sy nog in die kerkkoor kon sing en voordat die kerk begin leegloop het omdat baie lidmate afvallig geraak het, of bloot te lui was om agtuur soggens daar te kom sit, of mans en vroue in die gemeente begin saamwoon het en die dominee dit nie goedgekeur het nie.

Maar vir die afgelope tien jaar was sy maar selde Sondag­oggende tuis.

Onthou sy die slag toe sy sommer drieuur die oggend in Graaff-Reinet afgetrek het om ’n uiltjie te knip. Sy het haar vensters oopgehou teen die hitte. Lekker nesgeskop op die enkelslaapbank agter in haar kajuit. Toe klim die dêm skelm kinders deur die vensters en steel haar smuktassie, gesigwaslap, haar trui, selfs haar skoene. Sy moes kaalvoet polisiestasie toe piekel om ’n klag te gaan lê.

Sy raak aan Snoekie, die beertjie, voor op haar spatbord, die einste beertjie wat haar pa nog vir haar present gegee het toe sy die eerste keer die langpad alleen aangedurf het. Sy en haar nat waslappie (nog in Darling by ’n Five Rand Store gekoop), asook haar koelboks met die yskoue aangemaakte lemoensap uit haar ma se kombuis. Destyds het sy nog nie vir Giepie as reismaat gehad nie – haar bynaam vir die GPS wat sy drie jaar gelede aangeskaf het. Nou praat sy al met hom. En eendag, weet sy, gaan hy terugpraat.

Soms gesels sy met hom, al is dit net om iemand te hê wat die witlynkoors breek; daardie hipnotiese, eentonige effek wat die gebroke lyn op langafstandbestuurders het. Dit plaas jou later in ’n koma, want jy ry dan op auto-pilot van streep een na streep sewehonderd-en-dertien na streep drieduisend-vierhonderd-en-sewe. Dan lag sy vir Giepie: “Wonder hoe jy in daai hogere Engels die strepe sou tel.”

En haar getroue koffiefles met die kondensmelk-koffie soos net haar ma dit kan maak. Warm op die tong, sterk op die siel, hard op die oë. Oë wat moet wakker bly en oop bly.

Santa Ferreira roem haar daarop dat sy ryfiks is. “Ek droom oop-oë,” sê sy eendag vir ’n vriendin wat wou weet of sy nie vaak raak nie. “Ek dagdroom plesieriger met ekstra room in die koffie.”

Sy het al swart katte voor haar oor die pad sien hol, selfs koedoes in haar syspieëltjie gesien wat nie bestaan nie en wit strepe in tweelettergreep-woorde sien verander: hal-lo, koe-baai, am-per, stam-per, lang-pad, kal-fie, lor-rie, sleep-wa, op-hou, Da-vid Fou-rie, een-saam, man-loos, hun-ker. Dan maak sy haar eie woorde op en kyk hoeveel verskillendes sy kan uitdink as die stippellyne soos Hansie en Grietjie se broodkrummeltjies voor haar uitstrek. En sodra die lang, ononderbroke wit lyn begin, moet sy van voor af begin tel. Probeer sy ’n lang noot volhou tot die wit lyn weer gebroke raak sonder om asem te skep. Sy het haar al uitasem gesing.

Dié speletjie het haar vir baie jare se deurnag-ryery besig gehou, Oos-Kaap toe of Hoedspruit of Maputo toe.

Sy het ook ekonomies met haar geld gewerk, want reg van die begin af het sy ’n neseiertjie opgebou. Sy het elke ekstra skof se oortydgeld in ’n spaarrekening gestort.

Santa het dekades gelede al gedink dat sy in die bank liewer sou wou lappe trap, oftewel slaap, as om in daardie dêm koue gebou, so ysig soos haar dominee se vermanings oor selfbevlekking (hoe wreed kan ’n mens met woorde omgaan?) te sit en ’n spaarrekening te open.

Aan haar ander geld, wat die grootste deel van haar salaris uitmaak, wou sy nie raak nie. Maar hierdie een was haar plesierrekening. Geld waarmee sy vir haarself iets spesiaals sou koop. Soos ’n nuwe rok.

Maar wat sy waarheen sou aantrek? Dalk ’n karavaan­vakansie vol sand en see langs die Suidkus? Maar saam met wie? Maans met die dik pens wat lyk of dit vla gaan baar en net ’n kersie op sy naeltjie kort om op ’n kinderpartytjie opgedis te word? En wat “O … my … liewe … Herrrretjie tog!” prewel-hik wanneer fyndraai naderkom – nes ’n trok wat ’n sinkplaatpad slaan.

Of sou sy saam met vlytige Freek vir ’n naweek Vaaldam toe suiker om verniet in sy suster se huis te gaan bly wat na katpiepie en Axe ruik, waar die visserman met die pyp hul plesierighede glimlaggend vanaf die muur dophou? Sy kon sweer sy glimlag is half spottend wanneer sy later verbyloop, laken om die lyf.

Freek sou haar elke keer op dieselfde manier bykom (“Oppas, Freek, ander een, jy’s op die verkeerde plek, my lam! Eina!”) met sy massiewe gewig wat haar asem uitpers, drillend bo-op haar. Sy moes deurgaans veg om asem. Hy was te swaar, hy het al die probeer om lekker te kry uitgelê.

Dan, later, dikwels onder ’n minuut, sou hy sidderend op haar tot ruste kom, ’n harde wind laat (“Oe, dit was nou ’n lekker boerpampoen!”) en verklaar hoe lekker sy hom laat kry op die goeie ou boeremanier, terwyl sy haar gesig in die kussing teen die reuk verberg.

Sy mag nooit bo-op hom gesit het nie, dan het hy nie “genoeg beheer nie, Santie-Merantie, en jy weet tog ou Frikkie like om in charge te wees”.

Wanneer sy daarin geslaag het om onder hom uit te maneuver (hy sidder-snork dan) en na hom gekyk het waar hy op sy papsak maag lê en snork, het sy gedink dat hy hom ten minste kan snoei – die dik hare in sy mik kon tem; die gryses wat sy testikels oorgroei, kon afskeer. Dalk sou dit hom groter laat lyk het op die regte plek, sodat sy nie telkens daarna hoef te gesoek het nie.

Na sy twee-minute-ry-sonder-om-te-vry, moes sy biere aandra TV toe, sy harige rug met Dove-room vryf, net sodat hy later voor die TV kon oopketel met: “Santie-Merantie. My ou slurpie is weer lus, my ou stofsuiertjie?”

Hy het haar een keer gevra om op te hou (“Oe, oppas vir die tande!”) toe ’n rugbyspeler op pad was om ’n drie te druk. “Bliksem, Santjie, hoe moet ’n man dan kies? Wees ou Frekie dan genadig. Fyndraai is naby en ou Choekels het die bal!”

Miskien sou sy haar plesierfonds gebruik vir ’n make-over en ’n spa-behandeling. O, as sy net een lekker massering kon kry vir al die beskuitknie-drukke wat sy op harige rûe en boerpampoenboude moes gee. (“Ja, my soetpatatrankie, druk jou vinger daar, net daar, oe my alla, hoerpampoen!”)

Nie dat sy lelik is nie. Santa het mooi na haarself gekyk, haar gewig in toom gehou en haar hare in ’n bob gesny nes Purdey destyds op TV. Sy het die Ferreiras aan haar ma se kant se sterk wangbene geërf. En was sy trots op haar vel! Met moeilike maande moes sy kies tussen kruideniersware en gesigroom. Maar dikwels het gesigroom gewen. En later die besoek aan die haarsalon een maal per week. Daarvoor het sy ’n spesiale fonds gehad en Thelma het presies geweet waar om te knip om ekstra krag in haar bob op te tower.

En sy het die wassery geniet en gewens ’n man wil haar kopvel eendag so masseer.

Sy het die manne na haar hoor verwys as “Soettand-Santie”, want sy was glo lekker genoeg om op te eet met haar mooi hare en lekker-soen-gesiggie en haar marankas van borste waaraan hulle so graag wou vat. “Bliksement, pel – kan jy dink hoe sak ’aai stuurwiel as daai mamasch daarop lepellê, who’s your daddy?” het iemand eendag wellustig gebulder sodat sy moes hoor.

Dalk moes sy spaar vir ’n bootrit. Sy het gehoor dat Die Huisvrou so ’n lekker leserstoer aanbied. Dalk sal sy daar iemand interessants ontmoet wat haar waardeer.

Nou hou sy maar haar wiele op die teer, luister na RSG se deurnagprogramme terwyl sy saam met Bok van Blerk en Steve Hofmeyr se “Pa en seun” neurie terwyl die swart teerrivier met sy wit strepe dreig om haar te hipnotiseer. Dan het sy tyd om te dink wat sy met haar plesierfonds gaan maak.

Dalk kry sy ’n trokdrywer wat nog nie getroud is nie en wat sy kan trakteer. Een wat ’n bietjie aandag aan háár gee, wat die feit waardeer dat sy na haarself gekyk het en nie net prewel dat sy sy boerewors moet pluk nie. “Nee, vat bietjie hoër, my skokiaantjie, oe, oe!”

Later die vrou by die depot hier in Johannesburg. Die een met die lang, rooi katnaels en die bottelblonde hare en die toonnaels waarvan elke halfmaantjie anders gekleur is in sandale wat flip-flap-flop terwyl sy na die liasseerkabinet toe stap. Die vrou met die Cosmo-kalender op haar lessenaar, met Meneer Maart wat al voos gevat is.

Santa onderneem dikwels drie reise Kaap toe per week. Maar as sy dieselfde drie afstande in vyf of selfs vier dae voltooi, kry sy meer geld. Kan sy haar plesierfonds vinniger en makliker aanvul.

Die Bybelse lande. Haar ouers wil so graag Getsemane en Betlehem en Jerusalem en die Dooie See sien. Die godsdienstydskrif Mirakel het hoeka verlede maand ’n toer daarheen aangebied. Haar plesierfonds het op feitlik dieselfde bedrag gestaan as wat die reis sou kos. Dan kon sy die lande eerstehands sien waarvan sy altyd in die Sondagskool geleer het. Name waarmee sy in Bybelversies gesukkel het met hul lang lettergrepe en moeilike uitsprake. Name wat sy in haar Bybel raak lees die enkele aande wat sy in haar eie bed slaap en nie op die pad is nie.

En dan die gemoedelike ginnegaap met die manne by die trokrusplekke. Fiebie se Truck Stop, noem hulle een van die grotes op die pad noorde toe. Daar eet sy twee eiers, sonkant-boontoe met die geel wat so lekker gesellig in die brood invloei. (“Brown or white toast, Madam?”) Dit maak haar lus, daardie geel. En hardgebakte tjips, ’n stuk goedgaar vleis, en ’n verdwaalde tamatie langs ’n slaaiblaar toegegooi met Spur-sous.

Dan luister sy na die ongetroude manne se jags stories. Hul seksuele eskapades in die kajuite, altyd met gewillige monde wat diep sluk en bene wat wawiel-oop lê met onmoontlike groot valleie. Die meisies wat op sekere plekke langs die pad wag, prentjies van Loslyf-meisies wat sommer hier langs hul gesinne in hul trokke op die windskerm geplak is. Of ’n opskrif langsaan uit ’n tydskrif: Draadtrek is koning! (“Magtag, man, ek doen dit partykeer sommer in die ry, dan hik daai trok darem vir jou lekker, swaer!”)

Toe die bottelblondine wat iemand ken wat iemand ken wat iemand ken. Dit is waar Santa Ferreira die eerste keer van die plesierengel gehoor het.

Net daardie naam het haar verbeelding op loop gesit. Miskien was dit die Bybelse konnotasie – die “engel”-gedeelte. Miskien was dit die “plesier”-stukkie. Want dit het haar aan haar eie plesierfonds laat dink.

Presies wat verwag sy van haar plesierfonds? Iets vir háár. Nie veertig sekondes se “Oe, hoe lekker kry hierdie pappie nou!” by ’n oorgewig kaalkopman waar sy moet koes as die kwyl op haar gesig wil drup nie.

Nie vir vriendinne wat giggel oor die jongste hygroman of ’n plesierpiet in ’n sepie wat sy hemp uittrek nie. En nie vir sondige stukke kaaskoek wat sy altyd verorber na agttien uur lange trips nie.

Iets vir háár! Iets wat haar gaan herinner aan wie sy regtig is: die mens van wie sy al vergeet het. Want die lang ure op die pad, die manne se hand-op-die-blaas-gesprekke by die truck stops, die diep gromgeluide onder haar in die trok, het haar al laat vergeet presies wat sy wil hê.

Dalk is daardie hunkering in haar dye wat sy soms voel die vulkaniese spuwing waarvan vriendinne altyd giggelend praat. “Santie, ek noem dit die krap in die kole, nes Anton wanneer hy vleis braai, maar net op ’n ander plek waar hy nog nooit bygekom het nie, hie-hie-hie!”

Toe hoor sy twee vroue by die depot in Johannesburg weer van die plesierengel praat. “So goed jy sê sy naam in hoofletters. Veral as dit by die plesier kom.” Die vrou het van hom gehoor by ’n vriendin van ’n kennis van ’n niggie van ’n metgesel wat een nag sy nektar gedrink het. En die beskrywings het vinnig en dik gevloei.

“Doen my met ’n eierklitser, maar hy is so gorgeous soos graniet!” of: “Roomys van sy boude afgelek laat my siel fluit” of: “Vir hom sal ek nóg ’n verband op my huis uitneem, met my laaste spaargeld na onbekende stede vlieg en hom onder palmbome soen dat sy testies dreun.”

Eers het Santa haar nie daaraan gesteur nie. Dit het haar te veel laat dink aan die boeke wat sy gelees het waarin mooi prikkelprinse onwerklik brose maagde ekstaties bevredig het. Daardie dele het haar gewoonlik verveel, want sy het nog nooit daardie gevoel ervaar wat in heldinne se lendene met ’n vuurspuwende krag opwel nie. Sy het ook nie daaraan geglo nie. Hoe lekker kan ’n mens dan ook nou kry? Lekkerder as ’n Magnum Death By Chocolate op ’n snikhete dag wanneer die sweet jou grimering opneuk? Lekkerder as wanneer die trok nog geduldig onder jou grom en dan skielik so hik dat ’n plesierpiet-pyn deur jou lendene skiet? Lekkerder as wanneer jy ’n bietjie met jouself speel daar onder, maar nog nie presies weet hoe om die gevoel te koester nie? Met die dominee se gekwetter oor selfbevlekking gedurig in haar agterkop; dan kry sy skaam en slaan weer die sonskerm af.

Net haar trok kon haar laat lekkerkry. Lank laat lekkerkry. Maar dit was ’n lekkerte wat begin belowe het, wat getart het, maar nooit werklik gegee het nie. Soos ’n eier sonder sout. Of ’n trok wat nie grom nie.

Maar iewers skuil regte, egte, popel-plesier. Agter die liggies van die groot stad, tussen die paar mynhope wat oorgebly het, weggesteek van die verdomde tolhekke wat soos die mure van Jerigo weier om te tuimel wanneer sy deurry, en die spoedlokvalle van verkeersbeamptes (gewoonlik met groot pense) wat haar aftrek om die trok se gewig te toets en seker te maak sy is nie te vermoeid nie. ’n Engel wat haar met Bybelse manna sou voer en die nektar uit die weduwee se kruik oor haar sou stort sodat sy blink van die plesier. Dan, en net dan, glo, tuimel die mure van Jerigo. En, o ja, iewers is ’n engel wat ’n goue harp speel.

“Plesier, Santa. Jagsmoedige, skietpiet-plesier, my ding!”

“O vreksel, Lieta, tog net nie drugs nie,” maak Santa beswaar. “Ek hou my nie met sulke onheilighede op nie.”

Lieta giggel. “Niks van daai sirkus nie, Santie-Merantie. Net die aksie-satisfaksie – soos om op ’n wasmasjien te sit wat die plot verloor het. Pure plesier. Maar hy doen dit nie vir onder vyftienduisend rand nie.”

“Blikemmer! Ek vra nie die Ef-el-flippen-toring in Paris-France nie. Ek soek net ’n bietjie liefde, soos daai TV-storie waarvan my ma-hulle altyd praat.”

Lang storie kort. Sy het kontak gemaak met drie vroue wat deur Die Plesierengel, hoofletters en al, gediens is. Die meisies wou beskryf wat gebeur het, mét detail, maar daar was glo nie woorde wat wild of woes genoeg was nie. “Net dié wat jy in hygstories kry, maar hulle is almal te taalkundige korrek om lekkerte te laat seëvier.”

“Santie-Merantie, hulle moet nog die woorde uitdink vir wat hy aan jou pleeg. Vergeet ‘doen’. Hy pleeg plesier.” Of: “Santa, mens, hy foeter jou uit jou fondamente dat jou siel sidder en jou punte tril en alles rits, meisiekind. Geen geld kan dit vir jou koop nie.”

Toe het sy ophou wonder wat sy met die bonus vir haar dertigste verjaarsdag gaan doen, en finaal besluit. Te hel daarmee. Sy gáán dit vir die plesierengel gebruik, maar op haar terme en op ’n plek waar sy veilig voel.

Sy gaan haar bonus en haar plesierrekening kombineer.

In haar kajuit.

Vergeet Bazaruto-eiland-reise op skepe vol celebrities. Vergeet ’n toer deur die Bybelse lande. Vergeet Parys met sy regopstaan-toring of lande met uitheemse name wat haar verwar nog voordat sy die brosjures gesien het. Sy wil loskom van wie sy is. Vrykom van die dominee se waarskuwings. Opkom vir die regte van ’n bevryde vrou. Huiwer op die fyndraai waarvan sy altyd hoor en dan die pad verloor.

Eers die oproep. Die sagte fluweelstem wat haar al klaar warm gemaak het. Sy stem vloei soos warm kondensmelk in haar ore. Die ergste was egter die geld wat sy eers in sy rekening moes inbetaal – elektronies nogal.

Lank gewroeg, lank gewonder, weke lank met vriendinne geredekawel. Gewonder oor sonde en plesier en vanself lekkerkry (wat sy tot dusver skynbaar nog altyd verkeerd gedoen het) en altyd spekuleer en nooit regtig in haar siel voel nie, soos ’n dogtertjie wat by ’n koekwinkel verbystap en net mag kyk, maar nooit proe nie.

Buitendien. Alles wat lekker is, is altyd sonde. Hoekom? Wie besluit oor sonde? En wát is sonde? Om lekker te kry? Maar hoekom sou jou liggaam daardie sewe soorte genot akkommodeer as dit verkeerd is? Mensgemaakte vooroordeel deur diegene wat nie meer kan of nog nooit lekker gekry het nie? Só projekteer hulle hul frustrasies op haar, arme sterfling.

Haar fantasie was nog altyd ’n duimgooier. Sy onthou die manne in die truck-stops se stories oor vroulike duimgooiers, en in enkele gevalle selfs mans. Maar vandag kan geen vrou ’n duimgooier oplaai sonder om verkrag en vermoor te word nie.

En toe, die plesierengel wat met sy kom-saam-met-my-stem vra wat sy soek, asof hy ’n kelner met ’n la-di-da spyskaart is.

Haar versoek was kort en kragtig: “Tien kilometer voor die klein restaurantjie langs die P14-hoofweg met die pienk angelier op die sign. Daar’s plek vir net een trok. En daar parkeer jy jou gespierde tabernakel, pel.” Seweuur Donderdagaand nadat sy haar vrag by die depot afgelewer het. Dis ’n halfuur uit die stad. “Wees net daar, of die hemel weet ek kry my truck-stop-boere om jou in parte op te fix. En onthou die baba-olie.”

“Maar wat moet ek aan jou doen, Santa?” Daardie sagte manier waarop hy haar naam sê, het haar ’n paar keer laat rondskuif.

“Jy weet mos daardie plek het ’n angelier in sy liggies, nè?”

“Ja.”

“Jy moet die angelier laat oopgaan.”

“Dit sal ek doen, Santa.”

Sy het eendag die lekkerste allegaartjie by daardie restaurant geëet. Toe raak sy sommer verlief op die plek en doop dit haar plesierpaleis. Daar waar sy haar trok elke keer aftrek en waar geen ander trokdrywers is wie se stories sy moes oorleef en voor gril nie. Waar sy kan sit en dink en wonder en plesierige drome droom. En dan het die verdomde rusplek vir trokke nie eers ’n stort vir vroue nie.

Hier wil sy aftrek en die gordyn wegtrek en op die duvet in haar kajuit op haar terme en met haar voete met pienk hoëhakskoene in die lug, haar plesier op haar manier kry terwyl sy opdragte blaf. Sy gaan lekkerkry soos sý wil. Miskien … Sy wonder. Ja, miskien met baba-olie. Maar vader­land – hoekom vra hy vir haar? Hý moet mos weet, vir tienduisend flippen aardverskeurende donnerse rand. En dit is nog na afslag!

Selfs haar maandelikse tolgeld is minder! Have a heart!

En nou is sy ’n kilometer van die afgesproke plek waar hy gaan staan. Nou is hiér die laaste plek waar sy nog van besluit kan verander. Dit reën. Perfek. Sy hou daarvan om in die reën te bestuur.

Hy staan langs die pad met ’n T-hemp wat styf-styf om sy gespierde bolyf pas, en jeans. Daar, in die reën, staan haar plesierengel sonder die vlerke maar met die eentandvurk en die lyf wat deur die reën omhels word.

Sy weet nie wat sy verwag het nie. “Geen foto’s nie,” het ’n vriendin gewaarsku. “Hy laat nie foto’s van hom neem nie.”

Hoe gaan hy lyk? ’n Prikkelprins met sy magtige Tom Hardy-bolyf soos liggaamsbouers wat na lopende kremetartbome lyk? En ’n broek waaruit hy wil bars, met sulke gate op sy knieë waardeur sy vel koekeloer? ’n Rooi pet agterstevoor op sy kop nes ’n Amerikaanse laitie, en ’n prysetiket om sy nek met ’n vals glimlag wat belowe sy kan die liedjie “Sprei my vlerke” met haar tong op sy maag tokkel?

Stadiger en stadiger. Die trok gehoorsaam soos altyd, blaas en spin en sidder totdat sy tot stilstand kom. Soos altyd vryf sy van regs na links oor die stuurwiel. “Mooi, Pieta-pel, mooi, my vriend. Jy maak mooi vir Santa.”

Sy leun oor. Huiwer. Wonder. Liewe hemel, as haar ouers hiervan moet weet! Wat gebeur as iemand haar môre koekie in die lug in ’n sloot met ’n bloedige byl in haar skedel kry? Maar dit maak alles net meer opwindend.

Sy maak die passasiersdeur oop.

Eers net die gras. Die pad. Toe verskyn hy, pet en al.

Hy is nat. Klim in. Die arms, kan sy sien, is die ene spiere, maar mooi spiere, netjies in proporsie, nie soos die kragmanne vir wie sy altyd so gril nie. ’n Netjiese, gespierde in-proporsie-pakket van pure plesier.

Sy kan nie sy gesig behoorlik sien nie. Oorweeg dit om die dakliggie aan te skakel, want sy betaal mos hiervoor, dêmmit, maar besluit daarteen. Dis soos presente wat ’n week voor die tyd onder die Kersboom uitgestal is; hulle kon sy voel en toets. Dit was dikwels lekkerder om te bly wonder as om voor te gee dat sy bly is wanneer sy die voorspelbare geskenk uithaal. As sy eers gevoel het, het sy altyd gehoop dit sou iets anders gewees het as wat sy verwag het, iets wat haar sou verras. Maar dit was nooit.

Hierdie geskenk beter haar verras, of sy hang hom aan daardie einste moewiese bult tussen sy bene aan die naaste boom. Sy bloos. Sjoe, dis nogal ’n lekker fantasie.

Die vreemdeling sit in die donker langs haar. Hy ruik skoon. Nat. Na man. Na plesier.

Toe sy na hom kyk, is sy gesig steeds verberg. Sien sy weer die nat T-hemp wat oor sy bolyf span, netjies in proporsie. Lenig. Seker lekker om aan te vat. Merk sy die maagspiere wat strepies trek onder sy T-hemp en wat lyk of die materiaal lekker kry om daaroor te span. Sespak. Dalk agt van hulle, wat ritmies op en af beweeg soos hy asemhaal. Vol belofte.

H’m. Tot dusver nie sleg nie. Sy broek span tergend oor sy heuwel fantasties.

“Waarheen?” vra sy moedswillig, wel wetende wat die antwoord gaan wees.

“Die restaurant met die angelier.”

Hulle praat nie verder nie. Sy kyk kort-kort na hom, maar hy sê niks.

Toe die restaurant. Hy sit ’n oomblik, draai sy kop na haar, maar die pet verberg steeds sy oë. Sy sien sy mond tussen die fyn stoppels. Soenbaar, boetie, soenbaar. Lippe wat net effens van mekaar getrek is asof hy iets wil sê met daardie Lyle’s Goue Stroop-stem van hom. Fyn, astrante glimlaggie – karnallie-stout. Tong wat effens oor sy lippe speel. Adamsappel wat sexy yo-yo wanneer hy sluk.

Hy lig sy T-hemp en droog sy gesig af. Nou is sy bolyf ontbloot. Sy dink weer aan David Fourie se “Sprei my vlerke”. Haar kóp kry nou vlerke. Sy wil aan die harde maag vat, aan die haartjies trek wat moedswillig onder sy naeltjie blink van die nattigheid, maar is te skaam.

Jerigo se poorte bly gesluit.

Toe sy niks doen nie, klim hy uit. Met die beweging glip sy broek effens af en sien sy ’n groen onderbroek met ’n naam op en twee mooi boude wat wil-wil glimlag, die kepie vir ’n breukdeel van ’n sekonde uitlokkend.

Hy loop om na haar toe, maak die trok se deur oop, hou sy hand uit, help haar uit. En soos in The Notebook, waarvan sy die DVD al voos gekyk het, struikel sy effens en val in sy arms. Sy lyf en arms is kliphard toe hy haar vang, so hard dat sy skrik daarvoor. Maar dis warm en heerlik sterk.

Hy hou haar ’n oomblik vas, nes in die flieks.

Hemel, maar hy is sterk. En nat. En warm.

Sy het nog nooit aan ’n lyf gevat wat nie die boerbeskuit-ballon om die maag gehad het nie, of die jellievisarms of die oerwoudrug wat die bosveld yl sou laat lyk nie. Hierdie een is so hard soos ’n sportkar, maar sy hande so sag soos botter – weet net hoe en waar om te vat.

Hy loop tot onder die neonlig. Nou eers sien sy hom. Sy gesig.

“Bliksem.” Haar hand klamp om haar mond. Sy vind geen ander woord nie. Het nog nooit iemand gesien wat so mooi is nie. Seker twintig, of so lyk dit. Kortgeskeerde bruin hare, oop, skoon boerseungesig, sagte oë wat so amper verby haar kyk, sterk neus en ligte stoppelbaard waardeur die druppels saggies loop.

En daardie mond. Daardie sagte, mooi lippe wat net effens uitmekaar beweeg met ’n tong wat wil-wil uitkom.

“Hallo, Santa.”

Kom nou, Santa. Práát. Mooi, duidelik, soos wanneer jy op skool voorgedra het. En onthou, jy is in beheer. Hy is joune, soos die kondensmelk-koffie in jou fles.

Net met meer kondensmelk.

“Hallo, Tristan.” En net om daardie naam te sê, maak haar vuurwarm. “Is dit jou regte naam?”

“Is my regte naam, ja.” Blikemmer. Daardie stem. Dis soos om jou kop in fluweel te steek en te verdrink tot by jou ore. Manlik, sag, diep, vriendelik, sexy, mooi.

Tristan is ’n lopende hygroman.

Sy raak aan sy gesig, nie in staat om haarself te beheer nie. Voel die sagte growwigheid van sy stoppels in die reën wat saggies oor hulle kieza. Hy glimlag, vee die nat hare saggies uit haar gesig, sy vingers lank en sag. Hy vee oor haar wang en raak aan haar asof hy haar skoonheid onder sy vingerpunte voel. Hy soen haar skielik, net om sy mond terug te trek en haar hand na sy bors te lei. Gewoonlik soen die mans haar asof hulle spaghetti uit ’n bord vreet.

“Tristan,” sê sy weer van nie weet wat om te sê nie. “Dis ’n moerse mooi naam.”

Skielik kom daar Bybelversies in haar kop, onthou sy hoe Salomo vroue in Hooglied as soet beskryf het. Maar hierdie skoonheid. Hoe psalm-berym sy dit?

“Jou trok?” vra hy met oë wat haar belowe dat hy verstaan en dat hy fyn draaie met haar siel gaan gooi.

Fyn, fyn draaie.

“Ja.”

“Hoeveelste trip dié week?”

“Der … ” Padda in die keel. “Der … de.”

Hy beduie met sy kop in die rigting van die restaurant. “Hulle hamburgers is tops. Min mense weet dit. Hulle bestel net altyd die spek en eiers.”

Sy hand in hare op pad deur toe. “Jy het nog nie geleef voor jy hulle hamburgers geëet het nie.”

’n Kelnerin staan gereed met hul kos. Hy moes dit vooraf so bespreek het. Maar sy wil nie ’n verdomde apie hê wat hulle aangaap nie! Die vrou moet haarself in die koelkamer gaan toesluit!

Sagte musiek speel. Outyds. “Smoke gets in your eyes” nogal. Mooi.

Die kelnerin draai om, draai die bordjie op die deur om sodat OPEN nou na hulle toe wys, skakel die ligte af sodat net die speelkasliggies die tafel verlig, en verlaat die restaurant. Oomblikke later vertrek ’n motor.

Santa sien wat gebeur in die flitsende lig van die angelier voor die restaurant. Die angelier wat oop- en toemaak.

Tristan Hansen sit agteroor in sy stoel sodat sy hom behoorlik kan beskou. Toe leun hy vorentoe, lig die broodjie van die vleis af en neem een van die gebraaide uie en kyk daarna. Plaas dit tussen haar lippe, vee die tamatiesous uit die hoek van haar mond, streel met sy vinger oor haar vel.

Sy kou en sluk die soetigheid stadig in, sy vinger oor haar keel toe sy sluk. Net daardie beweging laat haar onderlyf ruk.

Hy plaas nog ’n gebraaide ui tussen sy lippe dié slag, kom nader, gee nog ’n ui vir haar, help haar om dit in haar mond te neem.

Sy dink te midde van die duiseligheid wat haar wil oorweldig dat sy tog net nie moet flou word nie, want wat sal die man van haar dink? En netnou beroof hy haar sommer ook nog.

En sy is nat. Nie net van die reën nie.

“Santa.” Sag. Sexy. Amper onhoorbaar. “Dis lekker om hier by jou te wees.”

Tristan praat met haar terwyl hulle eet. Oor haar familie. Haar werk. Die baie ritte. Die depots. Die tolhekke. Haar kollegas. Die ongeduldige Gauteng-bestuurders wat altyd so op haar stert sit, die tekens wat mans gooi wanneer hulle verbyjaag. Die verdomde taxibestuurders met die arms wat altoos by die vensters uithang en eendag nog aan die teer gaan raak.

En die wit strepe in die pad wat mens hipnotiseer. Die verdomde wit strepe.

Hulle praat en praat en praat oor alles wat vir haar saak maak en waaroor sy met niemand kan praat nie. En dit alles met daardie Magnum Death By Chocolate-stem.

Sy verloor tred van die tyd, merk dat hy nie sy vleisbroodjie eet nie, maar net met haar praat. ’n Uur, dalk ’n uur en ’n half? Hy praat oor die paaie wat sy al moes gery het en hoe hy as jong man daardie selfde lang paaie Baai toe en Durban toe en Kaap toe en Musina toe saam met sy ma gery het en die woordspeletjies wat hulle gespeel het. Hoe hy fietsgery het op lang paaie en die lekkerkry van teen bulte op trap en sy boude wat styf en seer word en hoe hy een keer ’n orgasme gekry het terwyl hy gery het van die broek se materiaal wat teen hom geskuur het.

Hy staan op om koffie te gaan haal en sy dink: Die jeans span mooier as mooi om daardie boude, so perfek in proporsie dat Patricia Lewis dalk ’n liedjie daaroor moet sing.

Geen alkohol nie. Dit was haar voorwaarde. Sy wil nie dronk gemaak word nie. Netnou gooi hy iets in haar drank, want sy het al van date-rape drugs gehoor. Hy moenie tricks met Santa Ferreira probeer nie.

Maar na hierdie gesprek, na hierdie wegstap, is hý haar dwelm. Kan hy met haar maak presies net wat hy wil.

Hy kom terug, praat oor sy ma, hoe lief hy vir haar is, die kanse wat sy hom in die lewe gegee het, die mooi plekke wat sy hom al gewys het. En die beeldskone plekke in Europa en Amerika waar hy vir twee jaar gebly het. “My gap-jare.”

“Hoekom doen jy dit? Die, e … werk?” vra sy kort duskant middernag.

“Ek hou van plesier,” antwoord hy terwyl hy sy oë toemaak.

Toe staan hy weer op en trek sy T-hemp uit, hang dit oor die stoel, die fyn baba-haartjies onder sy naeltjie sag en belofteryk.

En die onderbroekrek wat wys.

Geen boeremeisie kan dit meer hou nie.

Sy leun oor die tafel en knip die jeans se boonste knoop los. Vir die eerste keer oor ’n plat, gespierde maag.

Hy steek sy vinger in die tamatiesous, druk dit in sy naeltjie, lei haar tong daarheen, bewe wanneer sy oor sy maagspiere lek, die geur van sweet en tamatie en reën en water op haar tong.

Nou, met sy hand in hare uit die gebou. Dit reën steeds fyntjies.

Hulle gaan staan teen die restaurant se klipmuur, die druppels oor sy gesig. Haar hande stroop die res van sy klere af. Sy sien ook die effense skeel manier waarop hy na haar kyk asof hy behoorlik op haar probeer fokus.

Hy maak die bandjie agter haar rug los, laat haar bra van haar borste afsak terwyl hy sy onderlyf teen haar druk, terg haar tepels met sy vingers en laat toe dat sy haar hand tussen hulle lywe insteek. Dit sak af en af tot sy hom behoorlik vasvat.

Hierna sy boude in haar hande, ongewoond aan die warm gevoel van sy vel, die soepel manier waarop die spiere beweeg, die effense rimpeling van sy maagspiere teen haar kaal maag.

Toe, baie later, dalk nadat hy haar ’n halfuur lank gesoen het en toegelaat het dat sy met hom speel, beweeg hy ondertoe.

Sy tong weet net waar om te raak, te terg, te tintel. Hy raak presies op die plek waarvan sy altyd gehoor het, waaraan sy al geraak het, maar wat sy nog nooit ten volle laat lewendig word het nie.

Haar bene vou onder haar in toe hy daar aan haar raak.

Weer verloor sy tred met die tyd terwyl hy ’n vuur in haar aansteek. Dis soos lopende lawa wat deur haar stroom. Sy vrees dit, want dit is tegelyk seer omdat sy dit nie ken nie en eers as pyn ervaar, en tog vreemd lekker. Dit het nog nooit só gevoel nie.

Sy verwonder haar oor wat met haar gebeur terwyl hy haar op die gras neerlê. En sy dink skielik hoe heerlik dit is om ’n vrou te wees. Besef dat sy tot dusver net ’n plesier­spelonk vir die mans in haar lewe was.

Spierpuntjies begin saamtrek. Sy raak bewus van plekke in haar en sensasies wat sy nog nooit tevore ervaar het nie. Hy soen haar weer oor haar bolyf en soek na haar lippe terwyl hy ’n kondoom oor hom laat glip.

“Vergeet alles. Wees net.”

Sy gryp sy skouers vas. Hy praat saggies met haar, moedig haar aan, hou aan met praat al weet sy nie wat hy sê nie. Soms skemer woorde deur asof hy haar lei, verduidelik hoekom hy dit doen. Omdat sy wonderlik en mooi is.

Haar onderlyf raak lam. Dan ontplof sy met ’n intensiteit wat haar alle beheer laat verloor.

Santa Ferreira haal vir die duur van haar orgasme nie asem nie. Die lewe, die behoefte om asem te haal verlaat haar liggaam en ’n ruk lank sweef sy in ’n plek sonder grense wat haar omarm met bevrediging, en haar toelaat om te voel waar sy nie eers geweet het sy kan voel nie.

Hy raak baie later in die vroeë oggendure stil teen haar, die gloed in haar liggaam nog onbedaarlik. En sy voel hom ruk en haar naam saggies sê.

“Kyk,” beduie hy skielik na die neonlig, “is dit nie die mooiste ding wat jy nog ooit gesien het nie?” Sy sien hoe hy met verwondering na die neonlig kyk wat ’n angelier naboots wat oop- en toegaan, sy oë blink.

“Ek het jou lief,” kry sy die woorde uit terwyl hy sy kop weer laat sak en haar styf-styf vashou, “ek wil jou nie laat gaan nie.”

“Jy is baie, baie mooi. Moenie dat enigiemand ooit iets anders vir jou sê nie.”

“Hoe mooi?” kry sy die woorde met moeite uit.

“Só mooi.”

Toe beweeg hy weer sy lyf en ’n nuwe ekstase sak oor haar toe, beter as enige van die voriges.

Sy verloor haar bewussyn.

Toe Santa Ferreira uiteindelik haar oë oopmaak, lê sy op die sagte gras langs haar trok. Sy is vaagweg bewus van verkeer wat af en toe in die grootpad verbyjaag. Dit neem haar seker tien minute om genoeg krag bymekaar te skraap om op te staan. Haar klere lê langs haar, netjies opgevou. Sy wil dit nie aantrek nie, probeer hom nog voel, ruik, koester.

Sy voel nog waar hy in haar was.

Dit neem lank voordat sy haar bene vertrou om te loop.

Sy stap stadig terug na die restaurant se vensters, sien die CLOSED-teken.

Bokant haar gaan die angelier in neon steeds oop en toe, oop en toe. Sy weet net dat hy haar lewe vanaand hier vir altyd verander het. En dat sy nooit weer sonder hom wil wees nie.

Santa Ferreira kyk deur die restaurant se venster. Sy T-hemp hang steeds oor die stoel. Die enigste oorblyfsel van hom.

Maar Tristan Hansen is nie meer daar nie.