Читать книгу Die kinders van Spookwerwe - Lize Albertyn-du Toit - Страница 7

Die seer van die tweeling sit stildiep in Mieta. Die gemis is groot, veral noudat Hankies Goeieman weer swanger is met haar sesde kind. Mieta kom self uit ’n gesin van agt kinders. Haar ouma Grietjie Geduld sê ’n vrou moet haarself uitteel, dan sal sy lank en gesond lewe. En waarlik, daar sit Grietjie Geduld vandag op nege-en-tagtig met agter-agterkleinkinders van haar eie gebaarde twaalf kinders. “By net een man,” beklemtoon Ouma Grietjie altyd graag. Dan voel Mieta so leeg. Sit soos ’n vlaktevoël met net een kuiken.

Sy staan voor haar kookskerm. Dis Vrydag en ’n alleendag op die werf. Hennerik sal heeldag uit wees met skaapwerk en Milano is skool toe. Die wasgoed hang alreeds uit op die draad, die huis is uitgevee, die skottelgoed gewas. Die laaste paar dae lê daar ’n swaarte op haar hart. Sy het dit probeer uitwerk, wegwerk – selfs haar kombuiskas gister uitgepak, alles afgevee en weer teruggepak. Maar die swaar bly lê.

Dis waar wat Geelsuiker gesê het. Die dood kry kort-kort weer jou spoor en sluip rond daar waar jy hom probeer wegwerk. Die verlange krop op, stoot in haar keel op sodat sy moet uitstap om asem te skep. Sy gaan staan op die stoep en kyk na die kameeldorings waar haar kindertjies in die koelte lê. Mieta vryf deur die roosmaryn wat saam met haar hier op Spookwerwe aangekom het. Sy ruik aan haar hande en probeer iets van haar pa onthou. Wonder of hy haar ook so gemis het toe hy destyds van haar af weggeneem is.

Dis toe dat sy die koffertjie met kleertjies onder haar kooi gaan uittrek. Binne-in lê die blou en pienk kleertjies en wit doeke en kombersies deurmekaar. Truitjies, babygrows, die sokkies wat sy gebrei het. Sy pak alles uit op die kooi. Dit ruik nie meer na hulle nie. Eerder na stof, of na niks.

Sy bondel alles op en koester dit teen haar bors. Druk haar neus daarin om tog nog iets daaruit te probeer kry. ’n Herinnering, ’n troosreukie. Maar sy ruik die stof. Tot stof sal jy terugkeer …

In die kombuis kry sy die waskom en strooi ’n hand vol Surf in. Sy loop buitekraan toe en tap water in dat die skuim opwoel. Die draadtafeltjie gaan sit sy onder die kareeboom, presies daar waar die adder gelê het. Waar haar kinders laaste gespeel het.

Eers druk sy die kleertjies met haar oop hande af in die water in. Die skuim pof ’n vars geur deur haar vingers. Sy snuif dit diep in. Liefdevol begin sy die kleertjies een vir een tussen haar hande uitvryf.

Toe alles oor die draad hang, gaan maak sy vir haar tee. Sy gaan sit in die koelte van die karee en swaai uiteindelik Hennerik se geskifte kraag om. Teen laatoggend pak sy die kleertjies sorgvuldig terug in die koffertjie. Pienk by pienk, blou by blou. Tussenin druk sy ’n koekie Johnson’s-babaseep in, knip die koffertjie toe en stoot dit weer diep onder die kooi in.

*

Saterdagoggend staan die bollings rook hoog uit die hoenderhok. Hennerik en Milano het vroegmôre ’n klomp tolbosse en droë grasse daar ingesit en brandgesteek. Die tolbosse knetter gevaarlik, maar die vuur se fut is gou uit. Toe die ergste hitte bedaar, hark Hennerik die as heen en weer in die hok sodat dit met die sand kan meng. Milano loop veld toe om nesmaakgoed te soek.

“Moet nou nie kortpad vat en ander voëlneste se kooigoed bymekaarmaak nie. Hulle het hulle eie luis wat daarin broei. Jy moet skoon grasse vat.”

Milano en Riem loop daar waar die sand dikker lê. Dis waar die gras ook beter staan. Met Hennerik se knipmes sny hy die halms af en sommer gou het hy ’n dienlike vraggie nesmaakgoed.

Toe Hennerik die hok klaar uitgehark het, vat hy sy houtsaag om ’n paar nuwe latte by die kareeboom te gaan afsaag vir die hoenderstellasie.

Milano kom met sy draggie gras en begin weer die neste uitpak met die bakstene. Hy geniet die Saterdagwerkie en in sy skik kyk hy na die skoon neste wat hy mooi met gras uitgevoer het. Nuuskierig kom ’n paar henne ondersoek instel en skrop van die neste uitmekaar.

“Ag nee! Voertsek! Gaan skrop in die veld vir julle kos uit,” skel hy en verwilder hulle uit die hok. “Die hok is eers vanaand vir julle reg.” Hy maak weer die uitgeskropte gras bymekaar en trek die hok se deurtjie agter hom toe.

Later kom Hennerik met die kareelatte en prakseer ’n nuwe stellasie wat hy weerskante van die hok stewig vasdraai met draad.

Daardie aand, toe al die hoenders niksvermoedend knus teenmekaar op hul stellasie sit, word hulle met as gepoeier vir die luis. Mieta het die hele week die as van haar kookskerm in ’n ou verfdrom bymekaargemaak.

Een vir een haal Milano ’n hoender van die stellasie af. Mieta poeier hom op sy rug en onder die vlerke in, en die pote doop sy in ’n platblik ou kookolie. Dan sit Milano die hoender weer terug op sy lat – asvaal, en met blink geoliede pote. Verontwaardig skud die gedokterde hoender ’n wolk as uit sy vere en skuif styf teen die naaste buurhoender op die stellasie.

In haar skik skud Mieta die vaal as van haar hande af. “So ja, nou is julle luis goed gedokter en julle pootskubbe sal mooi skoon afdop. Laat ek julle nou uitvang dat julle loop sleg lê, dan word julle geslag, een vir een! Dis nog nie veertyd nie, julle sal nog vir ’n ruk julle kant van die saak moet bring.”

*

Maartmaand val die reën ruim. Hennerik en Geelsuiker is in die agterste kampe besig met die lyndrade. Hulle het met die blou bakkie gery omdat daar klip gelaai moet word om die lyndraad toe te pak waar ’n ongedierte deurgekruip het. Daar is nog een plek wat toegepak moet word toe die weer ernstig begin saampak.

Laatoggend verdwyn die son agter ’n dreigende bank grysblou wolke en die veld word reënskemer. Weerlig speel in die wolke rond en dan sweepklap ’n kragtige straal aarde toe. Die grond word lewendig onder hulle. ’n Vlaag wind volg. Dit rammel en grom, en die nuus versprei deur die veld. Die veldlewe raak stil. Blits lê platoor onder die bakkie ingekruip. Dan val die reën ’n reguit sluier uit. Hennerik en Geelsuiker pak haastig die laaste gat toe en hardloop in die gietende reën vir die bakkie.

“Die Groot Man speel nie vandag met ’n mens nie. Die driffie gaan ’n man gou afkeer as die reën so afkom,” sê Geelsuiker en skakel die bakkie aan. Die voorruit wasem toe sodat hy amper niks kan sien nie. Blits lê opgekrul agterop teenaan die kajuit, sy kop weggesteek in sy lieste.

Op Spookwerwe sit Mieta en Milano in die donker huis. Mieta steek die paraffienlampie op en begin die vetkoekdeeg in bolletjies afknyp. Troetel hulle dan tydsaam tot goudbruin in die kookolie. ’n Weerligstraal flits deur die huis, verblindend wit, en laat Mieta waaksaam na buite kyk, dan na Milano waar hy op die vloer met die kat speel. Hulle oë ontmoet en toe klap die donderslag met soveel geweld dat al twee ruk van skrik.

Die kat krap hom los uit Milano se arms. “Sss!” suig Milano die brandseer in en kyk hoe die bloed begin uitsypel.

Die koue skrik verdwyn stadig uit Mieta se lyf, maar die lamte bly in haar bene hang sodat sy sitplek soek. Vrees dat die weerlig die huis kan raak slaan, maak dat sy liewerster die kookolie van die houtstoof afhaal voor sy sit.

“Jissis, skrik ek darem nóú vir Sy praat. Laat ek sien waar Stokstert jou gekrap het.”

Milano suig die bloed uit die krapplek. “Dit brrrand, Mamma.”

“Daai kat se naels is mos nie skoon nie. Waar krap hy nie oralster in nie? Maak oop lat ek sien hoe dit lyk.”

’n Voorwind ruk aan die sinkdak. Mieta staan op om die staaldruppels in die kamer te gaan haal. Tip-tip begin dit reën. Nog ’n paar rammelings, en toe val dit. Druis naderhand oorverdowend dat hoor en sien vergaan. Nadat die krapmerke na Mieta se sin goed skoongebloei het, vat sy ’n stukkie watte en druk-druk die staaldruppels op sodat die bloed stol.

Deur die oop deur sien Milano hoe die water soos ’n vaal gordyn buite neerstort. Hy vat ’n vetkoek en gaan staan op die stoep. Riem lê bedremmeld in sy oliedrom. Strome water stort van die sinkplaat se riffels af en val in simmetriese spoelgaatjies in ’n ry voor hom uit.

Op die werf vorm riviertjies wat blare, stokkies, bolletjies kat- en hondehare, hoendervere, sommer ’n hele klomp goeters wegvoer. Riem se drolle reën uitmekaar uit. Die bedsprei wat oor die draad hang, sak swaar op die draad. Mieta hou daarvan om kooigoed in die reën uit te hang, dan spoel dit vir ’n slag ordentlik skoon.

Toe die ergste reën begin bedaar, gaan sit Milano weer by die kombuistafel. Mieta het die pot olie terug op die stoof en bak die res van die vetkoek.

“Pappa sê Mamma het by ’n groot rivier gebly. Is dit dieselfde rivier as waarnatoe Niklaas-hulle was?”

“Ja, dis dieselfde groot rivier. Wanneer praat Pappa dan dié dinge met jou?”

“Toe ons skool toe ry nou die oggend. Is dit baie ver van ons af?”

“Dis ver, ja. Maar deeste dae met die mouterkarre is dit gouer. Toe ek nog jongmeisie was, het Pappa my mos op ’n perdekar hier aangery. Toe was dit lank se geskommel op die pad.”

“Hoekom bly ons dan nie daar as Pappa én Mamma daar gebly het nie?”

“Jy weet mos jou pa is nie ’n boorling van daardie wêreld nie. Hy’s ’n K’roo-man, soos jy ook een is. Gebore hier. Ek het weer my verstand gekry daar in die Kalahari. Jou pa het doerietyd met rosyntjies kom werk op die plaas waar ek opgegroei het. Maar jou pa bly maar ’n skaapman. Sy verlange het hom laat terugswaai K’roo toe. Maar jy ken mos al die storie?”

“Ek wil weer hoor. Mamma moet weer vir my vertel.”

“Nou goed. My eerste grootwordwêreld was ook maar die K’roo. Sommer amper hier ruggelings by ons eie dorp. Jou grootjie Grietjie Geduld bly nog al die jare op Putsonderwater. Ek en jou oorle ouma Ragel het na die duinewêreld getrek met die begint van my skoolgaanjare. Daardie plek is heel ’n annerster plek. Glad nie skaapwêreld nie, meer rosyntjies en beeste. Jou pa het kom werk soek daar op die plaas waar ons gebly het. Teen daardie tyd was ek toe al ’n mooi groot klimmeid,” vertel Mieta.

Mieta verlang sommer haar oorle ma toe sy so praat. “Maar nou ja, ek het my standerd ses gehad en saam met my ma rosyntjies gewerk toe jou pa ook daar aangekom het.”

Mieta vertel voort tot die reën ophou val. Namiddag trek die hemele oop. Die aarde se warm asem stoom uit die grond en die bossieveld maak sy huidmondjies oop. ’n Lieflike veldgeur lok mens en dier uit hul skuiling. Toe Hennerik nog nie uitkom nie, besluit Mieta en Milano om te gaan kyk hoe die rivier afkom.

Soos hulle stap, stroom die water nog in voortjies af rivier toe. By die rivier gekom, sien hulle dit loop met mening. Roomkleurige skuimbolle vorm waar stukke hout en ander opdrifsels saampak. Dis selde dat die rivier afkom en dit skep groot opgewondenheid. Milano kry ’n stok en gooi dit in die stroom water. Hy wil net begin saamhardloop om te kyk hoe vinnig dit dryf, toe Riem dink die stok word vir hom gegooi en inspring. Gou verloor die hond sy vastrap in die stroom en die water sleur hom mee. Verbouereerd trap hy water en probeer kop bo water hou. Hy spoel vas teen ’n hopie opdrifsels en probeer daarop klouter, maar voor Milano ’n plan kan bedink, verdwyn die dier om ’n kromming in die rivier.

“Ons moet hom help, Mamma! Hy gaan versuip,” roep Milano oor sy skouer en begin hardloop.

“Jy staan net waar jy is, gehoor jy my! Staan net waar jy is! Jy sit nie jou voet in daardie water nie!” Mieta kom lomp aangehardloop met ’n spoed wat sy in haarself nie meer ken nie.

“Los die hond! ’n Hond kan vir homself sorg,” sê sy hardop vir haarself. Vrees wil haar keel toetrek. “Jy bly staan! Gehoor jy my?” roep sy uit teen die gedruis van die water.

Toe sy by Milano kom, gryp sy hom stewig aan die boarm om seker te maak dat hy bly staan.

“Ons kan hom mos nie net so los nie, Mamma? Hy sal versuip!” Milano probeer hom loswoel uit haar greep.

“Laat hy versuip! Dis ’n hond. ’n Hond kry ons môre weer.” Sy trek hom aan sy arm van die water weg en begin sommer huis toe stap, Milano stewig geanker in haar houvas.

“Maar, Mamma, ek dink as ons …”

Maar Mieta stap met mening. “Ek dink nie nou nie, ek weet!”

By die driffie staan Geelsuiker en Hennerik voor ’n keuse. Die bruin water loop al gevaarlik vinnig oor, en dis moeilik om te skat hoe diep dit loop. As hulle nie deurkom nie, sit hulle gestrand vir die aand. Daar’s hanslammers wat moet melk kry. Mieta sal sôre, weet hulle, maar bloot die gedagte om nie by die huis te kan kom nie, is nie gerieflik nie.

Hulle klim uit en betrag die afloop. Probeer skat en ’n oordeel vel.

“Word die pistins vandag nat, kan ek maar my bakkie laat opvou,” sê Geelsuiker en vryf die reën met sy plat hand uit sy gesig. Hou dan sy hand bokant sy wenkbroue om die reën te keer en beter te kan sien.

As die klippe op die vloer van die driffie nog stewig vaslê, sal hy kan deur. Hy moet net die regte spoed ry – te vinnig, brander die water oornodig hoog; te stadig, is daar dalk te min krag om hulle deur te vat.

Hulle sal gou ’n besluit moet waag.

Terug in die bakkie sit Geelsuiker hom in tweede rat en steek sy kop by die venster uit – die ruitveër aan sy kant het gaan staan en vashaak. Hy mik versigtig vorentoe. Genadiglik val die reën nou bietjie sagter en kan hy beter sien as netnou.

Hennerik lig sy voete op en roep benoud: “Die water, Geelsuiker, die water kom al in!” Hennerik hang by sy venster uit om die watervlak teen die wiele te meet.

“Dis ma net daar by die roesgate, dis nog nie by die deur nie. Ons moet deur, dinge gaan net erger word.” Geelsuiker trek sy kop terug in die kajuit en vat ’n berekende kans. Hennerik fluit deur sy tande en hou sy voete hoog bo die water wat inborrel.

“Dit was ampertjies, so amper-ampertjies!” sê Geelsuiker toe hy die bakkie anderkant uitry. Hennerik gee ’n verligte laggie en draai sy ruit op. Hulle vat stadig en met eerbied die modderige pad huis toe.

Mieta het reeds die hanslammers se melk opgewarm en is net besig om die lamtiete oor die bierbottels te rek toe hulle aangery kom. Milano sit bo-op die windpomp en kondig die blou bakkie se koms aan, soos Mieta hom versoek het.

“Daai klong moet nou nie gaan gly op daardie nat ysters nie,” bekyk Hennerik die saak. “Kom help gou jou mamma met die lammers,” roep hy.

“Los die kind, hy is vies. Wil mos nou agter die hond loop aanspring die rivier in. Kom help julle liewers vir my,” gebied Mieta.

Hulle stap met die mandjie melkbottels kraal toe waar die nat lammers bedremmeld staan en blêr. “Siestog, Mamma se skapies. Kyk nou hoe maer lyk julle van die nat. Maar toemaar, nou is julle wolletjies witter as die kapokbossie se donsies.”

Die hanslammers druk en stamp soos net ’n hanslam kán ongeskik raak toe sy by die kampie ingaan. Mieta, Geelsuiker en Hennerik tel elkeen ’n lam aan sy voorpote oor die heining en gee hom bottel. Die lammers suig die tiete plat. Nou en dan druk Mieta haar pinkie by die kant van die lam se bek in. Lugborrels sjorr terug in die tiet en die lam suig gulsig voort dat die skuim by die kant van sy bek staan. Die hanslamspannetjie word fluks deurgewerk, maar die laaste enetjie is Mieta s’n. Dis ’n swakketjie wat Hennerik twee dae gelede ingebring het. Geduldig hou sy die lam se bekkie effe hoër en moedig hom aan om te drink.

“Julle kan maar huis toe met die mandjie bottels. Sit solank die koffiewater op die vuur. Daar is vetkoek op die kombuistafel onder die doekie. Ek kom nou. Sit net die bottels in die plêstiekdrom by die kraan. Wil nie later sukkel met suurmelk in die bottels nie – en onthou om die tiete af te haal. En maak seker die bottels sink af,” hou sy aan orders roep.

“Kom, my ou bybietjie, kom vat Mamma se tiet. Net so bietjietjies. Hoekom sou jou ma nou vir jou loop weggooi het, hè?” Sy knyp die lam tussen haar bene vas vir ’n beter greep. “Jy’s dan so mooi met jou swart koppietjie en spierewit lyfie. Hierdie melk van jou het eiergeel in. Nogal, nè? Ja-a, die ander kry nie van hiérdie medisyne van ou Mieta nie. Kom, my ou bybietjie. Vat maar so bietjies vir bietjies.” Sy forseer die bekkie saggies oop. “Ek gaan nog vir jou ’n mooi naam bedink. Maar jy sal eers moet wys wat in jou steek. Sterk word, sodat die ander spanne jou nie uitdruk nie. Maar onner Mieta se twee hanne gaan jy sterk word, gehoor. Jy moet jou man kan staan in die kraal.” Toe die lam die tiet vat, kielie sy hom onder sy stertjie soos sy ma sou gedoen het om hom lus te maak vir drink.

Milano kyk af hoe Hennerik en Geelsuiker terugstap huis toe. Hy kon vir Riem gehelp het. Hy voel vreemd hartseer oor die hond. Riem het hom eintlik meeste van die tyd gepla; hom meer dikwels probeer ontwyk as wat hy sy vriend was. Maar die onthou hoe Riem gespartel het om hoop en hulp, maak dat die seer in hom opstoot. Hy moes hom probeer help het. Eintlik het hy nie geweet wat om te doen nie, maar dalk, as hy net saam met die stroom gehardloop het … Riem was besig om op goeters te klouter. Hy het daarop gedryf toe hy om die draai verdwyn het.

Milano klouter rats met die windpompleertjie af en hardloop na Hennerik en Geelsuiker toe.

“Die water het vir Riem gevat, Pappa. Kan ons hom gaan soek, seblief? Ek het hom gesien. Hy het op goeters geklouter. Oom Geelsuiker, ’n hond kan mos swem? Riem is eintlik ’n sterk hond. Weet oom, hy is ook nie bang vir water nie. Hy spring sommer maklik in die krippe in en so aan. Sy bene is lekker lank ook. Ek het gesien sy voorpote kom so mooi op en op. Hy was besig om plan te maak,” vat sy gedagtes die spoor.

“Ja, ja, beslis kan ’n hond swem, en baie goed ook,” bevestig Geelsuiker die hoop.

“Dan moet ons hom gaan soek, nè, Pappa?” blaas Milano die gedagtevonkie aan.

Hennerik kyk op sy horlosie, maar onthou hy het dit in die bakkie se voëlnessie gesit toe die reën begin val het. Hy kyk op en meet die laatson. Daar is seker so ’n tydjie oor vir soek. “Ons kan die perde vat en gaan kyk,” stem hy in.

“Ek gaan maar sôre dat ek by my eie huis uitkom,” sê Geelsuiker en maak aanstaltes om te loop. “Ek sal vir Streepmuis melk voor ek koers vat,” sê hy.

“Kan ek die perde maar gaan opsaal, Pappa?” Milano mik-mik na die perdekamp toe tot Hennerik instemmend knik. Toe hardloop hy volspoed, hakke teen die boude. Nadat die perde opgesaal is, klim hulle in die saal.

Hennerik en Milano ry al langs die rivier af. Die water se woede het bedaar, alhoewel die vloei nog sterk is. Romerige skuimbolle koek saam met die opdrifsels langs die kante. Elkeen het ’n idee in sy kop van hoe die ontmoeting met Riem sal verloop.

Milano kyk vir beweging. Dalk spartel Riem nog. Dis wat hy laaste gedoen het, dink hy hoopvol. Of miskien sal hy vir my blaf.

Hier en daar kolk van die opdrifsels nog. Ander is teen die kante vasgespoel soos die watervlak reeds gesak het.

“Rieeem! Rieeem!” Milano luister fyn vir ’n blaf of ’n tjank.

Hennerik se oë soek na hondespore al op die oewer langs, of na Riem se vaalgeel pels, wat goed gekamoefleer sal wees in die vuil skuim as hy tussen die opdrifsels lê. Die water het so kragtig afgekom dat die rivier se walle diep uitgekalwe is. Hennerik besef die volgende paar dae sal hulle die drade weer dig moet kry in die lope sodra die water afgeloop het. Sy hoop raak min vir die hond. Hy sien ’n deurkomplek vir Robyn waar die rivier wyer loop en besluit om na die oorkant toe te gaan.

“Boesman, ek gaan hier deur,” roep hy. “Hou jy maar net so aan. Dis beter dat ons albei kante soek.” Hy stuur die perd versigtig deur die bruin water.

Milano ry al hoe vinniger en die afstand tussen hom en Hennerik rek. “Rieeem! Rieeem!” Milano probeer so na as moontlik aan die water hou, maar die soetdorings en haakdorings maak dit plek-plek moeilik. Nou en dan ruk ’n haakdoring aan sy voet of kuit. Hy weet die afgebreekte swart dorinkies sal goed sweer oor ’n paar dae, maar hy traak nie nou oor die seer nie. Hy moet vir Riem kry.

Later kom hy op die trop beeste af en besef hy is al by Spookwerwe se laaste lyndraad. Die lig is nou so swak dat hy nie meer mooi kan sien nie. Hy kyk terug, maar daar is geen teken van sy pa nie. Hy kry sy baken: die windpomp by Grootboom se kamp, en draai Agaat in daardie rigting. Van daar af sal hy makliker deur die oop veld huis toe kan ry, eerder as om deur die dorings sy pad te probeer vind. Hy gaan oor in ’n flukse galop. Hy sal môre vroeg weer kom soek. Riem kan mos vir hom ’n muis of ’n tarentaal vang om te eet, troos hy homself. Gelukkig is daar nou oorgenoeg water vir hom om te drink.

Hennerik kry vir Riem, soos hy verwag het, versuipens toe verstrengel tussen ’n hoop takke en plantmateriaal. Hy klim af en sleep die hond saam met die bondel opdrifsels uit. Vir ’n ruk kyk hy na die lewelose dier. Hy was ’n voorstebos jaghond gewees. Daardie windhondbloed het hom laat jakkals inhardloop soos min. Geelsuiker het hom nog spesiaal by ’n jakkalsjagtervriend gaan haal. Hom vol vlooie en brandmaer kom aflaai, maar onder Mieta se hande het hy gou van sy ellende ontslae geraak. Nou is hy wat Hennerik is, sy jaghond kwyt. Hy gooi Riem oor die voorkant van sy saal, klim op en ry die veld in op soek na ’n ou erdvarkgat.

Milano en Hennerik kom byna gelyk by die huis aan in die vroeë maanlig. Mieta is besig om die melkbottels te was by die kraan.

“Kon julle hom kry?”

“Nee, Mamma. Maar ek gaan môre weer soek. Die donker het ons net gevang.”

“Nou ja. Beter dan ook so. Kom eet bietjie vetkoek. Ek het dit so effens warm gehou by die vuurtjie. Ek sal later klaarmaak met die bottels.” Sy droog haar hande aan haar voorskoot af.

Elkeen gaan sit op sy plek met ’n beker tee, eet van die vetkoek en luister vir sy eie gedagtes. Die veld is lewendig ná die reën. Mieta hoor hoe twee uile mekaar roep.

Daardie aand lê Hennerik en Mieta lepel in die koelte van die nareën.

Hy vou sy arm om Mieta se groot, sagte lyf. “Ek het toe vir Riem gekry. Hom diep in ’n erdvarkgat gaan indruk en met bosse toegepak. Milano hoef nie te weet nie.”

“Dis beterder so, Hennerik.” Sy vat sy hand en druk dit teen haar lippe.

“Dankie, Hennerik.” Na ’n rukkie praat sy weer: “Sal jy vir my môre die perdekarretjie inspan? Ek wil maar weer ’n slag Geelsuiker se huis gaan skoonmaak.”