Читать книгу Grenslose liefde - Malene Breytenbach - Страница 6

Carly volg Duncan Urqhart by die gebou in. Hulle loop deur ’n reuseportaal. Sy kyk verstom om haar rond toe sy binnekom. Dié plek lyk nie na ’n kliniek nie, eerder na die Middeleeuse kastele wat sy op foto’s en in films gesien het. Die meubels is van donker hout, en ’n paar groot tapisserieë hang teen die mure. Oral pryk die heraldiese wapen van die Mackenzies en daar is selfs ’n wapenrusting in die portaal. Teen die mure is spiese en claymores, die slagswaarde wat die Skotte gebruik het om teen mekaar te veg.

Die vloer is yskoud.

Daar is verskeie skilderye van Skotse here wat in volledige Skotse drag met kilt en sporran pryk. Die een naaste aan haar is van Colin Mackenzie. Dit lyk soos die foto wat sy op die internet gesien het. Sy blou oë kyk haar direk aan en dit voel asof hy in haar hart en siel kan inkyk. Binnekort sien sy hom weer in lewende lywe.

Hulle loop deur die portaal en groot saal, dan deur ’n deur in ’n heel ander opset in. Hier is ’n ontvangstoonbank waar daar ’n jongerige vrou met donker hare by ’n rekenaar sit. Op die vloere is liggroen matte en skilderye van landskappe hang teen die muur. Agter teen die muur staan ’n ry staalkabinette.

“Jessie, ek het ons nuwe verpleegster, Carly O’Neill, gebring,” sê Duncan.

Hy stel hulle voor. “Jessie Hart is die ontvangsdame en algemene sekretaresse.”

Die vrou kyk met vriendelike grys oë na Carly. “Welcome. I hope you will be happy here with us.”

Carly hou sommer dadelik van haar. “Dankie, dit is vir my baie opwindend om hier te wees,” antwoord sy in Engels.

Jessie Hart staan op en loop om die toonbank. “Dis ook ’n hele gesukkel vir ’n buitelander om by ons te kom werk, nè? Soveel reëlings en rompslomp. Maar ons is bly jy is hier. Ons ander Suid-Afrikaanse verpleegster is Dudu Khumalo. Sy kom van Durban af en dit was net so ’n gedoente vir haar om hier te kan kom werk. Maar dokter Mackenzie sê die verpleegsters met wie hy in Suid-Afrika saamgewerk het, is die beste en hardwerkendste wat hy ken.”

Sy draai na Duncan. “Dankie, meneer Urqhart, ek sal vir verpleegster O’Neill na dokter Mackenzie neem.”

Hy lig sy hand na sy voorkop in ’n groet. “Goed. Ek sien jou seker die een of ander tyd weer, juffrou O’Neill? Lekker werk.”

“Dankie, meneer Urqhart.”

Sy en Jessie Hart loop in ’n gang af.

“Ons spreekkamers is hier,” sê Jessie. “Julle drie verpleegsters deel een groot kantoor en dokters Fraser en Mackenzie het natuurlik elkeen ’n kantoor. Ander personeellede is elders.”

Hulle kom by ’n bruin houtdeur waarop die naam Dr Colin Mackenzie in geelkoperletters aangebring is.

Carly se hart rumoer in haar keel.

Jessie klop, ’n stem antwoord, en hulle gaan binne.

Colin Mackenzie sit in sy wit jas agter ’n lessenaar met ’n skootrekenaar oop voor hom. Hy kyk op toe hulle inkom, staan op en glimlag.

Carly se hart tol behoorlik. Sy kon daardie tanzanietoë in al die jare nadat sy hom ontmoet het, nie vergeet nie. Hier kyk hulle weer oor ’n kort afstand na haar. Hy kom agter die lessenaar uit en steek sy hand uit. Dit omvou hare warm en stuur skokke deur haar arm en lyf. Sy kyk op na hom. Die mooi mond met wit, reëlmatige tande glimlag vir haar. Hy lyk nie so bruingebrand soos toe sy hom laas in Afrika gesien het nie, maar sy skouers is steeds ongelooflik breed en sy rooibruin hare, soos die pels van ’n vos, blink.

Sy probeer wegsteek dat hy haar van voor af oorweldig.

“Welkom,” sê hy. “Uiteindelik is jy hier.”

Sy glimlag. “Ja, uiteindelik, en baie bly om hier te wees.”

Hy beduie dat hulle op twee gestoffeerde donkergroen gemakstoele by ’n lae houttafel moet gaan sit, en hy gaan sit oorkant hulle. Die vertrek is in rustige lig- en donkergroen en wit gemeubileer. ’n Groot skildery van ’n Hooglandse toneel met langhaarbeeste oorheers een muur. Daar is ook kaste teen die mure.

“Jy moet jou tuismaak,” sê hy. “Jessie sal jou gaan wys waar jy bly en jou aan die ander personeellede voorstel. Jy kan jou eers vandag oriënteer en die plek leer ken, en dan kan jy môre inval. As jy enigiets nodig het, sal Jessie jou help. Kom môreoggend agtuur eerste na my toe. Ek sal jou voorstel aan die pasiënte met wie jy ons gaan help. Jy sal sien ons doen dinge ontspanne en informeel hier. Ons pasiënte moenie voel dat hulle in ’n gestig is nie. Hulle mag in die tuine rondloop en ons verblyf is meer soos in ’n hotel. Ons neem ook nie baie mense in nie. Tans sal jy hoofsaaklik met vier pasiënte werk.”

Carly luister met haar hande in haar skoot saamgevou. Dwing haarself om hom direk in die oë te kyk al voel sy ongemaklik. Geen man buiten dié een het haar nog ooit laat voel asof sy op dun ys loop wat onder haar kan padgee nie. Sy het verwag om weer uitgeboul te word, maar die effek wat hy op haar het, is selfs erger as wat sy voorsien het.

“Dit klink goed.” Sy hoop sy kom bedaard voor.

“Die feit dat jy sielkunde gestudeer het, is natuurlik ’n aanwins,” sê hy. “Ons ander aansoekers het nie dié ekstra kwalifikasie gehad nie. Daarom het ons dit reggekry om vir jou die pos aan te bied.”

Hy vra uit oor haar reis en persoonlike omstandighede. “Dit lyk nie asof daar iets of iemand is wat jou sommer na Suid-Afrika sal terugroep nie. Jy beplan nie om skielik te trou of so iets nie, nè?” Sy oë terg haar.

“Nee, niks van die aard nie. Ek sal hier werk so lank soos ek kan.”

“Dis goed. Kom ek neem jou na dokter Fraser.”

Hulle gaan na die kantoor langsaan. Hy klop en hulle gaan in. Die vrou wat in die middel van die vertrek staan, is langer en skraler as wat Carly verwag het. Sy is regtig mooi, met goudblonde hare wat losweg opgekam is en lewendige groen oë. Sy dra ’n wit jas. Dit lyk of sy in haar dertigs kan wees. Ouer as Carly, maar beslis aantreklik.

“Meg, our new nurse is here,” sê hy.

Carly steek haar hand uit. “Hello, doctor.”

“Hello, Nurse O’Neill.”

Margaret Fraser se hand is koel, sag en smal. Haar glimlag is net so koel. Carly kry die indruk dat dokter Mackenzie haar in diens wou neem, maar dié mooi vrou dalk nie. Wel, sy is nou hier en sal net aanvaar moet word.

“Ek hoop jy sal by ons kan inpas,” sê sy.

“Dankie, ek dink ek sal, dokter Fraser.”

Die groen oë is te deurdringend, te krities. Sy kyk hovaardig na Carly. Dié vrou lyk nie asof sy regtig van haar hou nie, besef Carly. Sy kan net hoop hulle kom beter oor die weg namate dokter Fraser haar leer ken.

Colin kyk na die twee vroue en sien hoe kil Meg vir Carly O’Neill opsom. Sy was gekant teen die aanstelling, maar hy het daarop aangedring.

Carly is korter as Meg, slank en skynbaar broos, maar hy het gesien hoe hard sy kan werk. Onder haar mooi, vol mond sit ’n vasberade ken. Sy het destyds ’n gunstige indruk op hom gemaak. Wanneer hy dink hoe hy haar uit die modder opgetel het, kan hy nie anders as om te glimlag nie.

Sy is eintlik so mooi dat hy sy oë in die vlugtelingkamp kwalik kon glo. Haar donker hare blink net soos destyds. Haar blou oë met die lang, donker wimpers kyk ’n mens vreesloos en eerlik aan. Sy is die toonbeeld van ’n mooi Ierse meisie. Die afkoms wys.

Eintlik het sy hom diep geraak. Daar was iets omtrent haar wat sy lyf laat reageer en sy bloeddruk ietwat laat styg het. Hy was so verbaas toe hy ’n navraag van haar af kry. Hy kon, of wou, eenvoudig nie weier om haar ’n pos aan te bied nie. Het hy dalk ’n fout gemaak om haar hier aan te stel?

Meg wag reeds ’n maand lank vir sy antwoord op haar aanbod, en hy moet ’n besluit neem. Hy moet homself herinner dat Meg eintlik perfek by hom pas en dat haar voorstel eintlik net voordele inhou – sonder die komplikasies wat emosionele betrokkenheid kan meebring. Hierdie mooi verpleegster is net dit: ’n mooi vrou uit ’n ander land tot wie hy nie aangetrokke mag voel nie.

Hulle mag slegs ’n professionele verhouding hê.

Jessie neem Carly om die verpleegsters se kantoor te sien. Sy is amper bly om weg te kom van Colin Mackenzie af sodat sy weer haar ewewig kan terugkry en haar hart tot bedaring kan kom.

Die kantoor is ’n lang vertrek met drie lessenaars waarop rekenaars staan, maar die stoele is leeg.

“Hier word min gesit, want die verpleegsters is heeltyd op hul voete,” sê Jessie. “Jy kan daardie lessenaar aan die regterkant kry. Kom ek neem jou solank na jou kamer.”

Daarna neem Jessie haar by trappe op en loop hulle ’n hele ent in ’n koue gang af tot by ’n ry deure. “Julle gaan hier tuis. Verpleegster Khumalo is langs jou.”

Sy maak ’n deur oop. Carly het ’n klein vertrekkie verwag, maar dit is ’n groot kamer met ’n bed, hangkas, tafel en twee stoele. Daar is ook ’n TV teen een muur en ’n rekenaar op ’n lessenaar. Haar bagasie staan reeds daar. Jessie maak ’n ander deur oop en wys haar die moderne, spierwit badkamer.

“Hierdie kamers is twee jaar gelede vir die personeel ingerig,” sê Jessie. “Vantevore was dié deel van die kasteel in onbruik, so dit moes opgeknap word. Dit was nogal spookagtig, hoor. Mense beweer mos dit spook hier.”

“Ag nee,” lag Carly. “Ek glo nie aan sulke goed nie. Wie is kastig veronderstel om hier te spook?”

Jessie kyk met dramaties vernoude oë na haar. “Arme ou lady Elizabeth. Haar man, die vyfde hertog, het haar hier in ’n kamer toegesluit nadat hy haar in ’n verhouding met ’n ander man betrap het en hier is sy dood.”

“Regtig? Wel, ek laat my nie bangpraat nie.” Nogtans ril Carly. “Sjoe, hier is ’n trek. My liggaam sal moet aanpas by die klimaat.”

Jessie lag. “Ek maak sommer ’n grap oor die spook, maar die verhaal is glo waar. Kom ek help jou uitpak, dan gaan wys ek jou waar jy en die ander personeellede eet en tee drink. Dis byna etenstyd. Miskien is ons ander twee verpleegsters daar.”

Carly kyk by die venster uit. Daar is ’n asemrowende uitsig oor die tuin met sy groen gras en bome. Die son skyn flou, maar genoeg om dit te verlig. Sy dink egter wanneer dit reën en dalk somber buite is, gaan dit hier binne nog somberder en meer spookagtig wees.

Sy pak haar tas uit terwyl Jessie help om die klere op te hang en weg te bêre.

Jessie beduie na ’n vuurherd waarin daar hout gepak is. “As jy vanaand koud kry, kan jy die vuur aansteek. ’n Bediende sal môre kom skoonmaak en daar sal altyd hout in die vuurmaakplek wees. Daar is elektriese verwarming in die pasiënte se kamers en in die kasteel by die hertog en sy ma se woonkamers, maar nie hier nie. Daar is darem ook lekker warm beddegoed. Jy sal nie verkluim nie.”

“Waar gaan dokter Fraser tuis?” vra Carly.

“Sy woon in een van die kothuise hier naby. Die mooiste en beste een. Maar die storie loop dat die twee dokters een van die dae gaan trou, dan sal sy natuurlik in die kasteel moet woon.”

Jessie gaan maak die deur oop. “Kom, jy is seker honger. Ons gaan na die kafeteria.”

Die kafeteria is op die grondverdieping agter in die kasteel. Dit is ’n reusagtige outydse eetsaal wat omskep is in iets moderner, met ’n toonbank waar die kos uitgestal is. ’n Groot dubbeldeur lei na ’n kombuis daar agter wat heel modern ingerig lyk en waar mense in wit uniforms werk. In die eetsaal is verskeie tafels en stoele. Mense eet reeds of staan tou en kry kos.

“Dis selfbediening hier,” sê Jessie. “Jy mag enigiets van die kombuis af bestel en enige tyd vir jou kom tee of wat ook al haal.”

“Dit klink goed, maar ek sal meesal my eie tee en koffie in my kamer maak.”

Hulle val met skinkborde in die tou en kry sop, brood, bredie en ’n gebakte poeding. Jessie kyk rond.

“Daar is Dudu Khumalo. Kom ons gaan sit by haar.”

Hulle loop met hulle skinkborde soontoe. Die vrou aan die tafel is lywig, geklee in ’n wit uniform. Sy kyk op en glimlag breed.

“Hello, has our new nurse arrived?” Dudu kyk nuuskierig na haar.

“Yebo, sisi, ngikhona-lapha,” bevestig Carly.

Dudu lag vrolik en klap haar hande. “Jy praat Zulu, sisi!” roep sy in Engels uit. “Ag, hoe lekker is dit om weer my taal te hoor. Ek is so bly jy het gekom. Kom sit.”

“Wel, dit lyk vir my asof julle goed gaan klaarkom,” lag Jessie. “Dudu kan jou onder haar vlerk neem.”

Carly lag ook. “My Zulu is maar power, hoor. Ek het net ’n bietjie geleer toe ek by die vlugtelingkampe in Natal gewerk het. Maar dis so lekker om jou te ontmoet, Dudu. Ek voel sommer tuis. Mis jy nie die sonskyn in Natal nie?”

Dudu trek kastig ’n treurige gesig. “Ja, ek mis die sonskyn. Eisj, hier kan dit darem reën, hoor. En die son kruip meesal weg. Ek gaan bleik. Maar die werk is lekker en die mense goed. Dokter Mackenzie is die beste baas vir wie ek nog ooit gewerk het. Jy behoort ook lekker saam met hom te werk.” Toe frons sy effens. “Ek kan dit nie sê van die ander vennoot nie. Ag, dis nie dat sy onaangenaam is nie, net … wel … streng. Sy het geen humorsin sover ek kan agterkom nie.”

Haar gesig verhelder weer. “Maar ek ís gelukkig hier.” Sy kyk af na haar bord. “En ons eet lekker.” Sy kyk op. “Wanneer begin jy werk?”

“Môre. Dokter Mackenzie gaan my aan die pasiënte voorstel.”

Dudu grinnik. “Dis ’n interessante spul. Veral die uitgebrande rock-ster. Hy is glo gek oor dokter Fraser – sy is immers ’n mooi vrou.”

“Na ete sal ek jou gou in die kasteel en kliniek rondwys, Carly,” verander Jessie die onderwerp. “Jy kan die tuin op jou eie gaan bekyk wanneer jy lus het. Voordat dit weer begin reën.”

“Ek sal graag gaan rondkyk. Dis regtig mooi hier op die Skotse Hooglande.” Carly is werklik in die wolke en sien uit na alles. Veral om Colin Mackenzie weer te sien.

“Ja, gaan verken die plek,” sê Dudu. “Ek kan ongelukkig nie saamgaan nie. Daar is te veel werk. Maar ek kry jou weer vanaand seweuur hier vir aandete. Suster Annie Muir sal ook hier wees, dan kan jy haar ontmoet.” Sy lag. “Ek kon haar eers nie mooi verstaan nie, want haar Skotse aksent is so swaar. Sy sê altyd ‘och aye’. Ek het aanvanklik nie geweet sy bedoel ‘ag ja’ nie. Maar glo my, sy is ’n engel.”

Haar kollegas lyk beslis na lekker mense, dink Carly bly.