Читать книгу Teatr złoczyńców - Melanie Rio - Страница 11

Podczas pracy nad powieścią korzystałam z tylu edycji dzieł zebranych i wydań poszczególnych sztuk, że gdybym chciała je wszystkie tu zamieścić, bibliografia byłaby dłuższa od książki. Jednak kilka z nich zasługuje na wspomnienie (i moją dozgonną wdzięczność). The Riverside Shakespeare (drugie wyd.) towarzyszyło mi stale nie tylko przy pisaniu tej książki, ale też w każdym przedsięwzięciu związanym z Shakespeare’em, które podejmowałam od czasu, gdy nabyłam je w 2010 roku. Ostatnio, a zwłaszcza podczas złożonego procesu poprawiania tekstu, opierałam się na The Norton Shakespeare (trzecie wyd.), które zachowuje jednocześnie „zachwyt i rezonans”, jak określił to Stephen Greenblatt w czasie uroczystej premiery wydawnictwa w październiku 2015 roku. Podobnie jak Riverside stało się niezbędne, zwłaszcza gdy przyszło mi poruszać się po labiryncie Króla Leara. Dwie inne ważne publikacje to Speaking Shakespeare Patsy Rodenburg, która wywarła poważny wpływ na filozofię teatru Gwendolyn i Szekspir: teatr zazdrości René Girarda, która mogłaby zapobiec wielu tragediom w życiu studentów czwartego roku, gdyby Oliver przeczytał ją wcześniej.

W tym miejscu muszę też przyznać, że przetrząsałam cały dorobek Shakespeare’a z dzikim zapamiętaniem. Studenci czwartego roku mówią angielszczyzną tak przesiąkniętą słowami, cytatami i frazami Shakespeare’a, że można ją uznać za nowy (i bez wątpienia wyjątkowo pretensjonalny) dialekt. Ponieważ jest to zjawisko naturalne i nieuregulowane, w niektórych przypadkach cytaty zapożyczone od Barda – które ze względu na jasność przekazu napisano kursywą, bez względu na to, czy są wierszem czy prozą – nie zostały przytoczone dosłownie. To twórcza swoboda języka. Na potrzeby tej akurat opowieści teksty Shakespeare’a i jego współpracowników (kimkolwiek byli) są zawsze przefiltrowane przez usta postaci i / lub umysł Olivera i w związku z tym podlegają drobnym transformacjom. Dla wygody współczesnego czytelnika uprościłam też pisownię i ortografię. Jak mówi James w piątym akcie, „przecinki to domena kompozytorów”. Jednak bez względu na drobne rozbieżności każda linijka Teatru złoczyńców została napisana z zamiarem złożenia hołdu Williamowi Shakespeare’owi, którego zbyt często zniesławiano, pomniejszano i kwestionowano jego dzieło. (Oj, co za głupcy ci ludzie!).