Читать книгу Teatr złoczyńców - Melanie Rio - Страница 12

Mam dług wdzięczności wobec Arielle Datz, która wiele ryzykowała, stawiając na młodą autorkę, chroniła ją przed rozbiciem się o różne rafy i przeprowadziła przez proces wydawniczy z niewyczerpaną cierpliwością i niezachwianym entuzjazmem. Także wobec Christine Kopprasch, która śmiała się z większości moich okropnych żartów i dokonała cudów, opracowując mój straszny manuskrypt z godnym podziwu instynktem i wnikliwością dotyczącą sztuki opowiadania historii. Wobec wszystkich pracowników Flatiron Books, których oddanie, kreatywność i umiłowanie dobrych książek są szalenie inspirujące. Wobec Chrisa Parris-Lamba, bez którego przewodnictwa ta książka nigdy by nie wyszła poza etap pytań. Wobec moich kolegów studentów z King’s College, którzy dowiedli słuszności mojego przekonania, że istotnie niektórzy ludzie mają tak wielką obsesję na punkcie Shakespeare’a, iż potrafią prowadzić rozmowy za pomocą cytatów z jego sztuk. Wobec moich pierwszych czytelniczek (Madison, Crissy i Sophie), które przekupiłam winem, a w zamian otrzymałam bardzo cenne uwagi. Na wdzięczność zasługują moi przyjaciele z Chapel Hill (Bailey, Cary i rodzina Simpsonów), których dobra wola nigdy się nie zachwiała, nawet w obliczu moich artystycznych wątpliwości. Nauczyciele, reżyserowie i profesorowie (Natalie Dekle, Brooke Linefsky, Greg Kable, Ray Dooley i Jeff Cornell), którzy podsycali moją pierwszą fascynację Shakespeare’em. A także moja babcia, która już w najmłodszych latach zaszczepiła mi miłość do literatury i pozwoliła mi wypić całą swoją herbatę i większość alkoholu, gdy pracowałam nad książką w kącie jej biblioteki. Oraz moi rodzice, którzy wozili mnie na niezliczone próby, siedzieli na wielu naprawdę okropnych sztukach, przeczytali stos równie okropnych pierwszych wersji i nigdy nie potępiali moich niepraktycznych pasji. Przyjmijcie moje dzięki.