Читать книгу Heildronk op 'n gypsyromp - Nadia de Kock - Страница 6

Ziggy steier agter my by die kerk in met een van die bokse boeke wat hopelik vanaand hier verkoop gaan word. Ek steier self; ek het ook ’n boks boeke in die arms, maar dis nie die probleem nie. Die probleem is die nuwe vyftien sentimeter hoë, hipersexy, vleespienk stiletto’s wat ek aanhet. Plus, ek is emosioneel gedreineer ná die debakel met die bank. Maar godedank, genoemde bank staan nou in sy volle glorie agter in die kerk, sien ek.

Ek sit die boks op die tafel neer, gaan sit en wikkel my regterskoen met die linkereen se punt uit.

“Hierdie skoene was ’n fout,” sê ek. “Ek moes dit eers ingeloop het.”

“Beauty knows no pain. Daar’s niks fout met jou skoene nie. En hier’s Billy,” sê Ziggy.

Ek kyk om. Billy het die kerk pas binnegekom, kamerasak oor die skouer en driepootstaander in die hand.

“Hi, julle,” groet hy en sit sy sak neer. “Is Diana al hier?”

“Nee, sy behoort nou enige tyd hier te wees.”

Ek staan sommer so met een voet sonder skoen op om Billy ’n drukkie te gee.

“Die plek lyk mooi,” sê hy, “julle ook.”

“Dankie –”

“Mieke, kan ek jou gou sien?” vra Billy dringend. Hy begin na die agterkant van die kerk stap, na Diana se bank toe. Ek druk my voet terug in die skoen en sukkel agterna.

“Wat’s dit?” vra ek toe ons by die bank gaan staan.

“Ek wou jou nie vroeër sê nie, want ek wou jou nie onnodig ontstel nie, maar,” Billy buk by die bank en lig die val op, “die bank se poot het vanmiddag met die aflaai afgebreek.”

“Wat?”

Ek hurk langs Billy. Ek wil nie glo wat ek sien nie. Dit kan eenvoudig nie wees nie. ’n Baksteen dien as poot. ’n Baksteen. Diana gaan ’n oorval kry. Flippen hel, ek dink ék gaan ’n oorval kry.

“Wat gaan ons doen?”

“Die baksteen sal hou. Ons sal die bank regmaak, moenie worry nie. Kyk,” sê Billy en laat die val oor die baksteen sak, “mens kan dit nie sien nie. Jy het dit nie voor die tyd gesien nie. Ander mense sal ook nie. Ek sal Diana waarsku dat sy redelik stil moet sit.” Hy kyk na my. “Ek sal ook vir haar sê dit was my skuld, anders gaan Father O’Connor dit dalk kry –”

“Hoekom hy?” vra ek.

“Hy’t gehelp.”

“Ja maar hoe …?”

“Hy’t agter op die Landrover gestaan om die bank aan te vat. Ek het opgelig. Ek glo nie die Vader is gewoond aan sulke goed nie. Toe trap hy sy kleed of iets raak en laat val die een kant van die bank van die Landy se klap af. Poot morsaf gebreek.”

Ek sien al hoe die priester in sy kleed agter op die Landrover met die bank sukkel en begin giggel van skone senuwees.

“Hoekom het hy sy kleed aangehad?” vra ek.

Billy glimlag ook. “Die weë van die Rooms-Katolieke kerk is vir my duister.”

Ek giggel nog steeds.

“Moenie nou begin giggel nie,” sê hy en sluk sy glimlag, “maar dit was nogal snaaks. Elk geval. Hou jy net vir Diana kalm.”

Ek hou op lag. Dis nie snaaks nie. Diana gaan woedend wees. Ek moet kalm bly en beheer neem.

“Ek sal vir Diana van die bank sê.”

“Hier’s sy nou,” sê Billy. Hy glimlag weer. “Ek dink nie mense gaan vir die bank kyk nie. Jy’t niks om oor bekommerd te wees nie.”

Ek kyk om.

“Holy smoke.”

Diana het pas by die deur ingekom, ’n halfuur te vroeg. Sy het ’n donkerrooi korset, pers skouerlengte Latex-handskoene en ’n lang swart kantromp aan, haar lang hare is raafswart gekleur en sy lyk soos ’n kruis tussen Madonna in ’n stoute luim en ’n opgewekte Cher. ’n Jong ou met ’n borselkop kom agter haar ingestap.

Ek staan op en stap so vinnig as ek kan na die voordeur toe.

“Hallo, Diana,” sê ek en soen haar op elke wang.

“Mieke, kan ek jou aan my metgesel voorstel?”

Diana draai na die jong ou en kyk hom met ’n mengsel van trots en wellus aan.

“Dis Richard, een van my studente … nágraads.”

“Aangename kennis,” sê ek en probeer stralend glimlag. “En is jy reg vir jou ontmoeting met die media?” vra ek vir Diana.

“Natúúrlik, my skat. Wie gaan hier wees?”

“Beeld en De Kat. Moontlik ook iemand van Boeke-Insig. Maar die persverklaring gaan môre na al die ander koerante.”

“Dis wonderlik! Dis vir my fantasties om die masker uiteindelik af te haal, om myself te wees.”

Diana glimlag vir die nagraadse student.

Ek maak keel skoon en staal myself.

“Diana, ek is verskriklik jammer, maar daar was vanmiddag ’n moe … ’n groot deurmekaarspul met die aflewering van die bank en Billy moes dit toe op die ou end gaan haal het.”

Diana se wenkbroue skiet omhoog. Sy kyk verby my, na agter in die saal, waar die bank staan.

“Die poot het afgebreek, maar ek belowe ek sal dit net môre na ’n skrynwerker toe vat. Billy ken een wat –”

“Die bank lyk vir my okay,” sê Diana en begin soontoe stap; ek en Richard inderhaas agterna.

“Ja, dit sal hou. Ons het dit op ’n baksteen gesit, mens sal niks sien nie, want die val steek dit weg –”

Diana gaan staan.

“My tweede man het dit vir my met sy eie twee hande gemaak.” Sy lyk gewond.

“Ek is regtig, regtig jammer,” paai ek, “maar ons sal dit laat regmaak. Dit sal so goed as nuut wees.”

“Dis wel so, maar ek sal wéét dat dit nie is nie.”

Diana staan die bank en betrag. Dis effens laer aan die regterkant, sien ek nou.

“Ek is teleurgesteld, om die minste te sê.”

Diana lyk asof sy die nuus van die bank besonder moeilik vind om te hanteer.

Ek voel sleg oor die bank, maar begin nou angstig voel.

“Solank jy vanaand aan die linkerkant sit sal dit fine wees.”

Richard moet aan die regterkant sit, hy is ligter as Diana, maar dít kan ek nie sê nie.

“Jy sal moet op en af om mense te groet, dit sal veiliger …

e … beter wees as Richard aan die kant met die gebreekte poot sit.”

Diana se wange vlam terwyl sy styf gaan sit.

“Dit is baie ongemaklik.”

“Ek is jammer,” sê ek en vat Richard aan die elmboog. “Kom sit jy hier.”

Ek hou my asem op wanneer hy versigtig gaan sit, maar die bank hou. Hulle sal moet stilsit, anders is hier vanaand ’n spektakel.

“Kan ek vir julle wyn gaan haal?”

“Asseblief,” sê Diana koud. “Merlot vir ons al twee.”

Die kerk raak al lekker vol en die meeste mense drom by die wyntafel saam. Lelani van Beeld is ook daar.

“Bly jy kon dit maak, Lelani. Welkom.”

“Dankie.”

Lelani beduie na Diana toe.

“Is dit nou Shakira Steyn?” vra sy.

“Jip. Professor Diana Visser van Wits se statistiekdepartement.”

Ek glimlag en begin Diana en Richard se wyn skink.

“Ek neem aan statistiek is regtig vervelig.”

Lelani glimlag ook.

“Dit lyk so. Wanneer stuur jy die mediaverklaring uit?”

“Dis reeds gedoen, net voordat ek hierheen gekom het.”

“Dankie, ek sal op die uitkyk daarvoor wees.” Lelani trek haar oë op skrefies. “Nou moet ek nog net agter die kap van die byl kom wat Amelia betref.”

Dis te erg. Wat gaan met Lelani aan? Sy klink eerder na ’n ondersoekende joernalis as ’n boekeredakteur.

“Amelia is ’n tough cookie,” sê ek. “As sy besluit sy is ’n kluisenaar, gaan dit maar moeilik wees om haar anders te oortuig.”

“Los dit maar vir my,” sê Lelani en vat haar glas. “Sien jou bietjie later.”

“Ja, sien jou.”

Ek sien nou eers hoe styf my hand die wynbottel se nek vasvat. Ek hoop nie sy het dit opgemerk nie.

“Hallo, Mieke.”

Dis die rokerige stem van Gerrit Vollenhoven wat agter my opklink. Ek sit die wynbottel neer en kyk na hom.

“Hallo, Gerrit. Welkom.”

Hy tel ’n bottel wyn op, kyk na die etiket en gooi vir homself in.

“Nice bekendstelling. Nice kos en dekor ook. Jou werk?”

“Hoofsaaklik Audrey, my PA, se werk. Ek sal jou kompliment oordra.”

Audrey en haar vriendinne, Lulu en Margie, hét goed gedoen. Hulle het goue materiaal vir next to nothing by die Oriental Plaza opgetel. Dis waar die tafeldoek vandaan kom. Rodin se The Kiss is ook hulle werk. Hulle het iewers ’n vorm gekry, dit in gips gegiet en toe goud geverf. Dit het beter gekom as wat ek gedink het dit sou. Hulle het selfs vir die musiek gesorg en oral roosblare gestrooi. (Ek dink die musiek was Lulu se werk. Sy lyk vir my asof sy ondervinding van sensuele musiek het. Audrey sou waarskynlik Strauss-walse gespeel het.) Ek weet nie waar Audrey-hulle die tyd gekry het nie, maar ek is regtig baie beïndruk met hulle. Ek sal ’n ophef daarvan in my toespraak maak en hulle spesiaal bedank.

Gerrit lig sy glas na my: “Welgedaan.”

“Dankie.”

Hy is katvriendelik. Ek dink hy probeer my sag maak, maar ek is hom een voor. Ek weet wat sy speletjie is.

“Verskoon my, Gerrit. Ek wil net gou vir Diana en Richard hulle wyn vat.”

Dis reg, laat hy maar hier by die wyntafel staan. Verkieslik alleen en so ver moontlik van my skrywers af.

Diana lyk effens afgekoel, sien ek toe ek by haar en Richard kom. Daar staan twee vroue by haar en gesels, elkeen met ’n Heuningstroop in die hand.

“Dis my uitgewer,” sê Diana vriendelik. “Mieke, dis Richard se susters.”

“Welkom,” sê ek en loer vinnig na die bank. Alles lyk oukei.

“Dit lyk of die tannie jou soek,” beduie Richard en beduie na die voordeur. Audrey sit by die tafel met boeke wat verkoop word en wys ek moet kom.

“Verskoon my,” sê ek en haas my voordeur toe. Wanneer ek by hulle kom, kyk ek gou weer na Diana en Richard se kant toe, om seker te maak hulle is gemaklik. Wat ek sien, laat my hare rys. Die vermetelheid! Gerrit Vollenhoven kniel by die bank. Hy het die val opgelig en inspekteer die baksteen. Diana leun oor na hom. Sy val omtrent uit haar korset. En Richard grinnik net. Dan laat sak Gerrit die val en kom regop. Hy het nie eers behoorlik gewag dat ek weg is nie! Die man het geen –

“Mieke! Ek sê, jy onthou vir Kobus, my seun?” Dis Audrey. “En dis sy vroutjie, Marie.”

“Nice party,” sê Kobus. “Kom, ek wil jou gou aan ’n vriend van my voorstel,” sê hy en draai na die ou in die deur agter hom.

Ek is nie nou lus vir Kobus en sy vriende nie. Ek beter by Diana kom. Maar toe Kobus voor my padgee, gaan staan my hart amper. Want Kobus se vriend is die aantreklikste ou wat ek in jare gesien het (en ek sien maar min wat my hart laat sing). Ek vergeet net daar van Diana en Gerrit.

“Mieke, Markus.”

“Aangename kennis,” sê die Markus-man met ’n glimlag.

My vel begin stadig warm voel, asof ek by die see sit en die son pas deur die wolke gebreek het.

“Hallo, Markus,” sê ek, knik my kop, en kyk vinnig na Ziggy, wat langs Audrey kom sit het.

“Kom … gaan haal vir jou wyn,” piep ek vir Markus.

My balans is weer nie wat dit moet wees nie. Simpel skoene! Markus glimlag ’n lui, lang glimlag vol beloftes.

“Dankie.”

Hemel, hy is sexy. Hy kyk vir ’n sekonde langer as wat nodig (of ordentlik is) na my voordat hy na die wyntafel toe stap. Ek onthou van die glas Spritzer in my hand en vat ’n groot sluk.

“Dishy, nè?” Dis Ziggy wat opgestaan het en langs my kom staan.

“Gevaarlik so.”

“Maar nie so dishy soos Billy nie,” bars sy my bubble.

Wat? Ek kyk na Billy, wat besig is om foto’s van Diana en Richard te neem. Hy mik sy flash na die dak en hou aan foto’s neem terwyl Diana haarself eers teen Richard aanvly en dan regop sit, hand onder die ken. Ek wens sy wil stilsit.

Billy kyk skielik op, kyk my vol in die oë. Dit lyk of hy klaar is. Ek knik my kop. Dis tyd vir die toesprake. Laat ons die party ordentlik aan die gang kry. Ek stap so statig as wat ek met die indrukwekkende stilleto’s kan na die klein verhogie en stel Diana aan die gehoor voor. My toespraak is kort en hopelik kragtig, want dit is tog Diana se aand. En glo my, ek weet sy sal baie te sê hê – en dit sal definitief baie beter wees as my toesprakie.

Diana praat heelwat langer as wat ek verwag het, maar sy het die gehoor aan haar voete met slim filosofiese verwysings na hedonisme en seksualiteit. Dan maak sy haar boek oop en begin met ’n smeulende voorlesing uit Heuningstroop.

Ek kyk die mense deur. Almal se aandag is by Diana. Behalwe Billy s’n, blyk dit, want my oog vang syne en hy glimlag voordat hy sy driepoot optel en na ’n ander hoek van die kerk stap.

“… en drink haar heuningstroop langsaam in …” lees Diana.

Ek kyk na die voordeur. Markus leun teen die muur aan, wynglas in die een hand. Hy kyk stip na my. Nog iemand wie se aandag dus nie heeltemal by Diana is nie. ’n Gloed kruip teen my nek op en ek kyk weg. Behalwe vir Diana se erotiese voorlesing is dit doodstil in die kerk.

Diana het gesorg dat daar behoorlik gekuier word ná haar voorlesing. Gerrit Vollenhoven is onder die laaste gaste wat vertrek.

“Geluk met ’n goeie bekendstelling.” Hy het ’n Heuningstroop in die hand. “Die boek lyk ook mooi.”

“Dankie, Gerrit.”

“My broer is ’n skrynwerker. Ons het gereël dat hy sommer die bank môreoggend kom optel en regmaak. Hy sal dit by Diana uitkry.” Hy glimlag. “O, en Diana sê my sy is al ver gevorder met haar vierde boek. Ná middernag, noem sy die manuskrip.”

Die nuus vang my onkant. Ek het nie geweet daar is ’n vierde boek op pad nie.

“Evokatiewe titel,” sê Gerrit en glimlag. “Gegroet, Mieke.”

“Totsiens, Gerrit.”

Ek draai om en kyk na Diana wat vir oulaas ’n paar boeke teken. ’n Vierde boek, en ek, haar uitgewer, weet nie daarvan nie?

Ek stap vinnig na Audrey toe.

“Koop asseblief môre die grootste bos blomme wat jy in die hande kan kry en laat dit by Diana aflewer.”

Met Diana sal ek moet mooispeel. Want Gerrit was vanaand soos ’n honger wolf om my skrywer.