Читать книгу Heildronk op 'n gypsyromp - Nadia de Kock - Страница 8
4
ОглавлениеEk hét al varser in my lewe gevoel. Vanoggend het ek, soos beplan, vieruur opgestaan, my laptop by my in die bed gelaai en verder geskryf aan die Meiringspoort-artikel. My aandag was met tye nie heeltemal by die artikel nie, om obvious redes.
Dit was my en Billy se eerste road trip. Ons vind dieselfde goed snaaks en omdat hy ’n fotograaf is, het ek deur sy oë na dinge begin kyk, in plaas van net stories te soek. Ek het die lig raakgesien, teksture, kleure. Dit was wonderlik. Ja, die eerste drie dae was wonderlik. Vóór Nieu-Bethesda.
“Jy lyk of jy koffie nodig het,” sê Audrey en vou haar koerant toe toe ek by Vianne se kantoor instap.
“Sit, ek maak sommer,” sê ek en haal vir ons bekers uit.
“Daai meisie van Beeld het gebel. Sy het Diana se mediaverklaring verlê; sy vra of ons dit weer kan stuur.”
“Sal jy dit gou weer vir haar stuur? Dis nog onder Personal Folders in my Sent Items.”
Audrey kyk my aan asof ek haar gevra het om molekulêre nanotegnologie aan Lelani te verduidelik.
“Toemaar. Ek sal,” sê ek en skakel my rekenaar aan. Terwyl ek vir die perkoleerder wag, kyk ek na die twee stelle proewe van Wilderose wat op my lessenaar lê. Ek moet vanoggend nog daarmee begin as Sanette dit Maandag moet hê.
“So,” vra ek so nonchalant moontlik terwyl ek Audrey se koffie vir haar aangee, “het Kobus-hulle die bekendstelling geniet?”
“Hy was só beïndruk! Met alles, hoor.” Audrey glimlag tevrede. “Ek dink ook nie hy het geweet dat sy ma haar hand nog so op dinge het nie; hy was vreeslik opgetrek met hoe ek en Lulu-hulle die plek versier het.”
“Julle het baie goed gedoen, Audrey. Ek het elke woord bedoel wat ek in my toespraak gesê het. Ek is ook bly dat Kobus dit raakgesien het, dis nice.”
Ek gaan sit en maak Outlook oop.
“En sy vriend … ek het nou sy naam vergeet?”
“Markus. Ja, hy was ook beïndruk, ek kon dit sien.”
“Het hy ’n boek gekoop?”
“Twee.”
Twee?
“Seker vir sy vrou. Ek hoop nie die ander een is vir sy PA nie,” sê ek en lag flou.
“Hy’s nie getroud nie.”
O. Dan het hy beslis ’n meisie. Of twee. Ek kyk na my Inboks. Sewe-en-twintig e-posse het sedert gister ingekom, waaronder twee manuskripte is. Ek scan vinnig deur die e-posse en kyk na wat ek kan weggooi (ek het in ’n stadium vir motiveringsnuusbriewe geregistreer en weet lankal nie meer waar om te deregistreer nie).
Ek is nogal teleurgesteld; ek het gewonder of Markus my dalk sou e-pos om dankie te sê vir die bekendstelling. Ek meen, my e-posadres word voor in al Vianne se boeke gedruk. As hy wou, kon hy. Dalk het hy nog nie herstel van Diana se erotiese Heuningstroop-aanslag nie. Ek onderdruk my lag.
“Môre, môre!”
Dis Helga. Ek het haar nie hoor inkom nie.
“O hallo, Helga,” sê ek en staan op.
“Goeiemôre,” sê Audrey styf.
“Hoe vorder die trek?” vra ek.
Helga sit haar handsak op die kassie langs die perkoleerder neer.
“Baie goed. Ek het klaar uitgepak.”
“Wil jy koffie hê?”
“O aarde, nee dankie! Ek het al klaar twee espresso’s in. Dit behoort my te hou tot elfuur toe.”
Sy gee ’n skerp, kafeïen-aangedrewe laggie en kyk na die geraamde voorblaaie teen die studeerkamermure.
“Dis nogal mooi,” sê sy en stap nader. “Is hierdie al jou voorblaaie?”
“Jip, al tien.”
Ek voel ’n bietjie trots, so trots as wat ’n quaint, ouwêreldse uitgewer van fiksie seker kán voel. Vianne se voorblaaie ís besonders, dit weet ek.
Helga kyk na my. “Ek kan nie glo mense lees nog fiksie nie. Life is too short –”
“Jy het so gesê –” val Audrey vir Helga in die rede.
“Ja, dit is seker,” val ek op my beurt vir Audrey in die rede. Ek kyk kwaai na haar. Dis ék wat saam met Helga moet bly.
Helga glimlag en kyk na Elaine se ’n Vrou soos Chaté.
“Daardie voorblad is van Elaine Bruwer se ’n Vrou soos Chaté, wat ons April uitgegee het.”
“Ontwerp jy self die voorblaaie?”
“Nee, Billy, my vriend, neem die foto’s en dan lei hy Zia, sy assistent, met die ontwerp. Hy ken al die skrywers; elkeen kry dus haar eie Look and Feel.”
“Hy ken nogal sy storie, moet ek sê.”
“Ja, hy is goed.”
“Billy is méér as goed,” laat Audrey van haar hoor.
Helga stap na Vyftig is die nuwe dertig se voorblad.
“Aarde. Wie is dié Calendar Girls?”
Ek glimlag. Dit was Vianne se eerste boek, ’n bundel humoristiese verhale oor die menopouse. Ek kan nóú glimlag, maar die publikasieproses van daai bundel was traumaties. To put it mildly. Ses heethoofdige skrywers, een groentjie-uitgewer, een setter (die liewe Sanette) en arme Billy, wat die omslagfoto van die halfnaakte middeljariges, Suid-Afrika se weergawe van die Calendar Girls, geneem het. Dit het hom dae gevat.
Dinge het later so mal begin word dat ek, onder geweldige druk van twee van die skrywers, vir Sanette gedwing het om korreksies direk op die finale stel proewe aan te bring terwyl ek en die skrywer langs haar sit. Ek was boonop laat en het die bygewerkte finale proewe een nag blitsvinnig – én nou by kerslig te danke aan City Power – geproeflees. Dis die volgende oggend drukker toe gestuur. Die gevolg? Die woord “aktiwiteite” kom drie keer in een verhaal voor as “aktiwitiete”.
Dís die aand dat ek Margarita’s leer drink het. Die aand toe tweeduisend boeke, met sesduidend aktiwitiete in, by Vianne aangekom het. (Terloops, dit is ook hoe dit gekom het dat ek Audrey as PA aangestel het; sy is een van die ses se ouer suster. Sy kom nie meer met haar pensioen uit nie, het die skrywer my vertel, en sy is heeltemal te trots om Kobus, haar seun, vir geldelike hulp te vra.)
Maar ek het my les met die aktiwitiete geleer, prosesse in plek gesit en dit slaafs begin navolg. Die resultaat is Vianne se beautiful boeke.
Helga skud haar kop. “Hulle het nogal guts om so op die voorblad te verskyn.” Sy stap na die volgende voorblad toe.
“Daardie een is Pippa s’n,” beduie ek.
“Ek hou daarvan,” sê sy en staan vir ’n rukkie na die omslag met al die voete op en kyk.
Billy se omslae ís amazing. Hy slaag baie goed daarin om die Vianne-skrywers se persoonlikhede vas te vang; op die omslag van ’n Vrou soos Chaté is ’n foto van die slanke rugkant van ’n vrou in ’n konserwatiewe korporatiewe tweestuk, maar haar skoene is supersexy, wat Elaine se koketterige streep weergee. Ek vermoed die model was een van die girls wat agter Billy aantou.
Diana, met haar passie vir die lyflike, én vir ingevoerde Franse lekkernye soos pâté de foie gras en Bollinger, se omslae spreek van sensuele plesiertjies. Op háár omslae is daar altyd pêrels, kant, fluweel en baie ontblote vel. En as ’n mens fyn kyk, sal jy die Chinese simbool vir vreugde iewers raaksien: ’n glimps van ’n tatoeëermerk onder ’n sandaalbandjie, as dowwe versiering op ’n glas wyn iewers in die agtergrond, in ’n wolkformasie vasgevang. Ek besef skielik dat ek nou, ná Leady, nie meer so entoesiasties voel oor die Chinese simbool nie.
Amelia Joubert was selfs vir Billy ’n uitdaging. Sy wou hom obviously nie ontmoet nie; sy wou nie eers oor die foon met hom gesels nie. Arme man. Hy moes op die ou end van my indruk-
ke – en my voete – gebruik maak. (Min het hy geweet dat hy toe wél met Amelia Joubert te doen het.) Die boekomslag was ’n wenner: ’n reeks foto’s van een vrou se mooi voete, warmpienk naellak op die maer, wit tone, elke paar voete op die voorgrond in een of ander wêreldstad. Die laaste foto, onder in die regterkantste hoek, is van ’n paar voete in skaapvelpantoffels voor ’n vuur. Pippa het by die huis kom rus vind. Vir die oomblik.
“Haai, wag,” sê Helga en draai om. “Ek kan nie heeldag hier staan en ginnegaap nie, ek moet aan die werk spring, moet my CV opdateer en begin uitstuur, ’n paar agentskappe bel. Sien julle later!”
Wanneer sy uit is, sê Audrey: “ ’n Regte merrie.”
“Sjuut, Audrey,” sis ek.
Die huis het plankvloere en hoë staalplafonne, klank trek nogal.
“Sy sal fine wees.”
“Ja, wel. Ek verstaan steeds nie hoekom jy nou ’n huismaat soek nie. Jy het vir drie jaar op jou eie gebly.”
Drie maande se huur vooruit, plus ’n deposito. Dit moet die salaris wat ek myself betaal tydelik aanvul. Maar ek sê dit nie vir Audrey nie. Ek trek die twee pakke proewe nader.
Tien minute later staan my hare regop.
“Audrey, kom gou hier.” Sy staan op, kom staan langs my en loer bo-oor haar bril na die proewe op my lessenaar.
“Kyk hier,” sê ek en beduie na die tweede bladsy van Audrey se stel. Dit is deurtrek met korreksies. Op Elaine s’n is daar omtrent geen korreksies nie.
“Ek het jou gevra om net na die spelfoute, tikfoute en grammatika-foute te kyk.”
Audrey het nie net spelfoute gemerk nie; sy het sommer hele dele verander!
Audrey stoot haar bril teen haar neus op.
“Dit is so,” sê sy en trek haar neus op ’n plooi, “maar Elaine se prosa is soms so flou –”
“Dit mag jy nóóit vir Elaine sê nie. Buitendien, ek dink nie jy is reg nie. Haar prosa is fine.”
“En ek weet nie hoekom Elaine so om die seks dans nie. Noem die ding by die naam. Ons praat mos lankal nie meer van ‘forse manlikheid’ nie, dis ‘penis’! Ek dink dis tyd dat ons besef ons lesers is volwasse.”
“Elaine dáns so rondom die seks omdat sy dit so verkies. En of die lesers volwasse is of nie, is nie die punt nie. Elaine se boeke verkoop, wat beteken dat mense daarvan hou. Dis haar mark, en dis nie dieselfde mark as Diana s’n nie.”
Ek raak driftig. “Ek moet nou deur hierdie miljoen veranderings van jou sukkel om by die geldige goed uit te kom. As jy gehou het by spelling en grammatika, was my werk makliker.”
“O,” sê ek toe ek nog ’n verandering opmerk, “waar in jou lewe het jy gesien die proefleser verander die naam van ’n karakter? Wynand is nou Markus. Hoekom Markus?”
“Want dis is vir my so ’n mooi naam –”
“Ja, dit is,” sê ek en ruk myself dadelik reg, “maar Elaine het die naam met groot omsigtigheid gekies. En dis ook nie eintlik die punt nie. Die punt is dat jy nie haar name of haar teks mag verander nie. Nét spelfoute, nét tikfoute, nét grammatika-foute. Hier is ’n triljoen veranderings wat ek moet deurgaan! En dit moet Maandag na Sanette toe!”
“Ek voel nogal sterk oor my veranderings,” sê Audrey en stoot haar ken uit.
Ek voel my gesig warm word en blaai na bladsy drie.
“Hier staan ‘Dit was ’n dapper ding wat jy gedoen het, Monique’. Jy het dit verander na ‘’n kordate ding’. Hoe sê mens dit vir ’n vrou? Watse woord is ‘kordate’, Audrey?”
“Ek het nog altyd gedink Elaine kan baat by ’n Sinoniemwoorde-
boek –”
“Het jý my Sinoniemwoordeboek? Ek soek my die afgelope week al flou daarna!”
“Dis in my boonste laai.” Audrey trek haar laai oop en gee my woordeboek aan. Dit lyk of sy in trane gaan uitbars.
“Mieke, ek probeer jou net meer waarde gee vir die salaris wat jy my betaal,” sê sy sag.
“Dis glad nie ’n verskoning nie,” sê ek.
Ek gaan nie val vir hierdie soort manipulasie nie.
“Jy gee my genoeg waarde vir die salaris wat ek jou betaal. Dit sal my baie help as jy net by jou pligstaat hou.”
Audrey skud haar kop, kry ’n sigaret en haar aansteker van haar lessenaar af en snuif voordat sy by die deur uitstap.
Miskien is ek te hard op haar. Sy probeer regtig. Sy is net nie vreeslik effektief nie.
Ziggy daag na haar ontbytskof by Nuno’s by ons op, twee Woolies-sakke in die hand.
“Middagete.”
“Dankie, dis gaaf!” sê ek en vat die sakke by haar aan.
“Audrey se idee,” sê Ziggy. “Sy het nou-nou gebel en gesê ek moet vir jou iets lekkers bring.”
Ai. Nou begin ek regtig sleg voel. Ek ís te hard op Audrey, arme mens. Sy is reeds huis toe; ek sal môre vrede maak. Dis nou een ding van iemand se bestuurder wees: mens moet soms streng optree, en dis nie vir my maklik nie. Dit voel eintlik vrek wreed, veral omdat sy amper veertig jaar ouer is as ek. Ek skud my kop. Ek sal haar later SMS; netnou slaap sy nie vanaand nie.
“Kom,” sê ek vir Ziggy, “laat ek jou gou aan Helga gaan voorstel.”
Helga is in die kombuis, besig om ’n smoothie te maak.
“Helga, Ziggy.”
“Ziggy?” Helga lag en pomp Ziggy se hand op en af. “Wat ’n seldsame naam! Is dit kort vir iets?”
“Nee, so gedoop,” sê Ziggy en gaan sit by die tafel.
“Liewe land, jou ma klink of sy ’n absurde sin vir humor het!”
Helga skud haar kop gemaak-verwonderd heen en weer.
“Nie regtig nie. Sy was ’n David Bowie-dissipel en toe ek gebore is, was hierdie naam die logiese keuse. Ek is na Ziggy Stardust vernoem.”
“Hoe vreemd,” sê Helga.
“Nie regtig nie,” sê Ziggy en kyk na my.
“Mieke, as ek nie vinnig ’n job kry wat beter betaal nie, gaan ek moet terugtrek na my ma toe. Ek sidder.” Sy ril.
Helga staan nader.
“Gee vir my jou CV, dan jazz ek dit vir jou op. Mens moet die korrekte terme gebruik; CV-speak, jy weet.”
Ziggy kyk na Helga en sê versigtig: “Ek het myne verloor toe ek van die UK af teruggekom het. Onthou jy, Mieke?” Sy haal haar oë nie van Helga af nie.
“Ja,” sê ek maar, al onthou ek niks daarvan nie. Ek gaan sit langs Ziggy. Dit voel of ons onder kruisverhoor geneem gaan word.
“As wat is jy opgelei?” vra Helga en kom sit by ons.
“Nie vir iets spesifieks nie. Ek kan omtrent enigiets doen.”
“O? Wat hét jy al gedoen?”
“Wel,” Ziggy begin nadink oor haar loopbaan, “ek was vir ses maande ’n teller by ABSA, maar toe kon ek dit nie meer uithou nie. Bietjie in catering gewerk en toe by Junk Mail telefone geantwoord en small ads neergeskryf. Maar ek het dit ook gehaat. In ’n stadium was ek ’n model vir kunsstudente by Wits. Dis toe ek nog maer was. En ek het al mense se honde vir wandelings geneem. En heeltyd gewaitress.”
“Is ABSA die enigste … korporatíewe werk wat jy gedoen het?”
Ek kan sien Helga sukkel om haar verbasing weg te steek.
“Nee! Ek was op ’n Working Holiday-visa in die UK en het in Glasgow vir ’n Sky call centre gewerk. Tel dit?”
“Ja!” Helga raak opgewonde; sy het nou iets om mee te werk. “Vir hoe lank?”
“Nie baie lank nie; ek het gou bored geraak.” Ziggy grinnik en kyk na my. “Toe probeer ek die tyd omkry deur verskillende aksente op geïrriteerde inbellers uit te probeer. Pools was my beste: ‘Hello, Sky, you calling for help, yes?’, en nadat die inbeller sy probleem verduidelik het, vra ek: ‘Whats its means?’ en dán, wanneer die inbeller uiteindelik skree dat hy met iemand wil praat wat Engels behoorlik magtig is, vra ek in ’n soet stemmetjie: ‘You are not happy with Sky, no?’ En toe laat hulle my gaan. ’n Baas het ingeluister en gesê ek het nie by die scripts gehou nie.”
Ek proes. “Jy het dit nooit vir my gesê nie!”
“Ek het ’n goeie Nederlandse aksent ook –”
“Ziggy!” Helga is geskok. “ ’n Mens se loopbaan is uiters belangrik. Ek kan nie glo dat jy so ligsinnig daarmee omgaan nie.”
“Hei,” skram Ziggy, “ek is net agt-en-twintig. Daar’s nog baie tyd.”
“Ek is ook agt-en-twintig!” sê Helga. “En ek is amper bo-aan die korporatiewe leer; ek het baie bereik. Agt-en-twintig is nie so jonk nie.”
Helga net agt-en-twintig? Nou is ék geskok. Ek het gedink sy is ouer; sy is so … so gefokus.
“Maar,” sê Helga en sit haar hand op Ziggy se arm, “moenie bekommerd wees nie. Ek sal jou reg … e … jou CV regruk.” Sy staan op. “Ek gaan haal gou ’n boek …”
“Regruk?” vra Ziggy toe Helga by die deur uitstap. “Mieke, jy moet haar kennis gee. Sy gaan ons mal maak.”
Vyfuur gee ek tydelik moed op met die proewe. Ek skuif die twee pakke eenkant toe en doen wat ek vanoggend al moes doen. Ek bel vir Diana.
“Hoe vorder Gerrit se broer met die bank se poot?”
“Hy sê dit sal oor ’n week of so reg wees. Moet jou nie te veel daaroor bekommer nie, Mieke.”
Wat? Na die drama van nou die aand?
“Ek voel nog steeds baie sleg,” sê ek, onseker oor hoe om te reageer.
“Glad nie nodig nie.”
“O.”
Ek maak my oë toe, haal ’n keer diep asem en spring in.
“Diana, Gerrit sê my jy is amper klaar met ’n vierde manuskrip?”
“O, dit! Ag nee wat, ek het sommer gepraat. Dis nog ver van klaar af.”
Ek wil verlig voel, maar die klein stemmetjie in my kop sê ek moenie.
“Is jy seker? Ek meen, ek het gedink dis bietjie vinnig na Heuningstroop.” Dan korrigeer ek myself. “Ek weet jy skryf vinnig, maar dis darem baie vinnig … nié dat ek dink dis heeltemal onmoontlik vir jou nie …”
Oukei, dis genoeg. Stop nou.
Diana verseker my dat die manuskrip nog baie werk nodig het. Nadat ons die bekendstelling nog bepraat het, lui ek af.
Miskien moet ek eers gou loer na die manuskripte wat ingekom het voordat ek weer die proewe takel. Die eerste een is ’n klomp reisverhale van ’n vrou wat die wêreld platgetoer het. Ek is aanvanklik opgewonde, maar dit verdwyn ná die eerste twee bladsye. Die vrou beskryf die omgewing en besienswaardighede in volledige, vervelige detail. Dit kon dalk gewerk het as sy na nuwe, meer onbekende wêrelddele toe gegaan het, maar die Eiffeltoring is die Eiffeltoring is die Eiffeltoring. Toe sy die pryse vir kaartjies begin lys, maak ek die dokument toe. Ek sal haar later antwoord.
Die tweede manuskrip, Gereeld soos klokslag, is baie meer belowend. Terrible titel (klink soos ’n advertensie vir All Bran Flakes) maar dis maklik om te verander.
Die liggaam ruk nie meer nie. Superintendent Wallie Strydom kom regop. “Kry Forensies uit,” sê hy vir Lammie Badenhorst, wat op die koue sementvloer hurk, ’n sakdoek voor haar mond.
Gereeld soos klokslag is ’n speurverhaal. En dit lyk na ’n goeie een. Ek lees verder en met elke bladsy raak ek meer opgewonde. Hier is ’n manuskrip met meriete. Hier is die tweede Deon Meyer! Vianne het ’n wenner, uiteindelik!
Ná die eerste twintig bladsye dwing ek myself om op te hou lees. Ek kyk weer na die skrywer se e-pos. Hy is ene Rudi Schweizer en dit is sy debuut. Ek wil bitter graag verder lees, maar maak die manuskrip toe. Wilderose se proewe is nou prioriteit.
Ek maak die twee stelle by die merkers oop. My oë begin byna dadelik weer oormekaar kyk. Hoe spel mens ‘onmiddellik’? Ek weet dis twee d’s, maar twee l’e maak nie sin nie; onmiddel-lik? Elaine sê dis een l, Audrey sê twee. Dat ek, as uitgewer, nou iets so stupid moet naslaan! Ek maak my boonste laai oop om die woordeboek uit te haal.
Dit lê bo-op die Sarie van Desember 2007. Die een met Antonie se Sakevrou van die Jaar op die voorblad. Ek behoort dit weg te gooi; ek is só oor hom.
Antonie Markgraaff was ’n fout, ’n reusefout. Ek en hy het omtrent ’n jaar lank uitgegaan, twee jaar gelede, net nadat ek weer van die UK af gekom het en net voordat ek Vianne oopgemaak het. Hy was ’n vangs, dis waar. Hy was hy in sy finale jaar as kliniese assistent in plastiese chirurgie, aantreklik, great sin vir humor. Hy wou met slagoffers van motorongelukke werk – wat hom meer spesiaal in my oë gemaak het. Maar een aand in die bed het hy alles bederf. Hy sou vir my ’n uitsondering maak, het hy gesê: “Ek gaan ’n amper perfekte prentjie meer perfek maak. Ek gaan vir jou boobs gee vir Valentine’s.”
Eers dog ek hy spot net. My boobs is ’n teer puntjie. Ek dra nou wel net ’n 34A, maar ek het al girls gesien met kleiner boobs as ek (nie baie nie, maar darem). Toe kom ek agter hy is doodernstig. Die fool.
Behalwe vir die boob-ding het Antonie my hart good and solid gebreek. Ek meen, ek het dit nooit sien kom nie.
“Daar is iemand anders, Mieke.”
O, die gehate woorde!
Dit was 2006 se Sakevrou van die Jaar. ’n Dinamiese, ryk vrou met ’n besigheidsempire wat by die dag uitgebrei het. (Sy was waarskynlik op ander gebiede ook so vooruitstrewend!) Sy was drie jaar ouer as Antonie.
Alles om my het swart geword toe ek sy woorde hoor. Ek het gedink ek gaan flou word. Hy het nadergetree en sy arms om my probeer sit, maar ek het uit sy omhelsing gedraai, my kop dronk en my hart bonsend in my borskas.
Toe het ek hom met my vuis geslaan. Net so. ’n Woedende regterhaakhou op sy bo-arm. Ek weet nie wie van ons die grootste geskrik het nie. Antonie het uitgestorm en ek het op die bed gaan sit. Die trane het eers later gekom, net voor sonop.
’n Dag later het hy gebel, maar ek het nie my foon geantwoord nie. Hy het ’n boodskap gelaat: “Praat met my! Ek is bekommerd oor jou.” Ek het hom nie teruggebel nie.
Twee dae later was daar ’n lang e-pos. Hy was regtig jammer. Hy en die vrou het mekaar al lank geken en toe hy sy oë uitvee, was hy verlief op haar. Hulle het ’n verhouding begin en dit geheim gehou. Nou voel hy nie meer om die verhouding geheim te hou nie en buitendien, baie mense het hulle saam gesien. “Ek wou jou nooit seermaak nie, Mieke, ek gee regtig baie om vir jou.” Bla, bla, bla. Vlieg in jou moer in, het ek gedink en die e-pos delete.
Partykeer kry ek skaam oor die vuishou. Dis nie baie vroulik nie, is dit? Ander kere dink ek ek moes vir sy ken gemik het (en ’n uitklophou geplant het). Ziggy sê dit was net ’n knee-jerk reaksie; ek moenie te veel daaroor tob nie.
Anyway, Antonie is geskiedenis. Ek moet regtig die Sarie met sy verfoeilike Sakevrou op weggooi! Ek maak die woordeboek oop. Audrey was reg, onmiddellik het twee l’e.
Die marteling van die bekrapte proewe met mekaar vergelyk, maak my gou honger. Ek het nie eers agtergekom dat die tyd so vinnig verbygegaan het nie. Dit is al ná nege. Ek skuif die twee pakke eenkant en stap na Helga se kamer toe. Die deur is toe en ek klop sag.
“Binne!”
“Haai, sal ek Mr Delivery vir ons bel?”
Helga lê op haar bed, ’n dik boek in die hand.
“Nee, dankie. Ek sal sommer ’n slaai eet. Ek het ’n paar goed by Woolies gekry. Die reëling is mos dat ons elkeen vir onsself sorg, nie waar nie? Ek het so aangeneem, aangesien ek nog nie jou skedule gekry het nie.” Sy kom regop.
Ek huiwer ’n oomblik. “O ja. Ek moet die skedule print.”
Ek moet eintlik nog ’n skedule opstel voor ek kan dink aan print, maar ek kan dit nie vir haar sê nie. Sy sal glad nie van my ongestruktureerde ingesteldheid jeens kos-en-skottelgoed-skedules hou nie.
“Ek het net gedink ek was nogal lus vir junk food. Burgers of iets. Ek is besig om proewe deur te gaan en is lus vir iets met stysel in.”
“Dankie. Maar ek sal hou by die slaai.” Sy lag en vryf oor haar plat magie. “Ek is nou amptelik ’n werksoeker. Mens moet goed lyk.”
“Ja, mens moet. Dis belangrik.” Ek sal liewers niks oor my Fizzers en ander eetgewoontes sê nie.
“Wat lees jy?” Ek kyk na die boek in haar hand.
Helga lig die boek op en wys vir my die voorblad.
“In die voetspore van Machiavelli: 40 wette. Dis strategieë om die korporatiewe leer blitsvinnig uit te klim. Nogal in Afrikaans! Ken jy vir Machiavelli?”
“Nie regtig nie. Ek het al gehoor van hom.”
“Briljante politikus, meesterlike strateeg. Party mense dink Machiavelli is geslepe; ek dink hy is geniaal in sy meedoënloosheid.”
Liewe hemel. “Laat ek sien?” vra ek nuuskierig.
Ek moet darem ook weet wanneer my nuwe huismaat ’n Machiavellian wet op my probeer toepas.
Ek maak die boek oop en kyk na die inhoudsopgawe.
“Moenie jou vriende vertrou nie. Vermorsel jou vyand met een dodelike slag,” lees ek. “Sjoe.”
“Ek weet! Briljant, nè? Die corporate wêreld is dog eat dog en ’n mens moet voorbereid wees.”
Helga lyk vir my oorgehaal vir die stryd. Haar oë flits en haar mond is op ’n plooi getrek.
Ek gee die boek vir haar terug. “Sterkte.”
Nie dat ek dink sy het dit nodig nie.
Uiteindelik klim ek in die bed met die twee pakke proewe langs my. Ek trek al op bladsy sewentig, wat goed is. Ek vorder vinniger as wat ek gedink het ek sou, al is dit ’n absolute nagmerrie om tussen al Audrey se veranderings die regte korreksies en spelfoute uit te soek. Maar die proewe sal Sondag klaar wees. Ek sal Sondagmiddagete by my ma kort hou. Sy sal verstaan.
Nadat ek vyf bladsye gevorder het, sug ek en skuif die proewe eenkant. Audrey het die lewe nou onnodig moeilik gemaak. Ek staan op, sit my selfoon in my nagbroek se sak en stap kombuis toe.
Die yskas se inhoud is oninspirerend: laevet-melk, laevet-jogurt en lemoensap. Ek maak die yskasdeur toe en gaan staan voor die kruidenierswarekas se oop deur. Miskien ’n bietjie kondensmelk, besluit ek en kry ’n blikkie raakgevat. Dis heel agter weggesteek, agter die blikkies boontjies en sop. Ek maak die blikkie oop, kry ’n teelepel en gaan sit by die kombuistafel.
Ek laat die teelepel in die dik kondensmelk wegsak, trek dit stadig uit en hou dit hoog bo die blik om te kyk hoe die taai vloeistof terugloop. Dan krul ek my tong onder die soet stroom in en sluk vinnig.
Die skril gelui van my selfoon laat my wip. Die kondensmelk-oorgawe is op ’n einde.
“Mieke le Roux,” antwoord ek en vee my taai mondhoeke af.
“Dis Markus. Ek weet nie of jy my onthou nie. Van die boekbekendstelling?”
Ek laat die lepel in die kondensmelk terugval.
“Markus?” Ek skuif die kondensmelkblik eenkant.
“O, ja … e … hallo.”
Onthou ek hom?! Hoe kan ek hom vergeet?
“Pla ek?”
“Nee! Ek bedoel, nee glad nie. Ek is besig om te werk, maar jy kan maar gesels.”
Gesels? Ek klink soos ’n besige projekbestuurder wanneer iemand vir uitstel bel. (Soos Helga heel waarskynlik klink.)
“Werk?” Markus se lui, lae stem laat my die blikkie weer nadertrek. “Op ’n Vrydagaand?”
Ek doop my wysvinger in die kondensmelk, druk dit in my mond en lek vinnig voordat ek praat. Ek het nou suiker vir my senuwees nodig.
“Ja, klink maar vervelig, nè.”
“Ek het self tot nou-nou nog gewerk. Ek het maar ’n kans gevat om jou vanaand te bel. Ek wou eintlik al vroeër.”
Daar is ’n klein pouse voordat hy verder praat.
“Gaan jy die hele aand werk? Kan ek jou nie later kom haal vir ’n middernagfees nie?”
“ ’n Middernagfees? Wat sou dít insluit?”
Gits, ek het nie geweet ek kan nog flirt nie!
“Net waarvoor jy lus is. Hoe klink vars oesters by my plekkie by Hartbeespoortdam vir jou?”
Holy smoke. Ek sit regop en kyk na my weerkaatsing in die donker venster.
“Oesters by die dam klink wonderlik.”
“Dis net bietjie meer as dertig minute soontoe. Ons kan sjampanje drink, die oesters eet, gesels en nog voor eenuur môreoggend terug wees.”
Ek maak my oë toe en leun teen die kombuisstoel se harde leuning terug. Ek wil Markus vra om aan te hou praat; ek kan sy stem nie weerstaan nie.
My oë vlieg oop en ek sit regop. Ek het skielik onthou wat Audrey ’n paar maande gelede oor die Wet van Skaarste gesê het toe Rapport wéér oor Amelia Joubert gebel het (en voordat sy ook geduld met Amelia se kluisenaarskap verloor het): “Keep them waiting, goeie goed is skaars.”
“Markus, dit klink wonderlik lekker, maar ek is vanaand regtig besig. Miskien ’n volgende keer?”
Hy lag sag. “Ek wil jou baie graag weer sien. Wat van môreaand?”
“Ja. Môreaand is reg, dankie.”
Audrey se Wet van Skaarste is seker nie altyd toepaslik nie. Veral nie wat hartsake betref nie.
“Mieke?”
“Ja?”
“Ek kan nie wag nie.”
En daarmee gaan die telefoon dood. Ek druk die teelepel in die kondensmelk en sit die blikkie terug in die yskas. Ek het môreaand ’n date met Markus; ek moet myself in toom hou.
Ná middernag sit ek die proewe langs my bed neer en maak my Ierse boek oop. ’n Foto van ’n man in ’n bruin kabeltrui trek my aandag. Hy kyk nie na die kamera toe nie, hy tuur uit oor die see. Hy is ’n Kerryman, sê die onderskrif. “A lovely touch of madness” is die opskrif van die artikel oor hom en die mense van daardie streek. Die kwaliteite van die destydse Kelte is blykbaar nêrens so duidelik soos by dié wat in Kerry, aan die Ierse weskus, woon nie: dromers, digters, ’n bietjie mal en baie wild.
Hierdie Kerryman se pa is ’n reisende vuurtoringwagter en sy oupa was ook een. Vuurtorings is egter deesdae geoutomatiseer en die Kerryman se dienste is nie meer nodig nie. Nou gaan hy vir maande op ’n slag na die nabygeleë Skellig-eilande toe waar hy al die plante en voëls wat hy sien, neerskryf. Hy sê die Skellig-eilande bevestig sy absoluut helder begrip van die hemel.
Ek hou nogal van die gedagte van individuele hemele, tailor made as’t ware. Juffrou Van Schoor het mos altyd gesê haar idee van hemel is ’n ononderbroke vloei van regte Duitse Frankfurters en Bockwurst wat op ’n vervoerband verbykom. Sy sou nie eens hoef op te staan om een te kry nie, net haar hand uitsteek. (Sy was nie baie maer nie.) Billy se idee van die hemel sal beslis die nuutste kameratoerusting insluit. En Ziggy s’n ’n kroeg vol eiesoortige karakters, wat rojaal tip. My idee van die hemel is om heeldag op die Metro in Praag te ry en te luister na die aankondiger wat elke weird Tsjeggiese stasienaam aankondig. Of nee, om die flamenco heelnag op ’n ou dorpsplein te dans. In ’n bloedrooi rok.
Ek laat sak my boek met ’n gelukkige hart. Môreaand het ek ’n date met die aantreklike Markus! En Rudi Schweizer gee my hoop. Ek sal waarskynlik genoeg geld uit Gereeld soos klokslag maak om Kerry toe te gaan. Dan sal ek sommer na die Skellig-eilande toe ook gaan. Dalk wil Billy saamgaan. Hy kan foto’s van die wilde dromers neem en ek sal hulle stories neerskryf. Dit kan die begin van ’n nuwe boek wees! Nie weer ’n Pippa nie. Al hou ek regtig van Pippa. Nee, ’n ander storie met lekker Ierse karakters.
Wanneer ek wakker word, lê die boek steeds op my bors. My wekker sê dis twee-uur. Ek maak die boek toe, skakel die bedlampie af en raak byna dadelik weer aan die slaap.
