Читать книгу Kyk na my - Nataniël - Страница 6

Geen idee waar hulle vandaan gekom het nie, maar hulle was gereeld daar. Om onder die groot boom langs die motorhuis te speel. Daar was die grond anders as in die sandput, ons kon huise bou en slote grawe.

Soos met die meerderheid van eersgeborenes was my slaapkamer gevul met speelgoed, alles waaraan ouers kon dink, was daar in kaste en kiste. Ekself kon aan heelwat ander dinge dink, baie beter voorwerpe om myself mee te vermaak en te onderrig, maar vir eers moes ek tevrede wees met dit wat gepas was vir seuntjies. En sover dit speelgoed vir seuntjies aangegaan het, was ek net geboei deur die verpakking.

Motors was my pa se hele wese en op ’n stadium het miniatuurvoertuie, helderkleurig, glad afgewerk en lewensgetrou, op winkelrakke verskyn. Pappas en hulle seuntjies het mal geraak en tolle, ketties, rubberdiere en houtwaens is eenkant gegooi. My pa moes mal raak sonder my, maar het steeds ’n vloot by my kamer ingedra.

Ek was nie ondankbaar nie, elke dingetjie met wiele was verpak in ’n kleurvolle kartondosie met ’n deurskynende plastiekvenster. Hierdie nuwe dosies het na fabriek geruik, dit was kraakvars met skerp hoeke en gedrukte tonele en ontwerpe. Ek was baie beïndruk deur hierdie aanbiedings uit ’n kleine glanswêreld, ek het hulle in formasies gepak en uitstallings gehou, belig met my bedlamp en my flits. Al hierdie voertuie, sportmotors, bakkies, busse, stootskrapers of vragmotors is karretjies genoem.

Gaan haal jou karretjies! Jou maatjies is hier!

Watse maatjies?

Ek wou elke keer aan my ouers verduidelik dat my maatjies reeds rondom my was, sien hulle dan niks?, maar die huisengel het dan van iewers verskyn en in my oor gefluister: Hulle is nog nie gereed nie.

Dalk wou my ma ’n nasorgbesigheid begin, dalk het my pa die ouers betaal, maar die seuntjies was daar, onder die boom, twee keer, drie keer per week. Ons het ons karretjies, grafies, emmertjies met water, plankies uit die pakkamer en botteltjies koeldrank met blou papierstrooitjies. Ons skraap paaie, maak modder, bou huise, rivierwalle en winkels. Ek bou die kerk. Elke keer. Met ’n klok en ’n klein koster voor die deur.

Langs my stoot ’n seuntjie ’n rooi ding met ’n rooi sleepwa verby die ry huise.

Gggrrrrooooomm, maak hy in sy keel.

Is jy ’n leeu? vra ek.

My pistons is gebreek, sê hy.

Ek gaan my ma sê jy vloek.

Hierdie lorrie trek swaar, sê hy.

Jy gaan die paadjie breek, sê ek, Moenie so na aan die huise ry nie, speel netjies!

Wwhhrrr! grom ’n ander kind.

Sjuut! sê ek, Hulle bid in die kerk!

Ek soek tou, sê die kind met die goue kop. Hy het kort, klipharde goudgeel hare gehad wat almal vorentoe geleun het soos soldaatjies wat buig voor ’n koning.

Ons het nie tou nie, sê ek.

As ek my strooitjie op hierdie lorrie vasbind, is dit ’n kanon, sê hy.

’n Kanon is vir oorlog, sê ek.

Die oorlog kom, sê die goue kop, Hulle wil ons goed vat.

Wie?

Die mense van die lokasie, sê hy.

Ons moet ’n muur bou, sê die een met die rooi sleepwa, Hoog, hoog, hoog!

Ons kan alles platspring voor hulle kom! skree nog een baie opgewonde.

Wat is ’n lokasie? vra ek.

Elke dorp het ’n lokasie, sê die goue kop, Hulle wil ons goed hê, so sê my pa.

Julle speel nie reg nie, sê ek, Mens maak nie kanonne nie! En mens spring nie goed plat nie!

Ons mag speel soos ons wil!

Jy mag nie! sê ek, En jy moet jou karretjies opvryf! Joune is altyd vuil en dof!

Jy’s simpel, sê die goue kop.

Jy’s simpel!

Ek gaan nou loop, ek speel nie weer hier nie!

Ek ook nie!

Ek ook nie!

Hulle is weg, ek is verlig, ek hardloop kombuis toe, in die onderste laai is twee baie klein ligblou strikkies, my ma het dit van my boetie se babatruitjie afgehaal. Ek hardloop terug. Ek gryp ’n wit karretjie en sit dit voor die kerk neer. Ek sit versigtig die strikkies op die enjinkap. Troukar.