Читать книгу Die Poort 4: Krygers - Nelia Engelbrecht - Страница 11

Ek gee twee supervinnige treë. Trap vas. Spring. Vir ’n millisekonde hang ek oor die donker water. Weerlig tref my linkerskouer. Pyn skiet deur my arm, my nek. Dan tref ek hom en hy val agteroor. Ek land bo-op hom.

Leonardo se uitroepe vul my kop. Bewegings flits om my. Die boot kantel. Ek gryp na die pistool wat tussen die twee sitplekke lê. Dis koud en hard tussen my vingers. Ek swaai my arm. Bloed spuit toe die pistool Chanda-Mundia se neus tref. Swart spikkels dans om my toe ek regop kom.

Meteens gryp iemand my van agter. Die vuur in my skouer word rooiwarm woede. Ek skop agtertoe. Daar’s ’n uitroep toe my hak been tref. Die arms om my verslap. Chanda-Mundia se oë is koue staal toe hy met ’n bebloede gesig regop kom. Ek systap toe hy storm, gryp na hom en gebruik sy momentum om hom in die Ander skuins agter my vas te gooi.

Die twee se hande gryp in die lug voor hulle oor die kant van die boot tuimel. My bene bewe en die wêreld draai en dein om my. Ek sak op my knieë neer. Nee. Moet regop kom. Die ander help. Waar’s hulle?

“Kali, ons moet Reis!” Ek lig my kop. Leonardo se gesig is sentimeters bokant myne. Sy arms vou om my. Lig my op. Ek ruik staal wat gesweis word. Dan word alles wit en stil. Ons is in die Portaal. My oë wil nie oop bly nie. Swart skaduwees flits tussen wit repe mis. Mense beweeg, buk oor my. Stemme. Vrae. Ek wil antwoord, maar my tong is te swaar.

“Heel jouself, Kali!”

Ek lig my gesonde arm. My vingers vind die nat warmte van bloed. Glibberige vleis. Brandreuk.

Leonardo praat iewers bokant my. “Is almal oukei? Nomsa?”

Ek moet yssplinters bymekaarmaak. Na die wond stuur. Dit werk nie. Die vuur in my skouer laat hulle smelt.

“Oee, she’s bleeding terribly … ek dink ek gaan naar word …”

Nomsa se stem is ’n tou waaraan ek vir ’n oomblik vashou. Dan gly dit uit my hande en ek tuimel saam met ’n wit gletser ondertoe. Die sneeu ruik na blou ysblokkies. Iets sis, soos ’n warm pan in koue water. Die vuur in my skouer word gloeiende kole. Dan wit as. My hart skop teen my ribbes. So moeg.

Tara se hare raak aan my wang. “It’s working, Kali!”

“Ons is daar!”

Dit was Caleb se stem. Ek maak my oë oop. “Leonardo?”

“Ek’s hier, cara mia. Hoe voel jy?”

“Beter …” Ek draai my kop. “Waar’s ons?”

“In die tuin agter die hotel,” antwoord Adriana. My nagvisie skop in en bokant my herken ek Caleb se gesig langs hare. Of is dit Jason?

“Jason is by Nomsa,” sê Leonardo. “Sy gooi op. Sy het ’n harde hou teen haar kop gekry.”

Harsingskudding. Ek moet haar Heel.

Later, jy moet eers self heeltemal regkom, sein Leonardo.

Jy’s in my kop, sein ek terug.

Hy ignoreer my beskuldiging. As jy vanaand … Sy oë blink nagswart in sy bleek gesig. Ek sou myself nooit vergewe het nie.

Ek sit regop. Die beweging laat ’n warm pyl deur my skouer skiet. “Die gondeliers … is hulle oukei?”

“Ja, hulle het in die kanaal geduik en weggeswem toe hulle sien wat gebeur,” antwoord Adriana.

“En die Ander?”

“Die donners het weggekom.” Daar is klippe in Leonardo se stem. “Hulle het Gereis toe hulle sien Chanda-Mundia val oorboord.”

“Wow, jy’t soos ’n pro geveg,” sê Caleb. “Jy moes daai dude se gesig sien toe jy bo-op hom spring.”

“Hoekom het jy?” vra Tara dan.

“Ja, Kali, hoekom het jy?” In plaas van geworried en skuldig, lyk Leonardo nou skielik erg pissed. “Het jy ’n freaking death wish of wat?”

Jeez, waar’s die cara mia nou heen? Ek frons en lek oor my droë lippe. “Ek … al waaraan ek kon dink, was om hom te stop voor hy op ons begin skiet.”

“Jy kon dood gewees het,” sê Tara, haar oë groot.

Voor ek kan reageer, storm Nomsa nader en kniel langs my. “Oh. My. Word. Ek het gedink jou arm is morsaf. Mind you, dit het gelyk of dit nog net aan ’n stuk vel hang. Shame, dit sou absolutely awful gewees het as jy vir die res van jou lewe met net een arm …”

“Nomsa!” raas Tara. “Don’t be so grim. Anyway, dit was haar skouer, nie haar arm nie.”

“Hoe voel jou kop? Moet ek jou Heel?” vra ek.

Nomsa sit haar hand op haar agterkop. “Net hierso. ’n Knop so groot soos ’n rugbybal. I could actually hear my skull cracking when my head hit the side of the gondel. As Jason my nie gegryp het nie, was die Groot Kanaal se visse nou besig om my oë uit my kop uit te vreet. Het julle geweet hulle gaan altyd eerste vir die sagte …”

“Sjoes, Nomsa!” val Leonardo haar in die rede. “Ek hoor stemme.”

Daar is nie net ontstelde uitroepe van die hotel se kant af nie. Die ligte in die hotel gaan ook een ná die ander aan.

“Hulle weet wat gebeur het,” sê Leonardo. “Shit. Hierdie keer gaan my oupa my beslis onterf.”