Читать книгу Die Poort 4: Krygers - Nelia Engelbrecht - Страница 6

“Enige planne?” vra Leonardo terwyl ons op die kant sit van die muur wat skuins uit die see boontoe loop.

“Nee, en jy, genius?”

“Ek dink nog.”

Die gedeelte waarop ons sit, is ’n agthoekige puntjie aan die suidekant van die eiland. Eeue gelede het die Italianers ’n fort hierop gebou om die Groot Lagoon voor Venesië teen invallers te beskerm, maar al wat daarvan oorgebly het, is die mure wat skuins uit die see boontoe loop en die grond bo-op.

“As ’n golf na vlakker water toe beweeg, begin die onderste deel van die golf stadiger beweeg as die boonste en dan tiep die bokant om en word dit ’n brander wat breek,” begin Mister Wikipedia useless inligting met my deel.

“So what?”

“As ons die seebodem reg onder die golf dieper kan maak, gaan die golf hopelik baie kleiner word en nie so woes breek nie.”

“Sure, want ons het mos onderwater-bulldozers waarmee ons dit gou kan doen.”

“Laas toe ek gecheck het, het jy ’n sinkgat opgevul. Maybe kan jy weer iets in daai lyn doen.”

My mond val sommer oop. “Seriously? Jy weet net so goed soos ek dit was ’n vloekskoot – ek wou net keer dat ons twee tot onder in die sinkgat val. Dat dit reggekom het en my ma-hulle se swembad weer van iewers uit die gat opgepop het, was net ’n surprise.”

“Wel, dan moet jy jouself maar weer surprise … en vinnig ook, want dit lyk vir my of die golf al weer hoër word.”

Sherbet, hy’s reg. Ek sal iets moet … Voor ek klaar gedink het, verskyn Nomsa en Tara ’n entjie van ons af.

Leonardo staan op en sit sy hande in sy sye. “En nou? Het ek nie gesê julle twee moet in die bote bly nie?”

“Hei, moenie MY kop afbyt nie, dis Tara wat ’n bee in haar bonnet het,” sê Nomsa terwyl hulle naderkom.

“Ek het gesense julle het hulp nodig,” sê Tara. “It has something to do with soil or sand.”

Leonardo laat sak sy hande. “Jy’s reg.”

Nomsa se oë word al hoe groter terwyl hy hulle van sy plan vertel. “Oe-ee, as long as I don’t have to dig the holes – al daai wurms en goed in die grond is totally disgusting,” sê sy en skud haar skouers soos sy gril.

“Sorry, Nomsa, but I sensed that your Powers have something to do with the earth – dit is hoekom jy saam met my moes terugkom,” sê Tara. Dan draai sy na my. “I also had to give you this, Kali.”

Ek vat die klippie by haar. Dit lyk soos die een wat die Amerikaanse tweeling se ma, tannie Awenasa, so twee dae gelede saam met ’n skulp, ’n veer en ’n stokkie waarvan die een punt verbrand is, vir my gegee het. Simbole van water, wind, vuur en grond. My totemitems, het sy gesê.

“As mens na die vier elemente kyk, maak dit sin,” sê Leonardo. “Tara kan met wind werk, ek met water en Kali met vuur. Al wat oorbly, is Nomsa en grond.”

“No bloody ways!” Nomsa kyk na my. “Kali, daar moet ’n ander manier wees.”

“Dalk kan ek ’n aardbewing veroorsaak wat die golf insluk?” Sowaar. As iets my genuine die hel in maak, kan ek so hard gil dat die aarde bewe.

Leonardo skud sy kop. “Nee, dit kan meer golwe veroorsaak. Nomsa sal moet help.”

Die kleur in Nomsa se wange verander van ’n diepbruin espresso na ’n valerige latté. “Weet julle hoeveel kieme en … Hei, waarheen gaan jy?”

Tara het omgedraai en stap nou weg van ons af. Dan gaan staan sy en kyk af. “You have to dig here, Nomsa.” Sy kyk op. “Dan moet jy die grond dra …” Sy stap nader aan die water. “Tot hier.”

“Forget it!” roep Nomsa uit.

“Verdomp, Nomsa, doen dit net!”

Sy tree agteruit toe Rottweiler Leonardo sy moer strip. Maybe moet ek iets probeer voor hy haar slagaar uitruk. Ek vat haar aan die skouers. “Nomsa, sien jy dit nie? Dis jou destiny!”

Nomsa sluk. “My destiny?”

“Ja, die oomblik het aangebreek om jou personal life purpose te vervul,” sê ek dramaties. Ook maar goed ek weet al wat Nomsa trigger.

Sy frons. “I don’t know. Maybe.” Toe knik sy. “Oukei dan.”

Ek vat haar arm en loop saam met haar na waar Tara beduie het sy moet grawe.

“It’s terrible … awful. Just too damn awful,” kerm sy terwyl sy met haar hande ’n sloot in die modderige grond begin grawe.

“Hier …” Leonardo trek sy T-hemp oor sy kop. “Gooi die modder hierop.”

Spiere beweeg onder sy sonbruin vel en ek ruik karamel en klapperolie en voel hoe sy vel sysag onder my vingerpunte …

Nee! Snap out of it!

Ek hou sommer op dink toe Kwaai Kali in my kop praat. Sy’s reg. Die bitter reuk van modder verdryf alle geure van karamel en klapper toe Nomsa die eerste vrag modder voor Tara se voete uitgooi.

“Werk dit?” vra Tara vir Leonardo.

“Ek weet nie. Ek dink …” ’n Vreeslike gerammel en gedruis sluk die res van sy woorde in.

“What’s happening?” vra Tara beangs.

“Vat hande!” skree Leonardo. “Ons moet Reis!”

Ek volg hom toe hy supervinnig nader aan Tara en Nomsa beweeg. Ek het skaars Nomsa se hand vasgegryp, toe tref dit ons. ’n Hengse wal verstikkende modder en sand.