Читать книгу Die Poort 4: Krygers - Nelia Engelbrecht - Страница 14

Asem. Ek moet asemhaal. In. Uit.

“Kali, wat is dit?” vra Leonardo.

“Hulle …” Ek trek my asem diep in, verby die deegklont in my keel. “Al die vroue is weg. Die Ander het hulle ontvoer.”

“Wat? Wie’s ontvoer?” vra Nomsa wat uiteindelik uit haar wurm-frenzy gekom het.

“H’m, ek is nie so seker van daai een nie,” sê Leonardo terwyl hy om hom kyk. “Lyk vir my of hulle nog almal hier is.”

Ek knip my oë. Sowaar as vet. Die vroue is terug en hulle staan nie meer regop nie, hulle sit. “Dis onmoontlik! Ek sê jou, ek het nou net gesien …”

Ek bly stil toe ’n gevoel van déjà vu soos ’n nat kombers om my skouers vou. Vroue het al vantevore reg voor my oë verdwyn. Net voor of nadat die Ander hulle probeer ontvoer het.

Skielik ruik ek seewater en die kruitreuk van weerlig. In my gedagtes is ek terug op die Oosterland, in die middel van die stormsee. Die Ander se woorde weerklink in my ore. “Volgens die Ooreenkoms het ons hulle kom red voor die skip vergaan.”

Ek sluk en probeer my bes om my bewende binnegoed te ignoreer. “Tara, jy was reg, ons moet die storm stop, anders gaan die Ander dit as verskoning gebruik om die vroue in die vliegtuig te ontvoer.” Ek steek my hande uit na my vriende. “Vat hande en konsentreer op die elemente wat deel van julle Kragte en Magte is.”

“Genuine? Bloody hell, wat moet ek met grond doen hier bo in die lug?” vra Nomsa.

Vir ’n oomblik het ek nie ’n antwoord nie. “Uhm … dink aan die aarde se swaartekrag – hou dit laag … swak … whatever.”

“Met ander woorde, Nomsa,” sê Leonardo, “sorg dat die grond doer onder bly en ons hier bo.” Hy kyk na my. “Right, Kali, go for it.” Onthou, jy’s die sterkste Bewaker ooit, sein hy verder. Jy’s Kali, die godin van oorlog en verwoesting.

Shitters. As ek so ’n sterk godin is, hoekom bibber my jelliebinnegoed dan so?

Die oomblik toe ons almal hande vat, is ek weer buite die vliegtuig. Dié keer is die wolke om my ligter, die wind kalmer. Ek kry ook nie so koud nie, want oral op my lyf is vere.

Vere. Régtig? Nee. Voëls het vere. Ek is nie ’n reusevoël met goue vere wat met elke sterk vlerkslag vorentoe skiet, nader en nader aan die draaiende wolkmassa nie. Ek is nie Chikawa, die arend, wat die kolkende wolke binnegaan en dan teen die wind en reën in beur terwyl blitse om my rank nie.

Ek is nie …

Of is ek?

Die waarheid dat ek en Chikawa één is, tref my soos ’n trein op volle vaart en ek skiet agtertoe terwyl ek deur die reën en wind en pers wolke tol en draai. Ag, jissie tog, ek gaan hier in die orkaan doodgaan en ek gaan hulle nooit weer sien nie. My ma en pa. Kristoffeltjie. Zak. Leonardo. Nomsa en Tara.

Néé! Ek kan nie sommer opgee nie!

Eers kry ek dit net reg om op een plek te bly, maar dan begin ek stadig vorentoe beweeg, teen die storm in. Hoe verder ek vorder, hoe stiller word dit om my en hoe makliker beweeg ek vorentoe. Wow, ek vlieg genuine. Soos Supergirl met vlerke. Dis awesome!

Kali!

Wat wil Leonardo hê? Kan hy nie sien ek vlieg nie?

Maak oop jou oë!

Stemme en hande ruk my terug tot in die vliegtuig.

“Wow, Kali, you did it! Look!” Tara wys na die venstertjie langs ons.

Ouch. Elke spier in my lyf pyn. Ek kry skaars my stywe nek gedraai om na buite te kyk. Sowaar. Die wolke beweeg nie meer in die rondte nie en hier en daar verskyn openinge in die digte massa.

“Jy het ons gered, Kali!” sê Nomsa terwyl sy na my kyk asof ek engelvlerke het.

Ek vryf oor my arms. Daar’s natuurlik nie ’n enkele veer nie. Ek het net gedroom ek is Chikawa.

Not so much, kom Jason se sein van die ander kant van die vliegtuig af. Jy hét Chikawa se vorm aangeneem – hulle noem dit shapeshifting.

Shapeshifting. Régtig? Hoekom kry ek die idee my lewe het nou net meer complicated geraak?