Читать книгу Mali bogowie - Paweł Reszka - Страница 11

* * *

Lekarka z Warszawy:

Na stażu podstawa mojej pensji to było 1200 złotych na rękę. Tyle dostawałam przez pierwszy rok. Za którymś razem poszłam na salę. Leży pacjentka, też młoda dziewczyna. Zaczynamy rozmawiać. Co robi? Jest bezrobotna. Ona żali się, że dzisiaj takie czasy, jest ciężko. Na to ja mówię, że w sumie można znaleźć pracę, dużo jest ogłoszeń w sklepach, szukają pań do sprzątania. Wtedy ona mówi coś takiego: „Wszędzie oferują między 1500 a 2000 złotych. Przecież za takie pieniądze nie opłaca się pracować!”. Zamurowało mnie. Pomyślałam, że gdybym poszła na utrzymanie opieki społecznej, to pewnie nie miałabym gorzej, niż przychodząc do szpitala. Trochę nie w porządku, bo to jednak było sześć lat trudnych studiów, po których czekała mnie ciężka praca. Stres, bo ludzkie życie jest w moich rękach. Drobny błąd, niedopatrzenie, spadek formy mogą doprowadzić do tragedii. Chciałabym chociaż godnie zarabiać. I nagle okazuje się, że mam zarabiać tyle co kasjer w Lidlu? Do tej pory czasami wstyd mi się przyznać przed pacjentem do tego, ile wynosi moja podstawowa pensja.

* * *

Lekarz z miasta powiatowego:

Sam widzę, że tych dyżurów jest dużo, jeden za drugim, jeden za drugim. Nie da się uniknąć, że na pacjenta patrzy się mniej sympatycznie. Staram się tego wystrzegać, witam z uśmiechem itd. Ale nieraz jest tak, że mimo szczerych chęci człowiek się czymś zdenerwuje, zirytuje, wybuchnie.

Sam pamiętam, że gdy jako dzieciak chodziłem do lekarzy, bałem się odezwać, żeby nie wnerwić pana doktora. Nigdy nie starałem się, chociaż niby są takie zalecenia, żeby zachowywać dystans między lekarzem a pacjentem. Wręcz przeciwnie, staram się dystans skracać, być przyjacielski. Pyta pan, dlaczego są zalecenia zachowania dystansu? Żeby spoufalanie się nie przesłoniło diagnozy, chyba chodzi o coś takiego. No a poza tym przecież mamy być bogami, nie? (śmiech)