Читать книгу Kamee - Roela Hattingh - Страница 7

GOD WEET, SY WEET NIE HOEKOM haar man hierdie vakansieoord gekies het nie. Of hoekom hy dink dat hy haar hiermee bederf nie.

“Net om dankie te sê dat jy so ’n goeie hulp vir my is, Naseera, my vrou.”

Elke keer wat hy só praat, glimlag sy skaam, kyk af, sê sy dank God dat hy haar geneem het.

Tweegesig.

Dis nie eintlik vakansie nie. Nie vir haar nie. Alles is amper dieselfde as by die huis. Net dubbel so swaar. Sy kook, maak skoon, was en stryk, versorg die kinders. Haar man werk nie. Hy rus.

God weet. Hoe gaan sy ooit vandag whudu bereik? Sy kan die velle van haar arms afskuur, maar haar hart en kop is vuil soos urine. Vergewe my rebelsheid, bid sy. Die huisskoonmaak is nie heeltemal so erg nie, maar sy moet elke dag klere was. Die kokery is amper dieselfde. Sy onthou hoe sy gesukkel het om te kies watter potte en panne sy moes saambring. Breyanipot vir seker, dan een vir dhal, en die ysterpot vir vleisgeregte, klein pannetjie vir chapati’s en puri’s. Groot pan vir roti, ’n ryspot, stomer vir die groente, drukkoker en vergiettes. Melkpot vir paneer en die sweetmeats. Oondpan en ’n rooster.

Uiteindelik was amper al haar potte ingepak. Vir een week se vakansie? Sy moes haar buurvrou roep om te help besluit. Sonder haar raad sou sy nooit regkom nie. En toe die eetgerei en bakke en kruie en dhania-jeera-haldi-garam-masala. Al die verskillende soorte meel ook, die growwe meel, semolina, self-raising flour, chana, koekmeel. Gelukkig het die buurvrou haar gehelp om die bestanddele in sakkies uit te meet. Uiteindelik was driekwart van die bagasieruimte afgestaan aan die potte en kos.

Sy het min klere vir hulle kon inpak. Die kinders gee nie om nie, maar haar man wel. Hy vergewe haar, sien sy. Seker omdat sy kurta steeds onberispelik wit is.

“Trots is my kleed en groot is my jas en die een wat met my kompeteer, sal tweede kom,” het die Profeet tog gesê.

Sy wonder of Hy ooit sy eie kleed moes was. Dit was nog altyd die vroue se werk. Dis die belangrikste. Alles kan maar verkeerd gaan, maar as kurtas skitter en glad gestryk is, is die manne se eer gered. Die kinders se klere is makliker gedurende vakansies. Dis nie skoolklere nie. En boonop word hulle nie eintlik vuil nie, hulle bly meestal in die woonstel. Lees, kyk televisie. Siestog, hulle is vry om te speel, natuurlik nie met die ander kinders nie, maar darem playstation, Scrabble en rummy. Dis tog jammer dat sy nie halaalspeelmaats vir haar kinders ook kon inpak nie, dink sy met die goddelose kant van haar brein. Sy staan op van haar gebede. “Die gelukkige sal goeie dade doen.” Vandag sal sy baie hard moet werk om ’n ryskorreltjie se geluk te verdien.

Een keer ’n dag gaan hulle strand toe. Ná zuhr en middagete en voor maghrib. Hulle moet voor sononder tuis wees – die djins loop rond op soek na slagoffers. Sy weet daar word onbeskaamd na haar gekyk, meer as na die vrouens in die bikini’s met borste wat punte staan en lap wat styf om hulle skaamboog span. Meer as na die babas en peuters wat rondwaggel, sand orals in hulle oop monde. Nog meer as na die jong mans met die blink kaal bolywe wat volspoed die see inhardloop, skuins bo-oor die eerste golwe platval en omkyk met helder oë vol water wat stroom oor wimpers, mekaar duik en jaag en later volleyball speel, spring, uitbundig lag, arms om hulle meisies. Baie meer as na die pienk, wit, bruin vel om skouers, arms, mae, boude, dye, selfs die wegloerbinnekant wat ingesmeer word met sonskerm. Selfs meer as die staar van die lewensredders na die see en swemmers as dié buite die afgebakende area swem. Die klein vlaggies wat die swemmers veilig laat voel in die water. Asof die haaie nie daar swem nie.

Op die strand is die beskerming van haar purdah baie dun. Die vreemde jahiliya-oë volg haar maer, afgeëtste silhoeët. Die oë van mense wat doen en kyk wat en waar hulle wil. Die oë sien die vrou agter die swart gordyn wat die eentonigheid van sand en halfkaal lywe en water en lug breek. Die vrou wat verby hulle stap en eenkant gaan sit. En binne-in die gordyn kruip sy nog dieper weg. God weet. En haar man weet. Van hoe sy haar wegsteek ook vir hom.

Haar man en kinders stap saam met haar tot sy sit. Eenkant. Dan hardloop hulle na die vlaggies en spring-spring in die golwe tot hulle knieë amper nat is. Hulle staan nie uit soos sy nie. Hulle swem met driekwartbroeksweetpakke. Sy kan haar verkyk aan haar dogtertjie wat elke keer wat sy val of rol na haar pa kyk, asof sy net mag lag as hy dit goedkeur. Sy ken dit. Die ingehoue self wat net deur ’n pa of ’n broer, later ’n man, mag wees. Nooit totaal oorgee nie. Vroue het slegs lewe deur mans. Binne die vlaggies van God se genade.

“My genade is sterker as my wraak,” hoor sy die Skrif. “As my dienaar daarvan hou om My te ontmoet, sal Ek hom ontmoet. As hy My nie wil ontmoet nie, sal Ek hom nie ontmoet nie.”

Sy kyk na die skepe ver op die horison. Vasgehou tussen lug en see. Kan hulle kies om anders te vaar? wonder sy. Toe sien sy hoe haar man na haar wink. Sy bedek vinnig haar enkels wat sy verspot vir die meeue gewys het. Asof hy weet. Sy moet gaan as hy haar roep. Haar voete onder die warm sand uithaal. Sleepvoet beweeg sy na hom. Voel weer die oë. Dis hoekom sy die purdah moet dra, sê haar man. Dis hoe hy haar beskerm teen die aankyk van ander mans. “O, mense, dit is waar dat julle sekere regte ten opsigte van julle vroue het. Dit is julle reg dat hulle nie vriende maak met iemand wat julle nie goedkeur nie.” Maar wat van beskerming teen haar eie man se oë? As haar vel maar purdah was. Sy kyk af toe sy by hom kom.

“Kyk na my dogter en maak jou voete nat, die water is goed. Ons stap rotse toe,” sê hy.

Sy ken die stemtoon. Trots. Sterk. Man. Hy wil hê almal moet sien dat niemand behalwe hy haar mag sien nie. Dit klits hom op. Vannag wanneer die kinders slaap, sal hy vir haar nuwe onderklere gee. Sy sal dit aantrek sodat hy dit kan uittrek. Hy sal orals aan haar vat. Haar soen en vryf. Sy sal alles doen wat hy wil hê sy moet. Maar haar hare sal sy nie losmaak nie. Nie vir haar man nie.

Sy glimlag vir haar dogter. Nou kan haar kind gelukkig swem soos sy wil. Naseera draai om. Sy wil kyk of haar man en seun nog naby is. Sy sien hoe hy kyk. Na die vroue. Na die gladde bene wat so mooi saamgevoeg is by die plek waar sy hand sou kon inpas. Die broekies wys uit eerder as om toe te maak. Die oop naeltjies. Die vroue se onbedekte, los hare. Sy lag skelm. Voel hoe die lang vlegsel teen haar rug tot onder haar boude hang. Net vir haarself maak sy die vlegsel los. Nie vir haar man nie, nie eens vir God nie.

Haar dogtertjie lag toe ’n golf haar purdah laat opblaas soos ’n ballon. Sy buk en fluister teen die koue, nat ore van haar kind: “Geniet dit, gaan dieper in as jy wil, ek sal jou dophou.”

Toe sien sy die vet vrou met die swart kostuum wat buite die area van die vlaggies die water instap. Haar ronde wit bene soos pilare. Die vrou het twee seuns aan die hand. Spring oor die golwe, val, rol in die water. Soos ’n seekoei, ’n seeolifant. Lomp. Die kinders val oor haar. Sy plons in die vlak water rond. Haar man kom nader. Sy lag toe haar borste amper uit haar kostuum peul. Hy lag saam. Almal kry ’n bietjie skaam. Toe los sy die een seun by hom, sy en die ander seun gaan dieper in.

Naseera kan nie ophou kyk nie. Sy sien hoe die ander mense ook na die vet vrou kyk. Die vrou help haar seun deur die golwe.

“Sterk bene, druk deur, gaan die golwe tegemoet, duik oor, ons is amper daar,” sê die vet vrou.

Hulle swem dieper as die spul jong mans. Hulle dobber oor die groot golwe. Toe die kind moeg is, bring sy hom terug tot by haar man en ander seun. Naseera sien hoe die ouer seun vir haar dogter lag. Hoe haar dogter afkyk, dan terugkyk en glimlag.

“Ek gaan ’n bietjie diep kant toe,” sê die vet vrou vir haar man.

Toe draai sy terug. Duik weer deur die golwe. Dieper as almal. Sy kyk hoe die vrou deur die water sweef, dans. Sy lag die see, die lug, die oë van al die mense op die strand, die lewensredders, die meeue, haaie, selfs die vrou in die purdah uit. Sy word al hoe kleiner. Die see groter.

Naseera kyk af en sien hoe haar purdah aan haar enkels kleef. Sy sien die wit skuim oor die swart lap, voel die sand op haar kuite. Sy soek haar man en seun; hulle is nog by die rotse. Sy sien die horison, sien die skepe, sien die son, sien die vet vrou wat weer terugswem. Toe steek sy haar hand bo by haar purdah in. Sy maak haar dik vlegsel los, sprei die hare om haar skouers onder haar purdah. Dit golf om haar borste, naeltjie, dit raak aan haar bene. Sy maak haar oë toe. Gaan die golwe tegemoet.