Читать книгу 40 dae tot hoop - Ronell Bezuidenhout - Страница 7

Van die vroegste tye af is daar drie spesifieke geloofsgewoontes in hierdie 40 dae se selfondersoek ingeoefen.

“Geloofsgewoontes” (sommige mense noem dit geloofsdissiplines) is deesdae ’n baie gewilde woord. Maar wat is dit presies?

Eenvoudig: Dit is bloot die hulpmiddels wat gelowiges tot hul beskikking het om die alledaagse weer as heilig te beleef. Om God in alles raak te sien. Hierdie geloofsgewoontes kan jy saam met ander gelowiges beoefen, maar ook wanneer jy alleen is.

Hoe kry ’n mens dié gewoontes reg? Hoe leer jy ’n nuwe patroon aan as jy aan die oue gewoond geraak het? Maklik: Jy herhaal die nuwe gewoonte totdat dit nie meer nuut is nie.

Met ander woorde: Geloofsgewoontes word deur herhalende inoefening gevestig. Dit kom later so natuurlik dat jy nie eens meer daaraan hoef te dink nie.

Die hóé vir hierdie lydenstyd is alreeds in die 4de eeu voorgestel, en daarom gebruik mense sedertdien hierdie reis van ontwaking as ’n inoefening van dié drie gewoontes: bid, vas, gee.

Wonder jy hoe jy ná ’n winterslaap ontwaak? Deur te bid, deur te vas, en deur te gee.

Ons almal ken mense wat in hierdie 40 dae sjokolade prysgee, of ophou koffie drink. Waarom? Seker ook omdat dit gesond is …

Maar watter nuwe patroon wil jy daarmee inoefen? Jy wil tog nie bloot ’n ou gewoonte laat staan net om dit 40 dae later te hervat nie?

Nee, hierdie reis is nie ’n oefening in wilskrag of selfdissipline nie. Dit is ’n reis wat jou dwing om na jou eie verslawings te kyk, na jou toegeklemde hande. Na die boeie wat jou daarvan weerhou om voluit te leef.

Voordat jy iets prysgee – wat ons ter wille van ons reis “vas” sal noem – moet jy weet waaraan jy so geheg is. Wat dit is wat jou lewe so ontwrig dat jy nie kans sien om langer met daardie ou leefstyl voort te gaan nie.

Die pelgrims wat versigtig met hul skraps kosvoorraad moes omgaan, is deur die hongerpyne herinner aan die rede waarom hulle hierdie reis onderneem. Dat hulle bepaalde dinge prysgee … ter wille van ’n nuwe moontlikheid.

Wat is jou “ter wille van …”?

Vir die pelgrim was die reis altyd ’n gebedsaak. Elke tree word ’n gesprek met God. Daar word onder meer gevra: “Hoe word ek wat U bedoel het ek moet wees? Waar weerstaan ek die werk van die Gees om, soos Paulus dit noem, ‘Christus-gelykvormig’ te word? Waar weerhou my verknogtheid aan my ego of my vals self my om tot die gestalte van Jesus te groei?”

Ons reis swaar deur die lewe. Dikwels druk ons laste – soms “besittings” genoem – ons plat.

Maar jy leer vinnig hoe belangrik dit is om lig te reis. Veral wanneer jy self jou bagasie moet dra. Om van jou laste vry te kom, moet jy begin om vrygewigheid in te oefen.

Dit behels egter veel meer as om bloot van jou geld of besittings ontslae te raak. Dit vra ook veel meer as jou goedheid. Want hoe meer jy gee, en hoe ligter word die pad, en hoe ligter jou tred.

Totdat jy leer om jouself prys te gee. Dan begin jy verstaan dat Hoop se ander naam Vryheid is.

Ek wonder dikwels hoekom dit ons so lank neem om dit te leer. Dalk is dit die rede waarom ons hierdie reis jaar ná jaar moet onderneem. Miskien sal ons, op hierdie manier, ééndag begin onthou hoe ons van Ashoop tot Hoop kom.