Читать книгу Sarah du Pisanie Omnibus 10 - Sarah du Pisanie - Страница 6
3
ОглавлениеMet verbasing besef Sarie dat sy al ’n volle week in Hugo Kritzinger se kantoor werk. Sy ken hom egter nog niks beter as die eerste dag nie en sy dink nie hulle het al ’n dosyn woorde met mekaar gewissel nie.
Getrou maak sy elke oggend vir hom koffie en met genoegdoening sien sy dat hy gewoonlik omtrent die hele fles koffie uitdrink. Sy koop soggens voordat sy kantoor toe kom vars melk en van haar woonstel af het sy ’n elektriese vlekvryestaalhouer gebring wat sy gebruik om die melk in warm te maak. Daar is darem so ’n groot verskil tussen koffie met koue melk en koffie met gekookte melk.
Sarie glimlag by haarself toe sy die melk in die houertjie gooi en dit aanskakel. Haar ma sê altyd: “Koffie met koue melk smaak blink.” Niemand kon nog ooit agterkom hoe smaak “blink” nie, maar dat dié koffie sleg smaak, is gewis.
Die eerste keer in drie weke skyn die son vandag weer helder en vrolik. Sarie kon vanoggend die versoeking nie weerstaan om ’n bossie goudgeel margrietjies te koop en saam te bring kantoor toe nie. By een van die groot winkels het sy sommer twee goedkoop glaspotjies gekoop waarin sy die blomme gerangskik het.
Die vrolike, geel blommetjies lag haar vriendelik toe van waar sy hulle agter haar lessenaar sit en bekyk. Sy stut haar ken in haar hande en haar oë raak dromerig. Die geel blommetjies laat haar dink aan haar ma se kombuisgordyntjies, so vrolik en gesellig.
Die hele gesin eet natuurlik nou ontbyt in die groot, ruim kombuis. Elkeen sal nou iets te vertel hê. Japie en Piet is seker ook vanoggend daar met hul vroue en die kleingoed. Die mans het teen hierdie tyd seker al ’n draai by die krale gemaak en Mams het al haar tweede koppie koffie gedrink.
Die Suidwesters eet normaalweg ’n groot ontbyt. Dit is ’n vrolike en luidrugtige ete. Maar ná ontbyt raak dit stil en sal die jongste een, gewoonlik sy, opstaan en die Bybel aangee. Ou Paps se oë is ook nie meer wat dit was nie. Hy sal sy bril stadig uit die brilhuisie haal, dit opsit, afhaal en eers skoonmaak, en dan weer versigtig opsit. Moeder Saartjie sal die tafeldoek voor haar platstryk met haar hand en dan ingedagte die patroontjie op die tafeldoek natrek met haar ronde vingertjie …
“Juffrou! Het jy niks beters om te doen nie? Betaal ek jou om hier met oop oë te sit en staar?”
“Ek kyk na die blomme, meneer Kritzinger. Hulle is so mooi.”
“Wel, ek betaal jou ook nie om na die blomme te sit en kyk nie. As jy nie genoeg werk het nie, kan jy van die ander tiksters se werk ook doen.”
Sarie sug. Wat sal dit tog help om met so ’n ongepoetste buffel te probeer redeneer? Hy weet net so goed soos sy dat hy haar vanoggend nog geen werk gegee het nie. Sy maak elke dag haar werk klaar, al werk sy nou ook saans tot agtuur. Stadig laat sak sy haar hande op haar skoot en kyk hom stom aan.Hy verdwyn omgekrap in sy kantoor en Sarie staan traag op. Sy tel die skinkbord met koffie op en gaan sit dit op sy lessenaar neer.
Hy staan by die staalkabinet in die hoek van die vertrek en kyk nie eens om toe sy binnekom nie.
Regop gaan staan sy langs die lessenaar en wag. Hugo draai vererg om en sien haar daar doodstil, asof uit klip gekap, staan.
“Ja, wat is dit?”
“Is daar iets wat ek kan doen, meneer Kritzinger?”
Hugo gooi die lêer met soveel geweld op die lessenaar neer dat van die papiere uitgly en oor die blad skuif.
“Dat ek op dae soos vandag nog met so ’n … ’n irriterende vroumens opgeskeep moet sit! Ek wens …”
Die trane brand agter Sarie se ooglede. Sy weet nou nie watter kant toe nie. Een oomblik raas hy omdat sy niks doen nie en dan weer omdat sy iets wil doen. Verdwaas staar sy hom aan.
Hugo slaan woedend met sy vuis op die lessenaar en die lêer stamp die blompotjie met die twee geel margrietjies om wat sy vroeër daar neergesit het. Die water dam in ’n poeletjie op die blink glasblad op en sypel stadig onder die papiere in.
Verskrik ruk Sarie die papiere weg en staar hom grootoog aan.
“Vat die gemors van my lessenaar af!” Hugo skree die woorde woedend uit.
Vinnig druk sy haar sakdoekie op die nat kol en tel die blommetjies, wat nou slap en vermink eenkant lê, op.
Die trane glim blink in haar blou oë en haar keel trek vinnig toe. Sy klad egter eers die papiere wat nat geword het ook met die verspotte sakdoekie en stap dan styf en regop by die deur uit.
Die twee margrietjies druk sy by die ander in die potjie in haar kantoor in en bêre die leë potjie baie diep agter in haar lessenaar se laai.
Hartseer en ongelukkig gaan staan sy voor die venster. Die blou hemel wat plek-plek tussen die geboue uitloer, knipoog vriendelik vir haar en die geel sonskyn kom kruip versigtig om die hoekies om blink bane oor die lessenaarblad te gooi. Stadig kook die woede na die oppervlak en verdring alle ander gevoelens. Sy het net geprobeer om die dag vir hom ’n bietjie op te vrolik. Hy kom nors hier in en verskree en vertrap haar …
Die klokkie op haar lessenaar skril en sy tel gelate haar notaboek en potlood op. Sonder om te klop, stap sy in en gaan sit styf en gespanne op die stoel. Sy kyk nie een keer in die ongenaakbare, buffelagtige mansmens se rigting nie.
Hy begin toonloos en baie vinniger as gewoonlik dikteer. Sarie skryf so al wat sy kan, maar besef sy gaan die stryd verloor. Daar is te veel vreemde woorde en sy moet te lank konsentreer op die spelling.
“Kan u asseblief die laaste sin herhaal?” Haar stemmetjie is bang en bewerig.
Hugo laat sak sy kop in sy hande en Sarie kan sien hoe hy op sy tande kners om nie te gil van frustrasie nie.
Sy het darem nou ook genoeg van sy ongeskiktheid gehad. Sy het hom nog geen kwaad aangedoen nie. Sy het ook nie gevra om hier te werk nie. Hý is die een wat verleë is en as hy haar vandag afdank, haal sy die eerste vliegtuig huis toe. Sy lig dus haar ken en kyk hom sonder vrees aan.
“O! Ek wens daardie Ria van Heerden was al gesond!” praat hy sissend met homself.
“Ek ook, meneer Kritzinger.”
Hugo staar haar eers ongelowig aan en skud dan sy kop om seker te maak dat hy reg gehoor het. Sarie se blik skram nie een oomblik weg van syne nie.
“Wat sê jy?”
“Ek sê ek wens ook dat sy al gesond was, meneer Kritzinger.” Hy sug oordrewe, maar maak dan sy notas bymekaar en herhaal die laaste sin. Hierdie keer dikteer hy stadiger en kan sy die brief met gemak voltooi.
Nog nie een keer het hy haar bedank vir werk wat sy tot laat in die aand gesit en doen het nie; werk wat hy soms tot twee dae laat lê het voordat hy dit geteken het.
Beslis neem Sarie haar voor om nie weer een aand later as vyfuur te werk nie. Hy kan nou maak net wat hy wil; hy sien tog nie haar opoffering en moeite raak nie.
Vyfuur daardie middag pak sy dus op en ignoreer die brief en kontrak wat nog in die mandjie lê en wag om getik te word.
Die eerste wat Sarie die volgende oggend raaksien, is die brief wat met ’n dik, rooi pen gemerk is en bo-op haar tikmasjien neergesit is.
Haar moed sink in haar skoene. Dan het die grootbaas gisteraand kom werk en het hy nou juis die één brief wat sy nie getik het nie, nodig gehad.
Sy tik dus eers gou die brief en gaan sit dit op sy lessenaar neer, voordat sy koffie maak en dit ook daar gaan neersit.
“Juffrou, as ek vir jou werk gee, doen jy dit dadelik. Ek het hierdie brief gisteraand nodig gehad en dit was nie getik nie.” Hugo raas van die deur af sonder om te groet.
“Ja, meneer.”
Hugo kners op sy tande en storm na sy kantoor, waar die brief foutloos op sy lessenaar lê.
Die meisie met die blou oë kan hom ontstig. Hy weet nie wat dit met hom is nie. Hy wil net altyd met haar skoorsoek. Met haar werk skort daar niks nie. Dit is altyd netjies en korrek. As hy baie eerlik met homself wil wees, moet hy erken dat min jong meisies ’n nuwe kantoor so gou onder beheer sal hê. Hy gun homself egter nie tyd om hieroor na te dink nie. Hy is net onvergenoeg omdat Ria van Heerden juis nou sy sake deurmekaar moes kom krap terwyl dinge by sy huis ook nie vlot verloop nie.
Ingedagte skink hy vir hom koffie en kyk dan verbaas na die heerlike, vet beskuite wat netjies in ’n bakkie eenkant op die skinkbord staan. Dit is beslis tuisgebak. Wanneer laas het hy sulke beskuit geëet? Hy trek die bakkie nader en dompel een van die beskuite in die geurige koffie. Dit smaak heerlik!
Hy skuif agteroor en die eerste keer dink hy aan Sarie Wessels as mens. Hy wonder of sy dit self gebak het. Hy glo darem nie, sy het dit seker maar iewers gekoop. Hy eet nog een en ’n salige, tevrede gevoel kom lê in hom.
Die klokkie skril en Sarie kom vinnig by sy kantoor in, om met verbasing te sien dat hy al die beskuit opgeëet het. Sy gaan stil op die stoel sit en wag dat hy moet begin dikteer, maar hy beskou haar onderlangs en beduie dan ongeërg na die skinkbord.
“Dankie, dit was lekker.”
Sarie voel hoe haar mond oopgaan van skone verbasing. Sy skud haar kop ongelowig en probeer ’n stywe glimlag na haar lippe dwing.
“Het jy dit hier iewers gekoop?”
“Nee, my ma het dit gebak.”
“Bly jou ouers dan hier in die stad?”
“Nee.” Sarie sug en die verlate verlange kom lê in haar oë. “Nee … hulle woon in Suidwes.”
“O!” Hugo staar verbaas na die skugter oë wat nou so vol hartseer en verlange is. Die wit tande wat haar lip vasbyt, lyk soos blink pêreltjies en die kuiltjie in haar wang spring onweerstaanbaar.
Onverwags is hy sonder woorde en hy trek dus maar net sy werk nader en begin toonloos en egalig dikteer, maar die blou, hartseer oë bly heeldag voor hom.
Hy kyk die skraal, netjiese figuurtjie agterna toe sy by die deur uitstap en hy wonder hoekom sy dan hier is as sy so baie na haar mense verlang. Dit is seker maar geld wat haar verplig het om ver van haar geliefdes ’n heenkome te kom soek. Sy het darem naskoolse opleiding en is seker die geleerdste in die hele familie. Hy skud sy kop ongeduldig. Hy sal tog ’n nota maak dat hulle vir haar ’n bonus gee vir die tyd wat sy hier werk. Dit behoort vir haar heelwat te beteken.
Dit raak stil in die gebou en Hugo rek hom behaaglik uit. Hy is moeg. Dit was ’n lang, vermoeiende dag. Hy gaan ook nou maar halt roep. Hy is in elk geval so bekommerd oor Paul en Cynthia dat hy nie veel kan konsentreer nie.
’n Ruk later werp die sterk ligte van sy duur, Duitse motor ’n blink baan oor die pad en met verbasing sien Hugo hoe Sarie, toegeknoop in ’n bruin winterjas, onder die afdak van die bushalte uitkom en koes-koes teen die snerpende wind na die bus draf.
Hugo knip sy oë en kyk weer. Dit ís mos Sarie Wessels. Sou sy dan nou eers klaargekry het in die kantoor? Sy kon maar van die werk gelos het tot môre. ’n Fyn stekie van skaamte dring deur na sy hart. Hy het darem vanoggend onnodig ’n bohaai opgeskop oor die ou brief wat glad nie so belangrik was nie. Sy sal dit seker nie weer waag om ’n brief te laat oorstaan tot die volgende dag nie.
Hy trap die brandstofpedaal dieper in en haal sy skouers ongeërg op. Wel, sy het die geld nodig en moet dit maar op die harde manier verdien. Die skraal figuurtjie in die bruin jas kom druk egter kort-kort hardnekkig voor sy geestesoog in …
Klein Karltjie en Annemie kom hom vrolik tegemoet toe hy die voordeur vinnig agter hom toedruk.
“Hallo, oom Hugo!”
“Goeienaand, julle twee. Hoe gaan dit met ons groot seun en oom se oulike klein aspatat?”
“Oom Hugo, Karl baklei met my.”
“Maar sy is stout, oom Hugo. Sy …”
Hugo lag en tel vir Annemie op. Die skatlike twee kleingoed van sy broer het sommer diep in sy hart kom kruip.
“Vanaand kan ek nog saam eet. Ander aande slaap julle al.”
Hy trek sy jas uit en gooi dit oor die leuning van die rusbank. Dan stap hy na die kaggel en maak sy hande voor die knetterende vuurtjie warm.
“Is Pappa nog by die hospitaal?”
“Ja, oom Hugo. Pappa het gesê hy sal vanaand baie laat terugkom. Hy wil lank by Mamma bly.”
Annemie kom weer nader en sit haar armpies om sy lang been terwyl sy haar koppie styf teen hom vasdruk.
“Wanneer kom Mamma, oom Hugo?”
“Een van die dae, my skapie. Oom dokter gaan môre Mamma se seer uithaal en dan moet sy net so ’n rukkie in die hospitaal bly sodat sy heeltemal gesond kan word.”
“Oom Hugo, is Mamma baie bang?” Karltjie beskou hom skewekop met vyfjarige wysheid in die bruin ogies.
“Ek dink sy is ’n bietjie bang. Dit is hoekom Pappa vanaand by haar wil bly.”
“Meneer Kritzinger …” ’n Mollige, vriendelike vroutjie verskyn verskonend in die middeldeur.
“Ja, mevrou Visser?”
“Die kinders moet kom eet sodat hulle kan gaan slaap.”
“Ek sal sommer vanaand saam met hulle eet, mevrou. Ek dink hulle is ’n bietjie onseker omdat hul ouers nie een vanaand hier is nie.”
Klein Annemie hardloop met uitgestrekte armpies na die moederlike vroutjie, wat haar vinnig optel en styf teen haar vasdruk.
“Goed, meneer Kritzinger.”
Hugo dink met dankbaarheid aan mevrou Visser toe hy met die trap opstap om sy hande te gaan was. Sy is al die afgelope tien jaar sy huishoudster en kok. Dit is dus geen probleem om vir Paul en die kinders huisvesting te bied terwyl Cynthia hier in die hospitaal is nie.
Arme Paul, hy en Cynthia is tog so gelukkig en so lief vir mekaar. Hierdie operasie is vir hom soos die swaard van Damokles. Dit is ’n uiters delikate rugoperasie met ’n baie lang hersteltydperk.
Paul kon die kinders nie by sy skoonouers laat nie, aangesien sy skoonma self nie te gesond is nie. Cynthia wou ook bitter graag die kinders naby haar hê. Mevrou Visser is gelukkig heeltemal gewillig om na hulle om te sien terwyl Paul bedags by die hospitaal is.
Annemie se koppie knik oor haar bord en Hugo roep na mevrou Visser om haar maar in die bed te gaan sit.
Karltjie gesels soos ’n grootmens en wag totdat Hugo sy koffie klaar gedrink het voordat hy aankondig dat hy ook wil gaan slaap.
Hugo sit stil en alleen voor die knetterende vuurtjie. Hy moes ook lankal getrou het, sodat hy ook nou al kleingoed van sy eie kon hê. Alice Sullivan was juis verlede week weer hier in die Kaap vir ’n kort besoekie.
Geen vrou het hom egter al ooit betower nie. Hierdie groot liefdes is ook sommer bog, hy glo nie daaraan nie.
Hugo staar afgetrokke in die gloeiende kole. Hy sal seker die een of ander tyd die sakie ernstig moet oorweeg. Tot dusver was hy getroud met sy werk, en dit het hom voldoende plesier verskaf.
Hy dink halfhartig aan die vroue in sy sosiale kring, maar hulle is almal koud en gierig en hy sien nie vir een van hulle kans nie. Netnou beland hy onwetend in ’n valstrik vir die res van sy lewe en dan is sy nie eens bereid om vir hom ’n baba in die lewe te bring nie.
Dit is baie laat voordat Paul eindelik moeg en bekommerd huis toe kom.
“Hoe gaan dit met Cynthia?”
“Sy is moeg en baie bang, Hugo. Ek is so bekommerd.”
“Ag, alles sal regkom. Sy is by die heel beste chirurg in die land.”
“Ek weet, maar nogtans is hierdie dinge nie in ons hande nie.”
Hugo staan op en gooi vir Paul ’n drankie in. Paul neem dit met ’n afgetrokke “dankie” en staar dan weer bedruk en bekommerd voor hom in die vuur.
“Die kinders het al gaan slaap. Hulle kan die spanning aanvoel. Karltjie wil dan glad weet of Cynthia bang is.”
“Ek dink Cynthia is meer bekommerd oor die kinders as oor haarself.” Paul glimlag skeef.
“Sy is ’n goeie en wonderlike ma, Paul. Ek wonder of ’n mens nog van haar soort kry.”
“Ja.” Paul sug. “Sy is wonderlik. Ek weet nie wat ons sal maak as sy die dag nie meer hier is nie. Sy het so ’n sterk persoonlikheid en so ’n vriendelike, liefdevolle geaardheid.”
“Het jy al geëet, Paul?”
“Ja, sommer daar by die hospitaal.”
“Ek dink jy moet maar liewer gaan slaap. Môre lê daar vir jou ’n lang dag voor.”
“Hugo, ek wil nogmaals vir jou baie dankie sê vir die aanbod om hier te kan kom bly en die feit dat ek die kinders kon saambring. Dit beteken vir Cynthia geweldig baie.”
“Dit is alles in die haak, ou broer. Mevrou Visser is ’n juweel en sy weet net hoe om hulle te hanteer. Ek sien klein Annemie is klaar heeltemal versot op haar.”
Hugo kan nie aan die slaap raak nie. Paul se bekommerde gesig bly voor hom. Hy en Paul is tog baie geheg aan mekaar. Hulle verskil net drie jaar in ouderdom en het albei hul ouers nege jaar gelede in ’n motorongeluk verloor.
Paul is ’n medikus, maar hy het twee maande verlof geneem om tydens die operasie en hersteltydperk naby Cynthia te wees. Hugo kan Paul se kommer baie goed verstaan, want hy en Cynthia is baie lief vir mekaar en daar is so ’n mooi verhouding tussen hulle en die kinders.
’n Stil verlatenheid bekruip Hugo in die donker. Dit moet wonderlik wees om iemand te hê wat jou so liefhet soos Cynthia vir Paul. ’n Mens sal nie anders kan as om liefde en toewyding terug te gee nie.
Sy gedagtes dwaal na Alice Sullivan, maar hy kan haar nie in die rol van toegewyde ma en tuisteskepper sien nie. Sy is dol op plesier en partytjies. Miskien oordeel hy haar verkeerd. Sy is intelligente en aangename geselskap, en dalk het sy net die regte man nodig om haar te stimuleer …
Die wekker skril en met ’n skok spring Hugo uit die bed. Hy sal moet roer, want daar is vanoggend om nege-uur ’n direksievergadering. Hy wil nog voor die tyd ook ’n paar sakies op kantoor nagaan.
Vinnig stort hy en sonder om koffie te drink, vertrek hy.
Normaalweg eet hy nie ontbyt by die huis nie, aangesien hy soggens so vroeg al op pad is. Hy het dit ook al jare gelede vir mevrou Visser gesê, sodat sy nie so vroeg hoef op te staan nie. ’n Koppie koffie is heeltemal voldoende. Vroeër het hy sommer soggens iets by die kafeteria geëet, maar deur die jare het hy heeltemal afgeleer om ontbyt te eet.
Dit is dus vir hom baie aangenaam om soggens ’n skinkbordjie met heerlike, suiwer koffie en warm melk op sy lessenaar te kry. Hy moet tog onthou om vir mevrou Van Heerden te vra om dit ook te doen wanneer sy terug is.
Die afgelope paar oggende sit die klein Suidwestertjie dan glad vir hom beskuit ook op die skinkbord! Hy loer na sy beeld in die truspieëltjie en snork verontwaardig. Blouwildebees! Sy sal haar darem wat verbeel!
Die kantoor is stil en verlate toe Hugo instap. Ongeduldigheid kom kriewel op die krop van sy maag. Hy is nou regtig lus vir ’n koppie koffie en nou is die skepseltjie nog nie hier nie.
Onvergenoeg loer hy op sy horlosie en sien dat dit darem nou eers agtuur is. In alle regverdigheid kan hy nie verwag sy moet nog voor haar amptelike kantoortyd inval nie, maar die hele oggend voel nou sommer omgekrap en vaal. Ongeduldig krap hy tussen sy papiere om sy gegewens vir die vergadering bymekaar te kry.
Hy sien die deur se knop draai en dan skuif ’n ligblou agterstewetjie stadig om die deur. Sy draai haar lyfie versigtig sodat die skinkbord nie uit haar hande gly nie en konsentreer só dat sy hom eers agter die lessenaar sien sit toe sy al halfpad die vertrek in is.
“M … môre, meneer Kritzinger.” Verskrik kom sy tot stilstand en lag dan verleë. “Ek het nie geweet u is al hier nie, anders sou ek darem geklop het.”
“Dit sal die beste wees, juffrou. Ek kan dalk met kliënte besig wees.”
’n Dowwe rooi gloed sprei stadig oor Sarie se gesig en verleë sit sy die skinkbord op die tafel neer.
Hugo sien die bakkie beskuit en kyk half ongemaklik na die verleë, skaam gesiggie. Skielik skuif die beeld in die bruin jas, in die snerpende koue, weer voor sy geestesoog verby.
“Die beskuit is baie lekker, juffrou, maar ek sal jou graag daarvoor wil betaal. Ek kan darem nie jou beskuit opeet nie.”
Sy skud haar kop verbaas, ongelowig. “O, nee! Ek sal nooit geld daarvoor aanvaar nie. Ek het baie daarvan.”
“Wel, dit is vir jóú bedoel.” Hugo vroetel in sy agtersak vir sy beursie en Sarie staan verskrik agteruit.
“Asseblief, meneer Kritzinger. Ek kan dit nooit aanvaar nie. Ek het dit nie só bedoel nie. Ek … ek het regtig baie …” Sy lag verleë. “Ek meen beskuit, nie geld nie, maar nietemin … Meneer ken nie vir moeder Saartjie nie, sy bak altyd vir almal.”
Sy sê dit so asof hy regtig vir moeder Saartjie behoort te ken. Skielik wens hy dat hy haar tog geken het, vir haar en hierdie mooi kind met die stilte van die veld in haar blou oë.
Hy laat sy hand stadig sak en kyk diep in die helderblou oë. Sy is waarlik ernstig. Sy beskou dit as ’n belediging dat hy haar hiervoor wil betaal. Ongeërg haal hy sy skouers op en buk af om sy papiere uit sy tas te haal.
Sarie stap vinnig by die kantoor uit, die verleentheid twee brandende, rooi kolle hoog op haar wangbene.
Wat dink die man van haar? Dink hy werklik sy sal vir hom beskuit bring en dan verwag dat hy daarvoor moet betaal? Of dink hy dalk sy raak opdringerig omdat sy een dag blomme op sy lessenaar gesit het en toe vir hom van haar beskuit saam met sy koffie gegee het?
Sy draai ’n vel papier in die tikmasjien en staar moedeloos daarna. Die trane verdof alles voor haar en sy het baie lus en laat sak haar kop op haar arms en huil haar hart uit. Haar vingers rus liggies op die toetse terwyl sy verslae na die geel margrietjies kyk wat vanoggend nie meer so vars en vrolik lyk nie. Wat ’n snaakse mens is hy tog! Sy hele denke en bestaan draai om geld en werk. Dat hy sowaar die vermetelheid het om haar vir die beskuit te wil betaal! Hy is nors en afsydig en wil niks aan iemand anders verskuldig wees nie. Hy is seker bereid om haar ’n bonus te betaal vir die tydjie wat sy hier uitgehelp het, maar hy is nie bereid om net een keer dankie te sê dat sy saans ure oortyd werk en dan in die koue en donker met die bus moet huis toe gaan nie. Geld onthef hom blykbaar van alle verpligtinge.
Sy sug en haal haar skouers gelate op. Sy is al tien dae in hierdie kantoor en sy bid nou vuriglik dat mevrou Van Heerden tog net moet terugkom.
Die klokkie skril op haar lessenaar en sy stap onwillig na die groot kantoor.
Hugo dikteer vinnig en hou sy horlosie kort-kort dop. Sarie se vingers beweeg rats oor die papier, maar haar gedagtes loop ver paaie oor Suidwes se uitgestrekte vlaktes.
“Ek het ’n direksievergadering, maar ek sal net ná middagete terug wees op kantoor. Neem maar alle boodskappe en sit dit hier op my lessenaar neer.”
“Ja, meneer Kritzinger.”
Sarie werk rustig en ontspanne terwyl Hugo by die vergadering is. Sy wens dit kon meer dikwels gebeur.
Die oggend is nog nie halfpad nie, toe pak sy die klaar getikte briewe netjies op ’n hopie en maak haar tikmasjien toe. Haar werk is alles op datum, maar meneer sal seker netnou weer ’n klomp werk hier kom aflaai wat sy eers môreoggend sal klaarkry. Maar sy het reeds besluit dat sy nie meer saans later as agtuur gaan werk nie; sy is bang om so laat alleen by die bushalte te wag.
Die telefoon lui hard en sy rek ver oor om die gehoorbuis op te tel.
“Meneer Kritzinger se kantoor. Juffrou Wessels wat praat.”
“Ag, juffroutjie …” Sarie druk die gehoorbuis vas teen haar oor. Die stemmetjie aan die ander kant is kortasem en vol pyn.
“Ja, dame?”
“Dit is mevrou Visser hier … meneer Kritzinger se huishoudster. Ek … ek moet dringend met hom praat.”
“Hy is op die oomblik by ’n direksievergadering, mevrou Visser. Kan ek hom vra om u dadelik te bel sodra hy terug is?”
“Juffroutjie, dit is baie dringend. Kan jy hom nie maar vir my gaan roep nie?”
“Mevrou Visser …” Sarie fluister behoorlik in die gehoorbuis. “Ek los net hier af. Meneer Kritzinger se sekretaresse is siek en hy sal my vermoor as ek hom tydens die vergadering gaan steur.”
“Maar …” Sarie hoor hoe die vrou hardop steun.
“Kan ek nie dalk iets vir u doen nie, mevrou Visser?”
“Ek … ek het baie pyn, juffrou, en … en ek moet na die kinders kyk …”
“Mevrou, roep iemand anders na die telefoon sodat ons kan besluit wat om te doen.”
“Juffroutjie, ek is alleen in die huis … Dit is net die tuinier wat ook hier is.”
“Mevrou, wie is u dokter? Ek kan hom bel en vra om na u uit te kom.”
“Dokter Gründling …”
“Mevrou Visser, wat is die probleem? Het u ’n ongeluk gehad?” Die angstigheid slaan deur in Sarie se stem.
“Nee … nee, dit is net die vreeslikste pyn in my sy. Ek is al twee dae siekerig, maar nou het die pyn net ondraaglik geword. En die kinders …”
“Mevrou, bly naby die telefoon. Ek sal tog probeer om meneer Kritzinger in die hande te kry.”
Sarie plak die gehoorbuis op die mikkie neer en hardloop na die tiksterlokaal. Vinnig storm sy op juffrou Van der Walt af en praat dringend in ’n fluisterstem terwyl haar hande saam beduie.
“Wie is die kinders?” Die kommer trek juffrou Van der Walt se ogies behoorlik toe, sodat dit soos twee swart kraletjies deur die dik brillense na Sarie loer. “Ek weet nie, juffrou, maar die vrou klink baie ontsteld en vol pyn.”
“Ek weet dat mevrou Visser sy huishoudster is, al baie jare … maar van kinders weet ek niks nie.”
Juffrou Van der Walt neem Sarie aan die arm en stap saam met haar af in die gang tot by die direksiekamer.
“Jy sal maar moet klop en hom laat roep. Daar is geen ander uitweg nie. Ek wag hier langsaan vir jou.”
“Ag, juffrou, bly asseblief hier by my.”
“Nee, dit sal goed gaan. Jy kan niks anders doen nie. Hy sal jou kwalik neem as jy hom nie laat roep nie.”
Bewerig klop Sarie aan die swaar deur. Sy wag ’n rukkie en klop dan weer, hierdie keer ’n bietjie harder.
Die gemurmel van stemme is dofweg hoorbaar agter die swaar deur. Dan swaai die deur geluidloos oop. ’n Vriendelike, ouerige man, wat sy al vantevore in die gange opgemerk het, loer om die deur.
“Meneer, ek moet meneer Kritzinger dringend spreek.”
“Sekerlik … wie, moet ek sê, wil met hom praat?”
“Juffrou Wessels.”
“Verskoon tog, menere. Juffrou Wessels wil asseblief dringend met meneer Kritzinger praat.”
Sarie kan van die gemompel aan die binnekant aflei dat daar seker nou vreeslik onvleiende dinge van haar gesê word.
Sy staan handewringend voor haar op die dik mat en kyk, toe sy gesig skielik soos ’n donker wolk om die deur verskyn.
Hy trek die deur gevaarlik sag agter hom toe, vat haar stewig aan die arm en sleep haar die gang af, weg van die deur af.
“Wat is dit? As jy my vandag vir ’n onbenulligheid kom steur het, kan jy maar jou goedjies gaan inpak.”
Sarie sug, bang en bewerig. “Meneer …” Sy lek oor haar droë lippe.
Hy praat nie, staar haar net woedend en onvriendelik aan. Sy maak liggies keel skoon en probeer weer. “Meneer, daar het ’n mevrou Visser gebel. Sy klink baie siek. Sy sê … sy sê sy het geweldig pyn en … en sy is meneer se huishoudster en ek wou die dokter vir haar bel, maar sy praat van kinders … Ek weet nie mooi waaroor dit alles gaan nie, maar sy wou baie dringend met meneer praat.”
Hugo staar haar geskok aan toe sy stilbly en stap dan vinnig by haar verby na sy kantoor.
Sarie hardloop agterna en kom uitasem agter hom tot stilstand waar hy hulpeloos voor die telefoon staan.
“As meneer vir my die nommer gee, sal ek huis toe bel.”
Hy rits die nommer af en met verligting hoor Sarie mevrou Visser se pynvervulde stemmetjie aan die ander kant.
“Mevrou Visser, hier is meneer Kritzinger nou.” Sy gee die gehoorbuis met ’n kopknik vir hom aan.
Sarie sien die kommer op sy gesig in verslaentheid verander en sy wens dat hy meer van haar gehou het sodat sy kon aanbied om te help.
Hugo sit die gehoorbuis ná ’n rukkie asof in ’n dwaal neer.
“Is daar iets waarmee ek kan help, meneer Kritzinger?”
Hy antwoord haar nie, maar verdwyn in sy eie kantoor om omtrent dadelik weer te voorskyn te kom en by die deur uit te storm.
Juffrou Van der Walt se skraal gesig loer bekommerd om die deur. “Wat gaan nou hier aan?” Haar stem klink skoon angstig.
“Ek weet nie, juffrou. Hy is so vinnig hier uit … hy het niks gesê nie.”
Sarie is te bekommerd om uit die kantoor te gaan. Sy is bang Hugo het haar nodig of bel dalk en dan is sy nie daar nie. Etenstyd gaan koop sy dus vir haar ’n toebroodjie, wat sy sommer in die kantoor eet.
Sy is ook net terug, toe skril die telefoon en dit is Hugo se stem wat moeg en moedeloos oor die verbinding aangesweef kom.
“Juffrou Wessels, sal jy asseblief vir my al die werkverskaffingsagente bel en vra hulle moet vir my ’n huishoudster in die hande kry wat vandag nog kan begin? Sy moet baie betroubaar wees, want sy moet ten minste ’n maand lank my broer se twee kinders versorg. En sy moet kan kook.”
“Ja, meneer.” Sarie wag dat hy die gesprek moet beëindig, maar sy hoor sy harde asemhaling nog in die gehoorbuis. “Nog iets, meneer?”
“Nee, juffrou.” Sy stem klink ver en toonloos. “Ek sal probeer om oor ’n rukkie weer op kantoor te wees.”
