Читать книгу Sarah du Pisanie Omnibus 10 - Sarah du Pisanie - Страница 8
5
ОглавлениеSarie skrik wakker en lê ’n oomblik doodstil. Sy weet nie of sy gedroom het en of iets haar wakker gemaak het nie.
“Mamma!”
Dié keer hoor sy dit duidelik: die sagte gehuil van ’n kind.
Sarie spring vinnig op en gryp haar kamerjas wat oor die stoel lê. Kaalvoet hardloop sy na die aangrensende kamer. Klein Annemie sit regop en vryf verdwaas haar ogies. Sy huil harder toe sy vir Sarie sien en vryf haar magie.
“Wat is dit, Annemie?” Sarie gaan sit eenkant op die bedjie en skakel die bedlampie aan. Voordat sy haar hande na die kind kan uitsteek, word die meisietjie met die wit haartjies naar, bo-oor die beddegoed en haar nagkleertjies.
“Ag, my poplap, is tannie se ou kindjie dan siek?”
Die kind huil nou hard en Sarie tel haar vinnig op en draf met haar na die badkamer.
Sy laat haar oor die toilet staan, net ingeval daar dalk ’n laat uitgawe ook is en maak solank ’n waslappie nat om haar gesiggie ’n bietjie af te vee.
Bekommerd loer Sarie om haar rond. Sy het geen benul waar om medisyne in hierdie huis te kry nie.
Annemie drink die water wat Sarie vir haar gee, maar dan kramp die magie opnuut.
“Staan solank hier, tannie gaan net gou jou bedjie skoonmaak,” sê Sarie simpatiek en gee haar ’n sagte drukkie.
Sarie trek die beddegoed af en staan besluiteloos rond. Sy maak die kaste oop, maar sien nêrens skoon beddegoed nie. Dit moet seker iewers in ’n linnekas wees.
Sy tel die bleek, koue meisietjie op en trek vir haar skoon nagkleertjies aan, voordat sy haar in haar eie kamer in die groot bed toemaak.
“Tannie gaan nou eers vir jou ’n bietjie medisyne soek. Lê mooi stil hier in tannie se bed, hoor?”
Annemie se magie pyn ook nou, want die kleinding huil en kerm en hou haar magie vas.
“Ek gaan nou gou vir Pappa roep.”
Sarie staan besluiteloos in die gang. Watter een van hierdie kamers sou Paul s’n wees?
Wel, sy kan net by Paul óf Hugo uitkom, maar een van hulle sal nou moet kom help.
Sy tik liggies aan die deur naaste aan hare. Daar is egter geen reaksie nie en sy klop harder. Versigtig draai sy die knop. Daar is egter niemand in die kamer nie en sy beweeg met die gang af na die volgende deur.
Sy klop hard en dringend aan die deur. Sy sal een van hulle móét wakker kry, voordat Annemie weer naar word en haar bed ook in die slag bly.
“Meneer Kritzinger!” Sy roep gedemp maar dringend by die deur.
Ná ’n rukkie hoor Sarie ’n beweging in die kamer en sug van verligting. Sy bid woordeloos dat dit tog Paul moet wees wat agter hierdie geslote deur beweeg, maar dit is Hugo wat, groot en manlik in sy wynrooi kamerjas, die deur oopmaak.
“Ja?” Hugo kyk verbaas na die deurmekaar skepseltjie in die blou kamerjas. Sy lyk kleiner as gewoonlik met haar kaal voete en baie, baie jonk en onskuldig.
“Dit is Annemie. Sy is siek en ek weet nie waar om medisyne en skoon beddegoed te kry nie.”
Hugo antwoord haar nie, maar stap vinnig voor haar uit na die kinders se kamer. By die deur keer Sarie en beduie na haar kamer.
“Ek is bevrees sy het haar beddegoed bemors en ek het haar in my bed gesit.”
Hugo sak langs die bleek Annemie op die kant van die bed neer. “Wat is dit dan, kleintjie?”
Annemie begin huil en vryf haar magie.
Sonder verskoning gryp Sarie haar vinnig voor Hugo weg en hardloop net betyds met haar na haar eie badkamer.
Hugo loer verskrik om die deur. “Ek sal Paul gaan wakker maak. Hy is ’n mediese dokter en sal weet wat om te doen.”
“O, asseblief, meneer Kritzinger! Ek kry haar só jammer.” Sarie sit op die bad se rand en vryf die blonde haartjies weg van die klam voorkoppie af.
Hugo voel iets soos teerheid in hom roer. Die pragtige, intieme toneeltjie in die onsmaaklike omstandighede maak hom onverwags week. Hy draai om en verdwyn in die donker gang om vir Paul te gaan roep.
Minute later storm Paul verskrik by die badkamer in. Annemie is bleek en pap en lê styf teen Sarie se skouer. Hy vat sy fyn ou dogtertjie met soveel teerheid by haar dat Sarie die trane agter haar ooglede voel brand. Vinnig ondersoek sy lang doktershande haar terwyl die kommer sy gesig in diep plooie vou. Die kommer op die groot man se gesig ontstel Sarie en haar stem is sag en paaiend. Sy kom nie eens agter dat sy hom op sy naam noem nie.
“Sy het seker maar iets geëet, Paul. My broer se tweetjies word baiekeer so. Môre weet hulle nie eens meer dat hulle vannag siek was nie.”
“Ja, dit is seker maar so. ’n Mens skrik net groter as dit jou eie kinders is … veral nou met Cynthia.” Paul glimlag verleë.
Hy lê vir Annemie weer op Sarie se bed neer en stap na sy kamer om sy tassie te kry. Dan gee hy haar ’n inspuiting wat haar gou lomerig maak.
“Ek sal môreoggend vir haar medisyne laat huis toe stuur.”
“Dankie, Paul. Ek sal bly wees as jy my kan wys waar ek goedjies soos ontsmettingsmiddel, pleister en sommer sulke alledaagse medisyne kan kry, dan hoef ek jou nie heeldag daaroor lastig te val nie.” Sy trek die komberse oor Annemie en druk dit styf om haar vas. “So ja, nou gaan my kleinding lekker slaap, hoor?”
“Maar sy kan nie hier by jou slaap nie, dit sal te ongemaklik wees!” Paul kyk bekommerd na haar.
Sarie glimlag net gerusstellend en draai na Hugo. “Meneer Kritzinger, kan u vir my wys waar die skoon beddegoed gebêre word?”
Hugo vryf verward deur sy hare. “O aarde! Ek weet nie.”
Sarie lag en onverwags voel sy lus om die groot man styf teen haar vas te druk. As hy net nie altyd so nors en buffelagtig was nie, sou hy ’n heel skaflike ou gewees het.
Saam stap hulle deur die lang gang en maak kaste oop totdat hulle by die kas met die linne kom. Soos twee samesweerders glimlag hulle breed toe hulle eindelik op die netjiese stapeltjies linne afkom.
Hugo bly verdwaas alleen in die gang agter toe Sarie se kamerdeur sag agter haar toegaan.
Wat ’n pragtige meisie met haar groot, blou oë wat ’n naar meisietjie met soveel teerheid teen haar kan vasdruk! En nou is sy nog bereid om hierdie tyd van die nag te gaan beddens skoon oortrek, glimlag sy selfs stralend daaroor asof … asof dit hoegenaamd geen moeite is nie!
Soos Sarie voorspel het, is Annemie die volgende oggend ’n bietjie bleek, maar daar is geen teken meer van die naarheid nie.
Die kinders is soet en Sarie geniet dit terdeë om saam met hulle op die groot grasperk te baljaar. Sy het vir haar ’n sweetpak aangetrek en rits uitgelate saam met hulle rond tot elfuur, toe sy vir hulle tee en toebroodjies gaan maak.
Karltjie het ’n inkleurboek en kryt en hulle sit heerlik en ontspan op die sonstoep. Sarie sit soos ’n ware moedertjie diep in die skommelstoel en brei, terwyl die kinders op die mat speel.
“Mensig, maar dit lyk darem gesellig!”
Verskrik kyk Sarie op, vas in die oë van ’n wildvreemde man wat hulle glimlaggend vanuit die deur staan en dophou.
“Oom Anton!” Die kinders spring wild op en storm op hom af. Hy swaai eers vir Karl wild in die lug voordat hy vir Annemie opraap en hoog bokant sy kop swaai.
“Oom moet oppas, sy het laas nag haar hele bed vol opgespoeg.”
“Karltjie …” Sarie keer laggend vir ’n verdere relaas en stap met ’n uitgestrekte hand na die besoeker. “Ek is Sarie Wessels.”
“Ek is Anton Kruger, Cynthia se broer en hierdie twee se oom.”
“Kom sit, meneer Kruger, dan gaan haal ek vir u ook tee.”
“Dit sal heerlik wees, dankie.”
Toe Sarie terugkom met die tee, sit Anton gemaklik agteroor op die bank met ’n kind aan elke sy.
“Waar pas jy in die prentjie, juffrou?”
Sarie lag. “Jy sal tog nooit glo as ek jou vertel nie. Maar ek is ’n noodgeval! Mevrou Visser het siek geword en toe trek meneer Kritzinger my uit die swart keil op.”
Anton skater dit uit van die lag. “Ek wens ek kon sulke hasies uit my hoed trek.”
Anton kuier tot middagete en maak geen aanstaltes om te loop nie, sodat Sarie hom noodgedwonge vir ete moet nooi. Sy weet nie wat Hugo Kritzinger in sulke omstandighede van haar verwag nie en sy doen maar wat sy goeddink.
Ná ete gaan sit Sarie die kinders in die bed vir ’n kort middagslapie en gaan trek dan eers vir haar ’n fleurige rok aan voordat sy haar weer by Anton Kruger op die sonstoep aansluit.
Hulle gesels ’n rukkie, maar dan loer Anton op sy horlosie en staan traag op.
“Ek wil net gou besoektyd by Cynthia ’n draaitjie maak. Ek is net ’n week in die stad en wil haar maar soveel moontlik sien. My ouers is nie meer jonk nie en my ma is self siekerig – sy is so bekommerd oor Cynthia en sal graag eerstehandse nuus wil hê.”
“Ek verstaan dat sy omtrent ’n maand in die hospitaal moet bly.”
“Ja, tot dusver het alles darem baie goed afgeloop. Ek het vanoggend daar ingeloer. Die arme Paul is in ’n dwaal. Hulle tweetjies is tog vreeslik erg oor mekaar.” Anton trek sy baadjie aan en loer ondeund na Sarie. “Ek sal moet gaan, maar ek sien jou vanaand weer. Ek gaan myself nooi vir ete, so wees gewaarsku.”
“As dit van my afhang, is jy baie welkom.” Sarie lag saggies.
“Maar jy is nie seker wat Hugo sal sê nie?”
Anton lag vir die verleë trek op Sarie se gesig. “Ek ken hom self nie baie goed nie, maar hy is vir my so anders as my ou swaer, Paul.”
“Toe, jy moet nou ry, anders is jy laat.”
Sarie voel ongemaklik. Sy wil Hugo darem nie met die wildvreemde man bespreek nie.
“Tot siens. Ek sien jou vanaand. Ek gaan jou nog een aand kom steel om saam met my te gaan eet en ’n bietjie te dans.”
Sarie glimlag stralend. Dit is so lekker om met mense wat van snobisme gestroop is, te gesels. Anton is dierbaar en staan met sy twee voete baie vas op hierdie aarde. Sy wuif hom dus vrolik toe terwyl hy vinnig die trap afdraf.
Die kinders is vol energie ná hul middagslapie. Hulle wil met krag en geweld weer buite op die gras gaan speel. Sarie knip hul speletjie egter kort, want sy wil hulle nie graag blootstel aan die koue wanneer die sonnetjie begin watertrek nie.
“Kom liewer saam met my kombuis toe. Dit is lekker warm daar en ek moet nou gaan kos maak vir vanaand.”
Die kinders laat hulle maklik ompraat en klim elkeen op ’n hoë kombuisstoeltjie wat teen die tafel staan.
Sarie het vir Gladys vroeg laat loop. Die ou bietjie groente wat voorberei moet word, kan sy self skil.
Karltjie sê vir Sarie rympies op en sy lag toe hy vashaak.
“Jy moet dit liewer sing, man, dan onthou ’n mens dit baie beter.”
“ ’n Mens kan mos nie ’n rympie sing nie.”
“ ’n Mens kan!” Sarie hou tyd met die mes waarmee sy die aartappels skil. “Dis ’n trein wat loop op ’n ysterspoor. Sy klakklak kan jy van ver af hoor …”
Karltjie beskou haar skewekop en die grootogige bewondering het niks met haar mooi, soet stem te make nie.
“As ek eendag groot is, sien julle my as die man wat daardie swart perd ry …” Sarie beduie vir hom. “Kom sing saam: as ek eendag groot is, sien julle my as die man wat daardie swart perd ry …”
Karltjie sing voel-voel, maar Sarie sing met soveel oorgawe en gebare dat hy in ’n ommesientjie uit volle bors saamsing.
Annemie beskou hulle ernstig en begin dan saamsing, al verstaan sy net hier en daar ’n woord.
Sarie lag vrolik. “Ek sal eendag my kitaar by die woonstel gaan haal, dan kan ons lekker sing.”
“Ja, tannie Sarie!” Karltjie spring van opgewondenheid. “Dan dans ons ook só.” Hy swaai sy lyfie soos hy die popsangers op televisie gesien doen het en Sarie skater dit uit van die lag.
Karltjie, wat nou die woorde van die liedjie ken, is glad nie van plan om nou al op te hou nie. Sarie moet dus van die trein op die ysterspoor sing saam met die aartappels, die groenboontjies en die patats, en saam met die sous wat oor die gebraaide skaapboud kom, loop hy sakke-pakke op die ysterspoor.
“Kom ons sing ’n slag iets anders.” Sarie kyk moedeloos na Karl, wat die rympie die soveelste keer weer van voor af begin. “Wat van … e … Eendjies, eendjies stap in ’n ry?”
Die kinders is dadelik gewillig.
Sarie stoot vir Karl agter haar rug in en sit sy handjies op haar heupe.
“Vat jy nou vir boeta ook so, Annemie. Reg? Nou trap julle so!” Sy gee kort treetjies met dwarsvoete en swaaiheupe en uit volle bors sing die drie van die eendjies wat in ’n ry stap.
“Een, twee, drie, vier stap hul verby …”
Sarie se stem tril op die “vier” toe hulle ’n draai bo in die kombuis maak. “Links, regs …” Haar stem raak skielik sagter en eindig in ’n hees gefluister toe sy stadig tot stilstand kom.
Paul, Hugo en Anton staan in die kombuisdeur met stomme ongeloof op hul gesigte en Sarie sou wat wou gee om te weet wat daardie afkeurende optrek van Hugo se wenkbroue beteken.
Karltjie se handjies is nog steeds op Sarie se heupe en hy loer soos ’n koekoek uit ’n horlosie om haar.
“Pappa!” Die kinders storm by haar verby.
Paul tel vir Karl op en Hugo gryp vir Annemie, wat op haar kort beentjies nader kom, en tel haar hoog bokant sy kop op.
“Pappa, tannie Sarie is so slim, sy kan enigiets sing. Sy sing van die trein wat op ’n ysterspoor loop en … en sy sê sy sal haar kitaar gaan haal, dan kan ons nog al die ander versies in die hele wêreld sing!” Karl is so opgewonde dat hy aanmekaar praat, sonder om eens een keer asem te skep.
Sarie staan verleë met die vadoek in haar hande. Sy weet nie waar om te kyk nie – sy het die mans nooit gehoor inkom nie.
“Ek … e … ek is jammer. Ons het julle nie gehoor nie.”
“Julle sou ons ook nie kon hoor nie. Julle lawaai te veel. ’n Mens kon julle al in die rylaan hoor.”
Hugo klink so vererg dat Sarie haar trane met moeite wegsluk. Dit sal nou weer haar geluk wees dat hy juis op hulle moet afkom terwyl hulle “Eendjies, eendjies stap in ’n ry” speel.
Anton lag egter vriendelik. “Dit was baie mooi, Sarie. Ek wil ook kom saamsing wanneer jy jou kitaar gaan haal het.”
“Ken jy dan vir juffrou Wessels?” Hugo kyk hom verbaas aan, die een wenkbrou sarkasties gelig.
“Ons het mekaar vanoggend ontmoet. Sarie was so vriendelik om my vir ete te nooi.”
Hugo bekyk haar opsommend terwyl die hoeke van sy mond sarkasties aftrek.
Sarie vererg haar onmiddellik. As hy nie daarvan hou dat sy mense vir ete nooi nie, moet hy so sê. Anton is sý broer se familie en sy sou van haar huishoudster verwag het om gasvry te wees. Sy draai vinnig om en stap na die wasbak, waar sy haar besig hou. Toe dit stil raak agter haar, draai sy stadig om. Die mans is terug sitkamer toe en het die kinders saamgeneem.
Dit is nou eers sesuur. Sy wonder of hulle koffie wil hê en of hulle hierdie tyd van die dag ’n drankie sal drink.
Sarie staan besluiteloos in die middel van die groot kombuis. Sy het nie die moed om nou na die sitkamer te gaan en vir hulle te gaan vra of hulle wil koffie hê nie.
“Juffrou Wessels?”
Sarie wip soos sy skrik en spring verskrik om. “Ja, meneer?”
Hugo kyk haar verbaas aan. Sou sy nou werklik so diep ingedagte gewees het dat sy hom nie gehoor aankom het nie? “Meneer Kruger eet ook vanaand hier. Sal dit in orde wees?”
“Ja … ja, seker. Hier is genoeg kos.”
“Kan ons so agtuur … nee, liewer halfagt, eet, sodat die kinders saam met ons kan eet?”
“Ja, seker.”
“Dankie.” Hy draai om, maar sy roep hom vinnig terug.
“Meneer Kritzinger!” Hy draai stadig om en beskou haar afwagtend sonder om te antwoord. “Wil julle nou koffie drink of …?”
“Nie vanaand nie, dankie. Hulle is besig met ’n drankie daar binne, maar ’n ander aand miskien.” ’n Fyn glimlaggie haak om sy mond.
Sarie sluk swaar en die besef dring stadig tot haar deur dat sy hom ongelowig aanstaar. Eers toe hy sy kop skeef draai en haar met ’n ondeunde vonkeling in sy oë aankyk, kyk sy vinnig weg en vroetel senuweeagtig met die vadoek.
Hugo stap diep ingedagte terug na die ander. Sou hy dan werklik so onvriendelik en gemeen wees dat ’n eenvoudige woordjie van dank haar so verbaas na hom laat kyk? Meteens is sy hele siening van die lewe vir hom verkeerd. Skielik maak dit nie meer saak hoeveel geld iemand het nie. As hy na Paul kyk wat so gelukkig getroud is, wat nie geld ontsien om vir Cynthia weer gesond te kry nie … En hierdie meisiekind wat ’n mens so opreg kan aankyk, wat bereid is om te kom kos kook en kinders oppas … Iewers langs die pad het hy sy sin vir waardes verloor en dit is tyd dat hy daarna begin soek.
Paul kyk verbaas op toe Hugo alleen by die sitkamer inkom.
“Ek het gedink jy het vir Sarie gaan haal om ’n drankie saam met ons te kom drink.”
Skaam laat Hugo sy kop sak en hou hom baie besig met die kole in die kaggel. Dit is wat hy nou net aan homself probeer verduidelik het: dat so iets nie eens by hom opgekom het nie. Vir hom is sy nog altyd ’n werknemer, die huishoudster, al bewys sy hom ook ’n guns. Skielik verafsku hy homself. Watse soort mens is hy dan? Sinies? Snobisties?
“Karltjie, draf gou en gaan sê vir tannie Sarie sy moet hiernatoe kom.” Paul tel vir Karl van sy skoot af en met ’n liefdevolle tikkie op die sitvlak stuur hy hom by die deur uit.
Sarie kom vinnig met Karltjie aan die hand by die deur in. “Ja, meneer?” Sy kyk direk na Hugo, maar dit is Paul wat opstaan en haar aan haar arm tot by die stoel neem en liggies daarin druk.
“Kom drink iets saam met ons. Die kos kan seker ’n rukkie sonder jou klaarkom.”
Sarie kyk verskrik na Hugo. Hy sal nou natuurlik weer afkeurend frons en dit maak haar seer. Sy wil nie hê hy moet haar so uit die hoogte aankyk nie.
Dit is egter Hugo wat na die drankkabinet stap en oor sy skouer vra: “Wat sal jy drink, juffrou Wessels?”
Sarie sluk en sak stadig in die groot gemakstoel neer. “Ek weet nie … ek is maar ’n swak drinker …”
“ ’n Bietjie sjerrie?”
“Ek sal liewer ’n koeldrankie drink, dankie.” Sarie voel verleë en weet sommer dat dit onvanpas is, maar sy sal stik as sy nou enige soort alkohol moet drink.
Hugo gooi vir haar koeldrank in ’n glas en oorhandig dit aan haar. Haar vingers raak ’n oomblik baie liggies aan syne. Die bloed stoot vinnig in haar wange op en sy laat amper die glas val toe sy sy donkerbruin blik op haar voel brand.
Anton kom sit in die stoel langs haar en gesels vrolik en opgewek, en verbreek sodoende die spanning wat stewig om haar maag kom vasknoop het.
Uit die gesprek kan sy aflei dat Anton nog ongetroud is en as skakelbeampte by ’n groot fabriek in Johannesburg werk. Dit lyk nie juis of Hugo oorloop van liefde vir Anton nie, maar hy loop in elk geval nie juis oor van liefde vir enigiemand nie.
Sarie loer onderlangs na Hugo, wat nou weer geweldig frons en diep in die kaggelvuurtjie staar. Sy wens sy kon hom ’n paar maande by hulle op die plaas kry. Haar pa en broers sal sy snobisme en hooghartigheid so gou uit hom wikkel dat hy nie eens daarvan sal weet nie. Hulle is ’n klomp ongeneeslike terggeeste; dit neem hulle net ’n dag om ’n mens van alles wat vals en aansitterig is, te stroop en jou te laat soos die Goeie Vader jou bedoel het.
Sarie drink haar koeldrank tydsaam klaar en sit dan haar glas op die tafeltjie neer. So ja, nou het sy haar sosiale plig gedoen, besluit sy.
“Sal julle my asseblief verskoon? Ek wil net gou die kinders gaan bad sodat ons vroeg kan eet.” Sy tel vir Annemie op en vat Karl se handjie.
“Kan ons weer van die trein in die badkamer sing, tannie Sarie?”
Sarie byt haar lip vas om die kielierige krieweltjie in haar keel te stuit. “Nee, ek dink nie so nie. Ons raas te veel.”
“Ag, toe, tannie! Ons kan net vir Pappa sing, saggies …” Hy hou sy handjie uitnodigend na Paul uit. “Kom saam, toe, Pappa.”
Paul staan laggend op en vat vir Annemie by Sarie.
“Nou toe kom, dan kan ek sommer vir tannie Sarie help om julle gebad te kry.”
Hugo kyk vererg na Paul. Wat sal nou met hom aangaan? Hy het nog nooit gesien dat Paul vir Cynthia met die kinders help nie. Paul het self ’n groot huis en hordes huishulpe – dit is nie nodig dat Cynthia of hy na die kinders kyk nie.
Paul draai die krane oop terwyl Sarie die kinders uittrek.
Met ’n sagte lig in sy oë kyk hy na Sarie wat die kinders met soveel liefde hanteer. Hulle is nie eens haar eie nie! Sy sal ’n wonderlike ma wees.
Paul sug diep. Hy verlang na Cynthia. Hy is so min by die huis dat hy haar nog nooit so met die kinders gesien speel het nie. Nou eers besef hy wat hy homself al die tyd misgun het. Hy sal meer tyd moet maak vir sy gesin, anders sal hy ook eendag besef dat sy kinders groot is en dat hy hulle nooit geken het nie.
Karltjie klim self in die bad en Paul smeer die waslappie vol seep. Sarie tel vir Annemie op nadat sy haar onderhempie oor haar koppie getrek het.
“Nou toe kom, juffroutjie.”
Sarie voel skaam om in so ’n intieme toneeltjie saam met Paul in die beperkte ruimte van die badkamer vasgedruk te word.
“Paul!” Hugo staan breed en fronsend in die badkamerdeur.
Paul hoor hom nie dadelik nie en draai laggend Karltjie se kop na hom toe.
“Kom, ou kêrel, nou die ore …”
“Paul! Daar is telefoon vir jou.” Hugo se stem klink so vererg en onvergenoeg dat Sarie liewer nie opkyk nie, maar Annemie se nek en oortjies bykom. “Dit is die hospitaal.”
Paul kom vinnig orent, droog sy hande haastig aan die handdoek af en storm by Hugo verby sonder om ’n woord te sê.
Hugo staan ’n oomblik stil in die deur en kom dan met een lang tree tot by die bad waar hy op sy knieë neersak. Beslis rol hy sy hempsmoue op.
“As jy nou vir my sê wat nog nie gewas is nie, Karltjie, help ek jou gou.”
Sarie kyk nie in sy rigting nie, maar skrop ywerig Annemie se voetjies wat reeds pienk en silwerskoon is.
“Ek het klaar gebad, oom Hugo, maar tannie Sarie het gesê ons kan nog sing van die trein wat op die ysterspoor loop.”
“Ek het nooit so iets gesê nie, Karl!”
“Is, tannie Sarie.”
Bloedrooi soek Sarie na die groot handdoek om vir Annemie in toe te draai.
“Ons … e … ons sal môre weer sing.”
Hugo sukkel om nie hardop uit te bars van die lag nie. Sy bruin oë is vol duiweltjies en Sarie sien hoe die spiertjie langs sy mond vinnig trek.
“Julle kan maar sing. Ek sal dit nogal graag wil hoor.” Hugo se stem is tergerig en vol pret.
“Hoor jy, tannie Sarie?”
“Nee! Môre, wanneer ons alleen is, kan ons weer sing. Meneer Kritzinger sê ons raas.”
“Is nie, tannie Sarie. Ons raas mos nie, nè, oom Hugo?”
“Nee, julle sing baie mooi.”
“Sies, meneer Kritzinger, jy maak my nou baie skaam.”
Hugo staan stram op en kyk af in die helderblou oë wat syne skaam probeer ontwyk.
“Ek … ek het net die kinders probeer besig hou. Hulle … hulle raak so gou verveeld wanneer dit so koud is buitekant.” Behendig draai Sarie die blonde meisietjie in die groot wit handdoek toe. Sy stap vinnig by die deur uit om die kleinding op haar bedjie neer te sit.
Vinnig vryf sy die sagte liggaampie droog en bly so lank moontlik kop onderstebo om nie in Hugo se rigting te kyk nie. Hugo droog vir Karltjie tydsaam en al geselsend af en help hom onhandig om sy nagkleertjies aan te trek.
“Ek sal regkom, meneer Kritzinger. U hoef regtig nie te help nie.”
Hugo kry nie kans om haar te antwoord nie, want Karltjie val vinnig weg: “Tannie moenie meneer Kritzinger sê nie, tannie moet oom Hugo sê.”
“O!”
Sarie byt haar lip styf vas sodat die histeriese giggeltjie nie moet uitborrel nie. Sy wonder wat hy sal sê as sy skielik vir hom oom sê!
“Tannie Sarie, wanneer gaan jy jou kitaar haal?”
Sarie wens sy kan die handdoek in die praatsieke Karltjie se mond stop. Hy kan darem dinge op die onmoontlikste tye sê. Sy maak asof sy hom nie hoor nie, maar dit is Hugo wat met ’n stem vol lag na haar draai.
“Hy vra wanneer jy jou kitaar gaan haal, juffrou Wessels.”
“O, oom Hugo is darem dom! Pappa en oom Anton sê vir haar Sarie, dit is net oom wat dit nie weet nie.”
“Jy is glad te slim, mannetjie.” Hugo raps hom speels met die nat handdoek. “Jy kan maar solank afdraf na jou pa toe, ek sal vir Annemie bring.”
Karl laat hom ook nie twee keer nooi nie en draf vinnig by die deur uit.
Sarie borsel Annemie se lang, blonde haartjies klaar. “Daar’s hy! Nou lyk jy soos ’n prentjie op ’n koekblik.” Sy soen haar liggies op die voorkop. Dan kom sy vinnig regop en kyk skielik op, vas in Hugo se donker, ondersoekende oë.
“Jy kon maar saam met Karltjie gesing het … Sarie.”
Verleë draai sy die borsel om en om in haar hande, haar blik vasgenael op die mat by haar voete. Sy gee nie om as hy haar ignoreer nie, maar hy moet net nie met haar spot nie. Van kleins af het sy ’n hekel aan ’n spottery.
Hugo lag saggies vir die bekoorlike prentjie van die verleë mensie hier voor hom en buk dan af om vir Annemie op te tel. “Ek sal môre vroeg huis toe kom, dan kan ons jou kitaar gaan haal,” belowe hy plegtig, terwyl sy steeds sy oë vol tergduiweltjies vermy.
Hugo wag galant by die kamerdeur dat Sarie eers verbykom, dan trek hy die deur sag agter hulle toe.
