Читать книгу Sarah du Pisanie Omnibus 10 - Sarah du Pisanie - Страница 7
4
ОглавлениеSarie sit met die gehoorbuis in haar hand toe Hugo omtrent ’n uur later die kantoor binnestorm.
“Het jy iemand gekry?”
“Ek het almal gebel, meneer.” Sarie skud haar kop ontkennend. “Daar is vir elke beroep iemand beskikbaar, buiten ’n huishoudster.”
“Gee hier.” Hy gryp die gehoorbuis uit haar hand en Sarie druk ongeërg die lys met name en telefoonnommers vorentoe.
“Ek sou daardie een …” en sy beduie met haar potlood na ’n naam derde op die lys, “teruggebel het. Daar bestaan ’n vae moontlikheid dat hulle iemand kan kry.”
Hugo skakel die nommer en trommel met sy vingers op die lessenaar terwyl hy wag dat iemand antwoord gee.
“Ek doen navraag in verband met die huishoudster waaroor my sekretaresse gebel het. Het julle al iets uitgevind?”
Sarie sien hoe die frons op sy voorkop verdiep.
“Watse soort organisasie is julle dan dat julle ’n mens nie eens met iemand in so ’n eenvoudige beroepsrigting kan help nie?”
Hy luister nie verder na die persoon se verduideliking nie, maar plak die gehoorbuis ongeskik op die mikkie neer.
“Is … is dit iets ernstigs, meneer?”
Hugo knik. “Akute blindederm. Sy sal dalk ’n maand lank nie weer kan werk nie.”
Hy kap met sy vuis op die lessenaar uit magtelose, ongeduldige frustrasie. “Dit is net die kinders …”
Hugo stap na sy kantoor en gaan sit agter sy groot lessenaar met sy kop in sy hande, ’n toonbeeld van moedeloosheid.
Sarie maak vinnig ’n bietjie koffie en stap dan met die skinkbordjie na hom toe. Sy sit die skinkbord op die lessenaar neer en skink self vir hom ’n koppie koffie, wat sy stil voor hom neersit.
“Meneer Kritzinger, al die werkverskaffers sê dat hulle ’n hele paar sekretaresses het …”
“Ek het nie ’n sekretaresse nodig nie, maar ’n kok en huishoudster wat na die kinders kan omsien!” Hy kreun vererg.
Sarie se moed wil haar begewe, maar sy druk deur. “Ek … ek kan kook, meneer Kritzinger.”
Hugo kyk verbaas op in die helderblou oë wat hom so reguit en opreg aanstaar. Hy antwoord haar nie, maar slaan net magteloos met sy hand op die lessenaar. Sarie dink dat hy haar dalk nie gehoor het nie en herhaal skamerig: “Ek kan regtig kook, meneer Kritzinger. As u regtig nie ’n ander uitweg sien nie, kan u ’n tydelike sekretaresse deur middel van die werkverskaffingsagent in diens neem en ek kan vir u huishou totdat u iemand anders kan kry …”
“Jy is tog seker nie ernstig nie, juffrou?” Ongelowig, onbegrypend staar Hugo na die skraal skepseltjie met die los bollatjie op haar kop.
“Wel, darem gewillig!” Sarie strek haar tot haar volle lengte uit en staar hom uit die hoogte aan.
“Nee, nee, ek kan dit nooit doen nie.” Hugo skud sy kop ongelowig en staar dan weer nors voor hom uit.
Sarie haal haar skouers ongeërg op. Haar mond en sagte hart het haar amper weer in ’n ding laat beland. Gelukkig lyk dit darem nie of hy daarvoor kans sien nie. Maar sy is net soos haar ma, altyd gewillig om te help; al is dit ook tot nadeel van haarself. Sy draai om en stap kop in die lug na die deur.
“Juffrou!”
“Ja, meneer?” Sarie draai stadig om.
“Juffrou … e … al kan jy net vir my na die kinders kyk totdat … totdat ons ’n ander plan kan maak … Ons kan maar smiddae in ’n restaurant gaan eet …”
“Meneer Kritzinger, ek kán kook.” Sarie kom stadig nader, haar gramskap klaar weer vergete. “Ek is ’n beter kok as wat ek ’n sekretaresse is. Hoeveel kinders is daar? Ek … ek sal dalk nie baie van hulle kan hanteer nie …”
“Net twee, juffrou. Hulle is drie en vyf jaar oud. My broer se kinders. Hul ma is in die hospitaal hier in Kaapstad vir ’n baie delikate rugoperasie en my broer wil soveel moontlik by haar wees. Sy wil ook graag die kinders hier naby haar hê.”
Hy kyk nie na Sarie nie, maar sy weet dat dit vir hom bitter moeilik is om vir haar ’n guns te vra.
“Twee sal ek kan hanteer, maar sal meneer regkom hier in die kantoor? Ek bedoel …” Sarie gee hom haar sonskynglimlag wat tot diep in haar oë kruip.
Hugo kyk stadig op en sy oë is meteens nie meer so kwaai en veroordelend soos gewoonlik nie. Hy was teenoor hierdie meisiekind nog net ongeduldig en ongeskik, en nou bied sy aan om hóm te help!
“Juffrou Wessels, ek sal jou ’n dubbele salaris betaal solank jy my by die huis uithelp.”
“Dit sal nie nodig wees nie. Ek sal net nie graag my verlof hiervoor wil inboet nie. Ag, ek weet dit klink vreeslik selfsugtig, maar ek sien so uit daarna om huis toe te gaan. Ek verlang so …”
Sarie bloos bloedrooi oor haar selfsugtige woorde en Hugo kyk met verbasing na die skoon, ongekunstelde gesiggie.
“Nee, dit sal regtig nie nodig wees nie, juffrou.”
“Moet ek die werkverskaffingsagent bel en reëlings tref vir ’n sekretaresse?”
“Nee, toemaar, ek sal dit môreoggend sommer hier tussen ons mense reël en vir juffrou Van der Walt inlig oor die nuwe verwikkelinge.”
“U sal vir my die adres moet gee, asseblief. Hoe laat moet ek môre daar wees?”
“Juffrou … e … dit sal nie dalk vir jou moontlik wees om by die huis in te trek tot tyd en wyl nie?” Hugo frons bekommerd.
“Ag, natuurlik, ja! Ek is ook maar dom.”
“Mevrou Visser het sommer in die kamer langs die kinders geslaap sodat sy byderhand kan wees. Maar as jy nie kans sien nie, sal ek dit doen. Dit is net … ons is taamlik ver uit die stad en ons gaan soggens so vroeg uit die huis uit …”
Hugo stotter en stamel soos ’n jong skoolseun en Sarie kry hom onverwags jammer.
“Dit is alles in die haak, meneer Kritzinger. Dit sal lekker wees om weer ’n slag in ’n huis te woon en nie in ’n hokkie op die vyfde verdieping nie,” verseker sy hom glimlaggend.
“As jy wil, sal ek jou gou na jou woonstel neem sodat jy jou goedjies kan kry, dan kan ek jou sommer vandag nog na my huis neem.” Hugo kyk op sy horlosie.
“Goed.”
“Ek sal môre alles aan juffrou Van der Walt verduidelik sodat hulle darem nie dink ek het jou weggejaag nie …”
Sy stem is sag en tergerig en Sarie kyk verwonderd na die fyn plooitjies om sy mond wat amper-amper glimlag.
In haar woonstel pak Sarie vinnig ’n paar goedjies in ’n tas en gaan staan skielik stil in die middel van die kamer. Sy sal haar ouers moet bel en alles aan hulle verduidelik.
Sy draf telefoon toe en skakel vinnig die nommer. “Otavi!” Die stem sing die woordjie uit.
“Hallo, Lettie, dit is Sarie hier. Sit my gou deur na my mahulle toe, asseblief.”
“Gaan dit goed daar in die stad?”
“Lekker, dankie.”
“Drie-een-vier-nul.”
“Hallo, Mamma! Hoe gaan dit?”
“My poppie! Skort daar iets? Hoekom bel jy so in die middel van die week?”
Skielik klink die hele storie vir Sarie deurmekaar en verkeerd. Sy wil by haar baas gaan bly en sy kinders oppas en daar is nie eens ’n vrou in die huis nie! Het sy nie weer haar mond verbygepraat nie?
“Mams, ek sal ’n paar dae nie in die woonstel wees nie. ’n Vroutjie het siek geword en ek gaan na haar kinders kyk. Ek skryf vanaand nog vir Mamma om alles te verduidelik.”
“Alles reg, my kind. Mamma is trots op jou … jy is nog altyd ons ou mensie wat almal se nood raaksien en oral help.”
Die trane loop ongehinderd oor Sarie se wange. Dierbare Mams, wat nie eens een keer daaraan sal twyfel dat haar dogtertjie se oordeel dalk verkeerd kan wees nie!
“Mamma, ek is lief vir jou.”
“En ons vir jou, my poplap.”
“Sê groete vir Pappa en baie soentjies vir almal.”
“Tatta, my kind. Jy moet gou skryf. Ek sterf van nuuskierigheid.”
“Ek sal, Mams, tatta!”
Sarie sit die gehoorbuis vinnig neer en gryp die groot tas. Sy draf skeef-skeef tot by die hysbak.
Hugo sien haar uit die hysbak stap en klim vinnig uit die motor om die tas by haar te neem.
“Ek is jammer ek het so lank gedraai, maar ek moes net eers gou my ouers bel; anders raak hulle bekommerd as hulle Sondag bel en ek is nie tuis nie.”
“Wat sê hulle?” Hugo frons en sit ’n oomblik met sy hande op die stuurwiel voordat hy na haar draai. “Is hulle nie onrustig omdat jy by wildvreemde mense gaan bly en kinders oppas nie?”
“Nee … ek glo nie. Ek het gesê ek sal vanaand vir hulle skryf en alles verduidelik. Met die plaaslyne is ’n mens se gesprekke nie juis baie privaat nie.” Sarie glimlag vir hom. “Moeder Saartjie is enig in haar soort. Sy soek net altyd mense om te help en te versorg. Sy sê sy is trots op my omdat ek bereid is om ’n siek vrou se kinders te gaan oppas.”
Hugo skakel die motor aan en hulle ry in stilte die entjie na sy huis.
By ’n imposante herehuis se hekke draai hulle in. Sarie sit regop en staar bewonderend om haar. Hulle ry met die rylaan op tussen netjies versorgde grasperke en struike deur en dan hou Hugo voor die groot dubbelverdiepinghuis stil.
Rykdom en weelde omvou haar toe sy die huis binnegaan, maar alles lyk koud en onpersoonlik en Sarie wens sy kon hierdie pragtige vertrekke onder hande neem; sy sou hulle laat lewe en sprankel.
“Oom Hugo!” Twee kleingoed kom wild op hulle afgestorm. Hugo raap die meisietjie op en swaai haar hoog bokant sy kop terwyl die donkerkopseuntjie styf teen sy been kom vasdruk.
Sarie sak vinnig op haar hurke af en steek haar hande na die seuntjie met die traanvlekke op sy wange uit.
“Hallo! My naam is Sarie. Wat is joune?”
Karl druk net skaam stywer teen Hugo vas, wat ongemaklik na die toneeltjie hier by sy voete staan en kyk.
“Ek dink ek moet raai.” Sarie beskou hom kastig peinsend en staar met vernoude oë na sy donker ogies en haartjies. “Ek dink jou naam is Pieter.”
’n Fyn glimlaggie haak om sy mondjie en sprei stadig tot in die donker ogies terwyl hy sy koppie ernstig, ontkennend skud.
“Nie Pieter nie? Hm …” Sarie lek met haar tong in die hoek van haar mond en dink dan weer kastig baie diep. “Jakkie?” Sy skud haar kop ongelowig toe sy na die breë glimlag op sy gesiggie kyk. “Ook nie Jakkie nie?” Sy kyk hulpsoekend na Hugo en fluister dan geheimsinnig agter haar hand. “Wat is sy naam?”
Hugo glimlag en druk vir Karl ’n bietjie vorentoe. “Dit is tannie Wessels wat na julle gaan kyk totdat ons iemand in tannie Visser se plek gekry het.” Hy beduie na die kinders. “En dit is Karl en Annemie.”
“Is nie, sy sê haar naam is Sarie.”
Sarie lag en vat Karl se handjie. “Natuurlik is my naam Sarie. Sarie Wessels.”
Die maklike manier waarop sy die kinders oorrompel, verbaas Hugo, want Annemie rem ook van hom af weg en hou haar handjies na Sarie uit.
Sarie neem haar by Hugo en dra haar gemaklik op haar heup, so asof sy dit elke dag doen.
Hugo sug van verligting. Sy is seker die oudste van ’n swetterjoel kinders en weet ten minste hoe om met ’n kind te werk. Die kinders is in elk geval op hierdie oomblik sy grootste bekommernis.
Hy sal môre reël dat die restaurant elke dag kos hiernatoe stuur. Hy glo vir geen oomblik dat so ’n jong meisie kan kook nie en die kinders kan beslis nie van eiers en brood lewe nie.
“Het Pappa al gebel, Karl?”
“Ek weet nie, oom Hugo, vra vir Anna.”
Hugo verdwyn na agter en Sarie bly alleen by die kinders. Sy verbeel haar sy hoor hom oor die telefoon praat en dan kom hy weer met ’n ontsierende frons op sy voorkop die sitkamer in.
“Juffrou Wessels, ek het met Anna gereël om vir jou jou kamer te wys.” Hy trek sy baadjie aan en kyk bekommerd na haar. “Sal jy nou regkom met die kinders? Ek moet ongelukkig nou ’n dringende vergadering bywoon.”
“Ja, as iemand my net kan wys waar alles is, sal ek regkom, meneer Kritzinger.”
“Oom Hugo, wanneer kom Pappa huis toe?”
“Ek het nou net die mense by die hospitaal gebel. Mamma is klaar geopereer en Pappa gaan nog ’n rukkie by haar bly. Hy sal seker vanaand laat kom. Maar tannie Wes… tannie Sarie is mos nou hier by julle.” Hugo vryf liggies oor die donker koppie.
Onverwags stoot ’n blos in Sarie se wange op toe Hugo haar naam noem, en verleë kyk sy weg. Sy soek na Karl se handjie en tel vir Annemie op haar heup.
“Kom, dan gaan wys julle vir my waar Anna is. Anna kan vir my wys waar alles is wat ek nodig het.”
“Ek sal voor aandete terug wees. Moenie bekommerd wees oor kos nie …”
Hugo lyk so verlore dat Sarie nie kan help om te glimlag nie.
“Ek sal regkom, meneer Kritzinger. Moenie u oor my bekommer nie.”
Hugo stap vinnig na die voordeur en Sarie laat haar al geselsend deur Karl na die agterste deel van die enorme huis lei.
Anna blyk toe ’n huishulp te wees. Dan is daar ook nog Gladys, wat hoofsaaklik in die kombuis werk, maar wanneer dit te druk gaan, help sy ook met die huiswerk.
Mevrou Visser behartig die organisasie van die huishouding en die kookwerk, en sou na die kinders omsien terwyl hul ma in die hospitaal is.
Anna is ’n vriendelike, stralende jong meisie en wys graag vir haar waar alles is.
Die kamer langs die kinders s’n word vir haar gereedgemaak. Die kamer is met ’n middeldeur aan die kinders se kamer verbind en dit sal dinge vir haar baie vergemaklik gedurende die nag.
Normaalweg woon mevrou Visser in die woonstelletjie op die onderste verdieping naby die kombuis, maar sedert die kinders hier bly, slaap sy in hierdie kamer om naby hulle te wees. Daar is dus nie veel van haar persoonlike goed nie, net ’n kamerjas wat in die badkamer hang.
Sarie se tas is reeds in die kamer toe Anna vir haar die deur oopstoot. Dit is ’n pragtige vertrek met ’n sagte wit langhaarmat. Die ligroos gordyne is handgeweef en hang swaar en smaakvol tot op die mooi mat.
Sarie verlekker haar in die ruimte en weelde en neem haar voor om hierdie maand terdeë te geniet. Blouwildebees sal net saans hier wees en dan is sy al veilig in haar eie kamer.
“Tannie, kom kyk ons kamer. Kan ons maar saans ’n bietjie by tannie kom lê?”
“Jy kan gerus by my kom lê. Dit is mos ’n yslike bed. Of hoe dink julle?” Sarie lag en druk die skaam blonde meisietjie teen haar skouer vas.
Sarie gaan stap later met die kinders deur die groot, pragtig versorgde tuin en sy geniet dit byna meer as die kinders. Die wintertuin is baie netjies. Die uitgestrektheid daarvan maak haar rustig en ontvanklik vir alles wat mooi is. Die beknoptheid van die woonstel het soos ’n ou jas van haar afgeval en sy voel uitbundig vry.
“Kom ons gaan in. Ek wil net gaan kyk wat ons vanaand kan eet en dan gaan ek julle tweetjies bad.”
Die kleingoed huppel vrolik saam met haar, heeltemal tevrede en op hul gemak.
Volgens Anna kry die kinders saans sewe-uur hul aandete sodat hulle agtuur kan gaan slaap. Hugo en sy broer eet eers heelwat later.
Sarie snuffel in die kombuis en ontdek ’n hoenderpastei in die vrieskas. Dit sal maar net moet deug vir vanaand. Sy sal groente en rys daarby voorberei en ’n warm nagereg.
Die vries- en yskas is vol groente en vrugte. Sarie besef dat daar in hierdie kombuis geen skaarste aan enigiets is nie.
Gladys is stil en ingetoë en praat nie veel nie. Sy staan net nader om die groente wat Sarie eenkant sit, te skil.
Sarie draai na die kinders. “Kom ek gaan bad julle gou. Of eet julle eers en bad dan?”
“Nee, tannie. Ons bad altyd eers en dan eet ons sommer hier in die kombuis. Net partykeer as Pappa en oom Hugo vroeg kom, eet ons saam met hulle.”
Sarie geniet die kinders se baddery meer as hulle. Sy is die jongste in haar gesin en die enigste dogter, met die gevolg dat daar nooit juis kans was om te help met kinders grootmaak nie. Daar is net Piet en Alet se twee kleingoed, wat sy tot in die afgrond bederf, en hulle is baie geheg aan hul tannie Sarie.
Karl lyk dierbaar in sy blou kamerjassie en Annemie lyk soos ’n engeltjie met haar blonde haartjies en wit nagrokkie.
Sarie druk klein Annemie ’n oomblik styf teen haar vas. Sy kan baie goed verstaan dat hul ma meer gerus voel wanneer hierdie twee pragtige kleingoed in die nabyheid is. Sy trek die ligroos kamerjassie oor die wit nagrokkie aan en knoop dit stewig toe tot onder die kleintjie se keel.
Die kinders eet saans baie lig, aangesien hulle hul hoofmaaltyd in die middag nuttig. Gladys het reeds vir hulle heerlike groentesop ingeskep en vir elkeen ’n stukkie roosterbrood met roereier daarop voorberei.
Sarie verlustig haar in die deeglik ingerigte kombuis met sy moderne oond. Die hoenderpastei is besig om goudbruin te bak en die groente prut saggies op die stoof.
“Gladys, moet ek nie nog ’n vleisgereg voorberei nie?”
“Mevrou Visser sit gewoonlik net een soort vleis voor, tensy ons onthaal.”
Diep ingedagte staan sy in die middel van die ruim kombuis. Sy wonder watter soort nagereg sy sal maak. Dit is so koud. Miskien moet sy pannekoek bak, of … of souskluitjies. Ja, dit is wat sy gaan maak: heerlike, veerligte souskluitjies!
Sy maak die kaste oop en soek gou al die nodige bestanddele.
Gelukkig spoor sy alles maklik op.
“Juffrou … e … ek gaan gewoonlik saans vyfuur van diens af.” Gladys trek haar oorjas uit en staan onseker rond. “Ek skil vroegmiddag die groente en dan gaan ek huis toe. Ek woon ’n hele entjie hiervandaan en moet nog ’n bus haal …”
“Ag, Gladys, ek is jammer! Hoekom het jy nie eerder gesê nie? Ek kon mos self die groente geskil het. Jy moet dadelik gaan.”
“Ek wil darem nie vir juffrou so alleen los in die vreemde huis nie.”
“Nee, aarde, Gladys! Dit is al amper halfagt – jy moet regtig nou gaan.”
“Dankie, juffrou.” Sy tel haar handsak op, maar draai dan eers weer om voordat sy by die deur kom. “Is daar regtig niks anders wat ek vir juffrou kan doen nie? Ek het die tafel gedek. As dit baie laat geword het, het mevrou Visser sommer die kos in die louoond gesit en dan het meneer self vir hom kos ingeskep.”
“Jy is nou net soos ’n broeis hen, Gladys – net soos my ma. Toe, draf nou, anders vang die spoke jou vanaand.” Sarie glimlag breed.
“Nag, juffrou.”
“Goeienag, Gladys, en baie dankie vir jou hulp.”
Sarie skakel die plate af en sit die pastei in die louoond. Sy gaan eers die kinders in die bed sit en dan sal sy die slaai kom maak.
Die kinders geniet die aandag en hou haar langer in die kamer as wat sy beplan het. Sy kan nêrens ’n Kinderbybel kry nie en vertel dus maar vir hulle die verhaal van Moses in die mandjie. Karl lê met groot oë en luister, sonder om kommentaar te lewer, en Sarie wonder ongemaklik of sy ouers ook saans vir hulle ’n stukkie uit die Bybel voorlees.
“Sê julle gebedjies ook op?”
“Ja, tannie. Mamma laat ons altyd gebedjies ook opsê.”
Karl wip van die bed af en staan doodstil op sy knieë. Sarie besef dat sy hulle moet voorsê, maar skielik kan sy nie haar gebedjie uit haar kinderdae onthou nie en moet sy vinnig een uitdink.
Vinnig knip sy die trane weg toe Annemie die gebedjie agterna lispel. Die pragtige kleinding! Hoe bekommerd moet hul ma nie vanaand oor hulle wees nie!
In die kombuis beskou Sarie haar handewerk. Die kos is gereed en alles lyk keurig. Wel, sy glo nie hy sal hieroor kan kla nie. Die souskluitjies het sy heel laaste gemaak sodat dit nie te lank hoef te staan nie.
Sy stap na die eetkamer om te kyk of alles daar ook reg is. Die pragtige swarthouttafel laat die enorme vertrek tot sy volle reg kom. Daar is seker plek vir veertien of meer mense aan die swaar tafel. Die eetgerei is van die beste gehalte en die fyn porselein is beslis baie duur en waardevol.
Verbaas kyk sy na die gedekte plekke. Het mevrou Visser dan nie altyd saam met hulle geëet nie? Gladys het dan net twee plekke gedek. Vaagweg wonder sy wat hulle van haar verwag. Sal hulle dit as reg beskou as sy vir haar ook hier ’n plek dek?
Sy stap na die kas om nog eetgerei te kry, maar staan dan vertwyfeld stil met die goed in haar hande. Snobisme ken sy nie. Dit is ’n verskynsel wat gelukkig nog nie sy kop in Suidwes uitgesteek het nie. Daar lewe die mens elke dag met gevaar en die uitgestrektheid van die vlaktes om hom – en na aan sy Skepper.
Iets wat haar hier in die stad, en veral vandat sy Hugo Kritzinger se sekretaresse is, baie opgeval het, is dat ’n mens in ’n sekere groep afgebaken word na gelang van jou bankbalans.
Sarie grinnik. Haar pa sal maklik met Hugo Kritzinger kan meeding waar dit by die grootte van sy bankbalans kom, maar wanneer ’n mens hom saam met sy vrou en kinders sien op wie hy so trots is, sal jy hom vir niks anders aansien as die boer wat hy is nie.
Sy sit die eetgerei weer terug in die laai en stap kombuis toe.
Hy kan haar maar nooi as hy wil hê sy moet saam met hulle eet. Sy het hom kom help, nie op sy tone kom trap en haar kom opdring waar sy dalk nie welkom is nie.
’n Klokkie lui hard in die kombuis en Sarie wip soos sy skrik. Sy het sowaar niemand gehoor inkom nie. Vinnig stap sy deur die lang gang na die sitkamer.
’n Groot man, so groot soos Hugo en met ’n bietjie meer grys in sy hare, staan voor die kaggel.
“Goeienaand.” Sarie kom skugter nader.
“Goeienaand, dame. Ek is bevrees ek ken jou nie …”
“Is u meneer Kritzinger? Meneer Hugo Kritzinger se broer?”
“Ja.”
“Ek is Sarie Wessels. Mevrou Visser het onverwags siek geword en meneer Kritzinger het my hiernatoe gebring om na die kinders en die huishouding om te sien terwyl sy in die hospitaal is.”
“Wat het gebeur?”
Sarie sien die verbasing en ongeloof op die moeë gesig. “Wil u nie sit nie? U lyk so moeg.”
“Dankie. Ek wou juis ’n koppie koffie by mevrou Visser bedel voordat ons eet. Ek is so dors.”
“Ek gaan haal gou vir u koffie en dan sal ek u die hele storie kom vertel.”
Terug in die sitkamer skink Sarie vir hom ’n koppie koffie terwyl sy in breë trekke vertel wat gebeur het.
“Ek verstaan u vrou is vandag geopereer. Het die operasie goed afgeloop?”
“Baie goed, dankie, juffrou. Sy is nog nie heeltemal onder verdowing uit nie. Die herstelproses is langsaam en dit sal seker ’n maand of so wees voordat sy ontslaan sal word. Maar sê my, hoe het Hugo jou so gou in die hande gekry?”
“Goeienaand. Ek sien jy is terug, Paul,” praat Hugo skielik van die deur af. Hy trek sy jas uit en gooi dit oor die leuning van die bank.
Sarie staan verleë rond. Sy wonder bekommerd of sy nie dalk gefouteer het deur hier in die sitkamer met Paul te sit en gesels nie, want Hugo ignoreer haar geheel en al.
Vinnig mompel sy ’n verskoning en stap by die deur uit, maar sy is skaars in die kombuis toe die klokkie weer skril.
Wel, ou Saartjie, jy sal jou draf van nou af moet ken! Moedertjie, nou waardeer ek jou eers. Sy praat gedemp met haarself en giggel toe sy dink hoe baie haar broers haar hieroor terg.
Sy stap vinnig terug sitkamer toe en loer bedees om die deur.
“Ja, meneer?”
“Ek het skoon vergeet om kos te koop, juffrou Wessels. Jy sal nie dalk vir ons iets kan maak nie? Sommer net ’n eier en ’n stukkie koue vleis.”
“Ek het reeds kos gemaak, meneer. Dit is gereed as u sommer nou wil eet.”
“Asseblief.”
Ewe belangrik lui sy die etensklokkie in die eetkamer om die ete aan te kondig. As hulle spoggerig wil wees, weet sy darem hoe dit gedoen moet word! Sy wonder of sy veronderstel is om kersregop langs die muur te staan sodat sy die menere kan bedien. Sy snuif verontwaardig. Hugo Kritzinger het beslis ’n paar lesse in nederigheid nodig.
Paul kom eerste in en slaan sy arm gemoedelik om haar skouers.
“Hugo sê jy is sy sekretaresse.”
“Aflos-sekretaresse.”
“Aflos of nie, ek sê in elk geval vir jou baie, baie dankie, juffrou Wessels.” Paul se mond vertrek in ’n breë glimlag en hy knipoog ondeund vir haar. “Ek weet nie wat ons sonder jou sou gedoen het nie.”
“Ag, dit is ’n plesier. Ons is tog hier om mekaar te help. Die kleingoed is pragtig en dit sal heerlik wees om ’n rukkie na hulle te kyk.” Sy buig oor na Paul se kant en fluister agter haar hand: “Dit is baie lekkerder as kantoorwerk.”
Hugo, wat vinnig by die eetkamer inkom, kyk afkeurend na Sarie wat breed met Paul glimlag. Sonder om ’n woord te sê, gaan sit hy op sy plek en dit is Paul wat verbaas na die leë plek oorkant hom kyk.
“Eet jy nie saam met ons nie, juffrou? Of het jy reeds geeet?”
“Gladys het die tafel gedek … ek het nog nie geëet nie.”
Hugo kyk fronsend na Paul en Sarie weet sommer dat dit nog nooit by hom opgekom het om een van sy werknemers aan sy tafel te laat eet nie. Stadig dring dit darem tot hom deur dat Sarie hom eintlik ’n guns bewys deur as huishoudster waar te neem.
“Ja … ja, kry tog asseblief nog eetgerei en kom eet saam met ons.”
Hy sê dit so halfhartig dat Sarie amper uitbars van die lag. Sy kry nogtans die eetgerei en sit die geurige kos op die tafel. Onderlangs sien sy die verbasing op Hugo se gesig en sy kry lekker van kop tot tone.
Die hoenderpastei is nie naastenby so lekker soos wat sy dit gewoonlik maak nie, maar vanaand was ’n noodgeval en sy moes maar die kitsklaar een gebruik.
Hugo raak in ’n ernstige gesprek met Paul gewikkel oor Cynthia se operasie, maar Sarie sien met genoegdoening hoe hy ongemerk weer sy bord vol skep.
“Maggies! Souskluitjies!” Paul lyk soos ’n kind wat sy Kerskous oopmaak. “Wanneer laas het ek dít geëet?” Hy wag nie totdat sy vir almal klaar ingeskep het nie, maar steek die helfte van ’n kluitjie in sy mond die oomblik toe hy sy bakkie ontvang. “Hmm …” Hy knik goedkeurend vir haar. “Dit is héérlik! As jy so ’n goeie sekretaresse is soos wat jy ’n goeie kok is, steel ek jou voor Hugo se neus weg.”
Angstig kyk Sarie na Hugo. Sal hy nie ook maar ’n bietjie waardering uitspreek oor die kos nie? Hy eet egter in doodse stilte. Hy hou darem sy bakkie vir nog souskluitjies en aanvaar dit met ’n kale dankie.
Paul sit gemaklik agteroor. “Juffrou, is daar nog van daardie lekker koffie wat jy netnou vir my gegee het?”
Sarie glimlag. “Ja, daar is. Ek sal dit vir julle sitkamer toe bring as julle wil.”
Toe die mans uit is, dek sy vinnig die tafel af en sit die skinkbord reg vir die koffie.
Die mans is in ’n ernstige gesprek gewikkel toe sy inkom met die koffie. Sy skink vir hulle in en staan dan deur se kant toe om te gaan slaap.
“Gaan jy nie ook koffie drink nie?” Paul bekyk haar vriendelik en Sarie kan sy goedgesindheid aanvoel.
“Nee dankie. Ek is baie lief vir koffie, maar nie so laat in die aand nie.”
“Wel, ek moet sê dit is die lekkerste koffie wat ek nog gedrink het. Hoe maak jy dit?”
“Dit is iets wat die Suidwesters kan doen – koffie maak. Ons het dit by die Duitsers geleer.”
“Dan is jy ’n Suidwester?”
Sarie knik en beweeg deur toe. Hugo lyk so onvriendelik dat sy darem nie hier wil indring as sy nie welkom is nie.
“Sy kan regtig lekker koffie maak. Sy het my nou klaar bederf by die kantoor; ek weet nie hoe dit nóú sal gaan nie.”
Sarie se mond hang letterlik oop van verbasing. Dit is die eerste woord van waardering wat hy uitspreek vandat sy vir hom werk.
“Dankie, meneer Kritzinger.”
Sarie voel die verraderlike blos in haar wange opstoot en sy hoor Paul se sagte laggie.
“Ek hoop darem nie dit is die eerste keer dat jy vir haar sê haar koffie is lekker nie, Hugo?”
“Ek het darem al vir haar gesê die beskuit is heerlik.”
Hugo se gesig trek skeef in ’n amperse glimlag en Sarie staar hom eers net grootoog aan.
“Sal u my asseblief verskoon? Ek wil maar gaan inkruip,” kry sy dit darem verleë uit.
“Nag, juffrou Wes … Ag nee, wat het jy gesê is jou naam?” “Sarie, meneer.”
“Nag, Sarie, en my naam is Paul. Ek is maar ’n informele soort mens, hoor! Nogmaals baie dankie vir jou bereidwilligheid om hier te kom help.” Paul staan galant op en stap saam met haar tot by die deur.
“Goeienag.” Sy verdwyn vinnig, voordat sy weer in die donker, onleesbare oë van Hugo Kritzinger moet kyk.
