Читать книгу Jak myślą inteligentne maszyny - Sean Gerrish - Страница 8

Napisanie pracy Jak myślą inteligentne maszyny byłoby niemożliwe bez ciężkiej pracy naukowców i inżynierów odpowiedzialnych za prezentowane na następnych stronach osiągnięcia, a także bez dziennikarzy, który opisali ich wysiłki od bardziej „ludzkiej” strony. W pewnym sensie praca nad tą książką była dla mnie prostym zadaniem, ponieważ naukowcy wykonali już większość ciężkiej roboty. Poświęcili lata na eksperymenty, badania i dokumentowanie własnych ustaleń. Moja rola sprowadzała się przede wszystkim do zebrania i uporządkowania wyników ich badań, i ujęcia ich w bardziej strawną formę.

W pracy nad książką pomogło mi wiele osób i instytucji. W trakcie jej pisania nieocenionego wsparcia udzielała mi rodzina. Muszę wspomnieć przede wszystkim o mojej żonie Sarze, która przeczytała więcej wersji roboczych, niżby sobie tego życzyła, oraz moich rodzicach i braciach, którzy zainteresowali mnie komputerami. Teza Technologies, gdzie jestem zatrudniony, w swojej szczodrości pozwoliła mi pogodzić obowiązki pracownika z pragnieniem napisania książki (co czyniłem nocami i w weekendy). Michael Turker z Teza przejrzał rękopis i podzielił się ze mną trafnymi uwagami na jego temat. Redakcja „MIT Press”, w tym Marie Lufkin Lee, Marcy Ross i Christine Savage, okazywała mi w trakcie pracy wiele serdeczności i pomocy, anonimowi recenzenci zaś czytający wczesne wersje publikacji wnieśli istotne spostrzeżenia. Mary Bragg podzieliła się ze mną wieloma sugestiami co do rękopisu, skomentowała go i naniosła poprawki, South Park Commons zaś stworzyło mi miłe środowisko pracy, dzięki któremu mogłem dokonać ostatnich szlifów w książce.

Pomysłami, czasem i wiedzą podzieliło się ze mną wielu moich przyjaciół, by wymienić Erica Jankowskiego, Andrew Cowitta i Ricky’ego Wonga. Daniel Duckworth przekazał mi swoje dogłębne uwagi na temat rozdziałów poświęconych Jeopardy!, mój ojciec Gary Gerrish zaś przeanalizował pierwszą połowę rękopisu. David Churchill, Ben Weber, Jie Tang, James Fan i Chris Volinsky znaleźli w swojej hojności czas, by odpowiedzieć na pytania dotyczące opisywanych w niniejszej książce projektów, którymi się zajmowali, i skomentować wstępne wersje rozdziałów. Jason Yosinski i jego współpracownicy pozwolili mi wykorzystać w rozdziale dziewiątym, poświęconym po raz pierwszy w całości uczeniu głębokiemu, ilustracje ukazujące, co widzą sieci neuronowe, Alex Krizhevsky zaś udzielił mi zgody na wykorzystanie obrazu z AlexNet (ostatecznie użyłem pewnego wariantu tej grafiki).

Miałem to szczęście, że zanim jeszcze zacząłem pracę nad niniejszą książką, przez lata otrzymywałem wsparcie ze strony wielu mentorów, formalnych czy nieformalnych, od których dowiadywałem się o istnieniu opisywanych dalej idei.