Читать книгу Susanna M Lingua-keur 10 - Susanna M Lingua - Страница 10

Irene hardloop opgewonde na die telefoon en skakel haar pa se nommer met vingers wat bewe van opgewondenheid.

Om te dink dat daar eindelik ’n klein mensie in die familie gaan wees – en dat ek die ou dingetjie se tante sal wees! dink Irene met genoegdoening. “Dit gaan die beste nuus wees wat my ou paps nog ooit gehoor het. En as dit ’n seun is, ’n klein Lafras, wil ek nie praat hoe trots sy oupa op hom sal wees nie …

Haar pa se stem bring skielik ’n einde aan haar salige gedagtes. “De Meyer hier.”

“Hallo, liewe ou Paps,” roep Irene vrolik uit. “Raai wie praat?”

“Ja, toemaar, asof ek nou nie my verspotte dogter se stem ken nie! Ek het net gisteraand gewonder wanneer jy my weer eendag gaan bel, kleinding. Gaan dit nog goed met jou en Natasha?”

“O, baie goed, Pappa, en ons het wonderlike nuus vir jou. Raai net wat is dit.”

“Irene, jou stouterd, wanneer word jy eendag groot?” lag die oubaas saggies. “Nee, ek kan nie raai nie. Moet net nie sê jy het trouplanne nie; ek wil die gelukkige vent eers goed deurkyk.”

“Ag, jy sal in elk geval ook nooit reg raai nie, Pappa,” lag Irene saam. “Ek sal dus maar sê … Natasha meen dat Pappa oor ’n klompie maande oupa kan word. Sy wil natuurlik nie hê die hele wêreld moet nou al weet nie, want die dokter kan eers oor drie dae met sekerheid sê. Maar ek het gevoel Pappa moet solank weet.”

“Wel, ek sou so dink, ja! Natuurlik moet ek daarvan weet, my ou dogter,” sê die oubaas, nou duidelik in sy skik. “Ek sal Dewalt bel en hom sê dat daar nou geen sprake van ’n egskeiding kan wees nie!”

“Nee, wag ’n bietjie, Pappa!” keer Irene haastig. “Natasha verkies dat Dewalt niks hiervan moet weet nie. Moet hom asseblief nie bel nie.”

“Maar hy is tog die pa, waarom moet hy nie hiervan weet nie?” maak oubaas Lafras haastig beswaar. Die pa van ’n ongebore kind moet tog die eerste wees om van sy kind se bestaan te weet. Hy kan nie begryp waarom Natasha dit vir Dewalt geheim wil hou nie.

“Dit is ’n lang storie, Pappa, maar ek sal probeer om dit kort te hou. Natasha sê die moontlikheid dat sy swanger kan wees, het ter sprake gekom toe Dewalt haar om ’n egskeiding gevra het. Volgens hom sal ’n ongewenste swangerskap nou net die kroon oor al sy ellende span. Natasha het dus besluit hy hoef glad nie te weet dat sy swanger is nie. Pappa moet dit maar liewer nie rugbaar maak nie.”

“O, ek begryp,” is egter al antwoord wat Irene van hom kry. Laat Natasha maar haar eie besluite neem, meen die oubaas. Maar hy wat Lafras is, weet wat die regte ding is om te doen.

“Wanneer kom Pa vir ons kuier?” hoor hy Irene se stem. “En hoe gaan dit nog met Rita?”

“Met Rita gaan dit nog voor die wind, ou dogter. Ek hoor nie dat sy oor enigiets kla nie – maar sy het ook nie juis rede om te kla nie. Daardie gewilde Jurie-mansmens kuier mos nou by haar. Jammer dat jy nie ’n trek vir die man gehad het nie.”

“Pappa, ons gaan nie weer oor Jurie praat nie,” keer Irene vinnig. “Ek het mos gesê waarom ek hom nie wil hê nie …”

“Ja, ek weet. Jy het gesê jul kinders sal almal soos witmuise lyk omdat julle albei blond is. In elk geval, ek sal probeer om môre Dennebaai toe te kom. Intussen moet jy maar sorg dat Natasha haarself stil gedra. Ek wil nie hê my kleinkind moet iets oorkom nie. Ek hoop dis ’n seun.”

“Toemaar, ek en Mieta sal mooi na haar kyk, Pappa,” belowe Irene. “Ek voel self ook in die wolke omdat ek die kleinding se tante sal wees. Dit is inderdaad ’n statusverhoging.”

Die oubaas begin saggies lag. Dan sê hulle tot siens.

“Pappa het gesê ek moet sorg dat jy jou stil gedra, Natasha,” sê Irene toe sy na ’n rukkie langs Natasha op die rusbank gaan sit. “Pappa sê hy wil nie hê sy kleinkind moet iets oorkom nie. Hy sal glo probeer om ook môre hier ’n draai te kom maak.”

“Ek hoop jy het hom gesê om niks vir Dewalt te sê nie, Irene,” kom dit ernstig van Natasha.

Irene knik. Dan gesels hulle oor die oubaas se koms en die verwagte baba.

Daar is ’n vasberade trek om oubaas Lafras se mond toe hy Dewalt se huisnommer skakel. Hy hoop nou net die man is tuis en nie by daardie flerrie nie. Met haar in die prentjie weet ’n mens ook nooit waar om met hom in aanraking te kom nie.

Oubaas Lafras kan maar nie begryp hoe dit moontlik is dat ’n volwasse, intelligente man soos Dewalt so ’n sotheid kan begaan deur ’n goeie vrou te los vir ’n goedkoop flerrie wat net agter sy geld aan is nie.

“Dewalt de Meyer hier,” onderbreek sy seun se stem meteens sy gedagtes.

“Naand, Dewalt,” groet die oubaas. “Ek het nou net gewonder of jy tuis is, want daar is iets wat ek dringend met jou moet bespreek. Kan jy môre hiernatoe kom?”

“Pa, laat ons mekaar goed verstaan,” sê hy ergerlik. “Ek is nie bereid om die helfte van my besittings aan Natasha af te staan nie – as dit is waaroor ek so dringend gespreek moet word. Ek het ook nie tyd om môre te ry nie. Pa moet maar die dringende saak nou met my oor die telefoon bespreek.”

“Nou goed, dan gesels ons maar oor die telefoon,” sê die oubaas bedaard. “Jy maak nou so heftig beswaar teen die regmatige deel wat jou vrou toekom, Dewalt, maar wat gaan jy maak as jy dit ter wille van jou kind moet gee?”

Dewalt is skielik doodsbleek en sy stem is effens skor toe hy ietwat verward sê: “My kind …? Ek het nie ’n kind nie! Wat laat Pa so iets sê?”

Esna, wat op die punt van Dewalt se lessenaar sit, kyk hom ergerlik aan. Dan begin haar groen oë smeul. Sy kan nie hoor wat die oubaas oor die foon sê nie, maar sy kan aan Dewalt se uitroep aflei waaroor die gesprek gaan.

Die oubaas laat hom egter nie van Dewalt se misnoeë van stryk bring nie, maar sê ewe kalm en bedaard: “Irene het my pas gebel met die nuus dat Natasha vermoed sy is swanger. As dit die geval –”

“Verskoon my, Pa, maar ek dink dit is ’n knoeiery van Natasha om meer geld uit my te kry,” val Dewalt sy pa in die rede. “Ek glo geen woord daarvan nie!”

“Wag ’n bietjie, ou seun,” keer die oubaas. “Jy is gans te haastig om jou vrou te veroordeel. Daar is hoegenaamd geen geknoei nie. Trouens, jou vrou wil glad nie eens hê dat jy van haar swangerskap moet weet nie. Ek vertel jou hierdie dinge sonder haar wete en sonder haar toestemming. Sy was by die dokter, maar hy sal haar glo eers oor drie dae kan sê wat die uitslag van die toetse is.”

“Wel, as die dokter dit nog nie bevestig het nie, kan Natasha se vermoedens verkeerd wees, Pa. Ek gaan my dus nie verniet ontstel nie.”

“Ontstel!” roep die oubaas verontwaardig uit. “Wel, dit is die eerste keer in my lewe dat ek hoor ’n man voel ontsteld omdat sy vrou hul eersteling verwag. Mag ek vra waarom dit jou sal ontstel, Dewalt?”

“Genade! Pa behoort immers te weet dat ’n kind in hierdie stadium uiters onwelkom vir my sal wees,” sê Dewalt ongeduldig. “Ek wil ’n egskeiding van Natasha hê, nie ’n kind nie.”

“Weet jy, ek kom nou eers tot die besef dat Natasha baie, baie gelukkig is om van jou ontslae te wees, Dewalt,” sê die oubaas. “Toemaar, jy sal jou egskeiding kry – sodra die dokter bevestig het dat jou vrou swanger is. En ek sal persoonlik toesien dat die helfte van jou besittings na jou vrou en kind gaan. As jou minnares jou daarna nog wil hê –”

“Waar is Natasha, Pa? Ek sal self met haar gaan praat,” val hy sy pa onthuts in die rede.

“Wat! Dink jy een enkele oomblik dat ek haar adres vir jou sal gee sodat jy haar met jou koue gevoelloosheid kan gaan ontstel? Jy moet seker dink ek is gek of iets!” snou die oubaas hom toe. Dan plak hy die gehoorbuis met mening terug op die mikkie.

Toe Dewalt sy kop oplig, kyk hy reg in Esna se smeulende oë.

“So, dan probeer daardie hooghartige vrou nou om nog meer geld uit jou te kry? Nou wil sy skielik voorgee dat sy swanger is,” laat sy rooi van ergernis hoor. Haar stem word heftiger. “Wel, laat ek jou dit vertel: dit is niks anders as ’n slim set nie. En daardie aaklige ou man wat homself jou pa noem, is kop in een mus met haar. Ek sal nie aan sy eis toegee as ek jy was nie. Wat bly dan vir ons oor as jy die helfte van jou geld vir haar en die kind moet gee? Jy sal beslis met haar moet praat, Dewalt. Sy het al heeltemal genoeg geld uit jou –”

“My poppie, ek sal nou dadelik met haar gaan praat as ek maar net weet waar sy is,” val Dewalt haar sag in die rede. Sy gesig toon egter duidelik dat hy bekommerd is. ’n Kind, en dit in hierdie stadium, is nie iets wat hy nou verwelkom nie – altans, nie ’n kind van Natasha nie. As dit nou Esna was …

“Maar, Dewalt, my skat, jy kan mos maklik vasstel waar sy bly,” sê Esna. “Sy het tog seker vriende by wie jy kan uitvis.”

Hy glimlag verlig. “Ek kan vir Rita bel. Sy sal seker weet waar Natasha is.”

Hy slaan Rita se huisnommer in die telefoongids na en bel haar dadelik.

Dit is Rita se pa wat die oproep ontvang. Toe hy hoor dat dit vir sy dogter is, roep hy haar dadelik.

“Rita Grové hier, goeienaand,” hoor Dewalt die bekende stem van die meisie.

“Naand, Rita,” groet hy bedaard. “Dit is Dewalt wat praat. Vertel my, het Irene miskien vir jou gesê waarheen sy en Natasha wou gaan?”

“Dewalt, ja, sy het iets gepraat van jou pa se strandhuis. Maar of hulle later weer van plan verander het, sal ek nie kan sê nie. In elk geval, ek is baie kwaad vir jou omdat jy Natasha so swak behandel het. Ek het altyd geweet dat jy van kindsbeen baie verwen is, maar ek het nooit kon droom dat jy so hopeloos selfsugtig is nie. As ek dit geweet het, sou ek haar afgeraai het om met jou te trou!”

“Nee, wag nou eers, Rita,” keer hy haastig, “ek het nie gebel om met jou rusie te maak nie; ek wou net hoor waar Natasha is. Dankie vir die inligting. Dan sal ek nou maar weer tot siens sê.”

Inhaligheid lê naak in Esna se koue, gevoellose oë. “Dink jy die hof sal aan so ’n onmoontlike eis van jou vrou voldoen?” vra sy met kommer in haar stem.

“Ek weet nie, moontlik,” antwoord Dewalt met ’n ligte skouerophaling. “As Natasha werklik swanger is, is die moontlikheid groot dat sy in haar doel kan slaag.”

“Wat gaan jy daaromtrent doen, Dewalt?” wil Esna weet en sy is duidelik onrustig oor die vooruitsig van ’n gemaksugtige toekoms wat bedreig word.

“Ek dink ek moet môre Dennebaai toe ry en persoonlik met Natasha gaan praat,” doen Dewalt aan die hand.

“Ja, ek dink dit sal baie beter wees as ’n telefoonoproep,” stem Esna saam. “Hoe laat vertrek ons môre?”

“Nie óns nie, my liefste, ék,” sê hy met ’n liefdevolle glimlaggie. “Natasha sal weier om met my te praat as sy weet dat jy saam met my Dennebaai toe gekom het.” Hy sien dat sy weer iets wil sê, maar vervolg ernstig: “Nee, moet asseblief nie daarop aandring nie. Jy ken Natasha nog nie soos ek haar ken nie, Esna.”

“Ag, nou toe dan maar. Ek het ook geen begeerte om haar te ken nie,” laat Esna smalend hoor. “Soos wat ek jou vrou se soort tydens modevertonings leer ken het, is hulle ’n koue, hooghartige ou klomp wat dink hulle is verhewe bo die alledaagse, werkende klas.”

“Wag, ek dink jy oordryf ’n bietjie, jong,” keer Dewalt laggend. “Natasha is ’n saggeaarde mens en eintlik baie tegemoetkomend. Jy kan haar tog nie kwalik neem dat sy niks met jou te doen wil hê nie. Trouens, ek dink enige vrou sal so reageer.”

“Jy bedoel, enige vrou sal die meisie haat wat haar man van haar af weggevat het,” sê sy en bars uit van die lag.

“Ek dink jy is nou doelbewus katterig,” sê hy speels. “Kan dit wees dat jy dalk jaloers is op die vroue wat in die uitgelese sosiale kringe beweeg?”

Esna se groen oë blits nydig op hom toe sy rooi van ergernis sê: “Jy moet seker dink ek is verspot, Dewalt de Meyer!” Tog besluit sy in haar enigheid om haar jaloesie in die toekoms beter weg te steek. Dewalt moet nooit weet hoe jaloers sy op Natasha se sosiale agtergrond is nie.

Esna besef dat sy nooit in die eksklusiewe kring waarin Natasha beweeg het, welkom sal wees nie – al trou sy met Dewalt. Sy sal maar altyd ’n buitestander bly.

“Ek wil môreoggend baie vroeg vertrek,” sê Dewalt bedaard soos altyd. “Ek wil met Natasha praat – voordat my pa dalk die kans kry om haar verder te beïnvloed. As dit moontlik is, wil ek haar ook self na ’n prokureur vergesel sodat sy die egskeiding aanhangig kan maak.”

Hiermee voel Esna tevrede en sy dring nie langer daarop aan om hom na Dennebaai te vergesel nie. Sy hoop nou maar net dat alles in Dewalt se guns verloop. Sy wil gou met hom trou en begin om die lewe ten volle te geniet.

Terwyl Natasha in die bed lê, wonder sy wat die toekoms vir haar en haar ongebore kind gaan inhou. Terwyl haar hart vinnig klop, besef sy dat daar nou vir haar iets is om na uit te sien. Daar sal ’n klein deeltjie van Dewalt wees wat nóg Esna nóg enigiemand anders van haar af kan wegneem … Ja, haar kindjie sal net hare alleen wees.

Natasha lê tot laat die aand aan haar kindjie en dink. Sy raak uiteindelik aan die slaap, maar selfs in haar drome lewe ’n seuntjie wat Dewalt se ewebeeld is.

Irene verkeer nog heerlik in droomland toe Natasha na ontbyt strand toe stap. Sy loop oor die groot grasperk en merk nie dat Dewalt uit sy motor, wat langs die huis in die straat staan, klim nie. Sy is ook onbewus daarvan dat hy haar na die strand toe volg.

Daar is al etlike swemmers tussen die golwe toe Natasha die strand bereik. Sy stap tydsaam langs die waterkant tot by ’n stil plekkie waar sy alleen met haar gedagtes en drome kan wees. Na ’n paar minute bereik sy die streep rotse wat op plekke ver in die see strek.

Toe sy net teen ’n hoë rots wou opklim, sê ’n bekende stem meteens agter haar: “Ek dink jy moet dit liewer nie waag nie, Natasha. Hier waar ek staan, is dit veiliger om te sit.”

Sy draai stadig om. Terselfdertyd voel sy hoe Dewalt haar arm neem en haar na ’n rots toe lei waar sy veilig kan sit.

“Waar … kom jy vandaan?” vra sy ietwat verward en duidelik verbaas om hom hier te sien.

“Ek het vanoggend baie vroeg van Die Arendsnes af vertrek,” verduidelik hy, ’n onpeilbare ondertoon in sy stem. Hy gaan sonder uitnodiging langs haar op die rots sit.

“Hoe het jy geweet ek is hier op Dennebaai – of het jy my maar toevallig hier opgespoor?” vra Natasha versigtig.

“Ek het jou nie toevallig hier raakgeloop nie, Natasha; ek het jou doelbewus kom opsoek,” dring Dewalt se mooi, diep stem deur haar gedagtes. “Ek hoor jy is swanger. Is dit waar?”

Natasha is meteens doodsbleek. Dewalt raak nou heeltemal oortuig daarvan dat sy wel swanger is.

“Wat maak dit saak of ek swanger is of nie?” vra sy verleë. “Ek is seker dat dit nie die rede is waarom jy hiernatoe gekom het nie, Dewalt.”

“Jy het nog nie my vraag beantwoord nie. Toemaar, iets sê vir my dat jy regtig swanger is, dat dit nie sommer net ’n slim set was om nog meer geld uit my te kry nie –”

Daar is hartseer in Natasha se mooi, donker oë wat ver oor die golwe staar – maar Dewalt se laaste, ongegronde aantyging ruk haar aandag terug na hom.

“Wat, ’n slim set om nog meer geld uit jou te kry?” val sy hom geskok in die rede, en net sy weet hoeveel pyn hierdie onverskillige aantyging haar besorg. “Kyk, Dewalt, as jy hierheen gekom het met die doel om my weer in verband met ’n egskeiding te nader, sê dan so. Maar moet my asseblief nie met onsinnige beledigings kom ontstel nie,” gaan sy moedig voort. “Ek is nie ’n geldwolf nie, Dewalt. Die geldwolf is tuis in jou midde – jou minnares. Terloops, jy het gelyk. Ek is swanger, maar moenie dat dit jou hinder nie. Die kind hoef nooit te weet dat jy sy pa is nie. Ek sal hom vertel dat sy pa dood is. Jy hoef glad nie bang te wees dat ek jou met die kind sal belas nie. Dit sal nooit gebeur nie.”

Sy kyk na sy mooi, slanke kunstenaarshande met die lang vingers. Sy wonder heimlik of haar kindjie ook sulke mooi hande gaan hê.

“In verband met die egskeiding … het jy nog nie van plan verander nie, Natasha?” vra Dewalt onpersoonlik.

Sy wag so lank om die vraag te beantwoord dat Dewalt al begin wonder of sy hom gehoor het. Toe kom haar stem sag, duidelik moeg en verwese: “Nou goed, Dewalt, as dit jou gelukkig sal maak, kan ons maar skei. Maar ek voel jammer vir jou. Jy gaan nou ’n groter teleurstelling tegemoet as verlede keer.” Sy haal haar skouers liggies op asof sy daarmee te kenne gee dat sy haar hande in onskuld was. As hy dan nie wil hoor nie, laat Esna hom maar weer ’n keer om die bos lei. En mag hy hierdie keer sommer ’n baie goeie les leer!

“Wanneer sal jy met die skeisaak begin?” hoor sy hom opgewonde vra – asof hy nie haar laaste sin gehoor het nie.

“Ek sal ’n prokureur die een of ander tyd in die week gaan spreek –” begin sy, maar Dewalt keer haar haastig.

“Ek stel voor dat jy vanoggend met die saak begin,” begin hy versigtig. “Ek kan jou nou dadelik na ’n goeie prokureursfirma in Bergsig neem. Hoe gouer jy met die saak begin, hoe gouer is dit agter die rug. Ek sal verkies dat die saak afgehandel word voordat ek na Amerika vertrek,” jok hy sonder om te blik of te bloos. Hy wil net hê dat sy die saak aanhangig moet maak voordat sy pa dalk hier op Dennebaai opdaag om ’n stok in sy wiel te steek. Sy pa sal haar beïnvloed om die helfte van sy besittings te eis.

“Nou goed, laat ons dan maar gaan,” sê Natasha ietwat afgetrokke en staan van die rots af op. Dewalt volg haar.

“Ek sal seker eers die nodige dokumente in my handsak moet gaan haal,” sê sy moeg.

“Dit is nie nodig nie,” help hy haar haastig reg. “Ek het al die nodige dokumente by my. Ek sal sommer ook die prokureur se fooie vereffen.”

Dewalt raak nou al haastiger om Natasha by die prokureurskantoor te kry, want hy weet nie of sy pa dalk reeds in Dennebaai aangekom het nie.

Daar is ’n senuweeagtige gejaagdheid in hom wat Natasha vreemd vind. Sy ken Dewalt as iemand wat altyd kalm en bedaard is, en nooit haastig om ’n gewigtige besluit te neem nie. Dit is net sedert Esna weer in sy lewe gekom het dat hy nou so teenstrydig met sy aard optree, besef sy.

Natasha dink aan alles wat tussen haar en Dewalt plaasgevind het sedert hy oornag feitlik in ’n miljoenêr verander het. Dan besef sy meteens dat sy liefde vir Esna hom in ’n gevoellose swakkeling verander het. Ja, hy het inderdaad in ’n man ontaard wat vir haar afstootlik is.

Sy kyk na Dewalt en sien dan ’n koue, berekenende blik in sy oë. Soos hy nou is, is hy vir haar onaanvaarbaar. Sy kan nog begryp waarom hul huwelik vir hom nou niks beteken nie – maar dat hy nie die geringste gevoel vir sy ongebore kindjie toon nie! Dank die hemel dat haar oë eindelik oopgegaan het. Hy is net so hardvogtig, berekenend en afstootlik soos sy geliefde Esna. Soort soek soort. Só ’n man kan sy tog nooit werklik liefhê nie!

Natasha se blik dwaal na die huise teen die heuwel en na die mense se mooi tuine. Toe verskyn daar ’n sweem van ’n glimlaggie om haar mooi, sagte mond.

Dewalt merk die glimlaggie en sê duidelik agterdogtig: “Ek het jou lanklaas sien glimlag, Natasha. Mag ek vra wat die rede daarvoor is?”

Daar is openlike veragting in haar blik en sy sê onverskillig: “Dit het my nou net opgeval hoe gelukkig ek is dat my oë eindelik oopgegaan het, Dewalt. Ek besef nou eers hoe ’n gek ek was om oor jou te treur en na jou te verlang. Dit is heeltemal onnodig om so agterdogtig te lyk. Noudat ek ontdek het dat my liefde vir jou dood is, wil ek graag self die egskeiding agter die rug hê.”

Dewalt kyk na haar en frons gesteurd. Hy kan homself ook nie verstaan nie, want hoewel sy liefde uitsluitlik aan Esna behoort, hou hy nie van die gedagte dat Natasha geen gevoel meer vir hom koester nie … Ja, hy hou niks van haar onverskillige houding teenoor hom nie.

Daar is nou ’n effense verwarde uitdrukking in sy mooi oë. “Ek het gehoop dat ons vriende sou bly, Natasha. Ek meen … e … ons was tog darem getroud …” sê hy opvallend teleurgesteld.

“Nee, Dewalt,” skud sy haar kop, “ons huwelik het nog nooit vir jou iets beteken nie. Moet jou asseblief nie nog op so ’n klug beroep nie. Ek is van plan om heeltemal te vergeet dat ons ooit getroud was. Ek raai jou aan om dieselfde te doen.”

Hulle ry later Bergsig binne en hou voor ’n netjiese gebou stil wat die prokureurskantore en ’n paar dokters se spreekkamers huisves. Natasha maak die motordeur oop en net toe sy wil uitklim, neem Dewalt haar aan die arm en hou haar terug.

Daar is ’n onpeilbare blik in sy oë en ’n besliste klank in sy stem. “Ek begryp dat jy niks anders as veragting vir my kan hê nie en dat jy daarom alles wat met my verband hou, wil vergeet. Maar ek, Natasha, sal nooit kan vergeet dat ons getroud was nie. Daar duik daagliks te veel dingetjies op wat my aan jou herinner; sommer klein dingetjies, maar hulle hou herinneringe in.”

Hulle klim uit die motor en stap die prokureur se kantoor binne – sonder dat Natasha die kans kry om vir Dewalt te sê dat sy groot liefde vir Esna allesoorheersend behoort te wees.

“Wel, ek moet sê ek is bly dat al die formaliteite nou afgehandel is,” laat Natasha onverskillig hoor nadat hulle die prokureur se kantoor verlaat het. Dan vervolg sy duidelik ongevoelig: “Nou het jy darem iets om na uit te sien, want jy en Esna sal binne etlike weke kan trou.”

“En wat het jy om na uit te sien, Natasha?” vra Dewald terwyl hy die motordeur vir haar oophou.

Sy klim in en antwoord bedaard toe hy die voertuig aanskakel en wegtrek: “Op die oomblik net my kind. Later sal ek seker weer trou. Ek is nie van plan om lewenslank ongetroud te bly net omdat my eerste huwelik op so ’n gemors uitgeloop het nie. As my kind ’n seun is, sal ek buitendien moet trou. ’n Seun kan nie sonder ’n pa se leiding grootword nie.”

Daar is meteens ’n donker frons op Dewalt se voorkop. Snaaks, maar hy hou nie daarvan dat ’n vreemde man vir sy seun ’n pa moet wees nie. Sy frons verskerp, maar dan skuif Esna se beeld voor sy geestesoog verby en dwing hy sy gedagtes weg van sy ongebore kind. Hy kan nie verstaan wat vandag met hom aangaan dat hierdie dinge hom so hinder nie. Gister het Natasha se swangerskap hom nie ’n duit geskeel nie. Nog minder het dit hom gepla of sy ooit weer trou of nie. Hul huwelik was vir hom bloot ’n onbelangrike tussenspel.

Dewalt se emosies is vanoggend net so rusteloos en deurmekaar soos die uitgelate bewegings van ’n windswael – en net so vreemd en onverstaanbaar soos Grieks.

Toe hulle Dennebaai later nader, vra hy uit die bloute: “Sal jy die dag saam met my langs die strand deurbring en vanaand saam met my in die hotel gaan eet, Natasha?” Sy skud haar kop vinnig en beslis.

“Nee, dit is onmoontlik,” sê sy ewe beslis. “Ek en Irene verwag jou pa vanoggend – en ek is seker dat Esna in spanning op jou terugkoms wag. Jy moet liewer nou teruggaan Leliesvlei toe. Gaan vertel haar die goeie nuus dat julle een van die dae sal kan trou.”

“Wil jy nie maar vanaand ’n afskeidsete saam met my geniet nie?” probeer hy weer. Maar Natasha is nie vir sy voorstel te vinde nie.

“Ek het lankal van jou afskeid geneem, Dewalt – in Die Arendsnes al,” laat sy pynlik ongeërg hoor. “Gaan liewer huis toe en vier vanaand fees saam met jou aanstaande vrou. Sy kan seker nie meer wag om te hoor of jou sending geslaag het of nie.”

“Nou goed, kom drink dan vir oulaas ’n koppie tee saam met my. Daarna sal ek teruggaan Leliesvlei toe,” doen hy weer aan die hand.

“O, nou goed, dan sal ek maar saam met jou gaan tee drink,” stem sy baie onwillig in. “Maar daarna moet jy my sonder versuim huis toe neem. Ek wil graag tuis wees wanneer jou pa kom.”

Daar is ’n ongeduldige trek op Dewalt se gesig toe hy gesteurd sê: “My pa is baie bevoorreg dat selfs jy, sy skoondogter, getrou na sy pype dans. Maar onthou, hy is net jou skoonpa, terwyl ek in sekere sin nog jou man is –”

“Jy is nou soos ’n stout kind wat nie sy sin kan kry nie, Dewalt,” val sy hom in die rede. “En terloops, ek beskou jou in geen sin meer as my man nie – veral nie noudat ek die egskeiding aanhangig gemaak het nie.”

Daar kruip meteens ’n verdwaaldheid in sy oë. “Jy het gelyk; ons het geen huwelik meer nie,” sê hy half verontskuldigend. “Ek belowe om jou dadelik huis toe te neem sodra ons klaar tee gedrink het. Maar ek het darem gehoop dat ons vriende sou bly.”

“O, jy wil hê ons moet vriende bly sodat jy later op my skouer kan kom huil wanneer dinge weer vir jou begin skeefloop,” sê sy met daardie kenmerkende, sonnige glimlaggie. “Dit sal nie werk nie, Dewalt. Vergeet maar daarvan,” vervolg sy bedaard.

Hierna is hy opvallend nukkerig en praat skaars met Natasha, maar sy steur haar nie aan sy buierigheid nie. Alles is tog verby. Selfs die liefde wat sy vir hom gekoester het, is iets van die verlede.

Hulle geniet tee in ’n strandkafee met ’n wye uitsig oor die see. Hieroor voel Natasha bly, want sy word nooit moeg om na die see te kyk nie. Dit is of die see en die geruis van die golwe ’n kalmerende uitwerking op haar het.

“Wat is jou planne vir die toekoms, Natasha?” vra Dewalt nadat die kelner hulle met tee bedien het. “Gaan jy vir ’n onbepaalde tyd hier op Dennebaai bly, of gaan jy jou elders vestig?”

Sy kyk etlike oomblikke na die rustelose golwe. Dan draai sy haar gesig na hom en sê half onseker: “Ek weet nog nie, Dewalt. Dit hang alles van omstandighede af. Ek sal maar eers wag tot na die bevalling voordat ek besluit wat om te doen.”

Hulle gesels nog ’n rukkie oor alledaagse dinge en dan staan Natasha van haar stoel af op en sê dat sy moet gaan.

Dewalt volg haar voorbeeld traag en onwillig. Toe hy haar eindelik aflaai, besluit hy om maar dadelik terug te gaan Leliesvlei toe.

Dit is omdat ek Esna nie saam met my gebring het nie dat dit nou voel of my hele lewe so hopeloos uit verband geruk is dat ek selfs na Natasha se geselskap verlang, besluit hy by homself toe hy haar groet en wegry. Ja, dis nooit anders nie. Sodra ek by Esna is, sal alles sommer weer in die regte perspektief val.

Oubaas Lafras het reeds aangekom toe Natasha pas voor twaalf tuis kom. Sy tref hom en Irene op die voorstoep aan. Hy groet haar vriendelik en verneem belangstellend na haar gesondheid.

Irene merk dadelik dat die ou sprankelende lewenslus weer terug is in Natasha se mooi, sagte oë. “Natasha, ou sussie, wat het met jou gebeur? Waar was jy die hele oggend?” roep sy verras uit.

“Waarom vra jy my so ’n vraag, Irene?” wil Natasha met haar ou sonnige glimlaggie weet toe sy op die naaste stoel plaasneem. “Lyk dit of daar iets met my gebeur het?”

“Wel, jy het gisteraand nog so hartseer en verstote gelyk en nou kom jy hier aan – stralend soos toe jy was toe ek die eerste keer met jou kennis gemaak het. Is jy verlief, of wat?”

“Verkeerd, my liewe Irene,” lag sy die ouer meisie saggies uit. “Ek het vanoggend agtergekom dat ek glad nie meer verlief is nie. Jy lyk verniet so skepties. Dis die waarheid. Sedert Dewalt met Esna deurmekaar is, het hy so ontaard dat hy vir my eintlik afstootlik is.”

“Wanneer het jy Dewalt laas gesien, my kind?” vra die oubaas belangstellend terwyl hy vir hom ’n sigaar aansteek.

“Ek het hom vanoggend op die strand raakgeloop. Altans, hy het my strand toe gevolg, Pappa,” begin Natasha. Sy vertel hom wat die oggend plaasgevind het. “Dewalt wou gehad het dat ek die dag saam met hom op die strand moes deurbring. Hy wou ook hê dat ek vanaand saam met hom in die hotel moes gaan eet het. Ek het vir hom gesê hy moet liewer na Leliesvlei en na sy Esna toe teruggaan,” sluit sy af.

“Dit was ’n groot fout, ou dogter,” laat die oubaas ernstig hoor. “Jy moes saam met die egskeiding ook ’n eis teen Dewalt ingestel het vir die helfte van sy besittings vir jul kind –”

“Nee wat, Pappa,” val Natasha hom in die rede, “laat hom gerus maar begaan. Hy sal elke sent nodig kry om Esna gelukkig te hou. Ek het die afgelope paar maande geleer om met min klaar te kom. As ek eenvoudig lewe, sal ek dit kan bekostig om vir my kind ’n goeie opvoeding en geleerdheid te gee.”

“Oor die kind se geleerdheid hoef jy jou nie te bekommer nie, Natasha,” stel die oubaas haar gerus. “Ek sal self vir my kleinkind se geleerdheid betaal. En as dit ’n seun is, moet hy leef met die wete dat hy eendag sal moet voortgaan waar ek ophou. Jy sal hom ook baie fyn moet dophou. As hy net ’n effense neiging toon om storietjies soos sy pa te skryf, sal jy daardie onding dadelik in die kiem moet smoor. Ons gaan ’n uitmuntende sakeman van die kêrel maak –”

“Haai, wag ’n bietjie,” val Irene die oubaas laggend in die rede. “Pappa praat nou asof dit ’n uitgemaakte saak is dat die kleinding ’n seun gaan wees. Ek hoop dis ’n dogter. Dan sal ek vir haar balletlesse betaal sodat sy saans vir haar tannie Irene kan kom dans …”

Natasha se hartlike lagbui bring ’n einde aan Irene se relaas, en toe haar lagbui eindelik bedaar, sê sy gemaak streng: “Dit klink vir my al of jy my dogter wil verwen, Irene. Nou ja, laat ek jou maar sommer vroegtydig waarsku dat daar niks van sal kom nie. Ek glo nie Esna sou haar doel met Dewalt bereik het as hy nie so pynlik verwen was nie.”

“Jy het heeltemal gelyk,” sê die oubaas. “Dewalt is ’n bedorwe brokkie. Ons sal almal sorg dat klein Lafras nie soos sy pa verwen word nie. Ons sal baie lief vir hom wees sonder om hom tot in die afgrond te bederf.”

“Hm, ek wil dit eers sien voordat ek dit glo,” kom dit skepties van Irene. “Daardie baie liefde klink vir my ietwat verdag. Dit wek al die indruk dat ’n seun lekker verwen kan word, maar ek gaan nie my kop daaroor breek nie. Dit gaan mos ’n dogter wees –”

“Moenie glo nie; dit gaan ’n seun wees,” val die oubaas haar met ’n alwyse glimlaggie in die rede. “Die De Meyers se eerstelinge was nog altyd seuns.”

“O, maar die De Meyers van wie Pappa praat, was almal sakemanne, maar die pa van hierdie kleinding is ’n skrywer. Hy is dus nie ’n volbloed De Meyer nie,” terg Irene en Natasha kan nie help om die twee se ligte stryery te geniet nie.

Hulle sit op die voorstoep en lag en gesels totdat Mieta die klokkie vir middagete lui.

Oubaas Lafras gaan na ete vir ’n uur of wat rus terwyl Irene en Natasha langs die strand gaan stap. Daardie middag, terwyl hulle koffie op die voorstoep geniet, praat die oubaas eindelik oor dit wat hom al die hele dag pla.

Hy wag ook net totdat Natasha se koppie leeg is voordat hy bedaard sê: “Jy en Irene sal maar weer moet oppak en saam met my terugkom, ou dogter. Noudat jy waarskynlik swanger is, kan jy onmoontlik alleen hier op Dennebaai bly.”

Natasha kyk hom met ’n warm, waarderende glimlaggie aan. “Ek is nie alleen nie, Pappa. Irene en Mieta is mos ook hier.”

“Irene gaan ook later huis toe,” lig die oubaas haar vriendelik in.

“Ek sal maar liewer hier aanbly, Pappa,” hou Natasha vol. “Met Mieta hier in die huis is ek nooit alleen nie. En as sy ook besluit om weg te gaan, sal ek maar in ’n hotel gaan bly.”

“Waarom wil jy nie by ons kom bly nie, ou dogter?” wil die oubaas besorg weet.

“Pappa, ek koester geen sinnigheid om Dewalt en sy nuwe vrou om elke hoek en draai in die stad raak te loop nie. En dit is presies wat sal gebeur. Esna hou van die stad se winkels en sy vermaaklikheidsplekke … Nee, ek verkies om hier langs die kus te woon. Dit is stil en rustig hier en ek is lief vir die see.”

Dit lyk nie juis of die oubaas tevrede voel met haar antwoord nie, maar hy besluit om dit voorlopig daar te laat. Sodra Dewalt Amerika toe vertrek het, sal hy haar weer oor die onderwerp pols. Hy is vasbeslote dat sy kleinseun naby hom moet wees.