Читать книгу Susanna M Lingua-keur 10 - Susanna M Lingua - Страница 9

Die klokkie het reeds vir middagete gelui. Dewalt en Esna kom die eetkamer binne en sien dat mevrou Hugo alleen op hulle wag. Sy kyk nie na Esna nie, want sy weet die meisie sal die veragting in haar oë sien.

Dewalt se blik gaan vlugtig deur die vertrek. “Is mevrou De Meyer dan nie tuis nie, mevrou Hugo?” vra hy met ’n gesteurde frons.

“Mevrou De Meyer voel nie gesond nie, meneer,” antwoord die ouer vrou en neem dan haar plek aan tafel in sonder om die aard van Natasha se ongesteldheid te verstrek.

“Ek wonder of sy regtig siek voel,” merk Esna met ’n spotlaggie op. “Ek dink sy gee voor dat sy siek is omdat ek hier is. Sy sien bepaald nie kans om –”

“Eet jou kos, my lief,” val Dewalt haar sag in die rede. “Ek het jou al herhaalde male gesê dat ek nie bereid is om my vrou of my huwelik met jou of enigiemand anders te bespreek nie. Jy moet dit asseblief so aanvaar.”

“Ag, nou toemaar,” lag Esna sy vermaning weg. “Dit sal ’n seën wees as sy jou jou vryheid wil gee – dan kan ons trou en heeltemal van haar vergeet.”

“Ons sal later hieroor gesels, Esna,” sê hy met ’n frons.

Esna mag nou wel beeldskoon wees, maar sy beskik baie beslis nie oor Natasha se agtergrond en fyn maniere nie. En noudat Dewalt aan Natasha se verfynde maniere gewoond is, irriteer Esna se taktloosheid hom soms. Hy besef dat sy liefde al Esna se foute en swakhede behoort te bedek. Soos in die verlede, behoort hy dit nie raak te sien nie. Tog bly hy deurentyd van al die krapperige dingetjies aan haar persoonlikheid en optrede bewus.

Dit is vir mevrou Hugo ’n groot verligting toe die maaltyd eindelik verstryk en sy van die tafel af mag opstaan. Sy weet nie hoe sy dit die hele naweek met Esna aan tafel gaan uithou nie. Toe sy Natasha nie verder kon verkleineer nie, moes almal aan tafel hoor watter mooi modeskeppings en ontwerpersjuwele sy in Johannesburg se winkels gesien het.

Nou sal hier hopelik stilte om my wees, dink mevrou Hugo met ’n sug van verligting toe Dewalt en Esna na die sitkamer gaan, maar haar hoop word baie gou beskaam. Sommer met Esna se intrapslag in die sitkamer word die radio aangeskakel en luide popmusiek klink in die vertrek op.

Mevrou Hugo gee ’n paar haastige bevele aan die huishulp en vlug dan na die privaatheid van die ander sitkamertjie. Sy het nog skaars ’n gemakstoel gehaal, of die voordeur gaan meteens oop en oubaas Lafras en Irene stap sonder waarskuwing binne.

Nou gaan die vonke spat, flits dit deur haar gedagtes. Soos sy Esna se soort ken, sit sy nou styf in Dewalt se arms op die rusbank.

Mevrou Hugo se voorspelling is ook net mooi in die kol. Dewalt het albei sy arms om Esna en soen haar hartstogtelik. Toe oubaas Lafras en Irene in die sitkamer se deur verskyn, is hy en Esna nie eens daarvan bewus nie.

Die musiek is so hard dat Irene eers die radio moet afskakel sodat die oubaas homself hoorbaar kan maak. Toe die klanke so onverwags verstil, is dit of die twee op die rusbank meteens tot verhaal kom.

Oubaas Lafras gee hulle nie kans om ’n woord te sê nie. Sy stem klap soos ’n sweepslag deur die vertrek toe hy bars uitroep: “Wel, ek het al skaamteloos in my lewe gesien, maar sowaar nog nooit so skaamteloos soos julle twee nie. Het jy geen beginsels, selfrespek of eergevoel nie, Dewalt? En wat soek daardie flerrie hier in Natasha se huis?”

“Ek is nie ’n flerrie nie –” begin Esna onthuts.

Dewalt het uit respek vir sy pa opgestaan, maar die oubaas gee Esna nie kans om meer te sê nie.

“Nou goed, as jy dan nie ’n flerrie is nie, wat soek jy in hierdie huis en waarom laat jy toe dat ’n getroude man jou soen en beklou?” snou die oubaas haar met openlike veragting toe. “Toe, sê my dit, want net ’n flerrie flankeer met ’n getroude man en vernietig sy huwelik.” Die volgende oomblik draai hy na Dewalt, wat nog steeds bleek en bitter verontwaardig voor die rusbank staan. “Ek herhaal: wat soek hierdie flerrie hier in jou en Natasha se huis?”

“Pa, Esna is nie ’n flerrie nie! Ek sal nie –”

“Natuurlik is sy ’n flerrie!” val die oubaas hom met ’n kil stem in die rede. “Geen ordentlike en eerbare meisie sal haar doelbewus op ’n getroude man afdwing en sy huwelik vernietig nie!”

“Esna en twee mansvriende is my gaste vir die naweek,” verdedig Dewalt homself ontstoke.

“So, en gee dit jou die reg om haar te soen en te beklou – omdat sy ’n naweekgas is?” trap die oubaas hom woedend uit. “Ek is oortuig daarvan dat Natasha nie die twee mansgaste op hierdie ongeoorloofde wyse onthaal nie. Terloops, waar is jou vrou? Het jy haar vir die naweek weggestuur sodat jy met hierdie flerrie kan flankeer?”

“Pa, Natasha is nie weg nie. Sy is tuis. En moet asseblief nie weer na Esna verwys as ’n flerrie nie. Pa beledig my gas –”

“Ag, onsin. Haar soort kan ’n mens nie beledig nie, al wil jy ook,” maak die oubaas sy seun weer eens stil. Hy draai na Irene. “Ounooi, gaan kyk asseblief of jy Natasha kan opspoor en bly dan by haar.”

Nadat Irene die sitkamer verlaat het, kyk die oubaas sy seun met ’n ysige blik aan en vervolg met ’n ewe kil stem: “Toe, nou wil ek weet wat hier aangaan. Jy gaan geen doekies omdraai nie. Sedert wanneer is sy weer in jou lewe?”

“Ek glo nie my privaat lewe gaan Pa aan nie,” voeg Dewalt die oubaas onthuts toe, “maar om Pa tevrede te stel: Esna het na my toe teruggekom en sy is nou bereid om met my te trou. Ek het Natasha om ’n egskeiding gevra, maar sy weier om van my te skei. Ek sien dus geen rede waarom ek en Esna mekaar in die geheim moet ontmoet nie. As Natasha weier om van my te skei, moet sy maar daarmee tevrede wees as ek Esna naweke wil huis toe bring.”

“Wel, ek dink dit is uiters laag en gemeen van jou, Dewalt,” voeg die oubaas hom bitter ontstoke toe. “Tien maande gelede het hierdie heks jou in die pad gesteek vir ’n ryker man. Maar toe sy hoor dat jy oornag byna ’n miljoenêr geword het, wil sy jou skielik weer terughê; maak nie saak of jy getroud is of nie. En jy is so eenvoudig! Jy kom glad nie agter dat dit jou geld is wat skielik die trekpleister geword het nie. Ek sal met Natasha praat. Sy kan jou dagvaar vir ’n egskeiding en die helfte van jou besittings eis. Ek sal haar –”

“Ek het ’n paar dae gelede ’n honderdduisend rand in Natasha se bankrekening betaal – en dit is al wat ek bereid is om vir haar te gee,” val Dewalt sy pa in die rede. “As sy so ’n ongehoorde ding wil doen om die helfte van my besittings te eis, kan sy maar gerus van die egskeiding vergeet.”

“Nee, toemaar, ek sal met haar praat en daarna die saak in die hande van my prokureurs laat,” hou die oubaas vol. “Ek en Irene sal haar saam met ons huis toe neem; dan kan jou flerrie maar solank haar intrek hier neem. En nou moet julle my verskoon; ek wil gaan kyk waar Natasha is. Maar voordat ek loop, wil ek net dit vir jou sê, Dewalt: ek het nou finaal besluit om jou te onterf. Jou suster sal my enigste erfgenaam wees, tensy Natasha dalk swanger is. In daardie geval sal jou kind en Irene my erfgename wees.”

Dewalt is doodsbleek en nie in staat om ’n woord te sê nie. Esna is weer rooi van woede, want as die oubaas al sy dreigemente uitvoer, kan sy maar net sowel na Pieter Marais toe teruggaan.

Die oubaas was kwalik buite hoorafstand, toe bars Esna se woede soos ’n vulkaan uit. Haar mooi, sagte lippe is dun en hard vertrek. “Jou pa is van sy verstand af. Waarvan gaan ons lewe as jy die helfte van jou besittings aan daardie vrou moet afstaan? Jy het haar reeds te veel gegee. Ek waarsku jou, Dewalt. As jy so aangaan, weier ek om met jou te trou. Ek is nie van plan om soos ’n armlastige te lewe nie.”

“Toemaar, dit is nie nodig om jou so te ontstel nie, my lief,” sê Dewalt. “Natasha sal nie so ’n ongehoorde ding doen nie – veral nie aan my nie. Sy is nie ’n wraaksugtige mens nie. My pa kan haar dalk oorgehaal kry om van my te skei, maar beslis nie op die voorwaardes wat hy in gedagte het nie.”

Esna voel half gerusgestel. Nou kan sy darem weer sorgeloos oor ’n weelderige en kommerlose toekoms droom.

Oubaas Lafras is nie verbaas om Natasha ongelukkig en verwese aan te tref nie. Hier waar sy in ’n groot leunstoel voor die vuur sit, lyk sy vir hom klein en verlate soos ’n verstote weeskind.

“Ek het nou net met Dewalt gepraat, Natasha,” vertel die oubaas nadat hy hom gerieflik voor die kaggel in die sitkamertjie tuis gemaak het. “Ek het gesê ek sal jou probeer oorhaal om hom sy vryheid te gee, maar dan op voorwaarde dat hy die helfte van sy besittings aan jou afstaan.” Die oubaas begin saggies lag en vervolg met ’n breë glimlag: “Jy moes hul gesigte gesien het, my kind; kostelik, sê ek jou. Ek het hom ook gesê dat ek nou finaal besluit het om hom te onterf – en op hierdie noot het ek van hulle afskeid geneem.”

Irene lag kopskuddend. Sy dink aan die selfvoldane, uittartende trek op Esna se gesig toe sy en haar pa hulle in so ’n vurige omhelsing op die rusbank betrap het. Haar pa se woorde het die vroumens bepaald so platgeslaan asof ’n atoombom haar getref het. Esna wonder seker op hierdie oomblik of sy wys gehandel het om haar verlowing met die ryk Pieter Marais te verbreek.

“Ek stel voor dat jy jou persoonlike besittings gaan inpak en saam met ons Johannesburg toe kom, kindjie,” dring die oubaas se stem meteens deur Natasha se gedagtes. “Hierdie huis is beslis nie meer ’n plek vir ’n beskaafde mens om in te woon nie.”

“Ek besef dit maar alte goed, Pappa,” stem Natasha saam. “Veral noudat Dewalt selfs sy minnares hier na die huis toe bring. Maar my lewe voel nou so deurmekaar; ek sal liewer iewers heen gaan waar ek myself weer kan vind – ’n stil, rustige en afgesonderde plek. Dalk iets soos –”

“Dennebaai,” val Irene haar skoonsuster vriendelik en hulpvaardig in die rede. “Dit is ’n baie gewilde strandoord – en dit is baie stil buite die seisoen. En Pappa het ’n strandhuis in Dennebaai waar jy sommer dadelik kan intrek.”

“Ja, dit is nogal ’n goeie plan,” meen oubaas Lafras. “Irene kan saam met jou gaan en jou eers help om gevestig te raak.”

“Skitterend!” sê Irene opgewonde. “Ons sal sommer vir Mieta ook saamneem.”

“Wie is Mieta?” vra Natasha nuuskierig. Sy hou besonder baie van hierdie lewenslustige skoonsuster van haar. Irene herinner haar baie aan Rita Grové.

“Mieta, my hartjie, is ’n ou huishulp wat al baie jare in ons diens is,” verduidelik Irene. “Sy kan sommer daar bly en vir jou sorg, want sy praat deesdae net van huis toe gaan. Dit beteken Dennebaai toe, want dit is die wêreld waar sy vandaan kom.”

“Wel, ek moet sê dit klink na ’n uitstekende plan,” erken Natasha. Sy kyk Irene met ’n effense glimlaggie aan en vervolg vriendelik: “Jy is net soos Rita. Julle is altyd vol planne. In elk geval, ek sal dit baie waardeer as jy ’n rukkie saam met my op Dennebaai sal bly. Jy moet net vir my sê wanneer dit jou sal pas om te gaan.”

“Sal jy vandag en môre al jou persoonlike besittings ingepak kan kry, my ou sussie?” wil Irene opgewonde weet. Natasha knik bevestigend. “Gaaf, ek sal môremiddag hier wees met die stasiewa, want ek is seker jy sal nie al jou bagasie in jou motor kry nie,” gaan Irene voort. “Rita sê jy het in Pretoria altyd genoeg klere vir vyf mense gehad.”

“Nee, dit is darem nie so erg nie,” keer Natasha, “maar die stasiewa sal baie welkom wees.”

Terwyl Natasha en Irene nog besig is om oor hul reis na Dennebaai te gesels, kom mevrou Hugo die vertrek binne met die nuus dat Dewalt vir Esna na die hotel op Leliesvlei toe geneem het. Hy het haar ook gevra om nog ’n kamer vir sy pa gereed te maak.

“Dit sal nie nodig wees nie, dankie, mevrou,” lig Irene haar vriendelik in. “Ons ry vanmiddag weer terug. Ek sal môreaand hier slaap sodat ek en Natasha Maandagoggend vroeg Dennebaai toe kan vertrek.”

Dewalt was nog nie tuis toe die oubaas en Irene die middag vertrek nie, maar hy was darem betyds terug om sy twee bergklimvriende tuis te verwelkom. Hy is egter verbaas toe hy merk dat die tafel net vir vier mense gedek is.

“Is ons net vier vir aandete, mevrou Hugo?” wil Dewalt met ’n ligte frons weet.

“U pa en suster het vanmiddag weer vertrek, meneer, en mevrou De Meyer voel nie gesond nie. Maar juffrou De Meyer kom môreaand hier slaap,” verduidelik mevrou Hugo.

Dewalt se frons keep dieper tussen sy oë. Hy begryp nie waarom sy suster terug huis toe gegaan het as sy môreaand hier kom slaap nie. Dan haal hy sy skouers op. Hy sal wel môreaand, nadat Irene hier aangekom het ’n antwoord op sy vraag kry.

Na oubaas Lafras en Irene se vertrek het Natasha in aller yl begin inpak. Mevrou Hugo kom haar help wanneer sy dit nie te druk het met haar huishoudelike take nie.

Natasha is die volgende dag nog steeds besig met inpak. Dewalt is nog voor ontbyt Leliesvlei toe en sy sien hom heeldag nie met ’n oog nie. Die twee bergklimmers het net na middagete vertrek en mevrou Hugo kan meer tyd aan Natasha bestee.

Dit is byna tyd vir aandete toe Irene weer voor Die Arendsnes stilhou en uitklim. Sy neem net ’n oornagtassie en sluit die res van haar bagasie in die stasiewa toe.

Mevrou Hugo, wat Irene se aankoms deur die sitkamervenster gesien het, is dadelik by die voordeur om haar te ontvang.

“Mevrou De Meyer is in die klein sitkamer,” sê sy.

“Hallo!” groet Irene haar skoonsuster met ’n breë glimlag. “Dit lyk vir my jy het nou in hierdie sitkamertjie nesgeskop,” gaan sy laggend voort, “maar ek neem jou nie kwalik nie. Ek sal ook nie daarvan hou om dieselfde lug in te asem as daardie hekseketel wat Dewalt gister hier in jou groot sitkamer onthaal het nie.”

“Hulle is gelukkig nou almal weg – sy en die twee mans wat vir die skyn die berg kom klim het,” sê Natasha vir haar skoonsuster.

“Dewalt het die huis vanoggend voor ontbyt verlaat en eers vyftien minute gelede tuis gekom. Hy weet dus nog nie dat ek môreoggend sak en pak Dennebaai toe gaan nie. Trouens, ek verkies dat hy glad nie weet waar ek gaan bly nie. Wanneer ek môreoggend uit hierdie huis stap, wil ek alle bande met Dewalt verbreek … Maar waarom sit jy nie, Irene?”

“Ek wil net eers my hande was en dan kan ons lekker hier voor die vuur gesels,” sê Irene en stap badkamer toe.

Dewalt is nie juis verbaas toe hy Natasha daardie aand aan tafel sien nie. Hy weet dat sy die etenstafel die afgelope twee dae opsetlik vermy het omdat Esna en sy twee vriende daar was. Hy vra nie hoe dit met haar gaan nie, hoewel sy vir hom baie bleek lyk.

“Waarheen is die reis met die groot stasiewa, as ek mag vra?” vra hy vir Irene.

“Ek en Natasha gaan al met die kus langs ry totdat ons ’n dorpie vind waarvan sy hou en waar sy haar graag sal wil vestig,” verduidelik Irene. “Ons vertrek môreoggend.”

“Môreoggend …” sê hy en kyk dan na Natasha. “Wanneer het jy besluit om langs die kus te gaan bly, Natasha?”

“O, ek het gistermiddag, tydens jou pa se besoek, finaal besluit,” antwoord sy toonloos. Sy sien terloops dat mevrou Hugo van die tafel af opstaan en die vertrek stil verlaat.

Dewalt kyk skerp na Natasha en sê bars: “So, dan het jy gister al geweet dat jy môreoggend weggaan – en ek hoor nou eers daarvan!”

“Ek het hoegenaamd geen rede gesien waarom ek dit met jou moes bespreek nie,” sê sy ongeërg. “Jy was buitendien nie beskikbaar nie, al sou ek dit ook met jou wou bespreek het, Dewalt. En moet asseblief nie maak of jy ’n veronregte eggenoot is nie. Ek weet tog van beter …”

“Wat bedoel jy presies?” vra hy onthuts.

“Ek bedoel dat my vertrek die een ding is waarna jy en jou … e … vriendin bepaald die meeste uitsien,” antwoord Natasha reguit. “Sy kan maar môre haar intrek hier by jou in die huis neem. Dan sal dit nie meer vir jou nodig wees om elke dag agter haar aan te ry nie.”

“My privaat sake gaan jou nie aan nie, Natasha. Ek sal dit –” begin Dewalt onthuts, maar Natasha gee hom nie kans om meer te sê nie.

“In daardie geval gaan my bewegings jou ook nie aan nie,” val sy hom met soveel onverskilligheid in die rede dat hy nie anders kan as om haar verbaas aan te kyk nie.

Irene merk dit en glimlag onderlangs. Sy is baie lief vir Dewalt, maar sy is nie blind vir sy selfsugtigheid nie. Maar nou, voel sy, het sy selfsug te ver gegaan. Soos dinge vir haar lyk, wil hy vir Esna hê – maar Natasha moet darem ook op die agtergrond wees.

“Jy is nog steeds my vrou en my verantwoordelikheid, Natasha,” keer hy.

“En jy is nog steeds my man, maar jou getroude status verhoed jou nie om jou minnares huis toe te bring nie,” troef sy hom. “Vergeet dus maar asseblief dat ek jou vrou is. Ek sal dit in elk geval nie meer lank wees nie … Waarom frons jy nou so danig?”

“Ek sou verkies het dat jy hier in die huis aanbly, Natasha – selfs na die egskeiding,” sê Dewalt.

Natasha skud haar kop stadig. “Ek is jammer, Dewalt, maar ek is nie vir so ’n saamblyery te vinde nie.”

“Hier sal geen saamblyery wees nie,” kap hy terug. “Ek vertrek oor drie weke Amerika toe vir die verfilming van my draaiboek en ek sal stellig maande lank daar in die vreemde vertoef.”

Hiervan wil Natasha niks weet nie. Sy het klaar besluit om weg te gaan en sy gaan haar nie nou laat ompraat nie.

“Jy sal iemand anders moet kry om hier te kom woon en na jou huis te kyk, Dewalt,” sê sy beslis. “Aangesien ons tog op die punt staan om te skei, verkies ek dat ons alle bande met mekaar verbreek. Ek koester geen begeerte vir ’n onderonsie met jou en die nuwe mevrou De Meyer om elke hoek en draai nie – en dit is beslis wat sal gebeur as ek hier aanbly.”

“Bedoel jy dat ons mekaar na môre nooit weer sal sien nie?” Hy kyk haar snaaks aan, so asof dit ’n gedagte is wat nog nooit by hom opgekom het nie. Noudat hy so daaraan dink, hou hy glad nie van die gedagte nie.

Sy knik. “Dit sal vir ons albei beter wees.”

“O, nou goed dan,” sê hy met ’n ligte skouerophaling. “Ek hoop dat jy gelukkig sal wees – waar jy jou ook al mag vestig, Natasha. Ek neem aan Irene gaan ’n rukkie by jou bly, of hoe?”

“Ja, ek is van plan om by Natasha te bly totdat sy eers goed gevestig is,” kom dit van Irene. “Pappa sal hom moontlik ook later vir ’n paar dae by ons aansluit.”

Die maaltyd kom so onder die gesels deur ten einde en vir ’n wonder bly Dewalt daardie aand tuis.

Na ete gaan hulle in die groot sitkamer sit. Natasha maak later verskoning en loop dan na haar kamer toe om te kyk of daar nie straks iets is wat sy vergeet het om in te pak nie.

Haar blik val skielik op haar en Dewalt se geraamde troufoto op die spieëlkas en sy besluit om die foto ook maar in te pak. Dewalt sal dit tog maar net vernietig wanneer hy en Esna getroud is. Buitendien is daar ’n vergroting in die sitkamer.

Terwyl Natasha nog besig is om ’n paar kleinigheidjies in te pak, kom mevrou Hugo verneem of sy haar tee na die sitkamer of na die kamer toe moet bring.

“Bring dit maar asseblief hier na die kamer toe, tannie Rina,” sê Natasha. “Ek voel nou nog te slordig om my gesig in die sitkamer te wys.”

Mevrou Hugo verlaat die vertrek, maar keer ’n rukkie later weer terug. “Meneer De Meyer wil weet waarom jy nie jou tee saam met hulle in die sitkamer kom drink nie, my kind. Wat moet ek vir hom sê?”

“Sê maar vir hom ek lyk nie nou netjies genoeg om in die sitkamer tee te drink nie, tannie Rina. Ek sal maar my tee hier in die kamer geniet,” sê Natasha terwyl haar gesig geslote bly. Sy weet hoeveel inspanning dit van haar verg om in Dewalt se teenwoordigheid ongeërg en bedaard te lyk as haar hele wese en alles in haar na hom roep.

Nee, ek moet hom liewer nie weer sien nie, mymer sy nadat die ouer vrou die vertrek verlaat het. Hy het vanaand aan tafel nie juis vreeslik gelukkig gelyk nie. Dis waar, noudat ek daaraan dink, tref dit my dat daar duidelik ’n ongelukkige trek om sy mond was … Dit is snaaks, want noudat hy sy geliefde Esna as vrou kan kry, behoort hy tog uitermate gelukkig te wees! Veral noudat ek ook nog uit sy lewe padgee sonder om vir hom moeilikheid te veroorsaak!

Natasha sug, want daar is ’n groot hartseer in haar wat sy nie met ander kan deel nie – ’n pyn wat net die tyd kan heel.

Dewalt dring nie verder daarop aan dat sy haar tee saam met hom en Irene moet kom drink nie en Natasha kan haar aandag bepaal by die dinge wat sy nog moet doen.

Dit is haar laaste aand in Die Arendsnes. Waar sy nou in die bed lê, dink sy terug aan die paar dae wat sy hierdie kamer, asook die bed waarop sy lê, met Dewalt gedeel het. Dit was skaars ’n week gelede … en so baie dinge het in die kort rukkie gebeur.

Natasha voel weer Dewalt se arms om haar – daardie laaste aand toe hulle saam op hierdie bed geslaap het. Hy was nooit ’n vurige minnaar nie, maar sy toenadering en selfs sy aanraking was altyd sag en bedagsaam. Sy lippe was altyd sag en teer teen hare, al het daardie soene vir hom niks beteken nie. Sy voel hoe die trane warm agter haar ooglede brand en, soos al die ander aande sedert Esna in Dewalt se lewe gekom het, huil sy haar aan die slaap.

Natasha en Irene is die volgende oggend vroeg wakker en uit die bed. Mevrou Hugo het vir hulle ’n kosmandjie vir die pad gepak. Terwyl die twee koffie drink, neem die huishulp Natasha se bagasie na buite waar sy en Mieta alles netjies in die stasiewa en in Natasha se motor laai.

Wanneer hulle wil ry, slaap Dewalt nog. Natasha skryf ’n kort briefie vir hom om tot siens te sê, groet mevrou Hugo en vertrek.

Die son is reeds lankal op toe Dewalt eindelik wakker word. Hy gaap lank, maar dan dink hy daaraan dat Natasha en Irene vanoggend vertrek. Hy kyk na sy horlosie en frons toe hy merk dat dit al ’n paar minute oor agt is. Met een beweging stoot hy die komberse van hom af en swaai sy bene van die bed af. Hy trek sy kamerjas en pantoffels aan en stap haastig na die eetkamer in die hoop om sy suster en Natasha daar te vind.

Dewalt is hopeloos laat. Natasha-hulle het reeds sesuur die oggend vertrek. Hy kry mevrou Hugo in die eetkamer waar sy besig is om die tafel vir ontbyt te dek.

Hy groet haar beleef en vra dan haastig: “Het my suster-hulle al vertrek, mevrou Hugo?”

“Hulle het al sesuur vertrek, meneer,” sê sy vir hom. “Mevrou De Meyer het vir u ’n briefie op die lessenaar in die studeerkamer gelaat.”

“Dankie, mevrou,” sê hy kortaf en haas hom na sy studeerkamer waar Natasha se briefie op die lessenaar lê.

Net ’n paar woorde waarmee ek jou al die geluk in die wêreld wil toewens, Dewalt – en dit sluit die verfilming van jou draaiboek en al die ander draaiboeke in wat jy nog gaan skryf. Ook jou huwelikslewe met Esna le Clus. Ek gaan nie tot siens sê nie, Dewalt; dit is nie tot siens nie, maar vaarwel … Natasha.

Dewalt lees die kort briefie ’n tweede keer. Hy kyk deur die venster na die hoë berg, die groen hellings en die diep klowe. ’n Vreemde eensaamheid sak skielik oor hom toe. Hy verwens homself omdat hy nie vroeër opgestaan het nie en hy wonder ook waarom Natasha hom nie wakker gemaak het nie.

Nee, nie Natasha nie – Irene, help hy homself reg. Natasha sou vir geen geld ter wêreld na my kamer toe gekom het nie. Sedert Esna weer in my lewe gekom het, het sy doelbewus alle kontak met my probeer vermy. Nee, sy sou my nie kom wakker maak het nie …

Nou kring sy gedagtes om Natasha. Hy dink aan haar fynbesnede gesiggie, raafswart hare en mooi, fyn maniere. Hy dink aan hul wittebrood en daar kruip ’n verdwaaldheid in sy oë. Hy weet nie waarom nie, maar daar is ’n vreemde leegheid in hom.

Dit is Natasha se vertrek wat my so leeg en eensaam laat voel, gesels hy met homself terwyl sy blik op die hoogste bergpiek rus. Ek het al te gewoond aan haar hier in die huis en by my geraak …

Die gelui van die telefoon maak meteens ’n einde aan sy gedagtes. Hy tel die gehoorbuis op en hoor Esna se stem sê: “Ek wil asseblief met meneer De Meyer praat.”

“Jy praat met hom, my groenoog,” lag Dewalt saggies in die gehoorbuis, sy eensaamheid vir die oomblik vergete.

“O, Dewalt, jou lawwe ding!” roep sy laggend uit. “Het jou suster toe gistermiddag gekom?”

“Ja, sy het gekom. Vanoggend het sy en Natasha saam vertrek,” vertel hy. “Natasha het glo Saterdag al besluit om vanoggend sak en pak iewers na die kus te verhuis, maar ek hoor eers gisteraand daarvan.”

“Wel, ek moet sê dit klink byna of jy jammer voel oor haar vertrek,” sê Esna.

“Jy het gelyk, ek sou verkies het dat sy hier in die huis aanbly totdat ek terug van Amerika af is …”

“Jy bedoel, totdat óns terug is, my skat,” help sy hom reg en daar is ’n verleidelike ondertoon in haar stem. “Maar vertel vir my; is Natasha nou vir altyd van jou af weg? En wanneer gaan sy met die egskeiding begin?”

“Ja, my poppie, Natasha is nou vir altyd weg,” antwoord hy, “maar sy het nie gesê wanneer sy met die egskeidingsaak gaan begin nie. Sy sal bepaald aandag aan die saak skenk sodra sy eers gevestig is. Maar ek gaan nie nou langer met jou oor die telefoon praat nie, my engel. Ek sien jou sodra ek ontbyt geëet het.”

Daar speel ’n glimlaggie van diepe tevredenheid om Esna se mond toe sy die gehoorbuis op die mikkie terugsit. Noudat Natasha vir altyd uit Dewalt se lewe verdwyn het, kan sy hom begin voorberei vir die duur diamanthalssnoer wat sy in die oog het. En as sy oor drie weke saam met hom na Amerika moet gaan, sal sy vir seker etlike nuwe aandrokke nodig hê.

Die lewe is Esna inderdaad goedgesind; veral noudat die pad vir haar na Dewalt se bankrekening oop is. Haar groen oë blink soos smaragde terwyl sy dink aan al die weelde wat op haar wag.

Natasha en Irene se reis was so voorspoedig dat hulle Dennebaai pas na middagete binnery. Natasha hou dadelik van die mooi, lowergroen dorpie wat van onder die strand tot bo-op die heuwel strek. Toe hulle na ’n rukkie voor die strandhuis, ’n hanetreetjie van die waterkant af, stilhou, merk Natasha dat die strandhuis gelukkig nie op die woeligste deel van die strand staan nie. Sy sal dus nie te afgeleë en eensaam, maar ook nie in die gedrang, wees nie.

“O, die see is vandag wonderlik kalm en blou,” laat Irene opgewonde hoor terwyl sy en Natasha langs die motor na die aanrollende golwe staan en kyk. “Ek dink jy gaan baie gelukkig hier wees, Natasha.”

’n Weemoedige glimlaggie vorm om die swartkop se mond. “Ja, ek sal seker so gelukkig wees soos wat ’n mens in die omstandighede kan wees – nadat jou man jou vir ’n ander vrou verlaat het.”

Die hartseer in Natasha se stem laat die ouer meisie vinnig en verleë na haar kyk.

“Ek is jammer, Natasha,” sê sy verontskuldigend. “Wat ek eintlik bedoel het, is dat jy lekker hier sal bly. En wanneer jy eendag oor jou hartseer is en nie meer aan Dewalt en jul gebroke huwelik dink nie, sal jy besef dat jy hier gelukkig kan wees.”

“Op die oomblik voel dit nie vir my of daar ooit so ’n dag sal wees nie, Irene,” kom dit sag van die jong vrou. “Maar ek sal jou nie weerspreek nie. Ek het self eendag êrens gelees dat tyd sulke wonde heel. En as dit die geval is, sal ek stellig hier gelukkig kan wees, soos jy sê.”

“Jy sal weer eendag gelukkig wees, ou sussie,” verseker Irene haar baie ernstig. “Maar kom, laat ons binnetoe gaan. Ek sien Mieta het ons bagasie al na die stoep toe geneem.”

Die aande is koud, maar die dae is lekker warm langs die kus.

Natasha se hart bly egter koud en bitter seer. Irene probeer alles in haar vermoë om die jong vrou se gedagtes met ander dinge besig te hou, maar dit is vir haar duidelik dat sy nie volkome daarin slaag nie. Natasha se oë is elke oggend rooi van die trane.

Irene se hart gaan uit na haar en sy verwens Esna elke dag net meer. Sy het ook al dikwels gewonder of die liefde regtig so ’n goeie ding is soos wat skrywers en digters sê. Vir haar lyk dit nie so nie, want kyk net hoe ongelukkig het die liefde vir Natasha gemaak.

Waar Irene op die strand in die son lê, besluit sy dat sy liewer niks met die liefde te doen wil hê nie.

“Wat gaan ons vanaand doen, ou sussie?” vra sy vir die swartkop wat langs haar op ’n kleurryke strandhanddoek lê.

“Net wat jy wil doen, solank dit net nie daardie wilde musiek waarvoor jy so lief is insluit nie,” laat Natasha met ’n lui, slaperige stem hoor.

Irene bars uit van die lag. “Nou ja, daar is vanaand ’n paar goeie flieks op televisie. Jy kan kies tussen ’n komedie, ’n riller en ’n outydse tranetrekker.”

“O, dit sal beslis ’n komedie moet wees,” glimlag Natasha. “Ek het nie nog krag vir ander mense se smarte nie – al is dit net in ’n fliek.”

Só verwyl die twee hul verblyf op Dennebaai. Bedags boer hulle op die strand en saans soek hulle ander afleiding. Natasha besef dat sy haar op die een of ander manier besig sal moet hou as sy van Dewalt wil vergeet. Tans is haar lewe te leeg en kry sy ook gans te veel tyd om aan hom en hul gebroke huwelik te dink.

Toe hulle later op die voorstoep sit en tee drink, sê Natasha so ewe uit die bloute: “Ek het besluit om te gaan werk, Irene …”

“Werk …!” Irene kyk haar verbaas aan en bars hardop uit van die lag. “Moenie vir my sê jy wil nou ook so ’n werkesel soos Rita word nie, my sussie. Jy gaan net vir jouself probleme skep met so ’n werkery. Almal by die werk sal wil weet waar jou man is.”

“Nee wat, ek glo nie dit is so erg nie.”

“O, nou goed, gaan dan maar jou gang. Moet net nie van my verwag om jou te help werk soek nie, want dit weier ek beslis.”

“Nee, toemaar, ek sal jou nie daarmee belas nie,” glimlag Natasha. “Lê jy maar bedags op die strand en geniet jouself. Ek sal elke week die plaaslike koerant koop en kyk wat dit oplewer.”

Natasha hou voet by stuk, maar dit is nou al die tweede week dat die koerantadvertensies niks vir haar oplewer nie.

Sy vou die koerant op, sit dit langs haar op die rusbank neer en neem die glasie sjerrie wat Mieta langs haar op die tafeltjie neergesit het

“Ek kan sommer aan jou gesig sien dat jy weer ’n bloutjie met jou werksoekery geloop het,” glimlag Irene ondeund oor die rand van haar glasie. “Ek dink jy moet maar liewer die hele besigheid los, Natasha, en die lewe bedags saam met my op die strand geniet.”

“Ja, ek sal dit bepaald moet staak,” sê Natasha bedaard, “maar nie om die rede wat jy aangevoer het nie, my liewe Irene.”

“So?” Irene kyk haar skoonsuster verbaas aan. “Mag ek vra waarom jy besluit het om jou werksoekery te staak?”

“Ek dink ek is swanger,” sê Natasha ongeërg.

Irene vlieg soos ’n staalveer orent. Sy neem Natasha se hand opgewonde in hare. “O, my ou sussie, weet jy wat hierdie nuus vir Pappa gaan beteken? Jong, ons moet hom sonder versuim bel. Dewalt sal daardie hekseketel nou dadelik in die pad moet steek. Julle kan nie nou skei nie …”

“Wag so ’n bietjie, jy is nou te haastig, jou voortvarende meisiekind,” glimlag Natasha geamuseer. “Dewalt het net ’n paar dae voor ons vertrek vir my gesê dat as ek swanger is, dit die kroon oor al sy ellende sal span – en mag die Vader verhoed dat ek swanger is. So, vergeet van Dewalt. Ek is buitendien ook nog nie heeltemal seker nie. Die dokter sal eers oor drie dae kan bevestig of ek regtig swanger is.”

“Kan ek maar solank vir Pappa bel en hom vertel wat moontlik op hom wag?” wil Irene weet. “Ek sal hom mooi vra om niks hiervan aan Dewalt te sê nie.”

“O, nou goed, gaan maar jou gang,” kom dit gelate van Natasha. Sy weet Irene brand om hierdie nuus aan haar pa oor te dra.