Читать книгу Susanna M Lingua Gunstelinge 3 - Susanna M Lingua - Страница 6

Na ’n paar dae het hulle die woonstel eindelik in orde, en nou voel dit vir hulle werklik soos hul tuiste. Tina eksperimenteer in die kombuis met ’n eenvoudige resepteboek wat sy in die plaaslike boekwinkel gekoop het, terwyl Renier haar bedrywigheid van ’n veilige afstand dophou en haar af en toe prys vir die voortreflike kok wat sy is.

Saans woon hulle óf ’n bioskoopvertoning by, óf hulle stap in die stad rond en kyk na die winkelvensters, en dis tydens so ’n wandeling dat sy besluit om vir Renier ’n motor met haar spaargeld te koop.

Terwyl hulle dus een aand voor die groot vertoonvenster van ’n handelaar met gebruikte motors staan, pols sy Renier op diplomatiese wyse oor sy keuse van ’n motor.

“Daardie swart Volvo is nogal nie sleg vir sy prys nie . . .”

Hy vertel haar van die soort motor se goeie hoedanighede, en dan stap hulle tydsaam na die volgende vertoonvenster toe.

Dit is vir Tina ’n gelukkige oomblik toe sy drie dae later die motor se koopbrief en sleutels aan Renier oorhandig en met ’n glimlaggie sê: “Dis my geskenk aan die dierbaarste man wat leef, die man wat ek die liefste op aarde het. En onthou, ’n man raas nie met sy vrou wanneer sy vir hom ’n geskenk gee nie.”

Dit is nie wat Tina sê nie, maar die manier waarop sy dit sê, byna asof sy verskoning vra vir haar impulsiewe optrede, wat Renier dwing om sy trots in sy sak te steek en haar geskenk in ’n goeie gees te aanvaar.

Die dae snel vir Tina gans te gou verby. Sy en Renier leef in ’n roes van geluk, maar sy weet ook dat daar ’n einde aan hul wittebroodsdae moet kom, dat ook Renier soggens werk toe sal moet gaan en eers smiddags tuis sal kom. Maar sy wil nie nou al daaraan dink nie. Sy wil liewer aan die drie genotvolle dae dink wat hulle nog bedags bymekaar sal wees voordat Renier moet begin werk.

“Slaap jy nog nie, my skat?” hoor sy Renier met ’n slaperige stem vra. “Jy vroetel rond soos ’n katjie wat nie sy lê kan kry nie.” Hy trek haar stywer teen hom aan, sy lippe soek en vind hare, en so in die beskutting van sy arms raak sy eindelik aan die slaap.

Terwyl Renier die volgende oggend nog vas slaap, staan Tina saggies op en gaan maak vir hulle koffie. Dit kos haar vier soene om Renier wakker te kry.

“Jou klein skelm,” sê hy en druk haar liefderik teen sy bors vas. “Waarom staan jy hier in jou kamerjas rond? Jy behoort nog in die bed te wees!”

“Ek het vir jou koffie en roosterbrood gebring, my heer en meester,” terg sy met blink, ondeunde oë.

“Jy bederf my tot in die afgrond, vroutjie,” kla hy, maar beloon haar nogtans met ’n warm soen.

“Dit is vir my ’n plesier om jou te bederf, my dierbare man. Trouens, ek voel sommer so hol op my maag as ek daaraan dink dat jy oor drie dae moet begin werk. Ek sal my bedags siek verlang na jou.”

“As jy net ’n bietjie kleiner was, het ek jou in my sak gesteek en jou saam met my werk toe geneem,” terg hy.

“Jy spot, maar ek is ernstig, Renier,” sê sy en gee sy koffie vir hom aan. “Ek gaan bedags vreeslik baie na jou verlang.”

“Ek sal net so baie na jou verlang, my poppie. Maar ek sal darem die salige wete koester dat my vroutjie tuis op my wag. In elk geval, ek móét gaan werk om vir my vroutjie, en later ook vir ons kinders, te kan sorg.”

“Ag, ek weet ek gedra my nou soos ’n baba, Renier, maar dit gaan bedags vreeslik eensaam wees sonder jou. Ek weet nie wat ek sal doen om die dae om te kry nie.” Haar oë is sag en vol liefde vir haar groot, blonde man.

“O, jy sal jou hande vol hê met jou eksperimente in die kombuis en om te sorg dat my klere skoon en in orde is, my poppie,” troos hy en soen haar vlugtig in die nek.

Die volgende drie dae probeer Tina om elke oomblik by Renier te wees. Hy is so teer, so liefdevol, sy kan haar nie meer ’n lewe sonder hom voorstel nie. Hulle het nog nie een keer ’n meningsverskil of ’n argument gehad nie, want sy besef dat Renier agt jaar ouer as sy is en heeltemal bekwaam om die leiding te neem.

Maar selfs die roes van huweliksgeluk laat die tyd nie stilstaan nie, en hier waar Tina en Renier aan die ontbyttafel sit, dink sy daaraan dat, wanneer Renier aanstons vir haar tot siens sê, sy hom nie weer sal sien voor vanmiddag wanneer hy van die werk af kom nie. Sy werkure lyk vir haar meteens vreeslik lank.

“Waarom so stil, skattie?” vra hy.

Sy kyk hom aan en glimlag skuldig.

“Ek dink aan jou lang werkure, Renier, en . . . ek verlang al klaar na jou as ek net daaraan dink. Is dit selfsugtig van my?”

“Nee, glad nie, skattebol, dit is doodnormaal vir ’n jonggetroude vroutjie om die eerste paar dae na haar man te verlang. Trouens, dit doen my hart goed om te weet dat jy darem na my sal verlang . . .”

Al geselsend verwyl hulle die maaltyd. Later kyk Renier na sy polshorlosie.

“Ek sal moet loop,” sê hy.

Hulle staan van die tafel af op en Tina vergesel hom tot in die portaaltjie. Hier neem hy haar in sy arms en soen haar herhaalde kere.

“Mooi bly, my poppie,” sê hy en soen haar weer vlugtig op die mond. Hierna laat hy haar vry uit sy arms en verlaat die woonstel.

Tina wil hom eers tot op die balkon vergesel, maar dan tref dit haar dat sy nog steeds haar kamerjas aanhet, dus stap sy net saam tot by die deur.

Na Renier se vertrek gaan bad en trek sy haar aan. Sy voel meteens vreeslik alleen, maar skud die gevoel van haar af en begin die woonstel opruim.

Dit is byna elfuur toe al haar takies afgehandel is. Sy besluit om eers vir haarself ’n koppie tee te gaan maak, daarna sal sy die kookboek deurblaai en kyk wat sy vir aandete kan voorberei. Aandete moet vanaand iets spesiaals wees, iets feesteliks om Renier se eerste werkdag mee te vier.

Tina het nog nie eens die elektriese ketel aangeskakel nie, toe daar aan die woonstel se voordeur geklop word.

Natuurlik weer iemand wat iets te kope aanbied, dink sy en stap na die voordeur toe om vir die persoon te gaan sê dat sy nie in sy ware belangstel nie. Sy maak die deur oop, en dan word sy skielik doodsbleek.

“Pappa . . .!” roep sy sag, geskok uit.

“Ja, ek, Tina!” sê hy. “Gaan jy my innooi, of moet ek hier op die drumpel staan en praat?”

Sy staan eenkant toe sodat hy kan verbykom, en dan voel sy meteens hoe ’n vreemde kalmte van haar besit neem. Sy is nie meer daardie skoolmeisie wat hy kan hiet en gebied soos hy wil nie. Sy is nou getroud, en hy het geen gesag meer oor haar nie.

Sy volg haar pa na die sitkamer toe en neem langs hom op die rusbank plaas. Sy merk hoe sy blik met afkeer deur die vertrek dwaal, maar sy steur haar nie aan sy snobisme nie. Sy en Renier is die gelukkigste mense wat leef, en dit is tog al wat vir haar van belang is.

“Hoe het Pappa geweet waar ons woon? Het oom At vir Pappa vertel?” vra sy toe hy nie dadelik die doel van sy besoek verduidelik nie. Sy weet immers dat sy besoek nie uit liefde spruit nie.

Maar dan sê hy ewe ongeërg asof hy die weer bespreek: “Jou oom At het twee weke gelede aan ’n aanval van beroerte beswyk. Maar dit was nie hy wat vir my gesê het waar ek my wegloperdogter sal vind nie, ek het my eie metode om dinge vas te stel wat ek wil weet. Ek het geen sinnigheid om ’n lang gesprek met jou te voer nie, Tina. Ek het jou kom haal.”

“My . . . kom haal?” Sy kyk hom geskok en verontwaardig aan.

“Ja,” sê hy. “Jou regmatige plek is aan Thys Joubert se sy, nie saam met hierdie man met wie jy op ’n skelm manier weggeloop het nie.”

“Ek en Renier is wettig getroud,” stel sy haar pa onomwonde in kennis.

“Jy sê wettig!” Hy pen haar met ’n koue blik vas. “Moenie dat ek lag nie. Hoe kan jou huwelik wettig wees as jy, ’n minderjarige, sonder my toestemming in die huwelik getree het? Besef jy dat ek die reg het om hierdie huwelik van jou tot niet te laat verklaar? En dit is nie al nie. Ek kan daardie vent, wat die vermetelheid gehad het om jou van jou ouerhuis af weg te lok, se lewe so ruïneer dat niemand hom ooit weer in diens sal neem nie.”

Haar pa se laaste dreigement laat haar meteens weer doodsbleek word. Sy het nie veel kennis van die reg nie, maar sy weet dat haar pa nie sal skroom om Renier leed aan te doen nie, veral noudat hul kampvegter, die liewe oom At, oorlede is.

Ja, sy weet haar pa is absoluut gevoelloos en heeltemal in staat daartoe om Renier te breek as sy hom vandag dwarsboom. Moet sy aan haar liefde vashou en sodoende toelaat dat haar pa die man wat sy liefhet se lewe ruïneer, of moet sy haar liefde op die altaar lê, haar hart verloën, om haar geliefde se loopbaan en toekoms te verseker?

Tina weet op die oomblik nie wat haar te doen staan nie. As sy na die stem van haar hart luister en by haar geliefde Renier bly, kan hy haar straks later haat vir die ongeluk wat sy oor hom gebring het. Maar as sy vandag uit sy lewe gaan, kan hulle weer trou sodra sy mondig is. Maar sal Renier verstaan, of sal hy haar kwalik neem omdat sy aan haar pa se dreigement toegegee het?

Dit voel vir Tina asof haar hart wil breek, maar sy wend nog ’n poging aan om haar pa van sy bose plan te laat afsien.

“Pappa, hoe kan jy so harteloos wees om my van my man af te wil wegneem? Ek het Renier liewer as enige ander mens op aarde. Ek het hom selfs liewer as my eie lewe –” begin sy. Maar haar pa val haar kil in die rede.

“Onsin,” sê hy, “liefde bestaan net in die mens se verbeelding. Sodra jy weer tuis is, sal jy hom en jou sogenaamde liefde gou vergeet.”

“Ek sal Renier nooit, nooit vergeet nie, ek sal hom altyd liefhê,” sê sy nou driftig en met trane in haar stem. “As Santi met Walter kon trou, sien ek geen rede waarom Pappa nie my en Renier se huwelik ook kan aanvaar nie –”

“Jou suster se huwelik met Walter het nog nooit my goedkeuring weggedra nie. Ek het uitsluitlik toegegee omdat jou ma so aan my getorring het, en kyk wat het Santi nou daarvan. As sy met die man getrou het wat ék vir haar in die oog gehad het . . .”

“Sou sy die ongelukkigste mens gewees het wat leef,” help sy haar pa reg. “Santi en Walter is baie gelukkig, al het hulle nie kinders nie, en ek sê nou vir Pappa, ek sal nooit in my lewe met Thys Joubert trou nie; ek wil hom nie eens sien nie. Tien van sy soort is nie Renier se ou skoene werd nie. Pappa mag dit miskien nou regkry om my en Renier se huwelik te verongeluk, maar sodra ek mondig is, sal ek weer met hom trou.”

“Jy sal met Thys trou, juffroutjie, en met niemand anders nie,” verseker haar pa haar, maar Tina is nou op die oorlogs­pad.

“Thys sal nooit met ’n vrou trou wat reeds getroud was nie,” sê sy effens uitdagend. “Dus kan Pappa gerus maar van hom vergeet.”

Tina merk die woede in haar pa se oë, maar sy steur haar nie aan sy grimmigheid nie.

“Thys het nie nodig om te weet dat jy drie weke lank getroud was nie, en as jy dit waag om hom in dié verband in te lig, sal jou geliefde Renier spyt wees dat hy ooit met jou getrou het,” verpletter haar pa meteens al haar hoop wat sy gekoester het om later weer met Renier in die huwelik te tree.

Sy kyk hom met ’n mengeling van skok en minagting aan, en op hierdie oomblik weet sy dat sy nooit weer die ou gevoel van kinderlike liefde vir hom sal kan koester nie, want hy is nie meer die pa wat sy as kind geken het nie. Sy gesmag na groter rykdom het van hom ’n monster gemaak wat nie sal skroom om sy eie kind se lewe te vernietig as hy daardeur sy rykdom kan aanvul nie.

Tina verkeer in ’n vreeslike tweestryd. Haar liefde vir Renier is so diep en innig, en tog kan sy nie toelaat dat haar pa alles vernietig waarvoor hy ses jaar lank gestudeer het nie. Sy voel so bitter hartseer en magteloos. Sy weet dat dit niks sal baat om langer by haar pa te pleit nie, want hy is so hard en gevoelloos soos graniet. Daar is ook niemand op wie sy haar kan beroep nie, want haar ma en oom At het nou albei die tydelike met die ewige verwissel.

Tina is so diep in haar eie gedagtes versonke dat sy ruk soos sy skrik toe haar pa bars en ongeduldig vra: “Mag ek weet wanneer jy van plan is om jou klere te gaan inpak, of dink jy ek is hier vir die hele dag?”

Haar gemoed skiet plotseling vol, en snikkend vlug sy na die skaapkamer. Sy val op die bed neer en snik asof haar hart wil breek. ’n Lang ruk lê sy op die bed en huil, en toe haar snikke later bedaar, begin sy haar persoonlike besittings met ’n bitter swaar gemoed inpak.

Dit voel vir haar asof sy nooit hierdie verskriklike dag sal kan oorleef nie. Sy wens sy was liewer dood, want sonder Renier hou die lewe vir haar geen geluk in nie.

Toe al haar persoonlike besittings eindelik ingepak is, besluit sy om gou vir Renier ’n paar woorde te skryf voordat haar pa haar tasse kom haal. Maar toe sy die skryfblok en pen uit die spieëltafel se laai neem, praat haar pa onverwags agter haar.

“As jy vir jou geliefde Renier ’n brief wil skryf,” sê hy kil, “sal jy dit baie kort moet maak, want ek is haastig om te ry.”

Tina voel hoe die wrewel teenoor haar pa hoër in haar oplaai, maar sy kry dit tog reg om haarself te beheer en kortaf te antwoord: “Pa kan solank die tasse neem.”

“So dan is dit nou Pa; nie meer Pappa nie,” sê hy fronsend.

“Heeltemal reg,” sê sy met ’n koue stem wat selfs vir haar vreemd klink. “Die Pappa wat ek altyd liefgehad het, geëer en gerespekteer het, is dood.”

Met die pen en skryfblok in die hand, stap sy na die sitkamer toe voordat haar pa weer ’n woord kan sê.

My dierbare Renier, begin sy haastig skryf, my pa het van­oggend hier opgedaag om my te kom haal. Ek weet jy sal nie verstaan nie, en ek kan ook nie nou verduidelik nie, maar ek sal vanaand vir jou skryf en alles breedvoerig aan jou verduidelik.

Vergewe my asseblief, Renier, maar sodra jy my brief gelees het, sal jy verstaan waarom ek ons liefde en ons huwelik moet opoffer. Onthou net, wat ook al gebeur, my liefde vir jou sal altyd dieselfde bly . . .

Al my liefde en seënwense, Tina . . .

Ns. Oom At is twee weke gelede oorlede.

“H’m, nogal aandoenlik,” hoor sy haar pa sinies agter haar sê, “ek hoop jy is nou klaar sodat ons kan ry.”

Onderweg na Johannesburg is Tina stil en afgetrokke. Die wete dat sy Renier miskien nooit weer sal sien nie, dreig om haar keel te laat toetrek. Sy beeld is op die oomblik so duidelik in haar geheue dat sy byna sy lippe teen hare kan voel. Sy dink aan die paar oomblikke in sy arms toe hy vanoggend vir haar tot siens gesê het, en dan voel sy hoe haar oë vol trane skiet. Sy doen egter geen moeite om die trane af te vee nie. Sy verlang net om alleen te wees – alleen met haar gedagtes, haar herinneringe en hierdie groot pyn en verlange in haar hart.

Om eenuur hou haar pa op ’n plattelandse dorpie voor ’n hotel stil.

“Kom,” sê hy, “laat ons gaan kyk of ons hier iets kan eet.”

Tina skud haar kop en sê afgetrokke, sonder om eens na hom te kyk: “Ek voel nie honger nie, dankie.”

Haar pa kyk haar onthuts aan. “Wil jy nou op ’n hongerstaking gaan?”

“Ek wil net alleen wees,” antwoord sy kortaf.

Hy skakel die motor met ’n ongeduldige gebaar aan en sit die reis sonder meer voort, maar ’n uur later hou hy voor sy eie deur stil en draai na Tina.

“Ek wil jou ’n paar oomblikke in my studeerkamer spreek,” sê hy effens kil. “Daarna kan jy jou die res van die dag in jou kamer toesluit as jy wil.”

Sy klim uit die motor en stap in stilte saam met hom na sy studeerkamer toe. Sy kan nie help om te wonder wat hy nog op die hart het nie. Het hy dan nog nie genoeg ellende veroorsaak nie?

In die studeerkamer neem sy afgetrokke op ’n stoel plaas en wag dat haar pa moet begin praat. Haar donker oë wat deur die venster na die weelderige tuin staar, is dof van pyn, hartseer en verlange.

“Ek wil met jou praat oor jou en Renier, Tina,” hoor sy haar pa na ’n rukkie sê. “Van die briefie wat jy vanoggend vir hom geskryf het, het ek afgelei dat jy vanaand vir hom ’n lang brief wil skryf. Nou ja, ek keur dit glad nie goed dat jy met hom in aanraking wil kom nie. Wat daar te sê is, sal die prokureur vanaand vir hom sê.”

“Die prokureur?” Sy kyk hom ontsteld aan. “Wat presies gaan Pa se prokureur by Renier doen?”

“Toemaar, dit is nie nodig dat jy jou so ontstel nie,” sê hy. “My prokureur gaan vanaand met hom onderhandel oor die egskeiding . . .”

“Wel, ek gee nie ’n flenter om wat Pa sê nie. Ek gaan vanaand vir Renier skryf en hom van al Pa se dreigemente vertel. Daarna kan hy self besluit of hy van my wil skei of nie.”

“Nou goed, as jy koppig wil wees, kan ek dit ook wees,” sê hy. “Van hierdie oomblik af sit jy nie weer jou voet buitekant die hek nie, en ek sal ook al wat ’n telefoon hier in die huis is, buite jou bereik plaas. Moenie dink ek maak grappies nie, Tina. Die dag wanneer jy ’n voet buite die hek sit, sal ek persoonlik sorg dat jou geliefde Renier uit sy werk ontslaan word. Trouens, ek ken een van die Orion-staalfabriek se direkteure baie goed, en met geld kan ’n mens baie dinge vermag.”

Tina is wasbleek toe sy vinnig van die stoel af opstaan. Sy kyk haar pa deur ’n tranewaas aan en sê met ’n onvaste stem: “Ek het al agtergekom dat Pa hard en gevoelloos is, maar ek het nooit geweet dat Pa ook genadeloos en gewetenloos is nie.”

Voordat haar pa weer iets kan sê, vlug sy na die privaatheid van haar slaapkamer toe. Sy sluit die deur agter haar en val snikkend op haar bed neer.

Terwyl Tina haar hart uitsnik, bel Gerhardus Eksteen sy prokureur, wat in ’n hotel in Meyerstad tuis is. Na sy oproep ontbied hy al sy huishulpe, die tuinier inkluis. Hy reik ’n paar streng bevele aan hulle uit, klim dan in sy motor en ry na sy kantoor toe.

Van skone uitputting en vermoeienis raak Tina eindelik aan die slaap. Sy word eers wakker toe ’n huishulp met haar aandete aan die kamerdeur klop.

“Gaan weg en laat my met rus,” sê sy van die bed af.

Noudat sy wakker is, dwaal haar gedagtes weer na Renier wat op die oomblik alleen in hul woonstel is. Sy wonder of hy al geëet het, of het haar briefie hom ook sy eetlus ontneem soos wat haar pa se gevoelloosheid haar hare ontneem het?

Daar is weer ’n klop aan haar kamerdeur, en dan hoor sy haar pa sê: “Maak nou dadelik hierdie deur oop, Tina, voordat ek iemand ontbied om dit oop te breek.”

Sy staan traag op, sluit die deur oop en dan staan haar pa reg voor haar. Sy stem is laag en sag toe hy ongeduldig sê: “Luister nou mooi, Tina, ek weet nie watter soort spel jy probeer speel nie, maar ek het vandag al heeltemal genoeg onsin van jou verdra. Ek wil jou oor vyftien minute aan tafel sien, en ek wil geen verskonings hoor nie. Is dit duidelik?” Hy kyk haar streng aan.

“Ek weet nie waarom ek aan tafel moet sit as ek nie honger voel nie . . .”

“Omdat ék so sê en omdat jy vandag nog niks geëet het nie,” maak hy haar dadelik stil. “Ek kan jou seker nie belet om oor die vent te huil en te treur nie, maar ek gaan baie beslis nie toelaat dat jy jou gesondheid met ’n hongerstaking ondermyn nie. Ek verwag jou dus oor vyftien minute in die eetkamer.”

Na die ete gaan Tina onverwyld na haar kamer toe. Haar pa het haar nou wel ten strengste belet om met Renier in verbinding te tree, maar sy gaan nogtans vir hom ’n brief skryf. Sy weet net nie hoe sy die brief sonder haar pa se wete gepos sal kry nie. Maar daaroor gaan sy haar nie vanaand bekommer nie, sy sal wel môre ’n uitweg vind.

Tina wag ook net totdat sy haar pa se motor by die hek hoor uitry, toe neem sy haar skryfblok en pen en begin die beloofde brief aan Renier skryf.

Sy vertel hom van haar pa se aankoms by die woonstel en van sy dreigement om sy, Renier, se hele toekoms te ruïneer indien sy weier om terug te gaan huis toe, of dit sou waag om met hom, Renier, in verbinding te tree, en dat sy feitlik hier in haar ouerhuis gevange gehou word. Sy vertel hom dat haar pa nog steeds van plan is om Thys Joubert aan haar af te smeer . . .

Sy hoor haar pa se motor by die hek indraai en bêre die skryfblok haastig in een van die spieëltafel se laaie. As hy haar betrap dat sy vir Renier skryf, sal hy sy dreigement uitvoer en dan was al haar opofferings nutteloos.

Sy hoor sy voetstappe toe hy met die trap opstap, maar sy wag totdat hy sy kamerdeur agter hom toemaak; toe haal sy weer die skryfblok uit die laai en sluit haar brief af.

My liefde vir jou sal nooit sterf nie, Renier. Sodra ek mondig is, sal ek weer met jou trou as jy my nog wil hê. Maar dit is nog so lank voordat ek mondig is – ’n volle drie en ’n half jaar. Kan ’n mens hartseer en verlange so lank verduur en nog dieselfde mens bly?

O, Renier, ek verlang so ontsettend baie na jou. My hart voel of dit wil breek wanneer ek daaraan dink dat ek jou etlike jare nie sal sien nie. Ons was so volmaak gelukkig die afgelope drie weke, waarom moes hierdie ontsettende ding oor ons gekom het? Het ons twee dan nie ook ’n reg op geluk nie, of is geluk net vir sekere mense bedoel?

My lewe voel vanaand so leeg en doelloos, maar in die gees is ek by jou en my gedagtes sal altyd by jou wees. Moet my asseblief nie te hard oordeel nie. Wat ek vandag gedoen het, het ek gedoen om jou en jou toekoms te beskerm . . .

Dit is al ver oor elf toe Tina eindelik haar bedlamp afskakel. Sy het reeds besluit dat sy die tuinier sal vra om die brief vir haar te gaan pos.

In die donker lê sy aan Renier en dink, wonder sy of hy al slaap, of lê hy ook in die donker aan haar en dink? Vanoggend nog het sy in sy arms wakker geword, en nou lê sy alleen in haar bed, baie kilometers van hom af weg. Haar oë skiet vol trane, en met sagte snikke huil sy haar later aan die slaap.

Tina se oë voel dik en koorsig toe sy die volgende oggend aan die ontbyttafel verskyn. Sy sê vir haar pa en mevrou Alberts, die huishoudster, afgetrokke môre en begin lusteloos aan haar ontbyt peusel.

Die stilte wat om die tafel heers, is byna tasbaar. Tina wip byna soos sy skrik toe haar pa skielik vra: “Is jy nie eens nuuskierig om te weet wat die prokureur gisteraand met jou man uitgerig het nie, Tina?”

“Nee, ek is nie. Ek hoop Renier het hom uit die woonstel gesmyt,” antwoord sy met hartseer in haar stem.

“Inteendeel, jou man het goedgunstig ingestem tot ’n eg­skeiding –”

“Ek glo dit nie,” val sy haar pa bleek en geskok in die rede. “Renier sal nie met jul onderduimse planne inval voordat hy eers van my gehoor het nie.”

“Nou goed,” sê hy met ’n ligte skouerophaling, “as jy my nie wil glo nie, moet jy dan maar wag totdat jy vandag die dagvaarding kry. Terloops, jy word vir kwaadwillige verlating gedagvaar, en ek het ingestem om die koste te betaal. Dit kos jou man dus nie ’n sent om van jou te skei nie.”

“Ek glo dit nie,” hou sy vol. “Pa sê al hierdie dinge maar net om my uit te tart. Renier weet dat ek hom liefhet . . .”

“En tog het jy vir hom in jou briefie gesê dat jy jul liefde en jul huwelik moet opoffer. Met ander woorde, jy gee jul liefde en jul huwelik prys,” help hy haar reg. “Ek het ook nog nooit bedoel om jou uit te tart nie, my kind. Ek wou nog altyd net die beste vir jou hê, daarom wil ek hê jy moet met Thys trou. As Thys Joubert se vrou sal jy nooit gebrek ly nie. Jy en jou kinders se toekoms sal verseker wees . . .”

“Ek sterf eerder van honger as om Thys Joubert se vrou te wees,” val sy haar pa bitter in die rede. “Renier sal altyd die enigste man vir my wees, al . . . al skei hy ook van my.”

Tina voel op die oomblik so kwesbaar dat haar oë weer dadelik vol trane skiet. Sy weet nie wat sy verwag het nie, maar dit was beslis nie so ’n haastige egskeiding nie. Sy stoot haar bord stadig terug, maak met ’n onvaste stem verskoning en verlaat die eetkamer.

Die nuus dat Renier van haar wil skei, is te veel vir Tina se vol gemoed, en die snikke skeur uit haar bors nog voordat sy haar kamer bereik. Die woord “egskeiding” klink vir haar so finaal, en sy het nie bedoel dat daar so ’n finale einde aan hul huwelik moes kom nie . . . Ag, sy weet ook nie wat haar makeer het dat sy daardie briefie so verkeerd bewoord het nie, sy het tog nie bedoel dat sy haar liefde en haar huwelik vir goed wil prysgee nie. Haar weggaan moes net ’n tydelike reëling gewees het, net totdat sy mondig is.

Toe haar snikke later bedaar, voel dit vir Tina of sy nie meer ’n enkele traan oorhet om te stort nie. Sy was haar gesig, neem die brief wat sy gisteraand vir Renier geskryf het en gaan gee dit vir die tuinier om vir haar te pos. Hierna voel sy beter, want sy weet dat Renier nie met die egskeiding sal voortgaan nadat hy haar brief gelees het nie.

Die volgende week leef Tina net vir die briewebesteller se rondes, maar elke dag gaan verby sonder ’n antwoord van Renier af. Sy troos haar egter met die gedagte dat Renier straks te besig is om dadelik te skryf. Maar ook die tweede week lewer geen brief op nie. Tog sterf die hoop in haar hart nie heeltemal nie. Elke dag gaan kyk sy op die tafeltjie in die voorportaal waar die huishulp gewoonlik die pos neersit, maar die een dag na die ander gaan verby sonder ’n brief van Renier.

So verstryk ses weke, en nou begin Tina besef dat sy tevergeefs gewag het op ’n antwoord van Renier.

Hy kon my bepaald nie vergewe omdat ek hom so skielik in die steek gelaat het nie, dink sy hartseer waar sy op die rand van die bad ineengekrimp sit met ’n glas water in die hand. Sy voel naar en siek van teleurstelling.

Ek het bepaald te veel van hom verwag toe ek gedink het dat hy sal verstaan, dink sy ongelukkig. Net een woordjie van hom sou my moed en hoop vir ’n leeftyd gegee het, maar selfs een woordjie was te veel om te gee. Hy moet ontsettend teleurgestel gewees het, daarom dat my brief hom heeltemal koud gelaat het . . . Ja, hy het die inhoud van my brief nie eens die moeite werd gevind om op te antwoord nie.

“Maar ek sal jou altyd liefhê, Renier, al word ek ook ’n honderd jaar oud. Niemand kan ooit jou plek in my hart vul nie,” sê sy hardop.

Die naarheid laat haar meteens so duiselig voel dat sy op die rand van die wasbak moet leun sodat sy haar kop op haar arm kan laat rus. ’n Lang ruk sit sy so met haar kop op haar arm, dan voel sy hoe die naarheid stadig begin sak.

Noudat die naarheid begin sak, kan Tina weer rasioneel dink. Dit is nou al ’n week dat sy dikwels deur hierdie naarheid geteister word, en sy wonder of haar senuwees die oorsaak is. Maar dan tref ’n ander gedagte haar, en sy maak ’n haastige sommetjie. Sy tel die weke op haar vingers af en besef dan dat sy reeds byna twee maande swanger moet wees.

Die gedagte dat sy Renier se baba gaan hê, laat haar hart meteens vinniger klop van blydskap. Nou sal haar pa haar terug moet neem na haar man toe, en Renier sal die egskeidingsaak moet terugtrek.

Dit is die eerste keer in ses weke dat Tina weer gelukkig voel. Vir haar is dit die wonderlikste ding wat met haar kon gebeur het . . . haar eie kindjie . . . haar en Renier se kindjie. Ja, net vanaand sal sy haar pa van haar toestand vertel.

Na die middagete gaan sit sy buite in die tuin, waar sy die res van die dag oor Renier en hul kindjie sit en droom. Aangesien die woonstel net een slaapkamer het, sal sy die balkonvertrek tot ’n kinderkamer omskep. Alles moet blou en wit wees, want haar baba gaan ’n seun wees, ’n mooi blonde seun soos sy pappa . . .

Tina weef die pragtigste drome om Renier en hul ongebore kindjie, en in haar hart is daar eindelik weer geluk en vrede.

Daardie aand aan tafel kan sy byna nie wag dat die maaltyd moet verstryk nie. Haar pa lyk so koud en afgetrokke, maar sy gaan nie toelaat dat dit haar afskrik nie. Al die ellende wat hy haar besorg het, moet vanaand reggestel word, want dit is deur hom dat Renier aansoek gedoen het om ’n egskeiding. As hy haar nie van haar man af weggeneem het nie, sou sy en Renier nou nog gelukkig saam gewees het.

Tina wag egter net totdat haar pa gereed is om van die tafel af op te staan, toe sê sy met ’n erns wat hom vinnig na haar laat kyk: “Ek wil asseblief privaat met Pa gesels. Ons kan studeerkamer toe gaan.”

“Waaroor wil jy met my praat, Tina?” Hy kyk haar vraend aan.

“Ek het gesê dit is privaat.”

“Nou goed,” sê hy en staan van die tafel af op. “Jy moet net gou praat, want ek is haastig. Ek moet vanaand nog ’n vergadering toespreek.”

“Toemaar, ek sal nie Pa se waardevolle tyd verkwis nie,” antwoord sy en stap saam met hom na sy studeerkamer toe.

Hy stoot die studeerkamer se deur agter hulle toe, neem op die punt van sy lessenaar plaas en sê saaklik: “Nou toe, ek luister. Wat is dit wat jy met my wil bespreek?”

“Ek wil maar net vir Pa sê dat ek Renier se kind verwag en dat ek na my man toe wil teruggaan . . .”

“Wat!” Hy staan vinnig op, en gluur haar woedend aan. “Is jy van jou verstand af? Jul egskeidingsaak sal oor twee weke afgehandel wees, en jy wil teruggaan na jou man toe?”

“Renier sal die saak terugtrek as hy weet dat ek swanger is –” begin sy, maar haar pa gee haar nie kans om meer te sê nie.

“Jou man wil jou nie meer hê nie!” roep hy nadruklik uit. “Verstaan jy dit dan nie? En hoe weet jy vir seker dat jy swanger is? Het ’n dokter jou al ondersoek?”

“Ek het nie ’n dokter nodig om my te vertel nie,” antwoord sy bedaard. “Ek is nie oningelig nie. Ek weet dat ek al amper twee maande swanger is. Sodra ek vier maande –”

“Onsin!” roep hy uit. Dit lyk vir Tina asof hy haar gaan skud. “Dink jy miskien een enkele oomblik dat ek jou sal toelaat om ’n ongewenste kind te behou? Jy is seker van jou wysie af –”

“Ek is nie van my wysie af nie, Pa, en my swangerskap is ook nie ’n skande nie,” val sy haar pa driftig in die rede. “Ek is wettig met Renier in die eg verbind, dus is daar niks waaroor ek my hoef te skaam nie.”

“Ek gee nie om wat jy sê nie, Tina,” snou hy haar toe. “Jy sal die kind nie kan hou nie. Ons sal hom moet laat aanneem.”

“Wat, wil Pa my kind weggee?” Tina is so geskok dat sy meteens al haar selfbeheersing verloor en wrewelrig uitroep: “Doen dit net, dan sal ek . . . Pa het reeds my lewe verwoes deur my huwelik te vernietig, en nou moet my kind ook nog weggegee word. Wel, Pa het my nou genoeg hartseer en verdriet aangedoen. Van nou af gaan ek geen inmenging in my lewe meer duld nie. En as Pa Renier se lewe daaroor wil ruïneer, sal ek aan al die koerante gaan vertel dat jy dit uit skone wraak doen omdat jy Thys Joubert aan my wil afsmeer, ’n man wat ek nie voor my oë kan verdra nie –”

“Probeer jy my dreig?” val hy haar bars in die rede.

“Nee, my naam is nie Gerhardus Eksteen wat ander mense met dreigemente na sy pype laat dans nie,” antwoord sy kil. “Ek sê maar net – as Pa my kind weggee, is daar moeilikheid.”

Haar pa merk die halsstarrige, vasberade trek om haar sagte mond, en dan weet hy meteens dat hy haar vanaand te ver gedryf het. Hy sal sagkens met haar moet werk, anders gaan hy haar nie weer met dreigemente van die man af wegkry nie . . . Haar en Renier se paaie mag nooit weer kruis nie.

“Ek dink jy moet liewer gaan slaap, jy lyk vir my heeltemal oorspanne,” sê hy na ’n rukkie, nou weer heeltemal bedaard. “Ons sal hierdie saak weer môre bespreek. Miskien sal jy dan meer kalm en ontspanne wees –”

“As Pa dink dat ek van gedagte sal verander, begaan jy ’n baie groot fout,” val sy hom onthuts in die rede. “Noudat ek weer iets het om voor te lewe, sal ek met elke wapen tot my beskikking veg om my kind te behou.”

“Nou toe dan maar,” stel hy haar gerus. “Nou moet jy my verskoon, anders is ek laat vir die vergadering.”

Toe Tina later die aand in die bed lê, dink sy na oor haar en haar pa se woordewisseling. Sy voel glad nie jammer oor die skerp woorde wat sy hom toegeslinger het nie. Dis sy verwaande snobisme wat gemaak het dat Renier besig is om van haar te skei. As hy nie so snobisties en selfsugtig was nie, sou hy Renier aanvaar het as skoonseun.

Nee, sy voel glad nie spyt oor haar skerp woorde nie. Noudat sy Renier vir goed verloor het, is haar kindjie al wat sy nog het om voor te lewe. Hy sal haar al die geluk en vreugde gee wat haar ses weke gelede ontneem is.

Hy sal nooit sy pappa se plek in my hart kan inneem nie, maar hy sal sy eie plekkie in my hart vul, dink sy mistroostig.

Haar gedagtes dwaal nou na Renier toe, en sy wonder waarom sy liefde vir haar so eensklaps afgekoel het dat hy nie eens haar brief wil beantwoord nie. Sy het tog alles breedvoerig aan hom verduidelik. Hy behoort mos te weet dat sy hom nie uit eie wil verlaat het nie, of het hy maar besluit dat dit vir hom beter sal wees om liewer niks verder met die Eksteens te doen te hê nie?

Sy liefde was soos ’n ster wat verskiet, dink sy. Die een oomblik het dit nog soos ’n blink diamant aan ons hemel van geluk geskitter, en die volgende oomblik het dit net verskiet. Sy sug mistroostig, want sy weet dat haar liefde vir Renier altyd soos ’n bestendige ster sal skitter.