Читать книгу Świat idei Jacka Kuronia - Tomasz Sylwiusz Ceran - Страница 10

[1] Jacek Kuroń, Wiara i wina. Do i od komunizmu, „Aneks” Londyn 1989, s. 25.

[2] Zob. Krzysztof Piątkowski, Jacek Kuroń – lewicowy opozycjonista: 1974–1988, „Dziś” 2004, R. 15, nr 7, s. 121–133.

[3] „Gazeta Wyborcza” po śmierci Kuronia 17 VI 2004 opublikowała fragmenty jego wspomnień pochodzące z Wiary i winy. Zob. Mężczyzna nie je słodyczy. Jacek Kuroń opowiada o sobie. 1939–1945. Dzieciństwo i wojna, „Gazeta Wyborcza” 21 VI 2006, nr 143, Duży Format, s. 2.

[4] Jacek Kuroń, Działanie. Jeśli nie panujemy nad swoim życiem, ono panuje nad nami, Wrocław 2002, s. 59.

[5] Jacek Kuroń, Jacek Żakowski, Siedmiolatka czyli kto ukradł Polskę, Wrocław 1997, s. 114.

[6] Zob. Jacek Kuroń, Stary Doktor i recepta na XXI wiek, „Gazeta Wyborcza” 11 II 2002, nr 35, s. 18–19.

[7] Maria Hirszowicz, Pułapki zaangażowania. Intelektualiści w służbie komunizmu, Warszawa 2001, s. 10.

[8] Burakowski, Uczniowie czarnoksiężnika…, s. 106–110. Autor podaje za przykłady konfabulacji Kuronia: opowieść o Zośce – żydowskiej dziewczynce oraz relację opisującą zatrzymanie opozycjonisty przez SB przed wybuchem stanu wojennego, podkreślając, że sam Kuroń, bądź jego przyjaciele, podawali inne wersje tych samych wydarzeń.

[9] Jacek Kuroń, Czułem własną bezradność, rozm. Maja Jaszewska, „Jednota. Miesięcznik religijno-społeczny poświęcony polskiemu ewangelizmowi i ekumenii” 2004, nr 4, s. 12–13.

[10] Kierunek psychologiczny w XVIII i XIX w., głoszący, że cały mechanizm życia psychologicznego podporządkowany jest działaniu praw kojarzenia się wyobrażeń, idei.

[11] Jacek Kuroń, Jacek Żakowski, PRL dla początkujących, Wrocław 1996.

[12] Regina Lubas-Bartoszyńska, „Historie życia” Jacka Kuronia, „Kultura i społeczeństwo” 1995, nr 2, s. 107–119.

[13] Weber, Polityka jako zawód i powołanie…, s. 55–68.

[14] Autorka, opracowując biogram Kuronia, wykorzystała m.in. teczkę personalną jego ojca Henryka znajdującą się w Archiwum Akt Nowych, wspomnienie jego brata Andrzeja Feliksa oraz publikacje samego Kuronia. Biogram zamieszczono w serwisie 10 XII 2007, obejmuje on chronologicznie całe życie opozycjonisty oraz formy upamiętnienia jego pamięci. Zob. Bożena Janiszewska, Biogram Jacka Kuronia, data pobrania 12 IV 2008, tryb dostępu: http://www.kuron.pl/biogram.html. Tekst dokumentu elektronicznego nie jest numerowany.

[15] Kuroń, Wiara i wina…, s. 13–14.

[16] Jan Maria Rokita, Alfabet Rokity, rozm. Michał Karnowski i Piotr Zaremba, Kraków 2004, s. 138.

[17] Bartyzel, O fałszywej historii jako mistrzyni fałszywej apologetyki…, s. 97–101. Tytuł artykułu to parafraza eseju przywódcy konserwatywnego obozu „Stańczyków” Józefa Szujskiego z lipca 1877 r. O fałszywej historii jako mistrzyni fałszywej polityki.

[18] Zob. Friszke, Żelichowski, Jacek Kuroń, w: Opozycja w PRL. Słownik biograficzny 1956–89…, s. 201–206.

[19] W ocenie skrajnej prawicy brat dziadka Kuronia był pospolitym przestępcą, który dopuszczał się napadów rabunków, porwań, morderstw oraz przyczynił się do upadku przedsiębiorstw dających wielu ludziom pracę. Warto pamiętać, że twórcą Organizacji Bojowej PPS był Józef Piłsudski, zaś socjaliści i endecy w 1905 r., walcząc o niepodległość ojczyzny, prowadzili ze sobą wojnę „na pistolety”.

[20] Jacek Kuroń, Książki, do których się powraca, „Drużyna” 1/1960, przedruk w: tegoż, Pisma pedagogiczne, Warszawa 2008, s. 243.

[21] Archiwum Ośrodka Karta (dalej: AOK), Archiwum Opozycji Kolekcja Jacka Kuronia (dalej: AO III/12K), Jacek Kuroń, Teoria działania [maszynopis], s. 4.

[22] Tamże, s. 4–6; Janiszewska, Biogram Jacka Kuronia… Por. Jacek Kuroń, Pokonać czarownika. Jacek Kuroń opowiada o sobie i swoim życiu, oprac. Anna Bikont, „Gazeta Wyborcza” 6 III 2004, nr 56, s. 13.

[23] Tegoż, Wiara i wina…, s. 12.

[24] AOK, AO III/12K, Kuroń, Teoria…, s. 5–6. Por. Jacek Kuroń, Myśl musi być wolna, rozm. Stefan Zgliczyński, „Lewą nogą. Polityka, artystyka” 2000, nr 12, s. 12.

[25] Janiszewska, Biogram Jacka Kuronia…

[26] Kuroń, Wiara i wina…, s. 17.

[27] Zob. List Sabiny – Iny do Julka i jego oświadczenie notarialne, data pobrania 20 IV 2008, tryb dostępu: http://www.kuron.pl/Sabina%20Rapp.pdf. Brat Jacka Andrzej poszukuje rodziny Rapp, aby potomkowie Henryka mogli zasadzić drzewko w alei Sprawiedliwych Wśród Narodów Świata.

[28] Janiszewska, Biogram Jacka Kuronia…

[29] Kuroń, Wiara i wina…, s. 18.

[30] Tegoż, Moje życie to spór z ojcem, „Newsweek” 27 X 2003 [dokument elektroniczny], data pobrania 17 VI 2009, tryb dostępu: htpp://www.newsweek.pl/artykuly/moje-zycie-to-spor=z-ojcem,21780,1.

[31] AOK, AO III/12K.35, Dokumenty Wandy Kuroń, 31. Życiorys Wandy Rudeńskiej 8 III 1951, s. 1–2.

[32] AOK, AO III/12K, Kuroń, Teoria…, s. 3.

[33] Andrzej Feliks Kuroń, Rodzinny Jacek Kuroń, „Gazeta Wyborcza” 4–5 III 2006, nr 54, s. 7.

[34] Jacek Kuroń, W każdej sytuacji szukam wyjścia, w: Janina Jankowska, Portrety niedokończone. Rozmowy z twórcami „Solidarności” 1980–1981, wstęp, kalendarium i przypisy oprac. Andrzej Friszke, Warszawa 2004, s. 228.

[35] Burakowski, Uczniowie czarnoksiężnika…, s. 110.

[36] Kuroń, Wiara i wina…, s. 6.

[37] Tamże, s. 9. Por. Ryszard Żelichowski, Jacek Kuroń – trybun ludu, w: Rodem z Solidarności. Sylwetki twórców NSZZ „Solidarność”, pod red. Bogusława Kopki, Ryszarda Żelichowskiego, Warszawa 1997, s. 116–118.

[38] Kuroń, Wiara i wina…, s. 11.

[39] „(…) Więc gotuj broń i kulę bij głęboko, O ojców grób bagnetów poostrz stal! (…) Do Azji precz potomku Czyngis-chana. Tam żywioł twój, tam, ziemia carskich gal”. Pieśń znana jest także pod tytułem Marsz Strzelców z 1863, autorem słów i muzyki był Władysław Ludwik Anczyc.

[40] Kuroń, Wiara i wina…, s. 9.

[41] Tamże, s. 26.

[42] Rafał Chwedoruk, Socjaliści z Solidarności w latach 1989–1993, Warszawa 2004, s. 120.

[43] Tamże, s. 133.

[44] François Furet, Przeszłość pewnego złudzenia. Esej o idei komunistycznej w XX wieku, Warszawa 1996, s. 439.

[45] Kuroń, Wiara i wina…, s. 14–15.

[46] AOK, AO III/12K, tegoż, Teoria…, s. 7.

[47] Tegoż, Wiara i wina…, s. 26.

[48] Madera, Myśl polityczna Jacka Kuronia…, s. 101.

[49] O zacieraniu się różnic ideologicznych po 1989 r. w kontekście ogólnopaństwowym pisał m.in. Bronisław Geremek w pracy zbiorowej wydanej z okazji 60. urodzin Kuronia. Zob. Bronisław Geremek, O lewicy i prawicy, w: Książka dla Jacka. W sześćdziesiątą rocznicę urodzin Jacka Kuronia, Warszawa 1995, s. 82–94.

[50] Kuroń, Wiara i wina…, s. 26–27; tegoż, Polityka według Kuronia, „Zeszyty Literackie” 2004, R. 22, nr 4, s. 95–96.

[51] Andrzej Friszke, Kuroń, „Więź” 1991, nr 1, s. 139.

[52] Jacek Kuroń, Zasady ideowe, Paryż 1978, s. 68.

[53] Tegoż, Gwiezdny czas. Wiary i winy ciąg dalszy, „Aneks” Londyn 1991, s. 242.

[54] Tegoż, Wiara i wina…, s. 27.

[55] Tamże, s. 358.

[56] Tegoż, Ogólna teoria działania [fotokopia], Warszawa–Wronki–Warszawa 1 XI 1968 – 8 V 1976, s. 720 i nast. Fotokopia znajduje się w posiadaniu Danuty Kuroń.

[57] Tegoż, Gwiezdny czas… s. 89.

[58] Jan Józef Lipski, KOR. Komitet Obrony Robotników. Komitet Samoobrony Społecznej, Gliwice 1988 (pierwsze wydanie „Aneks” Londyn 1983), s. 354.

[59] Oprócz nich w głodówce brali udział także agenci SB: Lesław Maleszka i Wiesław Parchimowicz. Zob. Justyna Błażejowska, Potworne i niebezpieczne słowo – powielacz, „Biuletyn Instytutu Pamięci Narodowej” grudzień 2007, nr 12, s. 57–65.

[60] Kuroń, Gwiezdny czas…, s. 90–91. Kuroń o atmosferze podczas głodówki (integracji moralno-politycznej) i intelektualnych dyskusjach opowiadał w 1981 r. Andrzejowi Friszke. Zob. NiepoKORni. Rozmowy o Komitecie Obrony Robotników: relacje członków i współpracowników Komitetu Obrony Robotników zebrane w 1981 roku przez Andrzeja Friszke i Andrzeja Paczkowskiego, Kraków 2008, s. 216–219.

[61] Kuroń, Wiara i wina…, s. 137.

[62] Zob. Dymarski, Zsiadłe mleko, lewica, sprzeciw…, s. 5–8.

[63] AOK, AO III/12K, Teksty własne Jacka Kuronia (dalej: AO III/12K.11), teczka 17 „Rozdziały z nieznanych prac” (dalej: t. 17), Podział i jedność Europy, s. 37.

[64] Wokół książki Jacka Kuronia „Działanie”, „Myśl socjaldemokratyczna” 2003, nr 3/4, s. 57.

[65] Jacek Kuroń, Trzy kwestie w sprawie polskiego inteligenta, „Gazeta Wyborcza” 20 I 1993, nr 16, s. 13. Por. tegoż, Spoko! czyli kwadratura koła, Warszawa 1992, s. 180–181.