Читать книгу Bärner Mundart us Kanada - Ursula Thierwächter - Страница 10

Tierliebi

Wär chas emene Chind verdänke, wenn äs de die zrügg gwiseni Liebi meh de Tier, statt de Mönsche schänkt? Aues han i Hei treit won i dänkt ha, es bruuchi myni Hilf und i bi drby nid zimperlig gsi. Das het chönne e Chrott si, wo amene unglückliche Ort ghocket isch, verloufeni Chatze, vertschusletti Vögeli oder es Igeli wo über d’Strass het wöue. Ja sogar e toti Blindschliiche, han i einisch im Schöibesack vergässe gha.

Statt vom Chindergarte grad Hei zloufe, hani mi i de Ställ vo de Burehüser, uf mym Wäg versuumet. Stundelang hät i chönne bym alte Draguner i dr Chrüpfe hocke und ihm über die sydige Nüschtere strychele. Es het mi düecht, niemer schmöcki so guet wien är und syner Barthaar hei mi im Gsicht gchützelet.

Oder i ha die chlyne Chälbli a myne Händ la sugge und myni Chleider hei de dämentschprächend usgseh und gschmöckt.

Immer wieder het me Deheime wäge dene Stallbsüech mit mir bauget, aber abtreit hets nid viu. Me het de öppe gseit, i sigi es ugföugigs Chind und schetzi nid, was me aues für mi miechti.

Abaa, die hei doch eifach nume kei Ahnig gha.

Grad näbe üs im Hard, isch d’Sagerei Haldimaa gsi. Dört hei sie e Wachhund gha, ä Schäfer mit äm Name Rita. Meischtens isch dä Hund tagsüber imene Zwinger gsi und dört bin i ne de ga bsueche. Mängisch han i Deheime es Bitzli Wurscht gschtibitzt und dr Rita mitbracht. I ha chönne vor em Zwinger hocke und mit däm Hund rede, es isch mir nie längwylig worde drby. Sie, isch de inne ganz naach am Gitter häregläge, so, dass i ihres Fääli ha chönne strychle. Irgend einisch han i dr Herr Haldimaa gfragt, göb i se dörfi a d’Lyne näh und chly mit ihre go spaziere? Är het uf das chlyne Meitschi abegluegt und gfragt: „Jä, hesch de nid Angscht vor däm grosse Hund?“ Eh, was für ne gschpässegi Frag, warum sött i jetz vor dr Rita Angscht ha?

S’erschte Mal isch eis vo de grössere Chind vo Haldimaa’s mit mer mitcho, aber später, hani de eifach aube dörfe d’Lyne abhänke und mit dr Rita chly ga loufe. Mir si nie wyt gange, es isch mir meh drum gange, sie als Gschpäänli by mir zha. Mängs hani däm Hund verzeut und aavertrout und är het geduldig zueglost, het mir ab und zue mit dr Zunge über d’Backe gschläcket. Es hets ou gää, dass ig ihre Pelz mit myne Träne gnetzt ha.

Wenn immer sie ä Müglichkeit het gha und niemer uf sie ufpasst het, isch d‘Rita bi üs Deheime uftoucht. My Muetter het de gäng gseit:„Dä Hund isch wieder da.“ De bin i use, ha se gflattiert, am Halsband gno und de si mir zäme i d’Sagi übere und i ha se i Zwinger zrügg bracht.

Angeri Meitschi i mym Alter, si ga Bébé goume, i bi mit de Hünd us dr ganze Nachbarschaft go loufe.

Das isch bis hüt e so blybe. I bi lieber mit myne Hünd ungerwägs, als mit de Lüt. Es dünkt mi gäng, es sigi eifacher mit de Vierbeiner uszcho.