Читать книгу Bärner Mundart us Kanada - Ursula Thierwächter - Страница 8

E schwirige Start

Eigentlich het es i mym Läbe mängs gää, wo nid so normal isch gsi. Aber das, hani halt ou erscht realisiert, won i chly elter bi gsi und ghört und gseh ha, was die angere Chind so vo Deheime verzeue.

Myner erschte zwöi Läbesjahr, han ig imene katholische Chinderheim, z‘Schüpfheim LU, verbracht.

My Muetter, – sie isch als Meitschi vo dr damalige Tschechei i d’Schwiz cho – isch drum by myre Geburt z‘Hindelbank im Frouegfängnis, inhaftiert gsi.

Früecher hei d’Müettere, wo dört hei müesse e Straf verbüesse, ihri Chind nid chönne by sich bhaute. Hüt isch es chly angersch greglet. Dennzumal si die Chind vorübergehend in es Heim bracht worde, bis die Froue ihres Läbe wieder säuber hei chönne meischtere.

By mir isch es de so gsi, dass my Muetter mi grad im Heim het la si. Sie het angers ztüe gha, als uf so ne chlyne Chnopf ufzpasse. Sie isch mit mym Vater nach Frankrych, uf Streifzüüg gange. Sie heige de alte Lüt Antiquitäte und alti Sache abgläschelet und wenn sie i d’Schwiz zrügg sige cho, hei die zwöi ihri Beuti verquantet. Schynbar het es sich glohnt und sie hei drvo chönne läbe.

Natürlich hei sie nid nume Verbotnigs gmacht. My Vater het de später z‘Ebikon LU, es Antiquitätegschäft uftaa.

Vo auem däm, han i natürlich nüt mitübercho. I ha mi später müesse uf das verlaa, was me mir über myner Eltere verzeut het und das isch währli nid viu Guets gsi.

Myner Eltere, hei de nach zwöi Jahr no e Bueb übercho, my Brüeder, dr Mändu. Obschon sie ihn, nid wie mi, hei wöue in e Pflegfamilie abgää, isch är später doch meh im Buebeheim gsi, als by üsne Eltere.

Woni bi zwöi jährig gsi, heigi es Ehepaar us Aarwange, für nes chlyses Meitschi umegluegt. Me het se nach Schüpfheim verwise, i das Heim, won i zu dere Zyt bi gsi. Da, faat my Gschicht aa, denn, bin ig nach Aarwange, zu myre Pflegfamilie cho.

Myner neue Eltere hei scho ä Sohn gha, dr Urs, siebe Jahr elter als ig. Imene Fotoalbum us dene Aafangszyte, han i es Biudli gseh, won i vor em Huus z’Aarwange uf eme Schlitte hocke, es Bäbi im Arm. Das Bäbi han i denn, vom Chinderheim mitübercho und i has immer no, es läbt jetz ou z‘Kanada!

Ou es Foto mit mym Gotti, het es gä. Mir si z'Bärn a dr Waffegass gschtande und die Frou, wo mys Gotti isch gsi, het mi a dr Hand gha. Es sigi jung gschtorbe, het me mir gseit und i ha kener Erinnerige a ihns gha.

Jetz bin i auso es Pflegchind gsi, es Aagnonig’s wie me ou öppe het gseit und i ha wieder e Familie gha.

I ha Vati und Muetti gseit und dr Urs isch my gross Brüeder gsi.

I ha zwar immer gwüsst, dass i es Pflegchind bi, ou wenn i lang nid begriffe ha, was es würklech bedütet. He ja, i ha doch myner Eltere gha! Aber die hei mir immer wieder z’gschpüre gä, dass das äbe nid e so isch, sie, nid myner richtige Eltere sige.

Einisch, i bi scho i Chindergarte gange, han i zueglost wo my Muetter mit ere Frou brichtet het. I ha ghört wie die fragt: „Emmi, i ha gar nid gwüsst, dass dir no es Nachzüglerli heit?“ De het my Muetter gseit:“ Äs isch nid üses, mir hei‘s aagno!“

Mi het das nid wyter plaget und i muess hüt säge, Gottseidank han i so äs unbeschwärts Gmüet gha, süsch häti äuä no meh Seelechnörz drvo treit.