Читать книгу Die dekonstruksie van Retta Blom - Zelda Bezuidenhout - Страница 3

“Vliegkaartjie, charger … sakdoeke?”

Lauretta Blom se afskeidsrympie het oor die jare presies dieselfde gebly, al reis haar man lankal nie meer met sy vlugbesonderhede op papier gedruk nie.

“Check, check en … check,” sê Tobias met ’n sweem van ’n glimlag. Sy weet dat die reëlmaat waarmee hierdie toneeltjie week na week afspeel, hom geborge laat voel. Asof alles presies is soos dit moet wees. En eintlik is dit. Want dis Donderdagoggend en elke Donderdagoggend neem Tobias ’n vroeë vlug Kaapstad toe. Laat elke Saterdagmiddag vlieg hy terug.

Hy druk ’n stapel dokumente met sy een arm teen sy lyf vas en gebruik die ander arm om haar nader te trek vir ’n soen. Die subtiele dagoue geur van haar parfuum talm tussen hulle. Retta het dit die vorige oggend na haar stort aangespuit, heeldag gedra en met die oorblyfsels daarvan aan haar lyf gaan slaap. Wat oor was van die duur vermenging van sitrus en kamille, is deur die snoesigheid van ’n nag onder die duvet gedemp en ruik nou gerusstellend en intiem. Sy het haar oefenklere aan en sal eers saam met die buurvrou gaan draf voordat sy stort.

Soos elke Donderdag die afgelope twaalf jaar, kyk Retta haar man agterna terwyl hy na sy motor in die lang oprit stap.

Noudat al twee hulle seuns uit die huis is, is hulle verby die familiêre fase van mekaar se sinne voltooi. Hulle het ’n veel dieper gemaksone betree waar hulle sonder woorde kommunikeer.

Retta weet byvoorbeeld dat Tobias elke oggend presies dieselfde ding vir ontbyt wil hê (All-Bran en sy gunstelingmuesli gemeng in die verhouding 2:1, met een koppie louwarm laevetmelk daaroor). Tobias het na al die jare geleer dat Retta ’n geskenkbewys van @Home bo enige ander verjaarsdagbederf verkies, maar dat troudagherdenking-geskenke ’n stelling moet maak.

Retta leun teen die deurkosyn, haar oë steeds op Tobias, wat nou amper by sy kar is. Sy reguit rug en breë skouers lyk vir haar verbasend goed vir ’n man van byna vyftig. Sy sal wag dat hy sy tas in die kattebak laai en sy lang lyf agter die stuur inskuif. Dan sal hy opkyk na haar en sy sal vir hom ’n soen waai. Sy sug behaaglik en wag dat die ritueel waaraan hulle al soveel jare deelneem homself kan uitspeel.

Dis toe dat sy dit raaksien: iets wat die volmaakte tafereel versteur. Soos ’n dowwe kol op ’n blinkskoon wynglas of ’n blertsie vliegmis op ’n pragtige skildery. In sy haas het Tobias een van sy lêers op die pynlik netjies gemanikuurde grasperk laat val. Sy trippel op haar Salomon cross trainers uit om dit op te tel en stap dan na hom toe met die dun lêer. Toe sy by hom aansluit, is hy besig om die kattebak met sy afstandbeheer oop te sluit. Dit gaap luierig oop en bly so staan asof dit op instruksies wag.

“Jy’t hierdie laat val, bok,” sê sy.

Hy wip effens toe sy so skielik langs hom praat.

“Thanks, engel,” sê hy en piksoen haar weer. “Ek sou in groot moeilikheid gewees het sonder hierdie lêer.” Dan sit hy dit by die ander papierwerk in sy aktetas.

Toe hy sy koedoeleer-naweektas in die Mercedes SUV se ruim kattebak laai, doen hy dit met onnatuurlike berekendheid. Hy plaas dit nie doodluiters iewers in die middel van die laairuimte nie. Hy posisioneer dit met groot presisie heel agter teen die linkerhoek van die bagasieruim. Kompleet asof hy plek hou vir iets anders.