Читать книгу Wisznia ze słowiańskiej głuszy - Aleksandra Katarzyna Maludy - Страница 10

Między olszynami rosnącymi na bagiennym gruncie błyszczało zagubione w puszczy jeziorko. Niewielkie, o mulistych brzegach. Rua z rozkoszą zanurzył dłonie w zimnej wodzie. Rany goiły się szybko, ale dokuczały mu. Znalazł sobie dobrą kryjówkę w starym łabędzim gnieździe schowanym pośród trzcin. Nikt go nie mógł wypatrzeć. Najgorszy czas, kiedy Awarowie szukali go jak wściekłe psy, tu właśnie przesiedział. Potem cisza zapanowała nad brzegiem, a wreszcie puszcza zaczęła żyć swoim rytmem. Wtedy dopiero Rua opuścił gniazdo. Pognał najpierw na dawne koczowisko i uśmiechnął się na widok szerokiego traktu wydeptanego przez Awarów i ich jeńców. Nie będzie miał najmniejszego kłopotu, by znaleźć swoich.

Ale nie ruszył za nimi od razu. Najpierw wypatrzył miejsce, gdzie leśna zwierzyna chodzi do wodopoju, potem zaczaił się rysim sposobem na grubej gałęzi zwisającej tuż nad ścieżką i kiedy tylko zoczył tabun koni, spadł na najsilniejszą klacz z szybkością drapieżnika. Kwiknęła. Reszta stada rozpierzchła się błyskawicznie. Ale on już ją miał. Już swoimi krzywymi nogami jak hakami objął jej brzuch, wczepił się w grzywę i nie puścił. Szalała, starając się zrzucić go z grzbietu, ocierała się w galopie o pnie drzew, stawała dęba i zarzucała zadem we wszystkie strony, ale jemu dziki koń nie był pierwszyzną. Doskonale wiedział, że musi przetrwać te szalone harce, a potem klacz zmęczy się, złagodnieje i z czasem uzna w nim swojego pana. Czuł, jak ogarnia ją wyczerpanie. Piana potu spadała jej z pyska płatami. Stanęła. Wtedy sięgnął ostrożnie po powrozy skręcone z ledwie co zmiędlonych łodyg pokrzyw. Poczuła, że jego uchwyt zelżał, więc znowu ruszyła do dzikiego tańca, ale nie dał się zaskoczyć. Tym razem poszło łatwiej. Klacz nie miała sił, ledwie wierzgnęła parę razy i zrezygnowała z walki. Teraz już można było założyć jej prowizoryczną uprząż.

Ruszył śladem. Co innego mógł zrobić? Tam, gnana przez Awarów, szła Wisznia, jego ważka, tam szli w upokorzeniu, bo pieszo, ostatni na tej ziemi Hunowie, a on do nich przynależał i bez nich mu tylko śmierć pisana.

Dotarł do swoich, kiedy domy nad bagniskiem były już prawie ukończone, lecz kręcił się tylko w pobliżu. Zbyt wielu tam było Awarów, by mógł bezpiecznie wrócić. Objeżdżali pola położone w pobliżu Wąwelu, na których kończyły się żniwa, i poganiali pracujących ludzi. Nadzorowali wycinkę drzew, zaglądali do dąbrów, gdzie pasły się świnie, pokrzykiwali na zbierających bukiew35. Rua zauważył, że szykują jakąś wyprawę. Gromadzili zapasy. Na błoniach nad rzeką młodzież ćwiczyła się w strzelaniu z łuków i robieniu włócznią. Wielki Awar na placu u wylotu jamy w skale zebrał starszyznę i długo nad czymś dyskutowali. Rua siedział wtedy w sitowiu i ze zdziwieniem spostrzegł, że na naradę ściągnięto też niektórych Szeligów i Hunów. Widział wyraźnie płowe głowy Brocha i Niebora, dostrzegł swoich: starego Gainasa, kulawego Buzuka, syna przegnanego Uldina i innych. Do jego uszu dobiegały tylko pojedyncze słowa o wielkim i bogatym mieście nad południowym morzem, że przejść przez góry trzeba jeszcze przed zimą… Wszystko to przypominało mu opowieści Dziada o czasach, kiedy Hunowie z całą swoją potęgą wybierali się na południe, by łupić tamtejsze miasta. Nic dziwnego, że wśród zebranych widać też było jego towarzyszy. Tylko on siedział sam, samiuteńki, na skraju bagien i marzył o tym, by dane mu było przezimować w domach wśród niewolników. Zębami zgrzytał z wściekłości na takie myśli i łza mu się w oku kręciła.

Pierwsza natknęła się na Ruę Jaga. Chłopak przysnął, leżąc obłożony błotem na skraju bagna, bo strasznie pożądliły go pszczoły, kiedy dobierał się do miodu.

– Ciebie to mamuna36 musiała podmienić, takiś piękny! – zawołała, kiedy przyszła do siebie po nagłym przestrachu. – Już myślałam, że to utopiec!

Zaśmiał się, ale nie obraził. Znowu dziwił się sobie, że te jasnowłose kobiety dziwnie na niego działają. Nigdy dotąd nie przychodziło mu do głowy, żeby się śmiać. Dlaczego dopiero teraz, kiedy sprawy układają się zupełnie nie do śmiechu?

– Tęskno mi za wami.

Postawiła na ziemi kosz spleciony z łyka. Rua zajrzał do niego ciekawie. Chętnie przegryzłby soczysty korzeń, spróbowałby słodkich owoców. Odżywiał się przez cały czas upolowaną zwierzyną. Sięgnął po czarne bulwowate kłącze.

– Zostaw! Nie dla ciebie!

– Żałujecie mi?

Taką miał zawiedzioną minę, że Jaga opowiedziała mu o tym, co wyczynia się każdego wieczoru w jamie na Wąwelu, i o planach otrucia Żmija.

– To pospieszyć się musicie, bo Awarowie jeszcze przed zimą szykują wyprawę na południe.

– A niech jadą choćby do Welesa!

Rua pokręcił głową z powątpiewaniem.

– Nie sądzę, żeby to dla was z pożytkiem było. Wrócą przecież!

Tego wieczoru Jaga ugotowała mocny wywar z owego czarnego bulwowatego kłącza. To był tojad, jedna z najsilniejszych trucizn, jakie znała. Dodała trochę czerwonych jagód cisu i zielonych owoców konwalii. Dla pewności dołożyła jądra nietoperza i trochę roztartej na proszek skóry ropuchy. Gotowała dotąd, aż płyn wyparował, a na dnie garnka pozostała warstwa ciemnej mazi. Sama była. Nikt nie ważył się zbliżyć do paleniska odgrodzonego od reszty domostwa przewieszonymi przez drąg skórami. Nabrała trochę trucizny na patyk i maznęła nią po gołym ogonie trzymanego w klatce szczura. Zwierzę rzuciło się na pręty w nagłym ataku wściekłości, a potem naprężyło się i zdechło.

– Dobre będzie – mruknęła i zabrała się za przyrządzanie baraniny.

Mięso bajecznie pachniało czosnkiem, lebiodką, ulęgłymi gruszkami i jeszcze nie wiadomo czym37. Przygotowała je tak, by zagłuszyć delikatną goryczkę trucizny.

– Sama bym chętnie spróbowała – powiedziała Wisznia, która pomagała jej przy ogniu. Chciała posiąść wszystkie tajemnice Jagi.

– Pilnuj, żeby nikt się do tego nie dobrał – przykazała ciota.

Kiedy przed wieczorem Skub zabrał to specjalne danie dla Żmija, Wysz i stary Krak spotkali się w przygotowanej przez Ruę trzcinowej kryjówce nad bagniskiem. Widać stąd było jak na dłoni plac przed jamą Żmija. Ludzie Kraka zadbali o to, by zabawa była dziś wyjątkowa. Kazali zaciągnąć tam wszystkie beczki przefermentowanego miodu, ogołocili z piwa każde domostwo na wąwelskim wzgórzu, nanieśli mięsiwa, pszennych i jęczmiennych placków oraz kraszonej kaszy z prosa. Nawet usługujących dziewek przysłano wiele, a wszystkie przerażone, bo rzadko się zdarzało, by jaka z życiem, a przynajmniej niepokancerowana wyszła z tych awarskich pijatyk. Nie wiedziały, dlaczego dziś miało być bezpieczniej, za co ręczyła Wanda, córka Kraka.

Skub i kowal pilnowali obsługi i na początek kazali wytoczyć beki z najmocniejszym miodem doprawionym wywarem z czerwonego muchomora. Wzmogło to wojenny temperament, a jednocześnie uśpiło czujność Awarów. Potem dziewczyny donosiły misy z pieczonym mięsem, a przed Żmijem Skub sam postawił baraninę przyrządzoną przez Jagę. Zapach zawiercił w nosie wszystkim biesiadnikom, ale Ejderha nie zamierzał się z nikim dzielić tym wyjątkowym smakołykiem. Wkrótce błoga sytość rozlała się po cielskach biesiadników. Zaczęli częściej zaglądać do kielichów i podszczypywać cycki dziewek, które ochoczo dolewały im miodu i piwa, ale wymykały się od poklepywań i uścisków. Łatwiej im to szło niż zazwyczaj, bo następna beka miodu doprawiona była wywarem z maku. Towarzystwo robiło się coraz bardziej senne, ten i ów już pochrapywał, a zabawa cichła. Dziewczyny wymykały się jedna po drugiej najszybciej, jak się dało, a Skub z kowalem spokojnie dotarli do skrytki Ruy. Najważniejsze miało się stać rano i chcieli być tego świadkami.

Niebo powoli okręcało się wokół gwiazdy, która zawsze wskazywała północ. Sierpień miał się ku końcowi, a z firmamentu co rusz odrywało się jakieś światełko i spadało, ciągnąc za sobą jasność. Milczeli i czekali. Już księżyc schodził coraz niżej ku zachodowi, już różowił się świtem wschód, ptaki budziły się i zaczęły pogwizdywać, a przed jamą Żmija ciągle panowała cisza. W kryjówce Ruy nikt jednak nie spał, choć stary Krak ze zmęczenia przymknął oczy. Przydałoby się mieć pewność, że trucizna Jagi podziałała.

– Dobrze, że jesteś tu z nami, ale trzeba by było, żebyście, panie, byli między swoimi, kiedy okaże się, że Żmij zdechł – dowodził Skub.

– Racja – poparł go kowal i Krak musiał się z nimi zgodzić.

Rozwidlało się, kiedy wszyscy przedostali się groblą do osady na wąwelskim wzgórzu. Awantura rozpętała się, gdy słońce wzeszło już wysoko. Najpierw wrzask rozległ się przed jamą. Widocznie ktoś odkrył, że ich przywódca nie żyje. Awarowie wyciągnęli jego cielsko przed jaskinię i długo deliberowali nad nim. Potem ułożono martwego Żmija na marach i spędzono wszystkich na błonia nad rzeką.

– Ejderha nie żyje!!! – darł się Yilan38, którego wszyscy uważali za zastępcę Żmija. – Teraz ja poprowadzę was na miasta południa! Tam złoto! Tam bogactwo! Tam wasza szczęśliwa dola!

Ale nie dane mu było długo przemawiać, bo zagłuszyły go trąbity. Ich przeciągły dźwięk poprzedzał pochód wiodący króla Kraka. Kowal pomógł mu wleźć na wielki głaz, by każdy mógł go widzieć i by głos jego rozchodził się dalej.

– Ludu mój! – krzyknął Krak z całych sił. – Koniec awarskiego panowania!

Władca był stary. Głos jego nie miał już tej siły, co głos młodego Yilana. Zresztą wspólne z Awarami narady widać już zatruły umysły co poniektórych. Migocące bogactwo przyszłych zdobyczy odsunęło pamięć o zniewoleniu.

– Słowianie! – przekrzykiwał go Awar. – Chodźcie z nami! Tam i nas, i was czeka dostatek, czekają miasta, jakich jeszcze w życiu nie widzieliście! Grody, gdzie bruk jest złoty, a w rzekach płynie miód! Tam i wy się obłowicie w dobro, doznacie rozkoszy w ramionach gorących kobiet. Już dosyć waszej niewoli! Jesteście wojami! Wstańcie z kolan!

Broch stał w tłumie i widział kowala tuż obok króla Kraka.

Ten zawsze umie się urządzić! – pomyślał z zawiścią i przypomniał sobie podsłuchane rozmowy. A i teraz bardziej nęciły go bogactwa południowych miast niż zawodzenia starego Kraka. Szczęśliwa myśl go naszła, wspaniały pomysł, jak pozbyć się Wilka i jednocześnie zyskać względy Awarów.

– To on otruł Żmija! – wrzasnął, wskazując na kowala. Cisza zaległa wokół niego, a Broch przedarł się do głazu, z którego wszyscy przemawiali. – Bracia moi! – Nie miał zamiaru teraz, kiedy dorwał się do głosu i wreszcie wszyscy go słuchali, zaprzepaścić okazji na zdobycie władzy. – Znacie mnie! Mój ojciec rządził nami i wtedy każdy żył bezpiecznie. Zaufajcie synowi Starego! A ja mówię: chodźmy z Awarami po bogactwo! Po chwałę! Po zwycięstwa!

– Po bogactwo! – wrzasnął zgodnie tłum.

Krak widział, że drą się nie tylko Awarowie. Było w tym rozradowanym tłumie tak wielu Słowian, że gorzki smutek opanował jego serce.

– Kto otruł Ejderhę? – zapytał Yilan, korzystając z zamieszania.

– On – odparł Broch, jeszcze raz wyciągając paluch w stronę Wilka.

– Tu żyć możemy godnie i spokojnie, rządzeni starym, sprawiedliwym prawem! – Krak próbował jeszcze walczyć, ale większość go nie słuchała zapatrzona w miraże potęgi i bogactwa.

Niewielu też zwróciło uwagę, że awarska straż otoczyła kowala i zaciągnęła go do jaskini, w której do niedawna siedział Żmij.

Mężczyźni wiecowali całą noc. Z błoni dobiegały aż na drugą stronę bagniska do słowiańskich domów krzyki i odgłosy bijatyk, a nad ranem przybiegł tam, szukając Jagi, Skub.

– Król zachorzał!