Читать книгу Dwaalpoort - Alexander Strachan - Страница 11

Sonder om hom te sien, het ek geweet Henning sit in die studeerkamer – dis die een vertrek op Dwaalpoort wat hy vir homself begin toeëien het, stadig soos ’n spinnekop. Eintlik was ek bly daaroor. Die studeerkamer het by sy geleerdheid gepas, al het dit soms gelyk of dit eerder sy wegkruipplek geword het. Solank hy homself darem net nie heeltemal toegespin het nie, het ek soms gedink. Hy het sy stempel op die plek probeer afdruk deur ons troufoto op die kerktrap uit plek tussen die ouer swart-en-wit-foto’s op te hang.

Ek was besig om die perd af te saal toe ek die voertuig hoor aankom, en toe ek opkyk, het ek die stof gesien wat oor die plaaspad hang. Met die perd steeds aan die leisels het ek deur die spleet in die klipmuur gekyk hoe die vreemde kar op die werf stilhou. Toe die stof gaan lê, het die gaste uitgeklim en om hulle rondgekyk. Eers in die rigting van die huis en toe oor die buitegeboue. Die man het aan sy hemp getrek. Soos almal wat op Dwaalpoort kom, het hulle iets kom soek. Ek kon dit sien in hulle manier van staan.

Die kombuisdeur was toegetrek. Hoekom het Henning nie uitgekom nie? Hy was die voorafgaande ruk dan so opgewonde oor die gaste se koms, maar toe hulle daar is, was hy skielik nêrens te sien nie.

Die hings het my steeds aan die toom bly terugtrek. Ek het half versteek agter die muur gestaan en die gaste het my nog nie opgemerk nie. In die agtergrond kon ek die honde hoor blaf.

Die son het skerp op die werf geval en toe die vrou haar lyf draai, moes ek my oë twee keer knip. Het ek my verbeel ek sien iets bekends in die swaai van haar heupe? En in die man?

Daar wás iets in die vrou se stap, ek het my nie misgis nie – dit was nie die eerste keer dat sy op Dwaalpoort kom nie.

Die honde se pote was heeltyd teen die varkdraadheining en die reuns het kort, geel strale teen die hoekpale gelos.

Toe sien die man my raak. Hulle het oor die werf na my toe aangestap gekom. Dit was te ver om te hoor wat hulle praat, maar ek het nie meer vir die man gekyk nie, ek het na die vrou bly kyk – sy was soveel jonger as ek.

“Jurgens,” het die man homself voorgestel. Hy het na die vrou gedraai. “Anne.”

Sy het haar hand na my uitgesteek en ons het ’n oomblik so stilgestaan. Miskien was dit omdat ek natgesweet was, maar haar hand was koud in myne. Ek het die greep van haar skraal vingers gevoel terwyl ek na haar hoë wangbene kyk. Haar oë het wyd uitmekaar gesit en dit het gelyk of sy wil glimlag.

Sonder om ’n woord te sê, het sy by die stal ingestap. Dit was onverwags, vreemd; ek het haar tog nie ingenooi nie. Sy het eers aan die klipmuur gevoel, toe het sy opgekyk na die dak.

“Dit was die eerste opstal,” het ek gesê. “Henriette s’n. Daar is later ’n ent vorentoe gebou. Toe het hierdie die stalle geword. Elke geslag het verder aangebou. Dis hoekom die hoofhuis so groot is.”

Sy het haar kop geknik sonder om iets te sê. Sy het steeds nie na my omgekyk nie en ’n ruk het sy glad nie beweeg nie. Het sy gewag dat haar oë aan die skemerte gewoond raak? Toe draai sy om.

Sy het uitgestap en haar hand op Nag se rug gesit en ek het haar geverfde naels soos ’n wit flits in die son gesien. Ek het my hand teruggetrek, want dit het gelyk of sy die teuels by my gaan vat. Die hings het doodstil gestaan, asof hy in sy spore gevries het. ’n Siddering het deur sy lyf getrek en hy het sy kop laat hang soos ’n perd wat voor die inbreek te lank gekniehalter was. Die vrou het haar hand van die perd afgelig en na die huis gekyk. Henning? het ek bly wonder. Hoekom vat hy so lank om uit te kom?

Op die draad het die wasgoed liggies in die wind gewapper. Hoekom het ek dit skielik raakgesien? Juis tóé? En hoekom was ek verleë daaroor? Langs my het die man gekug. Het hy my ongemak gesien? “Ek en Anne sien al lank uit na die naweek,” het hy gesê.

Vir die eerste keer het ek direk na hom gekyk. Hy het nie regtig gelyk na ’n jagter wat ’n bok kom skiet het nie. Ek kon ’n effense afgematheid onder sy oë sien. Miskien was dit net die moegheid van die ver pad, maar dit was nogal moeilik om hom met ’n jaggeweer in die lang tamboekiegras met die steekvlieë voor te stel. Maar daar was ’n meedoënloosheid in sy kyk. Dit was die enigste woord waaraan ek kon dink om dit te beskryf. Die vreemde man aan wie se linkerkant ek my geposisioneer het en vir wie ek die volgende aande ’n beker koue water op sy bedkassie sou neersit. Vroeg soggens sou ek sy hoes in die gang hoor.

Ek het afgekyk na die leisels in my hand. Ná die harde perderit was my hande nie skoon nie en ek het die klam, sagte leer met my vingers opgewen. Toe ek opkyk, het my oë die vrou s’n ontmoet. Haar lippe het effens van mekaar af beweeg, asof sy iets wou sê. Maar voor sy kon praat, het ek oor haar skouer gesien hoe die kombuisdeur oopgaan.