Читать книгу 1 Recce - Alexander Strachan - Страница 10

Eerste Recce-ongeval

“Stop! Stop! Stop!” roep Dewald skielik uit. In die sand voor hulle het stewelspore duidelik gewys waar die Swapo’s die ou Ovambo-pad oorgesteek het. Die spoor kan nie te oud wees, sê hy. Op grond van Dewald de Beer se skatting het hulle ’n idee hoe ver die Swapo’s van dié punt sou loop. Hulle moet teen dié tyd al taamlik dors wees. Die groep Recces besluit om so vinnig as moontlik by die watergate uit te kom en die Swapo’s daar in te wag. Hulle is haastig ingeval Dewald ’n dag of wat uit is met sy skatting van die spoor.

Dit was 23 Junie 1974, baie ná aan die kortste dag en langste nag in die Suidelike Halfrond.

’n Week of so tevore het die Recces inligting gekry dat Swapo-kaders besig was om na Suid-Angola te beweeg. Breytenbach se span het die gebied goed geken – hulle het immers vier jaar tevore met hul eerste operasie, Operasie da Gama, al die watergate daar opgeteken. Dit was destyds in ’n mate vervelige werk, maar nou het hulle die vrugte gepluk omdat hulle onder meer geweet het waarlangs die ou Ovambo-pad loop.

Die Swapo-groep is toe al twee weke lank onderweg en die Recce-span is vinnig met twee Land Rovers dieper in Angola in om hulle te onderskep. Dit was winter en die span het gemeen dat die Swapo’s van watergat tot watergat sou beweeg. Hulle het dan ook hul strategie op dié aanname gegrond.

Jan Breytenbach was in die voorste voertuig wat deur Trevor Floyd bestuur is. Dewald, die een spoorsnyer, het voor op die linkermodderskerm gesit en Eric, die Boesman-spoorsnyer, op die regtermodderskerm. Fred Zeelie, Nella Nel en Chris Hillebrand was ook op die voorste voertuig. Agter hulle het John More, FC van Zyl, Koos Moorcroft, Kenaas Conradie, Anton Retief en die ander Boesman-spoorsnyer, Langman, gery.

More se Land Rover, wat agter gery het, stop eerste en die bemanning klim af om hul hinderlaag by ’n watergat daar naby te lê. Dewald-hulle ry nog ’n paar kilometers aan tot naby ’n mooi waterpan. Hulle neem hul posisies ’n entjie daarvandaan in.

Fred het onder ’n groterige bos inbeweeg. Voor hom het die wind van die kant af oor die water gekabbel. Al die spore na die pan het daarop gedui dat dit gereeld besoek word.

Dewald en Eric was aan die heel linkerkant opgestel ingeval die vyand dalk om die groterige bos sou kom. Fred en Chris het nou tot taamlik in die middel beweeg en was op effense hoë grond naby ’n miershoop wat inmekaargesak het. Uit hierdie posisie kon hulle reg langs die watergat afkyk na die oorkant toe. Nella was regs en effens voor hulle binne-in die uitgeholde miershoop en met takke toegepak.

Net toe die groep klaar opgestel is, kom daar ’n dringende radio-oproep van Rundu deur en Breytenbach moet terug na die voertuig toe. Terwyl hy en Trevor by die Land Rover doenig is, sien Dewald ’n beweging. Hy moet sy oë twee keer knip om seker te maak wat hy sien … vyf Swapo’s kom doodluiters uit die bos aangestap! Die een loop so lekker windgat met ’n beesstertjie in sy een hand waarmee hy teen ’n boomstam slaan. Dewald hoor hoe dit “grrrts-grrrts” maak. Die volgende oomblik vuur Fred se LMG oorverdowend. Dis net ’n kort sarsie want die ligte masjiengeweer stoor (weier om te vuur) byna onmiddellik. Toe trek Chris los.

Die bos bars uit in ’n chaos van geweervuur. Op die pan spat die water in alle rigtings die lug in. Vir ’n paar oomblikke lyk dit amper asof almal hul vuur op die waterpan konsentreer. Die Swapo-kaders het van die verkeerde kant af om die miershoop gekom en dit het sake ’n bietjie deurmekaar gekrap. Die eerste een, die leier, word by die groot boom voor die miershoop doodgeskiet. Net daarna val nog een en hulle draai om. Naby die miershoop begin die LMG weer verwoed vuur en almal weet Fred het sy wapen se storing herstel.

Dewald sien ’n Swapo-soldaat wat bly lê, maar hy was byna onsigbaar in die stof van Fred se geweervuur. Albei sy bene was afgeskiet en hy was reeds dood. Maar Fred het nog nie opgehou skiet nie en die stof het aanhoudend om die dooie gedwarrel.

Op daardie oomblik kom Trevor en Breytenbach van die voertuig af aangehardloop en roep: “Volg deur, kom!” By die bosse aangekom sê Dewald: “Wag eers, ek het een hier geskiet! Ek het gesien hoe hy swik en sy geweer weggooi!” Hy hardloop om die bos en roep: “Hier lê hy reg by my. Ek het hom met ’n swaar kaliber geskiet, sy skouer is morsaf!”

Hulle was onder die indruk dat hulle drie Swapo-kaders geskiet het. Maar toe hulle weer sien, lê daar net twee. Een het intussen opgespring en die pad gevat. Twee dae later het die groep ’n radioberig gekry dat hy ook intussen dood is weens ’n skoot wat hy deur die maag gekry het.

Eric, wat met ’n ou .303 gewapen was, het intussen een van die gevalle Swapo-soldate se moderner SKS-geweer (’n Russiese semi-outomatiese karabyn) by die Recces present gekry – nou het hy ’n baie beter wapen gehad.

More en sy span kom toe inderhaas daar aan. “Klim!” roep Trevor en Dewald, altyd die spoorsnyer, spring weer links voor op die Land Rover en Eric regs. Die Swapo’s het met ’n paadjie langs weggehardloop en die twee voertuie volg nou dieselfde roete in die hoop om hulle op te spoor.

So in die ry, selfs nog voordat die Boesman-spoorsnyer se skerp oë dit optel, skreeu Dewald skielik: “Hier’s hy! Hier’s hy!” Hy het weer eens die spoor raakgesien. Die voertuie stop en almal spring af. Vir Trevor lyk dit of die hele groep nou aan die hardloop is – dan is hulle dié kant van sy voertuig, dan daardie kant. Die Boesman-spoorsnyer het boonop iets langs die pad opgemerk en hulle ontdek ’n drom halfvol ammunisie asook ’n rugsak en ’n mediese tas. Dit was ’n aanduiding dat Swapo baie naby was.

Koos se Land Rover het probleme begin gee en Trevor, wat kennis het van enjins, ruk die enjinkap oop en begin die voertuig regmaak. Dis toe dat hy skielik besef dat hulle groot probleme het. Een kyk na Koos en dié beaam sy vermoede: Hulle was in die middel van die Swapo-hinderlaag se doodsakker, besig om ’n Land Rover reg te maak! Die enigste rede hoekom Swapo nog nie begin vuur het nie, was waarskynlik omdat hulle onseker was oor die Recces se getalle en ook omdat die Recces moontlik die hinderlaag van die verkeerde kant binnegegaan het.

Trevor gryp die LMG, lê oor die enjin aan en begin vuur, maar daar is heeltemal te veel bos voor hom. Hy hoor duidelik hoe Breytenbach na Fred roep wat saam met Chris die bos vee. Dit behels dat hulle in ’n uitgestrekte linie stap op soek na tekens van die vyand. Toe Floyd begin vuur, het dié twee dadelik ondersteuningsvuur gelewer en toe begin die kontak in alle erns. Dit voel asof alles gelyktydig gebeur en die tyd stil staan.

Breytenbach skreeu deurgaans vuurleidingsbevele aan die groep. By die Land Rover trek die koeëls oor Trevor en Koos se koppe. Gelukkig skiet die Swapo-soldate hoog. Trevor antwoord met nog ’n paar sarsies oor die enjin. Hy en Koos hoor hul eie mense in die bos en kan derhalwe nie te laag skiet nie maar hoop om darem die Swapo’s se “koppe af te hou”. Daarna maak hy die kap toe want hy weet nie eintlik wat aangaan nie.

Almal fynkam nou die bos met Fred as die linkerkantse verkenner. “Kom in donnerse lyn!” skreeu Breytenbach vir hom. Dit was waarskynlik die laaste woorde wat Fred gehoor het. Die volgende oomblik klap nog skote. Dewald onthou vandag nog van die vuurleidingsbevele: “Kenaas, gaan vorentoe! Skil af na regs! Buddy-buddy!”

Met die openingsvuur was Chris dadelik vasgepen, maar Fred het die hinderlaag vreesloos en instinktief gestorm en ’n vyandelike masjiengeweer-skutter doodgeskiet. Chris kon die duidelikste sien wat in die spervuur gebeur. Fred het in sy stormloop ’n goeie 40 tot 60 m gevorder. Toe klap nog skote van Swapo se kant af. “Fred! Fred!” het Breytenbach weer geroep. “Die luitenant is gefloor, kommandant!” het Chris geantwoord. Dit was of daar meteens ’n kort oomblik van stilte neerdaal – dit was presies 17:45. Fred Zeelie se dood was ’n groot verlies vir die Recces.

Met die geveg steeds aan die gang kom Eric met sy nuwe SKS-geweer uit die bos gestap en gooi dit nukkerig agter op die Land Rover. Dewald dag eers die Boesman gaan padgee, maar hy het net sy ou .303 kom terugvat. Eric kon nie met die moderne SKS oor die weg kom nie. So is hy toe weer die bos in met sy getroue .303, die enigste wapen waarmee hy absoluut vertroud was, en het hy selfversekerd by sy span aangesluit.

Sporadiese vuur het nog ’n verdere 15 minute geduur met geeneen van die kante wat nog verliese gely het nie. Swapo het toe opgehou vuur en teruggeval. Die Recces wou hulle agternasit, maar dit was reeds laatmiddag.

Breytenbach soek nou dringend choppers om die gesneuwelde Fred Zeelie af te voer en met die opvolg te help. Hy wil die insypelaars inhaal voordat hulle die Zambiese grens bereik. Maar die opperbevel wil Breytenbach-hulle eerder in die omgewing van ’n ou vliegveld in Suidoos-Angola ontplooi. Hy weier volstrek en hou vol dat die Swapo’s nie daar is nie. Dit sal ’n mors van tyd wees want hulle is op pad terug Zambië toe, sê hy. Niemand sal hom van iets anders oortuig nie.

More vertel dat hulle na ’n klein beboste gebied gery het waar hulle ’n tydelike basis vir die aand gevorm het. Daar het hulle Fred in ’n grondseil toegedraai. More het taamlik naby aan hom gelê. Hy onthou dit as ’n baie, baie lang nag vol vreemde geluide wat hy liefs nie weer wou oorhê nie – ’n lyk is nie stil nie. Fred was dood en dit was asof die mense nie met mekaar wou praat nie.

Omtrent die enigste woorde was toe Trevor vir Koos gesê het: “Jou Land Rover is nou weer reg.” Net voor donker het hulle geweerskote in die verte gehoor. Later sou hulle uitvind dat dit een van die gewonde Swapo’s was wat hom in ’n groep valskermsoldate vasgeloop het – kapt Johan Verster en ssers Gert Kitching, wat later ook Recces sou word, was deel van dié stoppergroep.

Deur die nag kon jy kort-kort iemand hoor sug. Maar niemand wou praat nie. Dit was of nie een aan die gebeure van die dag herinner wou word nie, elkeen was met sy eie gedagtes besig. ’n Helikopter is eers die volgende dag gestuur om hul gevalle makker te kom haal.

Breytenbach-hulle is toe terug Fort Doppies toe. Maar ná twee dae kom die veiligheidspolisie daar aan en smeek hom om met die opvolgoperasie voort te gaan. Breytenbach sê toe hy kan nie met die Land Rovers oor die rivier nie, hy het helikopters nodig. Die spoor is toe al ’n paar dae oud en Breytenbach besluit om versterkings aan te vra omdat hulle getalle maar min was. Johan Verster en Gert Kitching van 1 Valskermbataljon was reeds in die nabyheid van Suid-Angola met ’n peloton ontplooi. Lt Charl Naudé en sers Frans van Dyk (wat later Recces geword het) was ook daar met ’n seksie valskermtroepe.

Breytenbach beveel Charl en Frans toe om met hul seksie valskermsoldate, ondersteun deur Boesman-spoorsnyers, die Swapo-spore so vinnig as moontlik te volg. Hulle moes dan met gereelde tussenposes terugvoering gee oor die rigting waarin Swapo hardloop asook die sterkte van die vyandelike mag. Na gelang van hierdie informasie sou die Recces hulle dan by moontlike rivieroorgangsplekke voorlê.

Met Dewald se hulp het Charl en Frans die groep Swapo’s op 23 man geskat. Hulle het in enkelgelid gehardloop en die spore was duidelik sigbaar in die sagte Angola-sand, wat die spoorsny vergemaklik het. Om by die getal uit te kom het hulle twee strepe ’n meter uitmekaar in die sand getrek. Hulle het die aantal spore tussen die strepe getel en deur twee gedeel. In sagte sand waar spore duidelik sigbaar is, is dit ’n baie akkurate metode. Dit was volmaan (waartydens Swapo gewoonlik geopereer het) en die spoorsnyspan kon die meeste van die tyd op die spoor bly hardloop. Die agtervolgers was fikser, het vinniger gevorder en die groep Swapo’s geleidelik begin inhaal. Die plekke waar hulle gestop het om te rus en kos te maak het telkens varser geword. Later was die as in die vuurmaakplekke nog warm – as bly, afhangende van die weersomstandighede, drie tot vier uur warm nadat die vuur uitgebrand het.

Een aand was dit Frans se beurt om op die spoor te navigeer en hy het die kompaspeiling gevat. Hy het aan Charl, wat agter hom gestaan het, verduidelik dat die groterige boom op die horison die volgende navigasiepunt is. Die span het haastig soontoe begin beweeg, maar toe loop Frans hom tromp-op vas in die boom met Charl wat hom van agter af nog ’n entjie dieper in die dorings instamp. Dit was ’n duidelike teken dat die span nou al so moeg was dat hulle die boom hier reg by hulle as ’n voorwerp doer op die horison aangesien het. Die wit Caprivi-sand en helder maanlig het dit moontlik gemaak om die 23 Swapo’s se spore onafgebroke te volg en Charl, Frans en hul span valskermtroepe was toe reeds drie dae en nagte op die spoor met weinig slaap tussen-in.

Na nóg twee dae was hulle minder as ’n halwe dag agter die Swapo’s – die as van die vure was nog baie warm. Die spoorsnyspan het verwag om enige oomblik kontak te maak. Hulle het die vasgestelde prosedure nougeset gevolg en Breytenbach per radio gekontak sodat hy en sy span in beweging kon kom. Dié is sonder omhaal met sy span na ’n moontlike oorgangsplek by die Kwando-rivier, ’n gebied wat hulle goed geken het.

Hulle het baie vinnig die plek uitgesnuffel waar die Swapo’s die rivier oorgesteek het. Die spoor was tot hul ongeloof net ’n paar minute oud, so vars dat die water nog uit die sleepmerke van die mokorro’s (’n kano wat van ’n uitgeholde boomstam gemaak is) op die sand gesypel het. Die Swapo’s is met die mokorro’s oor die Kwando en was vir eers veilig op Zambiese grondgebied.

“Die terrs het gehárdloop; goeie donner, hulle het daai paar dae gehardloop,” onthou Trevor die opvolgoperasie. “Dit was mos die heel eerste keer wat die terrs in Angola gestamp is!”

Breytenbach was ewe woedend vir die veiligheidspolisie oor die verloop van die gebeure: “Ons kon daai donners al die eerste dag vasgetrap en doodgeskiet het, maar toe wil julle mos aanloopbaan toe neuk!”

Dit was die einde van die opvolgoperasie.

Tweede lt Fred Zeelie was die eerste Recce-operateur wat in aksie gesterf het, op 23 Junie 1974. Binne die groter prentjie was hy ook die eerste Suid-Afrikaanse soldaat wat in die Grensoorlog omgekom het. Vir sy onverskrokke optrede onder vuur is hy later op Breytenbach se aanbeveling met die Louw Wepener-dekorasie (LWD) vereer. Hy is met volle militêre eerbewys in Alberton begrawe.

Sers Dewald de Beer het die VRM vir sy dapper optrede tydens die vuurgeveg ontvang. Dit was die eerste en enigste keer wat die VRM vir ’n operasie op land toegeken is.

Jare later sou die heel laaste soldaat van die SAW wat in die Grensoorlog gesneuwel het, toevallig weer ’n Recce wees. Dit was okpl Herman Carstens van 1 VR wat op 4 April 1989 op die SWA-grens gesterf het in ’n geveg met Swapo. Die gedagte word nou geopper dat sy uniform langs dié van Fred Zeelie in die Nasionale Museum vir Militêre Geskiedenis (vroeër bekend as die Oorlogsmuseum) in Johannesburg moet hang.

Ná Fred Zeelie se dood is Frans van Dyk en Charl Naudé terug na die Singalamwe-basis waarvandaan hulle met hul peloton valskermtroepe daagliks patrolliewerk gedoen het.

Een middag sien Charl hoog in ’n boom langs die Kwando-rivier ’n visarendnes. Hy hou dit ’n ruk dop en toe hy steeds niks van die wyfie gewaar nie, klim hy tot by die nes. Binne-in vind hy twee heeltemal ondervoede kuikens. Dit bevestig sy vermoede dat die ma waarskynlik dood is. Hy haal hulle toe versigtig uit die nes, druk hulle voor by sy hemp in en klim af.

Onder Charl se wakende oog ontwikkel die twee mooi. Een middag daag twee Recces, Marius Viljoen en Nella Nel, by die basis op met ’n boodskap dat die Recces die valskermtroepe uitdaag om ’n sokkerwedstryd in Ou Doppies te kom speel. Die volgende Saterdag is Frans en Charl met nege valskermtroepe na die Recce-basis vir die wedstryd. As ’n gebaar van welwillendheid gee Charl een van die visarendkuikens aan die manne van Fort Doppies.

Ná die sokkerwedstryd wat in die omuramba (’n groot grasbedekte pan) naby Ou Doppies gespeel is, het almal in die kroeg saamgekuier. Charl en Frans het weer eens besef hoe hulle hul met die Recces se werksetiek en lewenstyl vereenselwig. Op pad terug basis toe het die twee mekaar heelpad aangepor om by die Recce-eenheid aan te sluit.

Intussen het albei visarende vinnig grootgeword. Die een in Fort Doppies se uiteinde was egter minder gelukkig. Hy het in ’n groot hok gebly, maar tydens die brand by Ou Doppies het hy doodgebrand.

Ná ’n paar maande in die Caprivi het Charl-hulle met hul visarend na Bloemfontein teruggekeer. Hy was nou al mooi groot en is in Charl se uitrusting versteek. So het hy ongemerk in 1 Valskermbataljon beland, wat jare lank sy tuiste was. ’n Jaar of twee later het hy tot sy kleurryke wasdom ontwikkel en het sy kenmerkende Afrika-roep oor die valskermbataljon weergalm.

Die stadium het juis nou aangebreek waarin 1 VK sy volgende lede moes werf. Maj Jakes Swart van 1 Valskermbataljon was in hierdie tyd ook in die Caprivi as bevelvoerder van A-kompanie (waarin Charl en Frans gedien het). Swart, wat die Vrystaatse rugbyspan in 1974 teen die besoekende Britse Leeus aangevoer het, het egter al vroeër na Bloemfontein vertrek.

Dit was enkele weke vóór die sokkerwedstryd in Ou Doppies en pas nadat die Swapo’s wonderbaarlik oor die Kwando-rivier ontsnap het. Charl en Frans het hulle direk ná die opvolgoperasie na die RV-punt gehaas waar hulle om die hoëfrekwensieradio (HF-radio) sit en luister het hoe Swart se Vrystaatspan naelskraap met 11-9 teen die Leeus verloor. Die toerspan het daardie jaar al die ander Suid-Afrikaanse spanne, ook die Springbokke, verneder.

Charl en Frans het Breytenbach met die opvolgoperasie teen Swapo beïndruk en hy het hulle aangesê om die Recce-keuring te gaan doen. Charl het eerste gegaan en Frans ’n paar maande later. Groot was hul vreugde toe albei die keuring slaag.

Groot dinge het ook op Swart gewag. Min het hy geweet dat genl Loots hom geoormerk het om einde 1974 as bevelvoerder by Breytenbach oor te neem, of dat hy selfs nog vóór Charl, Frans en ’n derde lid, Johan Verster, by 1 Recce betrokke sou raak.