Читать книгу Sekretne życie zwierząt - Andrzej G. Kruszewicz - Страница 9

Konie hucul­skie, jak sama nazwa wska­zuje, pocho­dzą z Huculsz­czy­zny, regionu w Kar­pa­tach Wschod­nich. To bar­dzo odporne konie rasy pry­mi­tyw­nej, żyjące w trud­nym tere­nie. Są nie­wiel­kie i przy­ja­zne. Ich przod­kami były konie rasy mon­gol­skiej lub tar­pany skrzy­żo­wane z ara­bami.

Kto pra­co­wał z hucu­łami, ten wie, że są one łagodne do momentu, gdy się od nich zacznie wyma­gać wię­cej. Kiedy prze­kro­czy się gra­nice ich ule­gło­ści wobec czło­wieka, prze­cho­dzą meta­mor­fozę. Próba wymu­sze­nia na nich cze­goś może się skoń­czyć agre­sją, bywa, że nie­bez­pieczną dla czło­wieka.

Kiedy wcho­dzę na teren, na któ­rym prze­bywa stado koni hucul­skich, jestem zagro­że­niem – czło­wie­kiem, który wtar­gnął do tabunu. Jak wów­czas reaguje ogier? Staje tuż za mną, sta­ra­jąc się oddzie­lić mnie od swo­ich kla­czy i źre­biąt. On jest panem i władcą, on jest macho i speł­nia bar­dzo ważną funk­cję – broni tabunu. Musi to robić, w przy­padku gdy obok żyją na przy­kład wilki. I jest nie tylko władcą, ale też w razie potrzeby obrońcą swo­jego stada. Koń posia­da­jący naj­wyż­szą pozy­cję w sta­dzie ma rów­nież prawo prze­pę­dze­nia każ­dego obcego konia. Ogiery pil­nują porządku i dys­cy­pliny w sta­dzie, nadają mu także kie­ru­nek pod­czas ucieczki. Co cie­kawe, ogier może wtedy biec zarówno na początku, jak i na końcu stada. Zależy to od oko­licz­no­ści.

W natu­ral­nym śro­do­wi­sku stado składa się z kla­czy, źre­biąt i ogiera, który chroni stado. To nie ogier jed­nak je pro­wa­dzi, tylko naj­mą­drzej­sza klacz. Naj­mą­drzej­sza, czyli ta, która wie, gdzie zna­leźć wodę do picia oraz obfi­tu­jące w poży­wie­nie pastwi­ska, i ma na tyle silną oso­bo­wość, że inne konie uznają jej wyż­szość. Tabun wie, któ­rej kla­czy pozwo­lić dowo­dzić.

Na wol­no­ści zada­niem ogie­rów jest utrzy­my­wa­nie grup kla­czy w cało­ści, zapład­nia­nie ich, utrzy­my­wa­nie ładu oraz ochrona stada przed nie­bez­pie­czeń­stwem. Konie hucul­skie na Pole­siu i w Kar­pa­tach regu­lar­nie muszą odpę­dzać wilki pró­bu­jące porwać klacz lub źre­bię. W warun­kach hodow­la­nych wiodą jed­nak samotne życie – cza­sami w ogóle nie mają dostępu do kla­czy – pobiera się od nich nasie­nie i nawet pod­czas zapłod­nie­nia nie mają kon­taktu z dru­gim koniem.

W sta­dzie hodow­la­nym rolę, jaka na wol­no­ści przy­pada ogie­rom, odgry­wają wała­chy. Ści­gają się, popi­sują, wal­czą dla zabawy. Nie­które wała­chy dobrze się doga­dują z kla­czami, mogą nawet two­rzyć wła­sną wspól­notę rodzinną z kla­czą i jej źre­bię­ciem.

Konie w sta­dzie nie tylko wspól­nie się prze­miesz­czają i jedzą. Razem spę­dzają rów­nież czas na zaba­wie. Takie zabawy bywają ostre, jed­nak są nie­zbędne do ich roz­woju. Bie­gają, stają dęba, ska­czą, pod­gry­zają się nawza­jem, kopią, grze­bią kopy­tami.

Zapraszamy do zakupu pełnej wersji książki