Читать книгу Czas żelaza - Angus Watson - Страница 6

W 55 roku przed Chrystusem Brytanię najechało sto tysięcy rzymskich legionistów, dowodzonych przez Juliusza Cezara. Otworzyli front wzdłuż linii brzegowej Kentu, gdzie wylądowali, ale ponieważ nie zdołali pchnąć go dalej, rychło wrócili do Galii, stanowiącej wówczas ich bazę wypadową.

Rok później Cezar ponownie przeprawił się przez kanał, ale tym razem na czele dwudziestopięciotysięcznej armii złożonej z jazdy oraz piechoty. Przypłynęli na wyspę sześcioma setkami dopiero co zbudowanych transportowców. Dowodzący tak wielką armią Cezar z pewnością miał zamiar podbić i okupować Brytanię, jednakże, kilka miesięcy po lądowaniu, potężne rzymskie wojsko znowu umknęło do Galii, nie mogąc się pochwalić znacznymi sukcesami i nie zabierając z wyspy nic, co czyniłoby w oczach senatu zasadnym tak kosztowne przedsięwzięcie.

Rzymianie ponowili atak na Brytanię dopiero w roku 43, niemal stulecie później.

Pokolenia historyków budowały swoją wiedzę o tamtych czasach w oparciu o jedyny zapis inwazji z lat 55 i 54 – pamiętnik Juliusza Cezara – gdzie możemy przeczytać, że Rzymianie odnieśli zwycięstwo we wszystkich bitwach, do których stanęli na brytyjskiej ziemi, ale jako że nigdy nie nosili się z myślą, by długo bawić na wyspie, w końcu odpłynęli w glorii i chwale, w całości nienadszarpniętych sił.

Ta historia opowiada o tym, co wydarzyło się naprawdę.