Читать книгу Fransi en die filmster - Anita du Preez - Страница 3

Die wêreld is nie vir sissies nie. Dit weet Fransi al van kleins af. Daarom plak sy haar bene stewig uitmekaar en trap vas met haar pa se ou weermagboots sodat sy die bonsende Black & Decker met albei hande kan vasvat. Die boor protesteer huilend, want die muur is klipsteenhard. Sy kan nie toelaat dat die ding haar rondruk nie, want sy weet presies hoeveel oë op haar gerig is. Wat net wag dat sy ’n voet verkeerd moet sit. Selfs al het sy drie paar sokkies aan om haar plek vol te staan.

Sy lê met haar volle gewig vorentoe. Die boorpunt vind onverwags ’n sagte kol in die muur en ruk haar vorentoe. Dis bliksems seer, maar sy hou haar pose. Sy sit die boor nonchalant op haar gereedskapkis neer asof alles presies volgens haar berekeninge vorder, gryp haar kosblik en loop buitentoe asof sy nie weet dat almal botstil gaan staan om haar agterna te kyk nie. Niemand sal met haar goed lol nie, want almal hier rond weet: Jy raak nie aan Franscheska Fouché se jigsaw, haar spesiale bore of haar skelrooi Mac-lipstiffie en super lash mascara nie.

Fransi is ’n doener en Fransi vat nie nonsens van kabouters nie. Sy het ’n woede in haar. Haar helpers weet. As sy sê hop, vra jy niks. Net hoe hoog. Want Fransi is nie bang nie. ’n Ding moet reg wees of jy moet aanbeweeg. Lós. Sommige sê dis dié dat sy Chris, haar eks, ook summier gelos het toe dit begin lyk of sy hart nie meer honderd persent in die verhouding is nie. Hy het glo skielik geskimp dat sy gewig aansit, terwyl hy aanvanklik lofsange gesing het oor haar “lieflike solid lyf”. Feit bly staan, Fransi hou haar nie op met ’n ding wat nie werk nie. En vandat sy en Chris uiteen is, is sy ekstra bedonnerd. Veral met mans.

En dan is daar die ding wat al die ouens van Silver Eagle Film Studios toetentaal verwar. Franscheska Fouché is net so vertroud met die inhoud van haar yslike gereedskapkis as met dié van haar grimeersakkie. Daar is dié wat beweer dis die rede waarom Chris nie meer kans gesien het nie. Omdat Fransi beter kon saag as hy.

Fransi gaan sit op haar gewone plek agter die studio se werkswinkel, tussen die uitgediende movie props. Dis op die voorste bankie in die ou rivierboot in die skaduwee van sy verflenterde afdakkie en afgetjipte vergulde krulle wat haar voorganger seker vir die een of ander Cleopatra movie uit hars en skrootyster moes fabriseer. Sy haal haar broodjie uit en skroef die dop van haar koffieflessie oop. Dis waarnatoe sy bedags wegglip van almal af. Veral dié wat gedurig wil weet wat iemand soos Fransi met ’n meestersgraad in beeldende kuns, wat haar eie propperse beeldhoustudio in Obs gehad het, dan nou by Silver Eagle Film Studios soek. Nogal as fabriseerder van fake props vir meestal derderangse films. Sy troos haar daaraan dat dit dié is wat nie van beter weet nie. Soos Vernon.

Vernon Goosen. Haar assistent wat eenvoudig nie opgee nie. Wat nou na haar aangeloop kom om haar private oomblikkie hier agter die studio al weer te kom bedonner met sy toxic vibe.

Fransi frons ergerlik en is dadelik diep spyt. Dis steeds uiters pynlik om haar voorkop te plooi ná die verdomde microblading-proses waarin sy haar tot haar bittere spyt deur haar vervlakste vriendin laat inpraat het. Omdat Felicity iemand, “só asseblief tog, tjommie”, nodig gehad het om haar nuwe tegniek op te oefen vir haar skoonheidsblog. Wel . . . miskien eerder omdat Felicity omtrent haar enigste oorblywende vriendin is, nadat almal kant gekies het tussen haar en Chris.

Die gedagte plooi haar gemartelde broue dadelik weer terwyl Vernon in al sy glorie nader kom. Ergerlik hap sy aan haar komkommer-en-kaasbroodjie. No peace for the wicked.

Hoekom het sy tog daardie dag in ’n swak oomblik met die vent in ’n persoonlike gesprek betrokke geraak? Sy het maar haar irritasie gesluk en sy dom vrae mooi probeer beantwoord. In die hoop dat sy met rus gelaat sou word as sy vir hom verduidelik dat haar inbox nie eintlik soggens oorloop van bestellings nie. Nie soos wat Michelangelo Buonarroti s’n in die 15de eeu moes gelyk het toe kuns dié big thing was nie. Toe ouens soos Michel ’n posh pozzie in die paleis gekry het om dinge tydsaam uit marmer te kap. Nie vandag meer nie. Néé.

Maar, het sy Vernon gerusgestel, solank daar films gemaak word, is daar werk. En gelukkig is Suid-Afrika ’n gesogte venue omdat ons slim is, hard werk en veral goedkoop is. So, sy’s oukei, dankie. Sy maak enige props wat van haar verwag word, boots enige oppervlak na en giet meters en meters daarvan as die filmstel dit benodig. En sy doen dit verdomp goed.

Vernon het entoesiasties saamgestem.

Effens gepaai het sy gehoop dat hy, skinderbek-antie wat hy is, haar storie sou versprei aan al die nuuskieriges sodat sy dan uitgelos word.

Maar nee. Daar is altyd daardie een wat net nooit die boodskap kry nie. Sy skink vir haar koffie in die houer se doppie en wag hom in.

“Lekker is die sonnetjie vandag, nè,” flikflooi Vernon toe hy by haar kom.

Ai tog. As dit nie was dat die vervlakste man so goed was in wat hy doen nie, kon sy hom lankal gepos het. Maar sy het hom nodig. Gee vir Vernon ’n objek of ’n oppervlak en hy weet presies hoe en waarmee dit nagemaak kan word. Of dit nou ’n vals neus of die dik ysterdeur van ’n Middeleeuse kasteel is, Vernon sien kans. Al irriteer hy meestal die dooie dinges uit haar uit, kan sy nie alles alleen doen nie. Daarom dwing sy haar om hom hoegenaamd te antwoord.

“Uhu,” mompel sy, maar Vernon laat hom nie onderkry nie.

“Weet Miss Fouché van die nuwe movie?” vra hy ewe vernaam, arms gevou met sy voet spoggerig gerus op die stuk fake blou brander wat onder die boot uitkrul.

“Hu-uh.”

“Ja. Die een met Matt Delmayer.”

Fransi voel-voel in haar overall se gatsak na haar ciggies. Dan onthou sy, sy het opgehou. Wat sy raakvat, is haar selfoon.

“Ja. Black Dune Rises of Black Dune of so iets.”

Mens kan ook net soveel bog aanluister sonder om iets te sê.

“En hy gaan daarin speel,” vra Fransi skepties, “dié Matt Delmayer?”

“Jip. Dis wat hulle sê.”

Fransi kan al weer nie help om haar eie reël van “do not engage and do not make eye contact” wat sy in sulke gevalle toepas, te oortree nie.

“Asseblief, Vernon? Pure bullshit-storie. Black Dune Rises klink soos ’n goedkoop knockoff en Matt Delmayer speel nié in low budget-produksies nie. Hy is in ’n klas van sy eie.”

“Ek sê maar net wat ek gehoor het. Mister Delmayer is glo upstairs as we speak.”

“Nou hoekom op dees aarde sal Matt Delmayer juis hier na die gatkant van die wêreld toe kom?”

“O, wel,” borduur Vernon voort, “Kaapstad is nie exactly die asshole of the world nie. Besides, ek het ’n voëltjie hoor fluit onse eie Charlize is nie die enigste award-winning actor wat op South African soil gebore is nie. En hy en ons eie CEO, Mister Muelle, is glo somehow ou connections.”

“Wie vertel vir jou hierdie strooi?”

“Ek het my contacts.”

Fransi sluk liewer haar irritasie weg. Mister Know-it-all hoef allermins te weet sy het al self in swak oomblikke ure lank sulke nuttelose trivia oor die einste Matt Delmayer gesit en google.

“Jammer, jy sal my nou moet verskoon, Vernon. Ek verwag ’n belangrike oproep. Asseblief?”

“Dalk is dit Black Dune Rises se production. Ek het juis gehoor hulle kort nog ’n female lead.”

“Het jy nie werk om mee aan te gaan nie? Hoekom gaan haal jy nie solank die resin-gietsels van daai rivierklippe uit die rubber moulds nie, huh? Hulle behoort nou mooi gestol te wees en ons moet omtrent nog veertig giet.”

“Oukei, oukei, boss, I know when I’m not wanted . . .”

Fransi laat haar assistent skouerophalend gaan. Mens mors nie jou energie nie. Choose your battles, and use your weapons, is haar ma se motto om te oorleef in ’n manswêreld. Haar ma weet. Ná vier seuns en ’n moeilike man in die huis. En Fransi weet ook. Want sy was ook daar. En as die heelal anders besluit het, was haar naam Frans.

Die feit dat dinge dan dalk makliker vir haar sou verloop het in die kunswêreld waar dit meer aanvaarbaar is vir ’n vrou om mooi prentjies van kosmosse te skilder as om met hamers en beitels te werskaf, is iets waaroor sy lankal nie meer tob nie. Selfs Patrick Muelle het lank aan sy potloodjie gekou voordat hy kans gesien het om ’n vrou as fabriseerder aan te stel. Maar sy kla nie, haal net diep asem en vat haar lipstiffie uit haar hempsak om haar mond vryhand perfek rooi in te kleur.

Toe stap sy studio toe en haal haar hamerboor uit haar groot pienk gereedskapkis, sonder om met ’n siel oogkontak te maak. Geen man of muur gaan haar onderkry nie. Ook nie die hele oerwoud of die rivierwalle wat sy nog moet bou vir die studio se huidige poging, Lost Zombies, nie.

Die manne tel soos een hul gereedskap op en buk af na hul onderskeie take, want enigeen kan sien Fransi Fouché se tea break het haar bui hoegenaamd nie verbeter nie. En dit voorspel niks goeds vir die res van die dag nie.

Vernon is die res van die oggend nie met ’n oog te siene nie. Toe Fransi teen eenuur weer in haar boot gaan skuiling soek, word sy nie gepla nie. Sy moet sê, sy is nogal gedaan. Dis harde werk en hoewel sy superfiks is en gereeld haar kant bring by die gym, bly dit harde werk, troos sy haarself toe sy net ’n korte oomblik haar kop teen die boot se een vergulde pilaar laat rus.

Sy moet ingesluimer het, want in haar halfwakker droom buk iemand besorg oor haar.

“Oh my word! Will you look at that?” hoor sy die persoon sê.

“Like a modern-day Raphael Madonna, floating down the Nile. That cloud of dark hair against such pale perfect skin! Those perfect brows! That red mouth!”

Sy sukkel uit die slaapdieptes op en toe sy opkyk, is die son reg agter die een wat praat.

“Who is she?”

Sy knipper haar oë en ’n oomblik is daar twee van hulle. Albei lyk na Matt Delmayer. Sy maak liewer haar oë weer toe. Dalk kan sy net vir oulaas ’n minuut of twee in die droom ingly. So salig in die sonnetjie. So moeg. Geen wonder sy sien dubbel nie.

Toe sy uit die saligheid deurbreek na die werklikheid en wonder hoe lank sy dan geslaap het, is daar niemand by haar nie.

* * *

Skynbaar het Vernon dié keer nie twak gepraat nie, want van toe af word Matt Delmayer se naam om elke draai in die studio gehoor. Dis egter eers twee weke later dat Fransi die wonderwerk met eie oë kan aanskou toe hy die Vrydagmiddag in lewende lywe doodluiters saam met Patrick Muelle by die studio se deur instap.

Sy voel hom nog vóór sy hom sien. Meestal omdat almal anders hul gereedskap neersit en die lawaai van sae, bore en hamerslae in die studio onnatuurlik stil raak. Toe sy die bak rubbermengsel los wat sy besig is om te roer en omdraai, staan hy daar. En hy lyk nog beter as in al sy movies saam. En Fransi sal dit nie sommer erken nie, maar sy het nie een misgeloop nie.

Sy drink hom in. Die karamelkleurige vel oor perfekte gelaatstrekke, daardie effens sardoniese trekkie om die mond, die eksotiese tatoes, alles. Maar veral die byna magiese misterie van die man. Die magnetiese krag waarmee hy onmiddellik die hele vertrek oorheers, is selfs sterker as waarmee hy die silwerdoek in enige van sy films in beslag neem. En tog straal daar ’n mensliewendheid, ’n sagtheid, wat amper grens aan skugterheid, uit sy gesigsuitdrukking terwyl hy elkeen in die vertrek stadig opsom, geleidelik intrek en uiteindelik heeltemal betower.

Aanvanklik sien hy haar nie eens raak daar eenkant in haar overalls en army boots voor haar werkstafel nie, maar dan ontmoet Franscheska Fouché en Matt Delmayer se oë bo-oor alles en almal om hulle. En net daar is hulle pure Gone with the Wind. Want verlief raak, lyk sover sy weet in alle eeue presies dieselfde. Scarlett O’Hara is nie ’n patch op ’n ademlose Fransi nie en Rhett Butler sou sy storie moes ken om die intense uitdrukking in Matt se oë na te boots. Die vonke spat behoorlik en almal kan sien dit kom nie van die Eskomkabels wat oral rondlê nie.

En hét die man nie ’n paar oë aan hom nie. Smeulend, sensueel, vlammend . . . Elke vrou op aarde sal getuig dat daar nie genoeg vurig romantiese woorde bestaan om Matt Delmayer se broeiende swartbruin kykers, wat nou met soveel erns op Fransi gerig is, te beskryf nie.

Selfs toe Patrick Muelle hom anderkant toe beduie om iets te wys, kyk hy op. Reg in haar oë. Fransi weet nie of sy vries of smelt nie. In haar wildste drome! Matt Delmayer? Haar kniekoppe voel vreemd jellierig, maar sy staan haar staan voor almal. Gelukkig dra sy vandag haar pas gewaste hare los en nie soos gewoonlik in ’n bolletjie geskroef agter haar kop nie. En nee, dit was nie omdat daar rumours in die studio gesweef het dat sy vanoggend ekstra parfuum agter haar ore en ’n tweede laag Desire Red op haar lippe gesit het nie. O nee. Die goeie feetjies was vanmôre bloot aan haar kant.

Sy haal diep asem en draai ietwat onwillig om na haar werkstafel. Nee, Franscheska! Jy moet besig lyk. Hulle moenie sien hoe gerattle jy is nie. Veral hy! Sy kan skaars sien, so bewe sy, maar toe sy fokus, is die bak gietmengsel waarmee sy doenig was vinnig aan ’t stol. Vaderland. Sy kan beslis nie bekostig om dit te laat verhard nie. Dis die prototipe wat sy skep sodat ander die afgietsels daarvan kan maak. Sy het tog al honderde sulkes gemaak. Hoe sal dit lyk as sy dit opneuk? Veral nóú!

Sy begin dadelik konsentreer om dit in die wagtende voorbereide matrys te giet. Versigtig. Daar moenie lugborrels vorm nie. Die bak is swaar. Stadig . . . stadig . . . tot heel bo. Mooi. Daarsy! Sy asem verlig uit en laat sak haar arms.

Toe sy opkyk, is Matt Delmayer halfpad by die deur uit diep in gesprek met Patrick Muelle. Oukei. Dis dan dít, dink Fransi en vee haar hande aan ’n lap af. Iets in haar voel onverwags swaar, afgesak soos loodgietsels.

Toe kyk hy om. Sy sien hoe sy oë oor die vertrek weer na haar soek. En hare vind. Haar hele wese hou asem op. Raak stil. Lig. Want die uitdrukking wat sy daar sien, slaan haar twyfel heeltemal weg. Hy mag dalk hierdie verre illusie op papier of filmdoek wees wat haar mond nog altyd laat kwyl het, oor wie sy selfs soms in swak oomblikke verspotte fantasieë opgebou het, maar daardie oë is dié van ’n vlees-en-bloed-man wat ’n vrou sien waarin hy nóú, hiér, belangstel. Dit bevestig alles. Belowe alles. Verander die onwerklike na ’n werklikheid. Maak die onmoontlike moontlik. Oë wat háár, Fransi, brandmerk vir homself. En net daar weet sy: Matt Delmayer sal weer van hom laat hoor.

Gelukkig weet sy mos daar bestaan min mans wat vir Franscheska Fouché kan weerstaan as sy die dag anders besluit het. En sy wat Fransi is, het nog nooit so seker gevoel oor enige besluit wat sy in haar een en dertig jaar geneem het nie.

Sy wil hierdie man hê.

Of hy nou die bekendste filmster is, of nie. Of haar pa nou gaan hou van sy tatoes of sy kop vol toiingrige vlegseltjies wat tot op sy gespierde skouers hang, sy mond wat amper te mooi is vir ’n man of die goue oorbel in sy regteroor ofte nie.

Sy wil hom hê.