Читать книгу Fransi en die filmster - Anita du Preez - Страница 4

Sy kan dit om de dood nie verstaan nie. Waarom sou sake nie hul normale verloop neem soos enigeen met ’n halwe brein sou dink dinge moet werk wanneer so ’n aardskuddende eerste ontmoeting tussen man en vrou gebeur het nie? Een soos die elektriese tsunami tussen haar en Matt Delmayer verlede Vrydagmiddag. Dis waarom Fransi nog meer bedonnerd as gewoonlik teen elfuur Maandagoggend in haar vergulde boot aan haar Provitatjie sit en knaag.

Enigeen, tob sy terwyl haar koffie langs haar staan en koud word, sou tog aanneem die betrokke man sal beslis ’n poging aanwend om die ontvanger van daardie hartstogtelike eerste kyk weer te wil sien. Al is hy nou watter wêreldberoemde persoon. Selfs ou prins Charles sou immers sy koninklike nek gebreek het om sy Camilla ’n tweede keer onder oë te kry, of hoe? Nou waarom de duiwel moes sy wat Franscheska Fouché is dan die hele naweek sit en asem ophou ingeval His Royal Flippen Highness of Hollywood ’n move na haar kant toe maak? Ure lank sit en wroeg en wonder wat is dan fout met háár?

En sy laat haar nie vertel Matt Delmayer het nie ’n fling of twaalf gehad terwyl hy so rondtoer en films skiet in ander lande nie. Dis immers algemene kennis vir wie ook al genoeg belangstel om hom bietjie te google. Of dié wat so laag daal om die artikels oor hom in People te verslind. So? Dis wat sy haar heelnaweek al sit en afvra. Wat is dan fout met háár?

Daar kan net twee redes vir hierdie vreemde fenomeen wees, besluit Fransi en voel-voel vir die duisendste keer sedert sy opgehou rook het na haar sigarette.

Een: Sy het haar die hele ding verbeel. Daardie Vrydagmiddagse vurige sweisvlam-oomblik tussen haar en Meneer die Akteur was alles toneelspel aan sy kant. Om af te show voor almal. Want dís wat hy doen vir ’n lewe.

Twee: Matt Delmayer is nie halfpad die held wat sy haar al die jare verbeel het hy is nie. Newsflash! Matt Delmayer is ’n wimp.

Nee wat. Sy’t klaar besluit. Dié man is nie een verdere oomblik van haar gedagtes of een kyk van ’n oog werd nie. Hy mag dalk blou bloed in Hollywood wees, maar dit is nie Hollywood dié nie. En as haar pa net sy navorsing oor haar voorouers eendag kan klaarkry, is sy per slot van rekening heel moontlik werklik van adellike afkoms. Haar voorouers het immers destyds direk uit Frankryk saam met die Hugenote Franschhoek toe gekom. So!

Fransi sluk ergerlik haar koue koffie klaar, vis haar lipstiffie uit haar sak, kleur haar lippe weer foutloos in, en stap kop omhoog met soveel ekstra houding die studio binne dat sy nie eens die slag voel nie. Sy raak eers daarvan bewus dat sy teen iemand vasgeloop het toe sy wild agtertoe steier. Dit kos ’n woeste en uiters onelegante geroei met albei arms om nie hard met die sementvloer kennis te maak nie, maar tog is sy vaagweg daarvan bewus dat almal om haar stil raak. Soos net mense wat sukkel om hul lag te onderdruk kan stil raak. Want die oorsaak van haar struikeling is Meneer Hollywood Delmayer self.

Franscheska Fouché herwin blitsvinnig haar balans en tree agtertoe voordat hy dalk kan dink sy het sy hulp nodig. En net daar is sy nou éérs onbedaarlik die duiwel in vir die man. Eers maak hy haar hele naweek ’n verdomde ellende van wag en wonder en wens; nou kom staan hy reg in haar pad waar hy nie hoort nie en sorg dat sy haar laaste greintjie gesag hier voor die proesende manne ook nog kwyt is. Dit baat ook niks dat hy lyk soos hy lyk nie. Spiere en ’n T-hemp wat daaroor span en hondbruin oë wat askies vra, help net tot op ’n sekere punt in Fransi se boekie. En Matt Delmayer het verlede Saterdagaand na middernag al daardie punt verbygesteek toe hy niks van hom laat hoor het nie.

“Kan ek help?” vra sy yskoud met een geligte wenkbrou terwyl daar nog ’n hele paar duiwe in haar bors plek soek om te land. Dis nie maklik nie, want beweging van haar wenkbroue is ook verdomp steeds nog nie heeltemal pynloos nie. Veral aangesien Felicity sowaar gister besluit het om die skynbaar uiters noodsaaklike optouch-opvolgjoppie te kom doen. Asof haar lyding nog nie erg genoeg was nie.

Waarom sy haar deesdae so laat misbruik deur almal weet sy nie. Maar, om jou wenkbroue vir ’n vriendin op te offer as proefkonyn maak tog op ’n manier sin. Sy is immers nie bang vir pyn nie. Veral as mens ’n verskoning nodig het om ’n traan te stort voor ’n nuuskierige vriendin op ’n lang leë Sondagmiddag ná ’n lang leë naweek. Om haar egter bloot te stel aan so ’n pynlike staat van onvervulde afwagting waarin sy die ganse uitgerekte naweek vasgevang was oor dié mislike man wat nou hier voor haar staan en mooi lyk? Nee dankie. Dis plein dom en onverantwoordelik. En verby. Sy het haar share gehad met Chris. Nie weer nie.

“Nee, dankie,” sê Matt Delmayer fronsend, “ek bedoel jammer. Ek is eintlik hier om met Vernon te praat.”

Fransi dog sy bars ’n aar. “Vernon?”

Maar wat te erg is, is mos darem te erg? Hier staan hy asof hy van niks weet nie. Asof hy haar nie nog Vrydag hier in hierdie einste studio met passievolle oë staan en opvreet het nie. Daarby allerhande seine uitgestuur het! En hy soek na Vérnon?

“Ja,” sê hy.

“Vernon?” Fransi gaap soos ’n budgie in pure ongeloof.

“Hoor hier, is jy oukei?” Uiteindelik is daar iets meer as suiwer verbasing in die amper swart oë wat haar vraend aankyk.

Fransi ruk haar op. “Nou hoekom sal ek nie oukei wees nie? Natuurlik is ek oukei. Om die waarheid te sê, ek was lanklaas presies só oukei, dankie!”

Hy sit ’n hand op haar skouer. Dieselfde een met die fyn tatoes op die vingers wat sy Saterdagnag gegoogle het, haar probeer indink het hoe dit sou voel as . . .

“Is jy seker?” vra hy. “Jy lyk nogal gerattle. Ek is genuine jammer ek het . . . wel . . . jý het netnou teen my vasgeloop. My kop is ook maar partymaal op ’n ander plek.”

Sy sal dit nie onder die pynlikste kruisverhoor ooit erken nie, maar Matt Delmayer, mega-ikoonsuperster van Hollywood, se wêreldberoemde vingers op haar kaal vel is ’n sensasie wat geen vrou sommerso sal afmaak as niks nie. Fransi staan egter haar staan en knip geen oog nie. Inteendeel. Sy kyk hom ’n barshou. En hy kyk nie uit ’n movie poster na haar nie. Ook nie uit die afbeelding van hom wat sy teen twee-uur Saterdagoggend uit hordes ander op die internet gekies en as screensaver op haar rekenaar gebruik het nie. Niks van daai nie. Dieselfde paar oë wat ook al uit soveel foto’s, teaterskerms en plakkate uitlokkend na haar en almal in die wye heelal gestaar het, is nou hiér. Vlak voor haar. Onwerklik in hul werklikheid, vraend op haar gerig. Maar sy kry dit reg om te praat.

“Nou wat soek jy dan hier, meneer Delmayer?”

Iets flikker oor die oorbekende gelaatstrekke. En as sy nie geweet het oor watter enorme ego die vent beskik nie, sou Fransi sweer daar speel ’n sweem van onsekerheid om die ster se perfek besnede mond.

Sy draai effens weg onder sy hand uit. Mens kan ook net só lank jou pose hou as die vingers op jou skouer al Oscars vasgehou het. Sy veg met al haar wilskrag teen die drang om haar hand oor die plek te vou waar syne vlugtig gerus het en troos haar daaraan dat daar sekerlik diegene is wat nie sommer weer so ’n skouer sal was nie.

“Ek … e …” Hy vryf eers byna besluiteloos met dieselfde beringde linkerhand wat pas op haar gerus het oor sy ikoniese baardstoppels. “Wel, e … soos ek reeds gesê het, ek … e … ek soek na Vernon?”

“Vernon is vanmôre af,” sê Fransi.

“O, nou ja,” sê hy, “jammer ek het gepla. Dan loop ek maar.”

Toe draai hy in sy spore om en loop. Sowaar.

Eers nadat hy lankal by die deur uit is, kry Fransi weer haar gesag terug.

“Break over, manne. Daar’s baie werk!” roep sy oor haar skouer. Die een wat sy graag sou wou raam of dalk in ’n glaskas bêre vir haar nageslag? Maar sy klap haar gereedskapkis hardhandig oop asof daar geen verposing was nie. Terwyl sy kamtig naarstiglik grawe vir die regte spykers, hoor sy hoe almal een vir een weer terugkeer na hul gewone lawaaierige gewerskaf. As iemand dalk net haar onstuimige gemoed ook wil inlig dat dinge spoedig so normaal moontlik moet voortgaan, veral as sy weer respek in dié plek wil afdwing.

Eers toe sy met haar Land Rover in die Kaapse verkeer sit op pad huis toe, kry Fransi kans om die ding weer kalm te herdink. Die man praat darem baie suiwer Afrikaans. Al sê Vernon en Google hy is hier gebore. En daar is maar skrapse private inligting oor hom op die internet, het sy die naweek weer besef. Afgesien daarvan dat die Amerikaanse filmster Matthew J. Durant-Delmayer op 11 Junie 1981 in Suid-Afrika gebore is, verklap dit nie veel nie. Dit verklaar byvoorbeeld nie heeltemal sy feitlik algehele gebrek aan Amerikaanse aksent nie.

En hoekom soek hy vir Vernon?